بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = امام حسین | | موضوع مرتبط = امام حسین | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۵: | ||
##[[ترمذی]] به سندش از [[حضرت علی]]{{ع}} نقل کرده که فرمود: من هر گاه از رسول خدا{{صل}} سؤال می‌کردم به من [[علم]] عطا می‌نمود و هر گاه که [[سکوت]] می‌کردم آن حضرت ابتدا به سخن می‌کرد<ref>{{متن حدیث|كُنْتُ إِذَا سَأَلْتُ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} أَعْطَانِي وَ إِذَا سَكَتُ ابْتَدَأَنِي}}؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۴۳۷، حدیث ۳۷۲۲.</ref>. | ##[[ترمذی]] به سندش از [[حضرت علی]]{{ع}} نقل کرده که فرمود: من هر گاه از رسول خدا{{صل}} سؤال می‌کردم به من [[علم]] عطا می‌نمود و هر گاه که [[سکوت]] می‌کردم آن حضرت ابتدا به سخن می‌کرد<ref>{{متن حدیث|كُنْتُ إِذَا سَأَلْتُ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} أَعْطَانِي وَ إِذَا سَكَتُ ابْتَدَأَنِي}}؛ ترمذی، سنن الترمذی، ج۵، ص۴۳۷، حدیث ۳۷۲۲.</ref>. | ||
##[[ام سلمه]] می‌گوید: [[جبرئیل]] بر [[رسول خدا]] املاء می‌کرد و رسول خدا{{صل}} نیز بر علی{{ع}} املاء می‌نمود<ref>{{عربی|کان جبریل یمل علی رسول الله{{صل}} و [[رسول الله]] یمل علی علی}}؛ علی بن محمد ابن مغازلی، مناقب اهل البیت{{عم}}، ص۳۲۰.</ref>. | ##[[ام سلمه]] می‌گوید: [[جبرئیل]] بر [[رسول خدا]] املاء می‌کرد و رسول خدا{{صل}} نیز بر علی{{ع}} املاء می‌نمود<ref>{{عربی|کان جبریل یمل علی رسول الله{{صل}} و [[رسول الله]] یمل علی علی}}؛ علی بن محمد ابن مغازلی، مناقب اهل البیت{{عم}}، ص۳۲۰.</ref>. | ||
##[[امام علی]]{{ع}} فرمود: رسول خدا{{صل}} به من [[هزار باب علم]] یاد داد که هر بابی [[هزار باب]] دیگر را باز می‌کند<ref>{{متن حدیث|عَلَّمَنِي رَسُولُ اللَّهِ أَلْفَ بَابٍ كُلُّ بَابٍ يَفْتَحُ أَلْفَ بَابٍ}}؛ متقی هندی، کنز العمال فی سنن الأقوال والأفعال، ج۱۳، ص۱۱۴، حدیث ۳۶۳۷۲.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | ##[[امام علی]]{{ع}} فرمود: رسول خدا{{صل}} به من [[هزار باب علم]] یاد داد که هر بابی [[هزار باب]] دیگر را باز می‌کند<ref>{{متن حدیث|عَلَّمَنِي رَسُولُ اللَّهِ أَلْفَ بَابٍ كُلُّ بَابٍ يَفْتَحُ أَلْفَ بَابٍ}}؛ متقی هندی، کنز العمال فی سنن الأقوال والأفعال، ج۱۳، ص۱۱۴، حدیث ۳۶۳۷۲.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۳۰.</ref> | ||
# '''استناد به رسول خدا{{صل}}:''' | # '''استناد به رسول خدا{{صل}}:''' | ||
##[[کلینی]] از قتیبه نقل می‌کند که گفت: مردی از امام صادق{{ع}} مسئله‌ای پرسید و حضرت جوابش داد، آن شخص عرض کرد: برای شما اگر چنین و چنان باشد جوابش چیست؟ فرمود: خاموش باش، هر جوابی که من به تو می‌دهم از قول رسول خدا{{صل}} است، ما از خود رأیی نداریم<ref>{{متن حدیث|سَأَلَ رَجُلٌ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} عَنْ مَسْأَلَةٍ فَأَجَابَهُ فِيهَا فَقَالَ الرَّجُلُ أَ رَأَيْتَ إِنْ كَانَ كَذَا وَ كَذَا مَا يَكُونُ الْقَوْلُ فِيهَا فَقَالَ لَهُ مَهْ مَا أَجَبْتُكَ فِيهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَهُوَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} لَسْنَا مِنْ أَ رَأَيْتَ فِي شَيْ‌ءٍ}}؛ کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۸، حدیث ۲۱.</ref>. | ##[[کلینی]] از قتیبه نقل می‌کند که گفت: مردی از امام صادق{{ع}} مسئله‌ای پرسید و حضرت جوابش داد، آن شخص عرض کرد: برای شما اگر چنین و چنان باشد جوابش چیست؟ فرمود: خاموش باش، هر جوابی که من به تو می‌دهم از قول رسول خدا{{صل}} است، ما از خود رأیی نداریم<ref>{{متن حدیث|سَأَلَ رَجُلٌ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} عَنْ مَسْأَلَةٍ فَأَجَابَهُ فِيهَا فَقَالَ الرَّجُلُ أَ رَأَيْتَ إِنْ كَانَ كَذَا وَ كَذَا مَا يَكُونُ الْقَوْلُ فِيهَا فَقَالَ لَهُ مَهْ مَا أَجَبْتُكَ فِيهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَهُوَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} لَسْنَا مِنْ أَ رَأَيْتَ فِي شَيْ‌ءٍ}}؛ کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۸، حدیث ۲۱.</ref>. | ||
