وسوسه در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = وسوسه

| عنوان مدخل = وسوسه

| مداخل مرتبط = [[وسوسه در قرآن]] - [[وسوسه در حدیث]] - [[وسوسه در اخلاق اسلامی]] - [[وسوسه در معارف دعا و زیارات]] - [[وسوسه در معارف و سیره سجادی]]

== [[روایات]] مرتبط ==

# [[امام علی]] {{ع}} فرمودند: "[[فقر]] در شمار بلاهاست، و بدتر از [[فقر]] مریضی تن است، و بدتر از مریضی تن مریضی [[قلب]] است"<ref>{{متن حدیث| رُوِي عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} فِي كَلَامٍ لَهُ: إِنَّ مِنَ الْبَلَاءِ الْفَاقَةَ وَ أَشَدُّ مِنَ الْفَاقَةِ مَرَضُ الْبَدَنِ وَ أَشَدُّ مِنْ مَرَضِ الْبَدَنِ مَرَضُ الْقَلْبِ}}؛بحار الأنوار، ج ۷۲، ص ۱۲۴.</ref>؛

# [[حسین بن حکم]] گوید: "نامه‌ای به یکی از [[صالحان]] نروزگار نوشتم، و در آن نامه از شکّی که دامنگیرم بود شکایت کردم. او در پاسخ نوشت: [[شک]]، جایی پدید می‌آید که شناختی وجود نداشته باشد، امّا چون [[یقین]] آید دیگر [[شک]] بوجود نمی‌آید"<ref>{{متن حدیث| قَالَ الْحُسَيْنُ بْنُ الْحَكَمِ الْوَاسِطِيُّ: كَتَبْتُ إِلَى بَعْضِ الصَّالِحِينَ أَشْكُو الشَّكَّ فَقَالَ إِنَّمَا الشَّكُّ فِيمَا لَا يُعْرَفُ فَإِذَا جَاءَ الْيَقِينُ فَلَا شَكَّ}}؛ بحار الأنوار، ج ۷۲، ص ۱۲۴.</ref>؛  

#"از یکی از [[ائمه معصومین]] {{عم}} درباره آنچه [[نفس]] [[انسان]] بی‌اختیار درباره آن به تأمّل و [[وسوسه]] می‌‌پردازد، سؤال شد. آن حضرت پاسخ دادند: چه کسی می‌‌تواند از دام [[حدیث]] [[نفس]] و وسوسه‌های آن رهائی یابد؟!. نیز از وسوسه‌های بسیار [[نفس]] سؤال شد؟، آنحضرت فرمودند: گناهی بر این وسوسه‌ها مترتّب نیست؛ فقط باید پس از آن، ذکر [[مبارک]] {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}}<ref>«هیچ خدایی جز خداوند نیست» سوره صافات، آیه ۳۵.</ref> را بر زبان آورد. نیز در خبر است که کسی از ایشان پرسید: [[نفس]] من دچار امری بزرگ - همچون تردید در امر [[توحید]] - می‌‌شود! حضرت فرمودند: در این حال بگو: {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}}<ref>«هیچ خدایی جز خداوند نیست» سوره صافات، آیه ۳۵.</ref>، بنا به [[حدیثی]] دیگر آن حضرت فرمودند: بگو {{متن حدیث| لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ }}<ref>{{متن حدیث| رُوِي أَنَّهُ: سُئِلَ الْعَالِمُ {{ع}} عَنْ حَدِيثِ النَّفْسِ؟ فَقَالَ مَنْ يُطِيقُ أَلَّا تُحَدَّثَ نَفْسُهُ؟. وَ سُئِلَ الْعَالِمُ {{ع}} عَنِ الْوَسْوَسَةِ إِنْ كَثُرَتْ قَالَ لَا شَيْءَ فِيهَا يَقُولُ: لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ. وَ أَرْوِي أَنَّ رَجُلًا قَالَ لِلْعَالِمِ يَقَعُ فِي نَفْسِي أَمْرٌ عَظِيمٌ فَقَالَ قُلْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ فِي خَبَرٍ آخَرَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ}}؛ بحار الأنوار، ج ۷۲، ص ۱۲۷.</ref>؛

