شیعه امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
(←مقدمه) |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امام حسین | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
[[شیعه]] یعنی پیرو. [[پیروی]] در [[فکر]]، عمل، [[اخلاق]]، مواضع سیاسی و [[عقاید دینی]]. گرچه شیعۀ حسین، شیعۀ علی و [[ائمه]] دیگر{{ع}} نیز هست و [[تشیّع]]، در خط ائمه و [[اهل بیت]] بودن است، امّا [[حسین بن علی]]{{ع}} در ابعاد خاصّی که [[زندگی]] و جانش را بر سر آنها نهاد، حالت الگویی دارد و [[اسوه]] است. آن حضرت، برای [[احیاء دین]] [[قیام]] کرد و خود را فدای [[راه خدا]] ساخت. شیعۀ او نیز باید اینگونه باشد. شیعۀ [[سید الشهدا]]، باید در خصلت‌هایی و اعمالی چون: [[خودسازی]]، [[خداترسی]]، گناه گریزی، [[تقوا]]، [[اطاعت امر خدا]]، [[امر به معروف و نهی از منکر]]، اقامه و احیاء [[نماز]]، تلاش در مسیر رضای [[حق]]، [[جود]] و [[کرامت]]، [[عزّت]] نفس، گریز از [[ذلّت]] و [[زبونی]] و [[سازش]] با [[طاغوت‌ها]] و حکومت‌های [[ستم]]، مبارزه با باطل، [[جهاد]] و [[شهادت]]، روحیۀ [[ایثار]] و [[شهادت‌طلبی]]، قاطعیّت و [[صلابت]] در راه [[عقیده]] و... به آن پیشوای [[شهید]] تأسّی کند. این، راه حسین و راه پدران و [[فرزندان حسین]] است و شیعگی یعنی [[دین داری]] و ورع. | |||
: | |||
از انبوه [[روایات]] مربوط به [[اوصاف شیعه]]، تنها به یکی اشاره می‌کنیم، از [[امام صادق]]{{ع}} که به مفضّل فرمود: از [[فرومایگان]] بپرهیز،؛ چراکه شیعۀ علی{{ع}} شکم و [[شهوت]] خود را [[حفظ]] می‌کنند و [[اهل]] جهادند و تلاش برای [[خدا]]: {{متن حدیث|إِنَّمَا شِيعَةُ عَلِيٍّ مَنْ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ وَ اِشْتَدَّ جِهَادُهُ وَ عَمِلَ لِخَالِقِهِ وَ رَجَا ثَوَابَهُ وَ خَافَ عِقَابَهُ فَإِذَا رَأَيْتَ أُولَئِكَ فَأُولَئِكَ شِيعَةُ جَعْفَرٍ}}<ref>سفینة البحار، ج۱، ص۷۲۳.</ref>. محبّتی که در [[دل]] [[شیعیان]] و [[دوستداران]] [[شهید]] کربلاست، بجاست که آنان را به همرنگی و همسویی و سنخیّت [[فکری]]، [[اخلاقی]] و عملی با مولایشان بکشد و در گفتار و [[کردار]]، شیعه حسین باشند، نه تنها در ادّعا و [[شعار]]. خود [[امام]]{{ع}} نیز هنگام حرکت از [[مکّه]] به سوی [[کربلا]]، کسانی را به [[همراهی]] خویش در این [[سفر]] [[مقدّس]] و [[نهضت]] خدایی [[دعوت]] کرد که [[اهل]] [[فدا]] کردن [[جان]] در راه [[ائمّه]] که راه خداست باشند و [[شوق دیدار]] [[الهی]] در دلشان باشد: {{متن حدیث|مَنْ كَانَ فِينَا بَاذِلاً مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ الله نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا...}}<ref>لهوف، ص۵۳.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۲۸۶.</ref> | |||
[[ | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
==پانویس== | |||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:امام حسین]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | [[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۶
مقدمه
شیعه یعنی پیرو. پیروی در فکر، عمل، اخلاق، مواضع سیاسی و عقاید دینی. گرچه شیعۀ حسین، شیعۀ علی و ائمه دیگر(ع) نیز هست و تشیّع، در خط ائمه و اهل بیت بودن است، امّا حسین بن علی(ع) در ابعاد خاصّی که زندگی و جانش را بر سر آنها نهاد، حالت الگویی دارد و اسوه است. آن حضرت، برای احیاء دین قیام کرد و خود را فدای راه خدا ساخت. شیعۀ او نیز باید اینگونه باشد. شیعۀ سید الشهدا، باید در خصلت‌هایی و اعمالی چون: خودسازی، خداترسی، گناه گریزی، تقوا، اطاعت امر خدا، امر به معروف و نهی از منکر، اقامه و احیاء نماز، تلاش در مسیر رضای حق، جود و کرامت، عزّت نفس، گریز از ذلّت و زبونی و سازش با طاغوت‌ها و حکومت‌های ستم، مبارزه با باطل، جهاد و شهادت، روحیۀ ایثار و شهادت‌طلبی، قاطعیّت و صلابت در راه عقیده و... به آن پیشوای شهید تأسّی کند. این، راه حسین و راه پدران و فرزندان حسین است و شیعگی یعنی دین داری و ورع.
از انبوه روایات مربوط به اوصاف شیعه، تنها به یکی اشاره می‌کنیم، از امام صادق(ع) که به مفضّل فرمود: از فرومایگان بپرهیز،؛ چراکه شیعۀ علی(ع) شکم و شهوت خود را حفظ می‌کنند و اهل جهادند و تلاش برای خدا: «إِنَّمَا شِيعَةُ عَلِيٍّ مَنْ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ وَ اِشْتَدَّ جِهَادُهُ وَ عَمِلَ لِخَالِقِهِ وَ رَجَا ثَوَابَهُ وَ خَافَ عِقَابَهُ فَإِذَا رَأَيْتَ أُولَئِكَ فَأُولَئِكَ شِيعَةُ جَعْفَرٍ»[۱]. محبّتی که در دل شیعیان و دوستداران شهید کربلاست، بجاست که آنان را به همرنگی و همسویی و سنخیّت فکری، اخلاقی و عملی با مولایشان بکشد و در گفتار و کردار، شیعه حسین باشند، نه تنها در ادّعا و شعار. خود امام(ع) نیز هنگام حرکت از مکّه به سوی کربلا، کسانی را به همراهی خویش در این سفر مقدّس و نهضت خدایی دعوت کرد که اهل فدا کردن جان در راه ائمّه که راه خداست باشند و شوق دیدار الهی در دلشان باشد: «مَنْ كَانَ فِينَا بَاذِلاً مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ الله نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا...»[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ سفینة البحار، ج۱، ص۷۲۳.
- ↑ لهوف، ص۵۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۲۸۶.