ابوالفرج اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'jpg|22px]]، 22px [[') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[علی بن حسین بن محمد اموی قرشی]]، مشهور به «[[ابو الفرج اصفهانی]]»، [[محدث]] و [[مورخ]] و ادیب و شاعر و موسیقی‌شناس، و از اعقاب [[مروان حمار]]، آخرین [[خلیفه]] [[اموی]] بود. خاندانش در [[اصفهان]] ساکن و بعضی از آنها محدث و عالم بودند و [[مذهب تشیع]] داشتند. او در [[عهد]] المعتضد (۲۸۹ - ۲۴۲ق) در اصفهان متولد شد. در [[کودکی]] به [[بغداد]] رفت و در آنجا به تحصیل پرداخت. از عنفوان [[جوانی]] به جمع [[اخبار]] ادبا و موسیقی‌دانان و استماع اخبار نادر [[تاریخی]] و ضبط [[احادیث]] و اشعار و ترانه‌ها [[شوق]] داشت. [[نبوغ]] و [[پشتکار]] و قریحه وی سبب شد مورد [[تشویق]] [[آل بویه]] در [[ری]] و بغداد و [[آل حمدان]] در [[شام]] و [[امویان]] در [[اندلس]] واقع شود. او در زمینه موسیقی، کتاب «اغانی» را نوشت ولی با نگاشتن کتاب «[[مقاتل]] الطالبیین» که پیرامون شرح احوال [[خاندان]] و [[اولاد]] [[ابوطالب]]{{ع}} می‌باشد، چهره متفاوت پیدا نمود. او در آثار و اشعار خویش اظهار [[تشیع]] نموده است. ولی [[علامه حلی]] و بعضی [[علمای امامیه]] او را [[شیعه]] زیدی‌مذهب دانسته‌اند. و هیچ بعید نیست که سبب [[دوستی]] وی و خاندانش با [[علویان]] در آن [[روزگار]]، [[کینه]] مشترکی بوده باشد که از [[عباسیان]] در [[دل]] داشته‌اند. وی در ۱۴ [[ذیحجه]] [[سال ۳۵۶ هجری]] قمری در بغداد [[وفات]] کرد<ref>به نقل از: مقدمه مقاتل الطالبیین.</ref> | [[علی بن حسین بن محمد اموی قرشی]]، مشهور به «[[ابو الفرج اصفهانی]]»، [[محدث]] و [[مورخ]] و ادیب و شاعر و موسیقی‌شناس، و از اعقاب [[مروان حمار]]، آخرین [[خلیفه]] [[اموی]] بود. خاندانش در [[اصفهان]] ساکن و بعضی از آنها محدث و عالم بودند و [[مذهب تشیع]] داشتند. او در [[عهد]] المعتضد (۲۸۹ - ۲۴۲ق) در اصفهان متولد شد. در [[کودکی]] به [[بغداد]] رفت و در آنجا به تحصیل پرداخت. از عنفوان [[جوانی]] به جمع [[اخبار]] ادبا و موسیقی‌دانان و استماع اخبار نادر [[تاریخی]] و ضبط [[احادیث]] و اشعار و ترانه‌ها [[شوق]] داشت. [[نبوغ]] و [[پشتکار]] و قریحه وی سبب شد مورد [[تشویق]] [[آل بویه]] در [[ری]] و بغداد و [[آل حمدان]] در [[شام]] و [[امویان]] در [[اندلس]] واقع شود. او در زمینه موسیقی، کتاب «اغانی» را نوشت ولی با نگاشتن کتاب «[[مقاتل]] الطالبیین» که پیرامون شرح احوال [[خاندان]] و [[اولاد]] [[ابوطالب]] {{ع}} می‌باشد، چهره متفاوت پیدا نمود. او در آثار و اشعار خویش اظهار [[تشیع]] نموده است. ولی [[علامه حلی]] و بعضی [[علمای امامیه]] او را [[شیعه]] زیدی‌مذهب دانسته‌اند. و هیچ بعید نیست که سبب [[دوستی]] وی و خاندانش با [[علویان]] در آن [[روزگار]]، [[کینه]] مشترکی بوده باشد که از [[عباسیان]] در [[دل]] داشته‌اند. وی در ۱۴ [[ذیحجه]] [[سال ۳۵۶ هجری]] قمری در بغداد [[وفات]] کرد<ref>به نقل از: مقدمه مقاتل الطالبیین.</ref><ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۴۹.</ref> | ||
== منابع == | |||
==منابع== | |||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:13681348.jpg|22px]] [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|'''رضانامه''']] | # [[پرونده:13681348.jpg|22px]] [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|'''رضانامه''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۶ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۰
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
علی بن حسین بن محمد اموی قرشی، مشهور به «ابو الفرج اصفهانی»، محدث و مورخ و ادیب و شاعر و موسیقی‌شناس، و از اعقاب مروان حمار، آخرین خلیفه اموی بود. خاندانش در اصفهان ساکن و بعضی از آنها محدث و عالم بودند و مذهب تشیع داشتند. او در عهد المعتضد (۲۸۹ - ۲۴۲ق) در اصفهان متولد شد. در کودکی به بغداد رفت و در آنجا به تحصیل پرداخت. از عنفوان جوانی به جمع اخبار ادبا و موسیقی‌دانان و استماع اخبار نادر تاریخی و ضبط احادیث و اشعار و ترانه‌ها شوق داشت. نبوغ و پشتکار و قریحه وی سبب شد مورد تشویق آل بویه در ری و بغداد و آل حمدان در شام و امویان در اندلس واقع شود. او در زمینه موسیقی، کتاب «اغانی» را نوشت ولی با نگاشتن کتاب «مقاتل الطالبیین» که پیرامون شرح احوال خاندان و اولاد ابوطالب S می‌باشد، چهره متفاوت پیدا نمود. او در آثار و اشعار خویش اظهار تشیع نموده است. ولی علامه حلی و بعضی علمای امامیه او را شیعه زیدی‌مذهب دانسته‌اند. و هیچ بعید نیست که سبب دوستی وی و خاندانش با علویان در آن روزگار، کینه مشترکی بوده باشد که از عباسیان در دل داشته‌اند. وی در ۱۴ ذیحجه سال ۳۵۶ هجری قمری در بغداد وفات کرد[۱][۲]
منابع
پانویس
- ↑ به نقل از: مقدمه مقاتل الطالبیین.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۹.