وصایت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[وصایت در لغت]] - [[وصایت در کلام اسلامی]] - [[حق وصایت]]| پرسش مرتبط  = }}

==مقدمه==

[[وصایت]] در لغت به معنای سفارش کردن<ref>خلیل، العین، ج۷، ص۱۷.</ref> و در اصطلاح [[علوم]] مختلف، معانی متفاوتی دارد و در [[علم کلام]] به معنای [[جانشینی]] در امر [[نبوت]] است<ref>سید مرتضی، رسائل، ج۴، ص۹۳؛ حلی، نهج الحق، ص۲۱۴.</ref>. وصایت به این معنا از سنت‌های رایج همه [[انبیای الهی]] است که به [[امر خداوند]] [[هنگام غیبت]] یا برای [[زمان]] بعد از خود [[وصی]] [[انتخاب]] می‌کردند تا [[رسالت]] خویش را ماندگار کنند. [[رسول خدا]]{{صل}} در آخرین لحظات زندگانی، [[حضرت علی]] را به عنوان وصی خود انتخاب کرد<ref>خوارزمی، المناقب، ص۸۵؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۳۹۲.</ref>، اما دیگر [[فرقه‌های اسلامی]] [[تعیین جانشین]] را از [[وظایف امت]] دانسته‌اند<ref>غزالی، الاقتصاد فی الاعتقاد، ص۲۳۶.</ref>.

وصی از [[القاب]] مشهور [[امام علی]]{{ع}} است، که برای آن [[حضرت]] به هنگام [[بیعت]]<ref>سید مرتضی، رسائل، ج۴، ص۹۳.</ref>، در جنگ‌های [[جمل]]<ref>یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۱۷۹.</ref>، [[صفین]]<ref>بلاذری، الانساب الاشراف، ج۳، ص۴۳.</ref>، [[نهروان]]<ref>طبری، تاریخ، ج۴، ص۳۴۰.</ref> و نیز در [[سخنان امام]] حسن{{ع}}<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک، ج۳، ص۱۷۲.</ref> به کار رفته است. [[ابوذر]] در [[زمان عثمان]] در [[مسجد رسول خدا]]{{صل}} می‌نشست و [[حدیث وصایت]] را برای [[مردم]] بازخوانی می‌کرد<ref>یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۱۷۱.</ref>. امام علی{{ع}} نیز [[وصیت]] و [[وراثت]] رسول خدا{{صل}} را در میان [[اهل بیت]]{{عم}} می‌دانست<ref>سیدرضی، نهج البلاغه، خطبه ۲.</ref>، چنان که به هنگام [[بیعت گرفتن]] از ایشان می‌فرمود: من وصی پیامبرم<ref>طبرسی، الاحتجاج، ج۱، ص۲۳۳.</ref>. آن حضرت در [[خطبه]] دیگری ضمن تأکید بر [[مشروعیت خلافت]] و [[امامت اهل بیت]]{{عم}} فرمود: وصیت و وراثت حقیقی رسول خدا{{صل}} در اهل بیت اوست: {{متن حدیث|وَ فِيهِمُ الْوَصِيَّةُ وَ الْوِرَاثَةُ}}<ref>سیدرضی، نهج البلاغه، خطبه ۲.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۱.</ref>

 

"وصایت" در لغت، سفارش کردن، توصیه، نوعی [[عهد]] و [[قرارداد]] [[مالی]] است<ref>ر. ک: لسان العرب‌، ج ۱۵، ص۳۹۴؛ مجمع البحرین، واژۀ وصیّ.</ref> و اصطلاحی [[کلامی]]، [[فقهی]] و [[اخلاقی]] است<ref>ر. ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۴۳-۲۴۴؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۴۵۵.</ref>.

# [[وصیت]] در [[فقه]] به معنای [[ولایت]] دادن به غیر برای [[اخراج]] یا استیفای [[حق]] میت و [[سرپرستی]] طفل و دیوانه از [[وارثان]] میت است که معمولا این [[منصب]] به پس از فوت موصی مربوط می‌شود<ref>ر. ک: معجم فقه الجواهر، ج ۶، ص ۲۵۶.</ref>. و کسی که عهده‌دار این [[مسؤولیت]] می‌شود، [[وصی]] است.

# [[وصیت]] در بُعد [[اخلاقی]] به [[پند]] و موعظه‌ای گفته می‌‌شود که یک شخص به دیگری می‌‌گوید تا به آن عمل کند، مثل وصایای [[امیرالمؤمنین]] به [[فرزندان]] و شیعیانش، یا [[وصیت]] [[امام صادق]] {{ع}} به پیروانش نسبت به اهمیت [[نماز]]. این وصیت‌ها گاهی مکتوب است و گاهی شفاهی و گفتاری<ref>ر. ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۴۳-۲۴۴؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۴۵۵.</ref>. وصیت‌نامۀ [[الهی]] [[سیاسی]] [[امام خمینی]] یکی از [[جامع‌ترین]] وصیت‌هاست که در ابعاد مختلف می‌تواند [[سرمشق]] عملی [[مسلمانان]] قرار گیرد<ref>ر. ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۹۲.</ref>.

اینکه [[انسان]]، کسی را برای [[حفظ]] آنچه از خویش بر جای می‌گذارد، به وصایت [[تعیین]] کند، مقبول [[عقل]] و [[فطرت انسانی]] است و همۀ [[شریعت‌ها]] و [[دین‌ها]] آن را پسندیده‌اند. [[شریعت اسلام]] نیز برای وصایت حدود و قوانینی مشخص کرده است. [[پیامبران الهی]] {{ع}} در [[امت‌های پیشین]] نیز [[هنگام غیبت]] یا برای روزگار پس از خویش، [[وصی]] برمی‌گزیدند تا [[آیین]] و [[شریعت]] خویش را ماندگار سازند و [[رسالت]] خود را دوام بخشند و پس از آنان به [[تبلیغ دین]] و بیان [[شریعت]] بپردازند. [[آدم]]، [[شیث]] را به وصایت گمارد و [[نوح]]، سام را و [[ابراهیم]]، [[اسحاق]] را و [[موسی]]، [[هارون]] را و [[عیسی]]، [[شمعون]] را و سرانجام، [[پیامبر اسلام]] {{صل}} [[علی]] {{ع}} و یازده [[فرزند]] [[معصوم]] او را به وصایت برنهاد. [[حقیقت]] وصایت همان [[ولایت]] ـ یعنی [[سرپرستی]] و [[زعامت]] [[امور دینی]] و [[دنیوی]] ـ است و [[پیامبر اسلام]] {{صل}} بر آن بسیار ارج می‌نهاد و بارها، با پافشاری تمام، از اهمیت آن سخن گفت که وصایت و [[ولایت]] [[حضرت علی]] {{ع}} سیّد الأوصیاء و یازده فرزندش، همسنگ [[نبوت]] و [[قرآن]] و بلکه [[روح]] [[نبوت]] است. [[احادیث]] در این باره بسیارند و به روشنی و صراحت از اهمیت وصایت و [[ولایت]] [[سخن]] می‌گویند<ref>ر. ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۴۵۶؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۹۲.</ref>.  

# [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']].