##[[فضیل بن یسار]] از [[امام باقر]]{{ع}} نقل کرده که فرمود: اگر ما به رأی خود [[حدیث]] گوییم [[گمراه]] خواهیم شد؛ همان‌گونه که کسانی قبل از ما به همین جهت گمراه شدند. ولی ما با بینه‌ای از جانب پروردگارمان حدیث شدیم که [[خداوند]] آن را بر پیامبرش تبیین کرد، او نیز آن را برای ما تبیین نمود<ref>{{متن حدیث|لَوْ أَنَّا حَدَّثْنَا بِرَأْيِنَا ضَلَلْنَا كَمَا ضَلَّ مَنْ كَانَ قَبْلَنَا وَ لَكِنَّا حَدَّثْنَا بِبَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّنَا بَيَّنَهَا لِنَبِيِّهِ فَبَيَّنَهَا لَنَا}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۲۹۹، حدیث ۲.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | ##[[فضیل بن یسار]] از [[امام باقر]]{{ع}} نقل کرده که فرمود: اگر ما به رأی خود [[حدیث]] گوییم [[گمراه]] خواهیم شد؛ همان‌گونه که کسانی قبل از ما به همین جهت گمراه شدند. ولی ما با بینه‌ای از جانب پروردگارمان حدیث شدیم که [[خداوند]] آن را بر پیامبرش تبیین کرد، او نیز آن را برای ما تبیین نمود<ref>{{متن حدیث|لَوْ أَنَّا حَدَّثْنَا بِرَأْيِنَا ضَلَلْنَا كَمَا ضَلَّ مَنْ كَانَ قَبْلَنَا وَ لَكِنَّا حَدَّثْنَا بِبَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّنَا بَيَّنَهَا لِنَبِيِّهِ فَبَيَّنَهَا لَنَا}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۲۹۹، حدیث ۲.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۳۱.</ref> | ||
# '''کتاب علی{{ع}}:''' | # '''کتاب علی{{ع}}:''' | ||
## [[محمد بن مسلم]] از یکی از امامان [[باقر]] یا صادق{{عم}} [[روایات]] نقل کرده که فرمود: همانا نزد ما صحیفه‌ای است از کتاب یا [[مصحف علی]]{{ع}} که طول آن هفتاد ذراع است، ما آنچه را که در آن است [[پیروی]] خواهیم کرد و هرگز از آن [[تجاوز]] نمی‌کنیم<ref>{{متن حدیث|إِنَّ عِنْدَنَا صَحِيفَةً مِنْ كِتَابِ عَلِيٍّ أَوْ مُصْحَفِ عَلِيٍّ{{ع}} طُولُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعاً فَنَحْنُ نَتَّبِعُ مَا فِيهَا فَلَا نَعْدُوهَا}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۴۶، حدیث ۲۰.</ref>. | ## [[محمد بن مسلم]] از یکی از امامان [[باقر]] یا صادق{{عم}} [[روایات]] نقل کرده که فرمود: همانا نزد ما صحیفه‌ای است از کتاب یا [[مصحف علی]]{{ع}} که طول آن هفتاد ذراع است، ما آنچه را که در آن است [[پیروی]] خواهیم کرد و هرگز از آن [[تجاوز]] نمی‌کنیم<ref>{{متن حدیث|إِنَّ عِنْدَنَا صَحِيفَةً مِنْ كِتَابِ عَلِيٍّ أَوْ مُصْحَفِ عَلِيٍّ{{ع}} طُولُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعاً فَنَحْنُ نَتَّبِعُ مَا فِيهَا فَلَا نَعْدُوهَا}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۴۶، حدیث ۲۰.</ref>. | ||
## [[مروان]] می‌گوید: از [[امام صادق]]{{ع}} شنیدم که می‌فرمود: نزد ما [[کتاب علی]]{{ع}} است با هفتاد ذراع<ref>{{متن حدیث|عِنْدَنَا كِتَابُ عَلِيٍّ سَبْعُونَ ذِرَاعاً}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۴۷، حدیث ۲.</ref>. | ## [[مروان]] می‌گوید: از [[امام صادق]]{{ع}} شنیدم که می‌فرمود: نزد ما [[کتاب علی]]{{ع}} است با هفتاد ذراع<ref>{{متن حدیث|عِنْدَنَا كِتَابُ عَلِيٍّ سَبْعُونَ ذِرَاعاً}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۴۷، حدیث ۲.</ref>. | ||
## همچنین در روایتی از امام صادق{{ع}} نقل شده که فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]]! نزد ما صحیفه‌ای است که طول آن هفتاد ذراع است. در آن تمام آنچه [[مردم]] به آن احتیاج دارند، حتی [[جریمه]] خدشه‌ای که وارد می‌شود نوشته شده است. [[رسول خدا]]{{صل}} آن را [[املاء]] و علی{{ع}} آن را به دست خود نوشته است<ref>{{متن حدیث|وَ اللَّهِ إِنَّ عِنْدَنَا لَصَحِيفَةً طُولُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعاً فِيهَا جَمِيعُ مَا يَحْتَاجُ إِلَيْهِ النَّاسُ حَتَّى أَرْشُ الْخَدْشِ إِمْلَاءُ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} وَ كَتَبَهُ عَلِيٌّ بِيَدِهِ}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۴۵، حدیث ۱۹.