امامت در معارف و سیره فاطمی: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = [[امامت]]

| مداخل مرتبط = [[امامت در لغت]] - [[امامت در قرآن]] - [[امامت در حدیث]] - [[امامت در نهج البلاغه]] - [[امامت در کلام اسلامی]] - [[امامت در عرفان اسلامی]] - [[امامت در فلسفه اسلامی]] - [[امامت در معارف و سیره علوی]] - [[امامت در معارف و سیره رضوی]] - [[امامت در فرق و مذاهب]] - [[امامت در فقه سیاسی]] - [[امامت در معارف دعا و زیارات]] - [[امامت در معارف و سیره فاطمی]] - [[امامت در معارف و سیره حسینی]] - [[امامت در معارف و سیره سجادی]] - [[امامت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] - [[امامت از دیدگاه اهل سنت]]

بر این اساس زهرا{{س}} با همه عظمتش چون پروانه‌ای گرد شمع [[وجود امام زمان]] خویش می‌چرخید؛ پروانه شیدایی که با سوختن و فدا‌سازی خویش به همگان آموخت که پیشوای بر [[حق]] چونان [[کعبه]] است که [[مردم]] باید به سوی او شتافته، به گردش [[طواف]] کنند. او از پدرش نقل می‌کرد که:

{{متن حدیث|مَثَلُ الْإِمَامِ مَثَلُ الْكَعْبَةِ إِذْ تُؤْتَى وَ لَا تَأْتِي}}<ref>بحارالانوار، ج۳۶، ص۳۵۳.</ref>؛

مثل [[امام]] مثل کعبه است که مردم به سوی او می‌آیند نه او به سوی مردم.

اطاعت پذیری [[تکلیف]] مدارانه [[فاطمه]]{{س}} از [[مقام ولایت]] در همه عرصه‌های [[زندگی]] آن حضرت اعم از [[خانوادگی]] و [[سیاسی]] متجلی است.

[[حضرت فاطمه]]{{س}} در طول مدت زندگی مشترک با [[امیرمؤمنان]]{{ع}} با [[سختی‌ها]] و [[مشکلات]] [[اقتصادی]] فراوانی مواجه بود؛ [[خانه]] محقر استیجاری، عدم دسترسی به حداقل امکانات زندگی، نداشتن منبع درآمد و [[اشتغال]] مستمر [[همسر]] در محیط بیرون خانه به ویژه عرصه‌های نظامی و مأموریت‌های [[تبلیغی]]. ولی فاطمه{{س}} همه این مشکلات و کمبودها را [[تحمل]] کرد و خم به ابرو نیاورد و آبروی علی{{ع}} را [[حفظ]] کرد.

فاطمه{{س}} در این عرصه با همه دشواری‌هایش نه تنها بر خلاف رضای علی{{ع}} گام بر نداشت و از دستور و خواست او [[سرپیچی]] نکرد که با [[رفتار]] رضایتمندانه‌اش همواره غم‌ها و غصه‌های [[دل]] مولا را که در بیرون خانه متحمل شده بود، از چهره‌اش می‌زدود. [[رضایت]] [[حضرت امیر]]{{ع}} از عملکرد زهرا{{س}} [[بهترین]] [[گواه]] بر این [[حقیقت]] است:

{{متن حدیث|فَوَ اللَّهِ... لَا أَغْضَبَتْنِي وَ لَا عَصَتْ لِي أَمْراً وَ لَقَدْ كُنْتُ أَنْظُرُ إِلَيْهَا فَتَنْكَشِفُ عَنِّي الْهُمُومُ وَ الْأَحْزَانُ}}<ref>بحار الانوار، ج۴۳، ص۱۳۴.</ref>؛

[[سوگند]] به [[خدا]]، [[فاطمه]] هرگز مرا [[خشمگین]] نساخت و هیچ‌گاه [[نافرمانی]] نکرد و هر [[زمان]] که با او [[دیدار]] می‌کردم غم‌ها و غصه‌ها از دلم زدوده می‌شد.

در عرصه [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] نیز با آنکه خود [[معیار حق]] و ملاک [[رضایت]] و [[خشم]] کبریایی و [[صاحب نظر]] در مسائل سیاسی بود، ولی هرگز در این عرصه خارج از [[خط مشی سیاسی]] [[امیر مؤمنان]]{{ع}} و [[مصالح]] کلی [[امامت]] گام بر نداشت و همواره پشت سر آن [[حضرت]] حرکت می‌کرد.

به عنوان نمونه، پس از ماجرای تلخ [[سقیفه]] و انزوای [[اهل بیت]]{{عم}}، گردانندگان سقیفه برای جلب [[افکار عمومی]] و کاستن از پیامدهای [[سوء]] آن، در صدد [[دلجویی]] از [[حضرت زهرا]]{{س}} بر آمده، درخواست [[ملاقات]] با آن حضرت را کردند. طبیعی بود که فاطمه{{س}} در تداوم [[مبارزه منفی]] خود با هر گونه پیشنهادی در این زمینه [[مخالفت]] ورزد و به درخواست کنندگان ملاقات پاسخ رد دهد. آنان دست به دامن علی{{ع}} شده، با فشار و [[اصرار]] از او خواستند از فاطمه{{س}} برای آنان اجازه بگیرد تا از او عذر بخواهند و [[اشتباهات]] گذشته خود را جبران کنند و در پی این درخواست رهسپار [[خانه]] آن حضرت شدند.

علی{{ع}} موضوع را با فاطمه{{س}} در میان گذاشت و گفت: «فاطمه [[جان]]! آنان هم اکنون پشت در خانه [[منتظر]] اجازه ورود هستند؛ تا نظر شما چه باشد».

فاطمه{{س}} - که [[احساس]] کرد علی{{ع}} ملاقات را [[مصلحت]] می‌داند - در پاسخ فرمود:

[علی [[جان]]] خانه، خانه توست و من [[همسر]] تو هستم. آنچه مصلحت می‌دانی انجام ده.<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[درآمدی بر سیره فاطمی (کتاب)|درآمدی بر سیره فاطمی]]، ص ۵۴.</ref>