روح القدس در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۶: خط ۶:
# روحی که در [[مؤمنان]] قرار می‌گیرد و آنان را [[تأیید]] می‌کند: {{متن قرآن|أُولَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ}}<ref>«آنانند که (خداوند) ایمان را در دلشان برنوشته و با روحی از خویش تأییدشان کرده است» سوره مجادله، آیه ٢٢.</ref>. این [[آیه]] به روشنی نشان می‌دهد که مؤمنان از تأییدات روحی [[الهی]] برخوردارند.
# روحی که در [[مؤمنان]] قرار می‌گیرد و آنان را [[تأیید]] می‌کند: {{متن قرآن|أُولَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ}}<ref>«آنانند که (خداوند) ایمان را در دلشان برنوشته و با روحی از خویش تأییدشان کرده است» سوره مجادله، آیه ٢٢.</ref>. این [[آیه]] به روشنی نشان می‌دهد که مؤمنان از تأییدات روحی [[الهی]] برخوردارند.
# روحی که از سوی [[خداوند]] بر [[حضرت مریم]] {{س}} ظاهر شد. گفته شد که از [[ابن‌عباس]] و برخی [[تابعین]] [[نقل]] شده است مراد از "روحنا" در این آیه، حضرت [[جبرئیل]] {{ع}} است.
# روحی که از سوی [[خداوند]] بر [[حضرت مریم]] {{س}} ظاهر شد. گفته شد که از [[ابن‌عباس]] و برخی [[تابعین]] [[نقل]] شده است مراد از "روحنا" در این آیه، حضرت [[جبرئیل]] {{ع}} است.
# در آیه‌ای، از القای "روحی از [[امر خداوند]]" به هریک از بندگانش که بخواهد، خبر داده شده است. القای این روح برای آن است که ایشان [[مردم]] را از [[روز قیامت]] [[بیم]] دهند. در آیه‌ای با مضمون نزدیک به این آیه، از نزول فرشتگان با روح به برخی [[بندگان]] [[برگزیده]] سخن به میان آمده که ثمره آن، [[دعوت به توحید]] و بیم دادن از [[شرک]] است. در هر دو آیه، از اینکه روحی ملکوتی بر برخی بندگان برگزیده نازل می‌شود، خبر داده شده و [[هدف]] این کار، [[انذار]] (بیم دادن مردم) از شرک یا روز قیامت بیان گردیده است. بسیاری از [[مفسران]]، این بندگان برگزیده را بر [[پیامبران]] [[تطبیق]] کرده‌اند که محتوای سخن آنان یعنی [[وحی]]، در‌بردارنده بیم از [[قیامت]]، دعوت به توحید و [[نفی]] شرک است<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏۱۲، ص۲۰۹؛ فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج‏۶، ص۵۳۷؛ ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج‏۱۱، ص۱۵۳؛ محمد‌ بن جریر طبری، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج‏۱۴، ص۵۳؛ محمد بن عمر فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج‏۱۹، ص۱۶۹ و... .</ref>. بنابراین آن [[روح]]، این [[علوم]] را در [[اختیار]] [[پیامبران]] قرار داده است.
# در آیه‌ای، از القای "روحی از [[امر خداوند]]" به هریک از بندگانش که بخواهد، خبر داده شده است. القای این روح برای آن است که ایشان [[مردم]] را از [[روز قیامت]] [[بیم]] دهند. در آیه‌ای با مضمون نزدیک به این آیه، از نزول فرشتگان با روح به برخی [[بندگان]] [[برگزیده]] سخن به میان آمده که ثمره آن، [[دعوت به توحید]] و بیم دادن از [[شرک]] است. در هر دو آیه، از اینکه روحی ملکوتی بر برخی بندگان برگزیده نازل می‌شود، خبر داده شده و [[هدف]] این کار، [[انذار]] (بیم دادن مردم) از شرک یا روز قیامت بیان گردیده است. بسیاری از [[مفسران]]، این بندگان برگزیده را بر [[پیامبران]] تطبیق کرده‌اند که محتوای سخن آنان یعنی [[وحی]]، در‌بردارنده بیم از [[قیامت]]، دعوت به توحید و [[نفی]] شرک است<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏۱۲، ص۲۰۹؛ فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج‏۶، ص۵۳۷؛ ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج‏۱۱، ص۱۵۳؛ محمد‌ بن جریر طبری، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج‏۱۴، ص۵۳؛ محمد بن عمر فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج‏۱۹، ص۱۶۹ و... .</ref>. بنابراین آن [[روح]]، این [[علوم]] را در [[اختیار]] [[پیامبران]] قرار داده است.