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | ## همچنین در روایتی از امام صادق{{ع}} نقل شده که فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]]! نزد ما صحیفه‌ای است که طول آن هفتاد ذراع است. در آن تمام آنچه [[مردم]] به آن احتیاج دارند، حتی [[جریمه]] خدشه‌ای که وارد می‌شود نوشته شده است. [[رسول خدا]]{{صل}} آن را [[املاء]] و علی{{ع}} آن را به دست خود نوشته است<ref>{{متن حدیث|وَ اللَّهِ إِنَّ عِنْدَنَا لَصَحِيفَةً طُولُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعاً فِيهَا جَمِيعُ مَا يَحْتَاجُ إِلَيْهِ النَّاسُ حَتَّى أَرْشُ الْخَدْشِ إِمْلَاءُ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} وَ كَتَبَهُ عَلِيٌّ بِيَدِهِ}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۴۵، حدیث ۱۹.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۳۳.</ref> | ||
# '''[[مصحف فاطمه]] {{س}}:''' [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: ... [[پیامبر اکرم]]{{صل}} برای ما پوستی گذاشته که پوست شتر و گاو نر و گاو ماده نیست بلکه پوست گوسفندی است که تمام نیازمندی‌های [[مردم]] در آن هست حتی [[جریمه]] خدشه و ناخن و [[فاطمه زهرا]]{{س}} مصحفی گذاشته که [[قرآن]] نیست... <ref>{{متن حدیث|... وَ لَقَدْ خَلَّفَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} عِنْدَنَا جِلْداً مَا هُوَ جِلْدُ جِمَالٍ وَ لَا جِلْدُ ثَوْرٍ وَ لَا جِلْدُ بَقَرَةٍ إِلَّا إِهَابَ شَاةٍ فِيهَا كُلَّمَا يُحْتَاجُ إِلَيْهِ حَتَّى أَرْشُ الْخَدْشِ وَ الظُّفُرِ وَ خَلَّفَتْ فَاطِمَةُ مُصْحَفاً مَا هُوَ قُرْآنٌ...}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۵۶، حدیث ۱۴.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | # '''[[مصحف فاطمه]] {{س}}:''' [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: ... [[پیامبر اکرم]]{{صل}} برای ما پوستی گذاشته که پوست شتر و گاو نر و گاو ماده نیست بلکه پوست گوسفندی است که تمام نیازمندی‌های [[مردم]] در آن هست حتی [[جریمه]] خدشه و ناخن و [[فاطمه زهرا]]{{س}} مصحفی گذاشته که [[قرآن]] نیست... <ref>{{متن حدیث|... وَ لَقَدْ خَلَّفَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} عِنْدَنَا جِلْداً مَا هُوَ جِلْدُ جِمَالٍ وَ لَا جِلْدُ ثَوْرٍ وَ لَا جِلْدُ بَقَرَةٍ إِلَّا إِهَابَ شَاةٍ فِيهَا كُلَّمَا يُحْتَاجُ إِلَيْهِ حَتَّى أَرْشُ الْخَدْشِ وَ الظُّفُرِ وَ خَلَّفَتْ فَاطِمَةُ مُصْحَفاً مَا هُوَ قُرْآنٌ...}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۵۶، حدیث ۱۴.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۳۷.</ref> | ||
# '''اشراقات [[الهی]] ([[الهام]]):''' یکی دیگر از مصادر [[علوم اهل بیت]]{{عم}} اشراقات و [[الهامات]] الهی است که در [[قلوب]] آن ذوات مقدسه وارد می‌شده است، اشراقاتی که برای عموم مردم نیز دارای بهره بوده است و این مسئله امر بعیدی به نظر نمی‌رسد؛ زیرا در قرآن و [[احادیث]] به مواردی از این قبیل اشاره شده است. [[شیخ مفید]] از [[امام صادق]]{{ع}} نقل کرده که فرمود: [[علم]] ما غابر و مزبور و زدن در قلب‌ها و کوبیدن در گوش‌ها است؛ و همانا نزد ما است [[جفر]] قرمز و سفید و [[مصحف فاطمه]]{{س}}؛ و نزد ما است [[جامعه]] که در آن تمام مسائلی است که [[مردم]] به آنها احتیاج پیدا می‌کنند. از [[تفسیر]] این [[کلام]] از [[حضرت]] سؤال شد؟ فرمود: اما غابر، [[علم به آینده]] است و اما مزبور، [[علم به گذشته]] است و اما مقصود از زدن در [[قلوب]]، همان [[الهام]] است و مقصود از کوبیدن در گوش‌ها، [[حدیث]] [[ملائکه]]-[[درود]] [[خداوند]] بر آنها - است، ما سخنانشان را می‌شنویم ولی آنان را نمی‌بینیم...