آداب زیارت امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

زیارت قبر [[سید الشهدا]] {{ع}} [[آداب]] ویژه‌ای دارد، از قبیل: [[نماز خواندن]]، [[حاجت]] خواستن، بی آلایش و [[غمگین]] و غبار آلود، راه [[زیارت]] را پیمودن، پیاده رفتن، [[غسل زیارت]] کردن، [[تکبیر]] گفتن، وداع کردن<ref>بحار ج۹۸ ص ۱۴۰.</ref>. [[شهید ثانی]] در کتاب دروس، چهارده [[آداب]] برای زیارت می‌شمارد که خلاصه آنها چنین است: اول: [[غسل]]، پیش از ورود به [[حرم]]، با [[طهارت]] بودن و با لباس تمیز و [[خشوع]] وارد شدن. دوم: بر آستانه حرم ایستادن، دعا خواندن و [[اذن]] ورود‌طلبیدن. سوم: کنار [[ضریح]] [[مطهر]] ایستادن و خود را به [[قبر]] نزدیک ساختن. چهارم: رو به حرم و پشت به [[قبله]] ایستادن در حال زیارت، سپس صورت بر [[قبر]] نهادن سپس به بالای سر رفتن. پنجم: زیارت‌های وارده را خواندن و [[سلام]] گفتن. ششم: پس از زیارت، دو رکعت [[نماز خواندن]]. هفتم: پس از [[نماز]]، [[دعا کردن]] و [[حاجت]] خواستن. هشتم: کنار [[ضریح]] مقداری [[قرآن]] خواندن و [[ثواب]] آن را هدیه به [[امام]] کردن. نهم: در همه حال، [[حضور قلب]] داشتن و [[استغفار]] کردن از [[گناه]]. دهم: به نگهبانان و خادمان حرم [[احسان]] و [[احترام]] کردن. یازدهم: پس از بازگشت به [[خانه]]، دوباره به حرم و زیارت رفتن و در آخرین زیارت، دعای وداع خواندن. دوازدهم: پس از زیارت، بهتر از قبل از زیارت بودن. سیزدهم: بعد از تمام شدن زیارت، زود از حرم بیرون آمدن تا [[شوق]]، افزون‌تر شود، وهنگام خروج، عقب عقب بیرون آمدن. چهاردهم: [[صدقه دادن]] به نیازمندان آن [[شهر]] و آستانه، به‌ویژه به تنگدستان از دودمان [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] [[احسان]] کردن.<ref>بحار ج۹۷ ص ۱۳۴</ref> رعایت این [[آداب]]، قرب روحی و [[معنوی]] می‌آورد و سازندگی زیارت را افزون می‌سازد و [[فلسفه]] [[تشریع]] زیارت نیز، همین بهره‌وری از معنویات مزارات [[اولیاء]] خداست<ref>در این زمینه ر.ک: زیارت به قلم مؤلف.</ref>.<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۲۵.</ref>