# در یکی از [[آیات]] آمده است، [[خداوند]] به [[پیامبر اکرم]] {{صل}} "[[روحی]] از امرِ خود" را [[وحی]] کرد؛ درحالی‌که پیش از آن، [[پیامبر]] کتاب و [[ایمان]] را نمی‌شناخت. از این [[آیه]] چنین [[استنباط]] می‌شود که این روح، موجب شده است پیامبر {{صل}} با [[قرآن]] و حقایق [[ایمانی]] آشنا شود. برخی از [[مفسران]] نخستین همانند ‌ا‌بن‌عباس، مراد از روح را در این آیه، خود [[قرآن کریم]] دانسته‌اند<ref>عبدالرحمن بن محمد بن‌ ابی‌حاتم، تفسیر القرآن العظیم، ج‏۱۰، ص۳۲۸۰؛ ‌جلال‌الدین سیوطی، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج‏۶، ص۱۳.</ref>؛ یعنی مقصود خداوند از وحیِ روحی از امرش، این است که قرآن را بر [[پیامبر]] {{صل}} نازل کرده است. بسیاری از مفسران دوره‌های بعد نیز با این [[تفسیر]] موافقت کرده‌اند<ref>فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج‏۹، ص۵۸؛ ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج‏۲۰، ص۵۰۲؛ سیدعلی‌اکبر قرشی، تفسیر أحسن الحدیث، ج‏۹، ص۵۱۳؛ محمود زمخشری، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج‏۴، ص۲۳۴؛ محمد بن عمر فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج‏۲۷، ص۶۱۴؛ و....</ref>؛ هرچند به ‌نظر می‌رسد این تفسیر دقیق نیست و بین روح و آنچه نازل می‌کند، خلط شده است. بخشی از آنچه روح نازل می‌سازد، قرآن است<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏۱۸، ص۷۵.</ref>.
# در یکی از [[آیات]] آمده است، [[خداوند]] به [[پیامبر اکرم]] {{صل}} "[[روحی]] از امرِ خود" را [[وحی]] کرد؛ درحالی‌که پیش از آن، [[پیامبر]] کتاب و [[ایمان]] را نمی‌شناخت. از این [[آیه]] چنین [[استنباط]] می‌شود که این روح، موجب شده است پیامبر {{صل}} با [[قرآن]] و حقایق [[ایمانی]] آشنا شود. برخی از [[مفسران]] نخستین همانند ‌ا‌بن‌عباس، مراد از روح را در این آیه، خود [[قرآن کریم]] دانسته‌اند<ref>عبدالرحمن بن محمد بن‌ ابی‌حاتم، تفسیر القرآن العظیم، ج‏۱۰، ص۳۲۸۰؛ ‌جلال‌الدین سیوطی، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج‏۶، ص۱۳.</ref>؛ یعنی مقصود خداوند از وحیِ روحی از امرش، این است که قرآن را بر [[پیامبر]] {{صل}} نازل کرده است. بسیاری از مفسران دوره‌های بعد نیز با این [[تفسیر]] موافقت کرده‌اند<ref>فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج‏۹، ص۵۸؛ ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج‏۲۰، ص۵۰۲؛ سیدعلی‌اکبر قرشی، تفسیر أحسن الحدیث، ج‏۹، ص۵۱۳؛ محمود زمخشری، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج‏۴، ص۲۳۴؛ محمد بن عمر فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج‏۲۷، ص۶۱۴؛ و....</ref>؛ هرچند به ‌نظر می‌رسد این تفسیر دقیق نیست و بین روح و آنچه نازل می‌کند، خلط شده است. بخشی از آنچه روح نازل می‌سازد، قرآن است<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏۱۸، ص۷۵.</ref>.