<ref>{{متن حدیث|عِلْمُنَا غَابِرٌ وَ مَزْبُورٌ وَ نَكْتٌ فِي الْقُلُوبِ وَ نَقْرٌ فِي الْأَسْمَاعِ وَ إِنَّ عِنْدَنَا الْجَفْرَ الْأَحْمَرَ وَ الْجَفْرَ الْأَبْيَضَ وَ مُصْحَفَ فَاطِمَةَ{{س}} وَ إِنَّ عِنْدَنَا الْجَامِعَةَ فِيهَا جَمِيعُ مَا يَحْتَاجُ النَّاسُ إِلَيْهِ فَسُئِلَ عَنْ تَفْسِيرِ هَذَا الْكَلَامِ فَقَالَ أَمَّا الْغَابِرُ فَالْعِلْمُ بِمَا يَكُونُ وَ أَمَّا الْمَزْبُورُ فَالْعِلْمُ بِمَا كَانَ وَ أَمَّا النَّكْتُ فِي الْقُلُوبِ فَهُوَ الْإِلْهَامُ وَ النَّقْرُ فِي الْأَسْمَاعِ حَدِيثُ الْمَلَائِكَةِ نَسْمَعُ كَلَامَهُمْ وَ لَا نَرَى أَشْخَاصَهُمْ...}}؛ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۲، ص۱۸۶.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | # '''اشراقات [[الهی]] ([[الهام]]):''' یکی دیگر از مصادر [[علوم اهل بیت]]{{عم}} اشراقات و [[الهامات]] الهی است که در [[قلوب]] آن ذوات مقدسه وارد می‌شده است، اشراقاتی که برای عموم مردم نیز دارای بهره بوده است و این مسئله امر بعیدی به نظر نمی‌رسد؛ زیرا در قرآن و [[احادیث]] به مواردی از این قبیل اشاره شده است. [[شیخ مفید]] از [[امام صادق]]{{ع}} نقل کرده که فرمود: [[علم]] ما غابر و مزبور و زدن در قلب‌ها و کوبیدن در گوش‌ها است؛ و همانا نزد ما است [[جفر]] قرمز و سفید و [[مصحف فاطمه]]{{س}}؛ و نزد ما است [[جامعه]] که در آن تمام مسائلی است که [[مردم]] به آنها احتیاج پیدا می‌کنند. از [[تفسیر]] این [[کلام]] از [[حضرت]] سؤال شد؟ فرمود: اما غابر، [[علم به آینده]] است و اما مزبور، [[علم به گذشته]] است و اما مقصود از زدن در [[قلوب]]، همان [[الهام]] است و مقصود از کوبیدن در گوش‌ها، [[حدیث]] [[ملائکه]]-[[درود]] [[خداوند]] بر آنها - است، ما سخنانشان را می‌شنویم ولی آنان را نمی‌بینیم...<ref>{{متن حدیث|عِلْمُنَا غَابِرٌ وَ مَزْبُورٌ وَ نَكْتٌ فِي الْقُلُوبِ وَ نَقْرٌ فِي الْأَسْمَاعِ وَ إِنَّ عِنْدَنَا الْجَفْرَ الْأَحْمَرَ وَ الْجَفْرَ الْأَبْيَضَ وَ مُصْحَفَ فَاطِمَةَ{{س}} وَ إِنَّ عِنْدَنَا الْجَامِعَةَ فِيهَا جَمِيعُ مَا يَحْتَاجُ النَّاسُ إِلَيْهِ فَسُئِلَ عَنْ تَفْسِيرِ هَذَا الْكَلَامِ فَقَالَ أَمَّا الْغَابِرُ فَالْعِلْمُ بِمَا يَكُونُ وَ أَمَّا الْمَزْبُورُ فَالْعِلْمُ بِمَا كَانَ وَ أَمَّا النَّكْتُ فِي الْقُلُوبِ فَهُوَ الْإِلْهَامُ وَ النَّقْرُ فِي الْأَسْمَاعِ حَدِيثُ الْمَلَائِكَةِ نَسْمَعُ كَلَامَهُمْ وَ لَا نَرَى أَشْخَاصَهُمْ...}}؛ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۲، ص۱۸۶.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۴۰.</ref> | ||
# '''[[علم غیب]]:''' می‌دانیم که همه موقعیت‌ها برای [[رسول خدا]]{{صل}} فراهم نگشت تا [[شریعت]] را به طور کامل تبیین نماید. [[عمر رسول]] [[خدا]]{{صل}} محدود بود و لذا ضروری به نظر می‌رسید که برای بعد از خود، [[خلیفه]] و [[جانشین]] معین کند تا ادامه دهنده راه او در تبیین و تطبیق شریعت باشد و به همان دلیل که [[پیامبر]]{{صل}} در موضوعات خارجی و موضوعات [[احکام الهی]] احتیاج به علم غیب دارد، همچنین امام و جانشین او نیز به بهره‌برداری از این علم احتیاج دارد. [[امام صادق]]{{ع}} به [[ابوبصیر]] فرمود: ای [[ابابصیر]]! ما [[اهل بیتی]] هستیم که [[علم]] خواب‌ها و [[بلاها]] و نسب‌ها و وصیت‌ها و فصل الخطاب‌ها به ما داده شده است. [[شیعیان]] خود را می‌شناسیم، همان‌گونه که هر مردی، [[اهل بیت]] خود را می‌شناسد<ref>{{متن حدیث|يَا أَبَا بَصِيرٍ إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ أُوتِينَا عِلْمَ الْمَنَايَا وَ الْبَلَايَا وَ الْوَصَايَا وَ فَصْلَ الْخِطَابِ وَ عَرَفْنَا شِيعَتَنَا كَعِرْفَانِ الرَّجُلِ أَهْلَ بَيْتِهِ}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۲۶۷، حدیث ۹.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | # '''[[علم غیب]]:''' می‌دانیم که همه موقعیت‌ها برای [[رسول خدا]]{{صل}} فراهم نگشت تا [[شریعت]] را به طور کامل تبیین نماید. [[عمر رسول]] [[خدا]]{{صل}} محدود بود و لذا ضروری به نظر می‌رسید که برای بعد از خود، [[خلیفه]] و [[جانشین]] معین کند تا ادامه دهنده راه او در تبیین و تطبیق شریعت باشد و به همان دلیل که [[پیامبر]]{{صل}} در موضوعات خارجی و موضوعات [[احکام الهی]] احتیاج به علم غیب دارد، همچنین امام و جانشین او نیز به بهره‌برداری از این علم احتیاج دارد. [[امام صادق]]{{ع}} به [[ابوبصیر]] فرمود: ای [[ابابصیر]]! ما [[اهل بیتی]] هستیم که [[علم]] خواب‌ها و [[بلاها]] و نسب‌ها و وصیت‌ها و فصل الخطاب‌ها به ما داده شده است. [[شیعیان]] خود را می‌شناسیم، همان‌گونه که هر مردی، [[اهل بیت]] خود را می‌شناسد<ref>{{متن حدیث|يَا أَبَا بَصِيرٍ إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ أُوتِينَا عِلْمَ الْمَنَايَا وَ الْبَلَايَا وَ الْوَصَايَا وَ فَصْلَ الْخِطَابِ وَ عَرَفْنَا شِيعَتَنَا كَعِرْفَانِ الرَّجُلِ أَهْلَ بَيْتِهِ}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۲۶۷، حدیث ۹.