ودایع امامت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
(←مقدمه) |
||
| (۲۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امامت | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = امامت (پرسش) | |||
}} | |||
[[رسالت]] و [[امامت]]، منصبی [[الهی]] و از سوی [[خداوند]] است. همۀ [[مسؤولیت‌ها]]، اختیارات و [[ولایتی]] که [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] دارد، به [[امام]] و [[جانشین]] می‌رسد و منصب [[امامت]] از سوی هر[[امام]] به [[امام]] بعدی سپرده می‌شود و [[بشر]] نقشی در [[انتخاب]] [[پیامبر]] و [[امام]] [[معصوم]] ندارد. | |||
== مقدمه == | |||
در [[روایات]] فراوان، از تحویل دادن وسایلی از سوی [[پیامبر]] به [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} و از طرف او به [[امام حسن]] و همچنین [[امامان]] بعدی یاد شده، نیز از انتقال [[علوم]] و [[معارف الهی]] به [[حجت]] بعدی، که نشان‌دهندۀ خطّ خدایی در این مسأله است. [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} هنگام [[وفات]]، [[هزار باب]] [[علم]] به [[امام علی|حضرت علی]] آموخت و سپرد که از هرباب، [[هزار باب]] دیگر گشوده می‌شد. همچنین [[پیامبر]]، در آن لحظات، انگشتر خویش را درآورد و به [[امام علی|علی]] {{ع}} داد، همچنین [[شمشیر]]، زره و همۀ سلاح‌های خود را درخواست کرد و همه را به [[امام علی|علی]] {{ع}} داد، حتی شالی را که هنگام [[جنگ]]، از روی زره بر کمر خویش می‌بست، آن را هم به [[امام علی|علی]] {{ع}} داد و فرمود: به [[نام خدا]] برخیز و به خانه‌ات برو<ref>ارشاد مفید، ج ۱ ص ۱۸۵</ref>. [[امامان]] [[معصوم]]، پیوسته از این سخن می‌گفتند که انگشتر پیامبر، [[ذوالفقار]] [[علی]]، جامۀ آن دو بزرگوار، عمامۀ [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} و... پیش ماست و پس از هریک از ما به [[امام]] بعدی می‌رسد. این نشانۀ پیوند گسست‌ناپذیر [[امامان]] با یکدیگر و آنان با [[رسالت]] و [[نبوت]] و بیانگر خواست و [[مشیت]] و [[سنّت الهی]] در انتقال [[ولایت]] و [[هدایت]] [[امت]] به آن بزرگواران است و هر یک از آن وسایل هم سمبل و رمز یکی از جهات و شؤون [[پیشوایی]] است، مثل [[سیاست]] و [[حکومت]]، [[شجاعت]]، سیادت و [[شرافت]] [[خانوادگی]] که در [[شمشیر]] و زره و انگشتر و [[عمامه]] و ردا و [[جامه]] و [[علوم]] [[الهی]] تبلور می‌یابد. حتی در واقعۀ [[کربلا]]، [[امام حسین|سیّد الشهدا]] در آستانۀ [[شهادت]]، نامه‌ای را به دخترش [[فاطمه]] سپرد که او آن را به [[امام سجاد]] تحویل داد، نیز به فرزندش [[امام سجاد]] [[وصیت]] کرد و او را [[وصی]] خود قرار داد، [[اسم اعظم]] و میراث‌های [[انبیا]] را به او [[تسلیم]] کرد و به وی یادآور شد که [[علوم]]، مصاحف، و [[سلاح]] را به امّ سلمه (در [[مدینه]]) تحویل داده و سفارش کرده که همه را به وی تحویل دهد<ref>موسوعة كلمات الامام الحسین، ص ۴۸۷</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۹۱.</ref> | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
==پانویس== | |||
{{ | |||
[[رده:امامت]] | |||
[[رده:رسالت]] | |||
[[رده:باورهای اختصاصی شیعه]] | |||
[[رده:ودایع امامت]] | [[رده:ودایع امامت]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]] | [[رده:مدخل فرهنگ غدیر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۳۵
رسالت و امامت، منصبی الهی و از سوی خداوند است. همۀ مسؤولیت‌ها، اختیارات و ولایتی که پیامبر خدا دارد، به امام و جانشین می‌رسد و منصب امامت از سوی هرامام به امام بعدی سپرده می‌شود و بشر نقشی در انتخاب پیامبر و امام معصوم ندارد.
مقدمه
در روایات فراوان، از تحویل دادن وسایلی از سوی پیامبر به حضرت علی (ع) و از طرف او به امام حسن و همچنین امامان بعدی یاد شده، نیز از انتقال علوم و معارف الهی به حجت بعدی، که نشان‌دهندۀ خطّ خدایی در این مسأله است. رسول خدا (ص) هنگام وفات، هزار باب علم به حضرت علی آموخت و سپرد که از هرباب، هزار باب دیگر گشوده می‌شد. همچنین پیامبر، در آن لحظات، انگشتر خویش را درآورد و به علی (ع) داد، همچنین شمشیر، زره و همۀ سلاح‌های خود را درخواست کرد و همه را به علی (ع) داد، حتی شالی را که هنگام جنگ، از روی زره بر کمر خویش می‌بست، آن را هم به علی (ع) داد و فرمود: به نام خدا برخیز و به خانه‌ات برو[۱]. امامان معصوم، پیوسته از این سخن می‌گفتند که انگشتر پیامبر، ذوالفقار علی، جامۀ آن دو بزرگوار، عمامۀ رسول خدا (ص) و... پیش ماست و پس از هریک از ما به امام بعدی می‌رسد. این نشانۀ پیوند گسست‌ناپذیر امامان با یکدیگر و آنان با رسالت و نبوت و بیانگر خواست و مشیت و سنّت الهی در انتقال ولایت و هدایت امت به آن بزرگواران است و هر یک از آن وسایل هم سمبل و رمز یکی از جهات و شؤون پیشوایی است، مثل سیاست و حکومت، شجاعت، سیادت و شرافت خانوادگی که در شمشیر و زره و انگشتر و عمامه و ردا و جامه و علوم الهی تبلور می‌یابد. حتی در واقعۀ کربلا، سیّد الشهدا در آستانۀ شهادت، نامه‌ای را به دخترش فاطمه سپرد که او آن را به امام سجاد تحویل داد، نیز به فرزندش امام سجاد وصیت کرد و او را وصی خود قرار داد، اسم اعظم و میراث‌های انبیا را به او تسلیم کرد و به وی یادآور شد که علوم، مصاحف، و سلاح را به امّ سلمه (در مدینه) تحویل داده و سفارش کرده که همه را به وی تحویل دهد[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ ارشاد مفید، ج ۱ ص ۱۸۵
- ↑ موسوعة كلمات الامام الحسین، ص ۴۸۷
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۹۱.