# از [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|كَذَلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ}}<ref>«خداوند هر کس را که بخواهد راهنمایی کند دلش را برای (پذیرش) اسلام می‌گشاید و هر کس را که بخواهد در گمراهی وانهد دلش را تنگ و بسته می‌دارد گویی به آسمان فرا می‌رود؛ بدین گونه خداوند عذاب را بر کسانی که ایمان نمی‌آورند؛ برمی‌گمارد» سوره انعام، آیه ۱۲۵.</ref>، سؤال شد، که منظور از رجس چیست؟ آنحضرت فرمودند: منظور، شکّ و تردید است"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} فِي قَوْلِهِ كَذَلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ قَالَ هُوَ الشَّكُّ}}؛ بحار الأنوار، ج ۷۲، ص ۱۲۸.</ref>؛  

# [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: {{متن قرآن|وَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَى رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ كَافِرُونَ}}<ref>«و اما در بیماردلان بر پلیدیشان پلیدی می‌افزاید و آنان کافر خواهند مرد» سوره توبه، آیه ۱۲۵.</ref>، منظور از این [[آیه شریفه]]، آنست که شکّی دیگر بر شکها و تردیدهای آنان می‌‌افزاید"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ {{ع}} وَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَى رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ كَافِرُونَ يَقُولُ شَكّاً إِلَى شَكِّهِمْ}}؛ بحار الأنوار، ج ۷۲، ص ۱۲۶.</ref>؛  

# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "تمامی قلبها دوگوش دارند، که بر یکی از این دو [[قلب]] ملکی [[ارشاد]] کننده و آگاهی‌بخش، و بر دیگری [[شیطانی]] [[فتنه‌انگیز]]، قرار دارد. این او را امر می‌کند، و آن دیگری بازش می‌دارد، [[شیطان]] او را به [[گناه]] امر می‌‌کند، و [[فرشته]] او را از آن باز می‌‌دارد. این معنای قول [[پروردگار]] است که فرمود: {{متن قرآن|عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِيدٌ * مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ}}<ref>«(آدمی باید یاد کند) هنگامی را که دو فرشته فراگیرنده که از راست و چپ (او) نشسته‌اند، (کارهای او را) فرا می‌گیرند * هیچ سخنی بر زبان نمی‌آورد مگر آنکه نزد او فرشته مراقبی حاضر است (تا آن سخن را بنویسد» سوره ق، آیه ۱۷.</ref>.<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: مَا مِنْ قَلْبٍ إِلَّا وَ لَهُ أُذُنَانِ عَلَى إِحْدَاهُمَا مَلَكٌ مُرْشِدٌ وَ عَلَى الْأُخْرَى شَيْطَانٌ مُفْتِنٌ هَذَا يَأْمُرُهُ وَ هَذَا يَزْجُرُهُ الشَّيْطَانُ يَأْمُرُهُ بِالْمَعَاصِي وَ الْمَلَكُ يَزْجُرُهُ عَنْهَا وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ! عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِيدٌ مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ}}بحار الأنوار، ج ۷۰، ص ۳۳.</ref>

# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "هیچ مؤمنی نیست مگر آنکه [[باطن]] قلبش دوگوش دارد، گوشی که وسواس خنّاس در آن می‌‌دهد، و گوشی که [[فرشته]] در آن می‌‌دهد؛ [[خداوند]] [[مؤمن]] را بوسیله [[فرشته]] [[همراهی]] و کمک می‌‌کند، این است معنای [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ}}<ref>«و با روحی از خویش تأییدشان کرده است» سوره مجادله، آیه ۲۲.</ref>.<ref>{{متن حدیث| مَا مِنْ مُؤْمِنٍ إِلَّا وَ لِقَلْبِهِ أُذُنَانِ فِي جَوْفِهِ أُذُنٌ يَنْفُثُ فِيهَا الْوَسْوَاسُ الْخَنَّاسُ وَ أُذُنٌ يَنْفُثُ فِيهَا الْمَلَكُ فَيُؤَيِّدُ اللَّهُ الْمُؤْمِنَ بِالْمَلَكِ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ}}</ref>؛

# [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمودند: "بدترین کوری‌ها، کوری [[قلب]] است"<ref>{{متن حدیث| عَنِ الصَّادِقِ {{ع}} قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}}: شَرُّ الْعَمَى عَمَى الْقَلْبِ}}.</ref>.<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی ج۱]]، ص ۳۰۲-۳۰۴.</ref>

== منابع ==

# [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۱''']]

[[رده:وسوسه]]