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۴۲.</ref> | ||
== [[ضرورت]] عمل به [[روایات]] [[امام حسین]]{{ع}} == | == [[ضرورت]] عمل به [[روایات]] [[امام حسین]]{{ع}} == | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۵: | ||
با مراجعه به کتب [[تاریخ]] و [[رجال]] و تراجم [[اهل سنت]] پی می‌بریم که امام حسین{{ع}}، دارای [[علم]] و فضل بی‌کرانی بوده و نیز دارای احادیثی بوده است و همین مقدار در [[لزوم]] توجه اهل سنت که [[معتقد به امامت]] و [[وصایت]] او نیستند به روایاتش کفایت می‌کند. | با مراجعه به کتب [[تاریخ]] و [[رجال]] و تراجم [[اهل سنت]] پی می‌بریم که امام حسین{{ع}}، دارای [[علم]] و فضل بی‌کرانی بوده و نیز دارای احادیثی بوده است و همین مقدار در [[لزوم]] توجه اهل سنت که [[معتقد به امامت]] و [[وصایت]] او نیستند به روایاتش کفایت می‌کند. | ||
#[[ابن عبدالبر]] می‌نویسد: حسین{{ع}} مردی [[فاضل]] و [[متدین]] و بسیار [[روزه]] گیرنده و [[نماز]] و [[حج]] به جای آورنده بود<ref>{{عربی|و کان الحسین فاضلا دینا کثیر الصیام و الصلاة و الحج}}؛ یوسف بن عبدالله ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج۱، ص۳۹۳.</ref>. | #[[ابن عبدالبر]] می‌نویسد: حسین{{ع}} مردی [[فاضل]] و [[متدین]] و بسیار [[روزه]] گیرنده و [[نماز]] و [[حج]] به جای آورنده بود<ref>{{عربی|و کان الحسین فاضلا دینا کثیر الصیام و الصلاة و الحج}}؛ یوسف بن عبدالله ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج۱، ص۳۹۳.</ref>. | ||
#شیخ [[محمد بن محمد مخلوف مالکی]] می‌نویسد: و اما حسین{{ع}}، او [[انسان]] بافضل و بسیار [[اهل نماز]] و روزه بود و بیست و شش بار پیاده [[خانه خدا]] را [[زیارت]] کرده است<ref>{{عربی|و أما الحسین فکان فاضلاً کثیر الصوم و الصلاة حج خمساً و عشرین حجة ماشیاً}}؛ محمد بن محمد مخلوف، شجرة النور الزکیة فی طبقات المالکیة، ج۲، ص۱۰۶.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | #شیخ [[محمد بن محمد مخلوف مالکی]] می‌نویسد: و اما حسین{{ع}}، او [[انسان]] بافضل و بسیار [[اهل نماز]] و روزه بود و بیست و شش بار پیاده [[خانه خدا]] را [[زیارت]] کرده است<ref>{{عربی|و أما الحسین فکان فاضلاً کثیر الصوم و الصلاة حج خمساً و عشرین حجة ماشیاً}}؛ محمد بن محمد مخلوف، شجرة النور الزکیة فی طبقات المالکیة، ج۲، ص۱۰۶.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۴۷.</ref> | ||
=== عصمت امام حسین{{ع}} === | === عصمت امام حسین{{ع}} === | ||
[[امامان اهل بیت]]{{عم}} و از آن جمله [[امام حسین]]{{ع}} از [[مقام عصمت]] برخوردارند. از آنان هرگز [[اشتباه]] و [[خطا]] سر نمی‌زند؛ لذا هر روایتی در هر باب و [[علمی]] که از آنان رسیده ـ از آنجا که معصوم‌اند ـ عین واقع بوده و بر ما [[حجت]] است و به همین جهت است که بر هر فرد [[مسلمان]] فرض و [[وظیفه]] است که دیگران را رها کرده و تنها واسطه رسیدن به [[حقایق]] [[قرآن]] و [[سنت پیامبر]]{{صل}} را [[اهل بیت]]{{عم}} بداند و به آنها | [[امامان اهل بیت]]{{عم}} و از آن جمله [[امام حسین]]{{ع}} از [[مقام عصمت]] برخوردارند. از آنان هرگز [[اشتباه]] و [[خطا]] سر نمی‌زند؛ لذا هر روایتی در هر باب و [[علمی]] که از آنان رسیده ـ از آنجا که معصوم‌اند ـ عین واقع بوده و بر ما [[حجت]] است و به همین جهت است که بر هر فرد [[مسلمان]] فرض و [[وظیفه]] است که دیگران را رها کرده و تنها واسطه رسیدن به [[حقایق]] [[قرآن]] و [[سنت پیامبر]]{{صل}} را [[اهل بیت]]{{عم}} بداند و به آنها رجوع کند تا با عمل به احکام [[الهی]] به سعادت دنیا و [[آخرت]] رهنمون شود<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۴۸.</ref>. | ||
