نامۀ ۲۷ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

}}

== مقدمه ==

[[امام علی]] {{ع}} پس از [[جنگ جمل]]، [[محمد بن ابی‌بکر]] را که فرزندخوانده او و از یاران صدیق [[امام]] بود، با دستورالعمل و فرمان‌نامه‌ای، به [[ولایت]] [[مصر]] گماشت. [[نامه]] ۲۷ که گزیده‌ای از دستورالعمل [[امام]] به اوست، نکته‌ها و ظرایفی دارد که تبیین‌کننده بخشی از [[آیین]] حکمرانی از دیدگاه [[امام]] است. در آغاز [[نامه]]، [[کارگزار]] خود را به [[مهربانی]]، [[نرم‌خویی]] و عدم [[تبعیض]] و اجرای عدالت بین [[مردمان]] فرامی‌خواند، تا [[زورمندان]] به [[ظلم]] و [[طمع]] نبندند و ناتوانان از [[عدالت]] [[ناامید]] نشوند.

از نظر حضرت، [[داوری]] [[خداوند]] بر [[بندگان]] ممیز [[اعمال نیک]] و بد [[آدمی]] شمرده می‌شود. [[امام]] {{ع}} در هر حال توصیه به [[تقوا]] و [[پرواپیشگی]] می‌کند و سود [[دنیا]] و [[آخرت]] را در گرو [[پرواپیشگی]] می‌داند. [[امام]] {{ع}} ضمن اشاره به [[فرمانروایی]] [[محمد]] بر [[ولایت]] [[مصر]]، به او سفارش می‌کند که باید قبل از هر چیز به [[مبارزه]] با [[هوای نفس]] و [[حمایت]] از [[دین]] برخیزد، حتی اگر به اندازه ساعتی از [[عمر]] او بیش نمانده باشد. به او توصیه می‌کند که هرگز برای [[خشنودی]] [[مردم]]، [[خدا]] را به [[خشم]] نیاورد. [[خدا]] همه‌چیز است و هیچ‌چیز جای او را نمی‌تواند بگیرد.

افزون بر [[سید رضی]]، این [[نامه]] را تنی چند از [[محدثان]]، از جمله [[ابراهیم بن محمد]] در [[الغارات]]، [[ابن شعبه حرانی]] در تحف العقول عن آل الرسول و [[شیخ مفید]] در الامالی نیز آورده‌اند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص۷۷۴ ـ ۷۷۵.</ref>.

== فرازی از [[نامه]] ==

# [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']]

 

 

[[رده:نامه‌های نهج البلاغه]]