# مصداق دیگر روح، "[[روح‌القدس]]" است. در برخی [[آیات قرآن کریم]]، از [[تأیید]] [[حضرت عیسی|عیسی بن مریم]] {{س}}، به وسیله روح‌القدس [[سخن]] گفته شده است. از ظاهر یکی از این آیات به ‌دست می‌آید که آن حضرت به واسطه تأیید روح‌القدس، در کودکی و بزرگی با [[مردم]] سخن گفته است. در آیه‌ای دیگر، [[نزول قرآن]] به [[روح‌القدس]] نسبت داده شده است. این‌گونه [[آیات]]، به نقش روح‌القدس در [[آموزش]] [[برگزیدگان خداوند]] اشاره دارند. از [[ابن‌مسعود]] و [[ابن‌عباس]] [[نقل]] شده که روح‌القدس همان حضرت [[جبرئیل]] {{ع}} است. در آیه‌ای، "روح‌الامین" نازل‌کننده [[قرآن]] بر [[قلب]] [[مبارک]] [[رسول خدا]] {{صل}} معرفی شده است. [[قرآن کریم]] در آیه‌ای دیگر، [[نزول قرآن]] بر قلب [[پیامبر]] {{صل}} را به جبرئیل {{ع}} نسبت داده است: {{متن قرآن|مَن كَانَ عَدُوًّا لِّجِبْرِيلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِكَ}}<ref>سوره بقره، آیه ۹۷.</ref>. از آنجا که یک کار به دو عنوان نسبت داده شده است، می‌توان این احتمال را تقویت کرد که روح‌الامین همان جبرئیل {{ع}} است. از سوی دیگر می‌دانیم که حضرت جبرئیل {{ع}} به [[امین وحی]] [[خداوند]] مشهور است؛ چنان‌که در [[سوره تکویر]] نیز به این وصف یاد شده است. در [[روایات]] متعددی نیز حضرت جبرئیل {{ع}} همان روح‌الامین معرفی شده است<ref>در روایات متعددی، این دو به صورت بدل یا صفت و موصوف آمده‌اند که نشانه یکی بودن آنهاست: رُوح الْأَمِین جَبْرَئِیلَ یا جَبْرَئِیلَ الرُّوحَ الْأَمِینَ. ر. ک: تفسیر الامام العسکری، ص۱۵۶ و ۴۳۷؛ محمدبن‌مسعود، کتاب ‌التفسیر، ج۲، ص۹۷ و ۱۴۱؛ محمد‌بن‌علی الصدوق، من لایحضره الفقیه، تحقیق علی‌اکبر غفاری، ج۱، ص۵۵؛ همو، الأمالی، ص۲۷۰ و ۲۹۳؛ محمدبن‌الحسن الطوسی، الأمالی، ص۵۸۸؛ محمد‌بن‌حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، تصحیح مؤسسه آل‌البیت، ج۲، ص۲۳؛ ج۱۲، ص۲۴۱ و ج۱۷، ص۴۷.</ref>. بنابراین مراد از الرُّوحُ الْأَمِینُ، همان حضرت جبرئیل {{ع}} است.
# مصداق دیگر روح، "[[روح‌القدس]]" است. در برخی [[آیات قرآن کریم]]، از [[تأیید]] [[حضرت عیسی|عیسی بن مریم]] {{س}}، به وسیله روح‌القدس [[سخن]] گفته شده است. از ظاهر یکی از این آیات به ‌دست می‌آید که آن حضرت به واسطه تأیید روح‌القدس، در کودکی و بزرگی با [[مردم]] سخن گفته است. در آیه‌ای دیگر، [[نزول قرآن]] به [[روح‌القدس]] نسبت داده شده است. این‌گونه [[آیات]]، به نقش روح‌القدس در [[آموزش]] [[برگزیدگان خداوند]] اشاره دارند. از [[ابن‌مسعود]] و [[ابن‌عباس]] [[نقل]] شده که روح‌القدس همان حضرت [[جبرئیل]] {{ع}} است. در آیه‌ای، "روح‌الامین" نازل‌کننده [[قرآن]] بر [[قلب]] [[مبارک]] [[رسول خدا]] {{صل}} معرفی شده است. [[قرآن کریم]] در آیه‌ای دیگر، [[نزول قرآن]] بر قلب [[پیامبر]] {{صل}} را به جبرئیل {{ع}} نسبت داده است: {{متن قرآن|مَن كَانَ عَدُوًّا لِّجِبْرِيلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِكَ}}<ref>سوره بقره، آیه ۹۷.</ref>. از آنجا که یک کار به دو عنوان نسبت داده شده است، می‌توان این احتمال را تقویت کرد که روح‌الامین همان جبرئیل {{ع}} است. از سوی دیگر می‌دانیم که حضرت جبرئیل {{ع}} به [[امین وحی]] [[خداوند]] مشهور است؛ چنان‌که در [[سوره تکویر]] نیز به این وصف یاد شده است. در [[روایات]] متعددی نیز حضرت جبرئیل {{ع}} همان روح‌الامین معرفی شده است<ref>در روایات متعددی، این دو به صورت بدل یا صفت و موصوف آمده‌اند که نشانه یکی بودن آنهاست: رُوح الْأَمِین جَبْرَئِیلَ یا جَبْرَئِیلَ الرُّوحَ الْأَمِینَ. ر. ک: تفسیر الامام العسکری، ص۱۵۶ و ۴۳۷؛ محمدبن‌مسعود، کتاب ‌التفسیر، ج۲، ص۹۷ و ۱۴۱؛ محمد‌بن‌علی الصدوق، من لایحضره الفقیه، تحقیق علی‌اکبر غفاری، ج۱، ص۵۵؛ همو، الأمالی، ص۲۷۰ و ۲۹۳؛ محمدبن‌الحسن الطوسی، الأمالی، ص۵۸۸؛ محمد‌بن‌حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، تصحیح مؤسسه آل‌البیت، ج۲، ص۲۳؛ ج۱۲، ص۲۴۱ و ج۱۷، ص۴۷.</ref>. بنابراین مراد از الرُّوحُ الْأَمِینُ، همان حضرت جبرئیل {{ع}} است.
خط ۱۹: خط ۱۹:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:علم معصوم]]
[[رده:روح القدس]]
۱۱۶٬۶۸۶

ویرایش