=== ادله قرآنی === | === ادله قرآنی === | ||
مطابق برخی از [[آیات قرآنی]]؛ از قبیل «[[آیه تطهیر]]»، «[[آیه اولی الأمر]]» و دیگر [[آیات]]، ما وظیفه داریم بعد از [[رسول اکرم]]{{صل}} برای رسیدن به حقایق [[قرآنی]] و سنت پیامبر{{صل}} به اهل بیت [[عصمت]] و [[طهارت]] مراجعه کنیم؛ زیرا هرچه از آنان رسیده، عین واقع بوده و از اشتباه هم مصون خواهد بود. | مطابق برخی از [[آیات قرآنی]]؛ از قبیل «[[آیه تطهیر]]»، «[[آیه اولی الأمر]]» و دیگر [[آیات]]، ما وظیفه داریم بعد از [[رسول اکرم]]{{صل}} برای رسیدن به حقایق [[قرآنی]] و سنت پیامبر{{صل}} به اهل بیت [[عصمت]] و [[طهارت]] مراجعه کنیم؛ زیرا هرچه از آنان رسیده، عین واقع بوده و از اشتباه هم مصون خواهد بود. | ||
[[خداوند متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref> و مطابق [[آیه]] | [[خداوند متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref> و مطابق [[آیه]] «تطهیر»، «[[مطهرون]]» اهل بیت عصمت و طهارت{{عم}} هستند<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۴۸.</ref>. | ||
=== ادله روایی === | === ادله روایی === | ||
[[پیامبر اکرم]]{{صل}} مطابق روایاتی؛ از قبیل «[[حدیث ثقلین]]»، «[[حدیث سفینه]]» و دیگر [[احادیث]] هر فرد [[مسلمانی]] را تا [[روز قیامت]] [[مأمور]] به رجوع به کتاب و [[عترت]] خود کرده تا [[دین]] را از این دو کانال اخذ کنند. | [[پیامبر اکرم]]{{صل}} مطابق روایاتی؛ از قبیل «[[حدیث ثقلین]]»، «[[حدیث سفینه]]» و دیگر [[احادیث]] هر فرد [[مسلمانی]] را تا [[روز قیامت]] [[مأمور]] به رجوع به کتاب و [[عترت]] خود کرده تا [[دین]] را از این دو کانال اخذ کنند. | ||
[[کتاب خدا]] به عنوان کتابی | [[کتاب خدا]] به عنوان کتابی صامت که مصدر همه [[معارف دینی]] است و عترت [[معصوم]] پیامبر{{صل}} به عنوان کتاب [[ناطق]] که به حقایق قرآن [[آگاهی]] کامل دارند؛ لذا هر کس که می‌خواهد از [[ضلالت]] و [[گمراهی]] مصون باشد و هرگز هلاک نشده و در [[دوزخ]] گرفتار نشود، باید به کتاب و [[عترت]] تمسک کرده و در [[سفینه]] [[نجات]] آن بزرگواران داخل شود<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۴۹.</ref>. | ||
=== بازگشت [[سنت]] [[امام حسین]]{{ع}} به [[سنت نبوی]] === | === بازگشت [[سنت]] [[امام حسین]]{{ع}} به [[سنت نبوی]] === | ||
| خط ۶۲: | خط ۶۱: | ||
# امام باقر{{ع}} به [[سلمة بن کهیل]] و [[حکم بن عتیبه]] فرمود: [[شرق]] و [[غرب]] عالم [[سفر]] کنید، هرگز [[علم]] صحیحی نخواهید یافت مگر [[علمی]] که از نزد ما [[اهل بیت]] خارج شده باشد<ref>{{متن حدیث|شَرِّقَا وَ غَرِّبَا لَنْ تَجِدَا عِلْماً صَحِيحاً إِلَّا شَيْئاً يَخْرُجُ مِنْ عِنْدِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۰، حدیث ۴.</ref>. | # امام باقر{{ع}} به [[سلمة بن کهیل]] و [[حکم بن عتیبه]] فرمود: [[شرق]] و [[غرب]] عالم [[سفر]] کنید، هرگز [[علم]] صحیحی نخواهید یافت مگر [[علمی]] که از نزد ما [[اهل بیت]] خارج شده باشد<ref>{{متن حدیث|شَرِّقَا وَ غَرِّبَا لَنْ تَجِدَا عِلْماً صَحِيحاً إِلَّا شَيْئاً يَخْرُجُ مِنْ عِنْدِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۰، حدیث ۴.</ref>. | ||
# [[حضرت باقر]]{{ع}} خطاب به [[حسن بصری]] فرمود: حسن اگر می‌خواهد به چپ و یا راست برود، به [[خدا]] [[سوگند]]! علم به جز اینجا یافت نمی‌شود<ref>{{متن حدیث|فَلْيَذْهَبِ الْحَسَنُ يَمِيناً وَ شِمَالًا فَوَ اللَّهِ مَا يُوجَدُ الْعِلْمُ إِلَّا هَاهُنَا}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۹، حدیث ۱.</ref>. مقصود حضرت، اهل بیت{{عم}} است. | # [[حضرت باقر]]{{ع}} خطاب به [[حسن بصری]] فرمود: حسن اگر می‌خواهد به چپ و یا راست برود، به [[خدا]] [[سوگند]]! علم به جز اینجا یافت نمی‌شود<ref>{{متن حدیث|فَلْيَذْهَبِ الْحَسَنُ يَمِيناً وَ شِمَالًا فَوَ اللَّهِ مَا يُوجَدُ الْعِلْمُ إِلَّا هَاهُنَا}}؛ صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۹، حدیث ۱.