حیدر بن ایوب: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[حیدر بن ایوب در تراجم و رجال]] - [[حیدر بن ایوب در تاریخ اسلامی]] - [[حیدر بن ایوب در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام کاظم | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}


== مقدمه ==
== مقدمه ==
وی از [[یاران]] و [[راویان حدیث]] از [[امام کاظم]] {{ع}} بود. وی از کسانی است که از قول امام کاظم {{ع}} [[امامت]] فرزندش [[امام علی بن موسی الرضا]] {{ع}} را نقل کرده است<ref>معجم رجال الحدیث، ج۶، ص۳۱۱؛ عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، باب ۴، ص۵۲-۵۳.</ref>.
وی از [[یاران]] و راویان حدیث از [[امام کاظم]] {{ع}} بود. وی از کسانی است که از قول امام کاظم {{ع}} [[امامت]] فرزندش [[امام علی بن موسی الرضا]] {{ع}} را نقل کرده است<ref>معجم رجال الحدیث، ج۶، ص۳۱۱؛ عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، باب ۴، ص۵۲-۵۳.</ref>.


[[علی بن حکم]] که [[روایت]] حیدر بن ایوب مبنی بر [[امامت امام رضا]] {{ع}} را شنیده بود، می‌گوید: «حیدر با [[شک]] در امامت امام رضا {{ع}} از [[دنیا]] رفت<ref>عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، باب ۴، ص۵۳.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۲۵۹.</ref>
[[علی بن حکم]] که [[روایت]] حیدر بن ایوب مبنی بر [[امامت امام رضا]] {{ع}} را شنیده بود، می‌گوید: «حیدر با [[شک]] در امامت امام رضا {{ع}} از [[دنیا]] رفت<ref>عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، باب ۴، ص۵۳.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۲۵۹.</ref>
خط ۱۴: خط ۱۴:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:حیدر بن ایوب]]
[[رده:اصحاب امام کاظم]]
[[رده:اعلام]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۰۵

مقدمه

وی از یاران و راویان حدیث از امام کاظم (ع) بود. وی از کسانی است که از قول امام کاظم (ع) امامت فرزندش امام علی بن موسی الرضا (ع) را نقل کرده است[۱].

علی بن حکم که روایت حیدر بن ایوب مبنی بر امامت امام رضا (ع) را شنیده بود، می‌گوید: «حیدر با شک در امامت امام رضا (ع) از دنیا رفت[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. معجم رجال الحدیث، ج۶، ص۳۱۱؛ عیون اخبار الرضا (ع)، ج۱، باب ۴، ص۵۲-۵۳.
  2. عیون اخبار الرضا (ع)، ج۱، باب ۴، ص۵۳.
  3. محمدی، حسین، رضانامه ص ۲۵۹.