نامۀ ۶۳ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

هنگامی که [[امام]] {{ع}} برای [[نبرد جمل]] راهی [[بصره]] می‌شد، از [[مردم کوفه]] برای [[نبرد]] [[یاری]] طلبید. [[ابوموسی]] که میانه‌ای با [[امام]] نداشت، [[مردمان]] را به بهانه جلوگیری از [[فتنه]] از یاری امام بازداشت. از این‌رو [[امام]] نامه‌ای برای او نوشت. [[امام]] در این [[نامه]] او را از عاقبت کار خویش، که [[ذلت]] [[نافرمانی]] امام است، [[آگاه]] می‌کند. این[نامه در سال ۳۶ ق نوشته شده است.

 

این [[نامه]] را با [[اختلاف]] در متن، [[طبری]] در [[تاریخ طبری]] و [[مسعودی]] در مروج الذهب و چند تن دیگر [[روایت]] کرده‌اند.

 

این مهم ([[اطاعت از امام]]) را آسان مپندار که بلایی است بزرگ. باید بر اشترش نشست و توسنش را رام کرد و کوه‌هایش را چون دست هموار ساخت. پس عقلت را به [[فرمان]] آور و رشته کار خود به دست گیر و نصیب و بهره خویش دریاب. اگر آمدن را خوش نداری از کار کناره‌گیر و به تنگنای خود گریز؛ جایی که در آن، راه رهایی بسته است. سزاست که دیگران آن کار را [[کفایت]] کنند و تو در [[خواب]] باشی، آن‌سان که هرگز کس نپرسد فلانی کجاست. به [[خدا]] [[سوگند]] که این [[جنگ]]، [[جنگی]] است بر [[حق]]، همراه کسی که او نیز بر [[حق]] است و او را باکی نیست که [[ملحدان]] چه کردند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۸۰۷.</ref>.

# [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']]

[[رده:نامه‌های نهج البلاغه]]