</ref>. مقصود حضرت، اهل بیت{{عم}} است. | ||
# [[یحیی بن عبدالله]] می‌گوید: از [[امام صادق]]{{ع}} در حالی که جماعتی از [[اهل کوفه]] نزد آن حضرت بودند، شنیدم که می‌فرمود: از این [[مردم]] [[عجب]] است که می‌گویند: ما علم خود را از [[رسول خدا]]{{صل}} گرفته و به آن عمل کرده و [[هدایت]] یافتیم، ولی معتقدند که نزد اهل بیت رسول خدا{{صل}} علم حضرت نیست! در حالی که ما اهل بیت او و ذریه‌اش هستیم، در منازل ما [[وحی]] نازل شد و از نزد ما علم به سوی مردم خارج شد...<ref>{{متن حدیث|عَجَباً لِلنَّاسِ أَنَّهُمْ أَخَذُوا عِلْمَهُمْ كُلَّهُ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} فَعَمِلُوا بِهِ وَ اهْتَدَوْا وَ يَرَوْنَ أَنَّ أَهْلَ بَيْتِهِ لَمْ يَأْخُذُوا عِلْمَهُ وَ نَحْنُ أَهْلُ بَيْتِهِ وَ ذُرِّيَّتُهُ فِي مَنَازِلِنَا نَزَلَ الْوَحْيُ وَ مِنْ عِنْدِنَا خَرَجَ الْعِلْمُ إِلَيْهِمْ...}}؛ کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۹۸، حدیث ۱.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | # [[یحیی بن عبدالله]] می‌گوید: از [[امام صادق]]{{ع}} در حالی که جماعتی از [[اهل کوفه]] نزد آن حضرت بودند، شنیدم که می‌فرمود: از این [[مردم]] [[عجب]] است که می‌گویند: ما علم خود را از [[رسول خدا]]{{صل}} گرفته و به آن عمل کرده و [[هدایت]] یافتیم، ولی معتقدند که نزد اهل بیت رسول خدا{{صل}} علم حضرت نیست! در حالی که ما اهل بیت او و ذریه‌اش هستیم، در منازل ما [[وحی]] نازل شد و از نزد ما علم به سوی مردم خارج شد...<ref>{{متن حدیث|عَجَباً لِلنَّاسِ أَنَّهُمْ أَخَذُوا عِلْمَهُمْ كُلَّهُ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} فَعَمِلُوا بِهِ وَ اهْتَدَوْا وَ يَرَوْنَ أَنَّ أَهْلَ بَيْتِهِ لَمْ يَأْخُذُوا عِلْمَهُ وَ نَحْنُ أَهْلُ بَيْتِهِ وَ ذُرِّيَّتُهُ فِي مَنَازِلِنَا نَزَلَ الْوَحْيُ وَ مِنْ عِنْدِنَا خَرَجَ الْعِلْمُ إِلَيْهِمْ...}}؛ کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۹۸، حدیث ۱.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۵۰.</ref> | ||
== حجیت تفسیر [[امام حسین]]{{ع}} == | == حجیت تفسیر [[امام حسین]]{{ع}} == | ||
با جمع بین برخی [[آیات قرآنی]] پی می‌بریم که اهل بیت [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} و از آن جمله امام حسین{{ع}} | با جمع بین برخی [[آیات قرآنی]] پی می‌بریم که اهل بیت [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} و از آن جمله امام حسین{{ع}} حقیقت قرآن را مس کرده و از آن [[آگاهی]] کامل دارند و لذا چنین کسانی اقوال و بیاناتش در شرح و توضیح و [[تفسیر قرآن]] برای همه [[حجت]] است. اینک این موضوع را از چند طریق به [[اثبات]] می‌رسانیم. | ||
=== بیان اول === | === بیان اول === | ||
| خط ۷۴: | خط ۷۳: | ||
ج) [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref>. در جمله {{متن قرآن|لَا يَمَسُّهُ}} دو احتمال است: | ج) [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref>. در جمله {{متن قرآن|لَا يَمَسُّهُ}} دو احتمال است: | ||
#جمله ناهیه باشد به این معنا که نباید [[قرآن]] را به جز افراد با [[طهارت]] مس کنند. | #جمله ناهیه باشد به این معنا که نباید [[قرآن]] را به جز افراد با [[طهارت]] مس کنند. | ||
#جمله | #جمله نافیه باشد به این معنا که حقیقت قرآن را به جز افرادی که طهارت [[نفسانی]] دارند [[درک]] نمی‌کنند. | ||
در [[قرآن کریم]] کلمه «مس» به معنای مس ظاهری و مس [[باطنی]] هر دو به کار رفته است و نیز طهارت به معنای طهارت ظاهری و طهارت باطنی هر دو به کار برده شده است. خداوند درباره مس ظاهری می‌فرماید: {{متن قرآن|لَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِنْ طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرِيضَةً}}<ref>«اگر زنانی را که با آنان آمیزش نکرده یا برای آنها کابینی نبریده‌اید، طلاق دهید، بر شما گناهی نیست». سوره بقره، آیه ۲۳۶.</ref> و نیز درباره مس باطنی می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ}}<ref>«بی‌گمان پرهیزگاران چون دمدمه‌ای از شیطان به ایشان رسد (از خداوند) یاد می‌کنند و ناگاه دیده‌ور می‌شوند» سوره اعراف، آیه ۲۰۱.