اذن میدان: تفاوت میان نسخه‌ها

رخصت و [[اجازه]] برای میدان رفتن. رسم جنگاوری در قدیم بوده که برای [[نبرد تن به تن]]، افراد از فرمانده رخصت می‌گرفتند تا به میدان کار زار روند. در [[حماسه عاشورا]]، [[یاران سید الشهدا]]{{ع}} برای رفتن به میدان از آن حضرت، رخصت می‌گرفتند. معمولا [[اذن]] گرفتنشان با [[سلام]] بود، جلوی [[خیمه]] [[امام]] می‌آمدند و به عنوان سلام وداع می‌گفتند: {{عربی|السلام علیک یا ابن رسول الله}}. امام نیز در پاسخ می‌فرمود: {{متن حدیث|عَلیک السّلام و نحن خلفک}} [[سلام]] بر تو، ما نیز در پی تو می‌آییم. آنگاه [[آیه]] {{متن قرآن|فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ}}<ref>احزاب ۲۳</ref> را می‌خواند<ref>عوالم(امام حسین)، ص۲۵۸</ref>. امام نیز گاهی به کسی [[اذن میدان]] نمی‌داد مثل مادر یا [[همسر]] بعضی از [[یاران]] و به بعضی دیر اجازه می‌داد و آن شخص با اصرار زیاد، موافقت امام را جلب می‌کرد، مثل میدان رفتن [[حضرت قاسم]]{{ع}}، [[جون غلام ابوذر]]، [[فرزندان]] [[مسلم بن عقیل]] و... گاهی نیز بعضی اذن می‌طلبیدند تا به میدان رفته، با [[دشمن]] حرف بزنند و [[اتمام حجت]] کنند، مثل رخصت خواهی [[یزید بن حصین همدانی]]<ref>بحار الانوار، ج ۴۴، ص۳۱۸</ref> در میدان رفتن [[اباالفضل]]{{ع}} نیز [[امام حسین]]{{ع}} دیر اجازه داد،؛ چراکه او سقای خیمه‌ها و اطفال و [[علمدار]] سپاه امام بود <ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۴۴.</ref>.