</ref>. | در [[قرآن کریم]] کلمه «مس» به معنای مس ظاهری و مس [[باطنی]] هر دو به کار رفته است و نیز طهارت به معنای طهارت ظاهری و طهارت باطنی هر دو به کار برده شده است. خداوند درباره مس ظاهری می‌فرماید: {{متن قرآن|لَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِنْ طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرِيضَةً}}<ref>«اگر زنانی را که با آنان آمیزش نکرده یا برای آنها کابینی نبریده‌اید، طلاق دهید، بر شما گناهی نیست». سوره بقره، آیه ۲۳۶.</ref> و نیز درباره مس باطنی می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ}}<ref>«بی‌گمان پرهیزگاران چون دمدمه‌ای از شیطان به ایشان رسد (از خداوند) یاد می‌کنند و ناگاه دیده‌ور می‌شوند» سوره اعراف، آیه ۲۰۱.</ref>. | ||
| خط ۸۰: | خط ۷۹: | ||
و درباره طهارت ظاهری می‌فرماید: {{متن قرآن|وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ}}<ref>«و جامه‌ات را پاکیزه گردان،» سوره مدثر، آیه ۴.</ref> و درباره طهارت باطنی می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِينَ}}<ref>«و آنگاه فرشتگان گفتند: ای مریم! خداوند تو را برگزید و پاکیزه داشت و بر زنان جهان برتری داد» سوره آل عمران، آیه ۴۲.</ref>. | و درباره طهارت ظاهری می‌فرماید: {{متن قرآن|وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ}}<ref>«و جامه‌ات را پاکیزه گردان،» سوره مدثر، آیه ۴.</ref> و درباره طهارت باطنی می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِينَ}}<ref>«و آنگاه فرشتگان گفتند: ای مریم! خداوند تو را برگزید و پاکیزه داشت و بر زنان جهان برتری داد» سوره آل عمران، آیه ۴۲.</ref>. | ||
د) از برخی [[آیات]] استفاده می‌شود که [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} مصداق | د) از برخی [[آیات]] استفاده می‌شود که [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} مصداق واقعی «[[مطهرون]]» در قرآن‌اند: [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۵۷.</ref> | ||
=== بیان دوم === | === بیان دوم === | ||
| خط ۹۲: | خط ۹۱: | ||
## [[منشأ عصمت]] [[علم]] به [[حقایق]] امور و [[علم الیقین]] است: [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُنْ مِنَ الْجَاهِلِينَ}}<ref>«(یوسف) گفت: پروردگارا! زندان از آنچه مرا به آن فرا می‌خواند خوش‌تر است و اگر فریبشان را از من نگردانی به آنان می‌گرایم و از نادانان خواهم بود» سوره یوسف، آیه ۳۳.</ref>. | ## [[منشأ عصمت]] [[علم]] به [[حقایق]] امور و [[علم الیقین]] است: [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُنْ مِنَ الْجَاهِلِينَ}}<ref>«(یوسف) گفت: پروردگارا! زندان از آنچه مرا به آن فرا می‌خواند خوش‌تر است و اگر فریبشان را از من نگردانی به آنان می‌گرایم و از نادانان خواهم بود» سوره یوسف، آیه ۳۳.</ref>. | ||
نتیجه اینکه: در سینه [[امامان معصوم]] | نتیجه اینکه: در سینه [[امامان معصوم]] حقیقت قرآن وجود دارد و هر کس حقیقت قرآن نزد او است بیاناتش در [[تفسیر قرآن]] [[حجت]] است<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۵۹.</ref>. | ||
=== بیان سوم === | === بیان سوم === | ||
| خط ۹۹: | خط ۹۸: | ||
#و نیز می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref>. | #و نیز می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref>. | ||
#و فرمود: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>. | #و فرمود: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>. | ||
نتیجه این که: [[خداوند سبحان]] [[علم قرآن]] و حقایق آن را نزد [[اهل بیت]] پیامبرش به [[ارث]] گذاشته است<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، | نتیجه این که: [[خداوند سبحان]] [[علم قرآن]] و حقایق آن را نزد [[اهل بیت]] پیامبرش به [[ارث]] گذاشته است<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱]]، ص ۳۶۱.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||