←دوستی امام حسین{{ع}}
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۲۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| | | موضوع مرتبط = امام حسین | ||
| | | عنوان مدخل = امام حسین | ||
| مداخل مرتبط = [[امام حسین در قرآن]] - [[امام حسین در حدیث]] - [[امام حسین در معارف دعا و زیارات]] - [[امام حسین در کلام اسلامی]] - [[امام حسین در تاریخ اسلامی]] - [[امام حسین در معارف و سیره نبوی]] - [[امام حسین در معارف و سیره فاطمی]] - [[امام حسین در معارف و سیره اهل بیت]] | |||
| | | پرسش مرتبط = | ||
| | |||
}} | }} | ||
'''[[پیامبر خاتم]] {{صل}}''' در سخنان بسیاری به بیان جایگاه ارزشمند '''[[امام حسین]]{{ع}}''' و نقش والای ایشان در [[پاسداری از دین]] مبین [[اسلام]] پرداخته است. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در حدیثی می‌فرماید: "حسین از من است و من از او، کسی که حسین را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را دوست داشته است". | '''[[پیامبر خاتم]] {{صل}}''' در سخنان بسیاری به بیان جایگاه ارزشمند '''[[امام حسین]] {{ع}}''' و نقش والای ایشان در [[پاسداری از دین]] مبین [[اسلام]] پرداخته است. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در حدیثی می‌فرماید: "حسین از من است و من از او، کسی که حسین را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را دوست داشته است". | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[رسول خدا]]{{صل}} در سخنان بسیاری به بیان جایگاه ارزشمند [[امام حسین]]{{ع}} و نقش والای ایشان در [[پاسداری از دین]] مبین [[اسلام]] پرداخته است. به [[راستی]]، [[اباعبدالله الحسین]]{{ع}} با [[نهضت]] | [[رسول خدا]]{{صل}} در سخنان بسیاری به بیان جایگاه [[ارزشمند]] [[امام حسین]]{{ع}} و نقش والای ایشان در [[پاسداری از دین]] [[مبین]] [[اسلام]] پرداخته است. به [[راستی]]، [[اباعبدالله الحسین]]{{ع}} با [[نهضت]] عظیم خویش، [[دین]] جد بزرگوارش را [[احیا]] و از [[تحریف]] [[حقایق]] ارزشمند آن جلوگیری کرد. | ||
[[بشر]] از [[درک]] و [[معرفت]] [[مقام]] امام حسین{{ع}} [[ناتوان]] است. پس چگونه می‌تواند با [[عقل]] ناتوان و [[کلام]] لکنت‌بار خود، وی را توصیف کند. بی‌شک، چنین [[شخصیت]] والایی را باید [[خالق]] او، [[خداوند متعال]]، [[پیامبران الهی]] و خاتم آنها و جانشینانش معرفی و توصیف کنند. [[خداوند]] [[مهربان]] در توصیف مقام و [[منزلت]] اباعبدالله الحسین{{ع}} می‌فرماید: "ای محمد!... حسین را خزانه‌دار [[وحی]] خود قرار دادم و او را با [[شهادت]] گرامی داشتم و [[میراث‌های پیامبران]] را به وی عطا کردم. پس او [[سرور]] [[شهیدان]] است"<ref>{{متن حدیث|یَا مُحَمَّدُ!...وَ جَعَلْتُ حُسَيْناً خَازِنَ وَ حْيِي، و أَكْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَةِ، وَ أَعْطَيْتَهُ مَوَارِيثَ الْأَنْبِيَاءِ فَهُوَ سَيِّدُ الشُّهَداءِ...}} ابن نما حلی، مثیر الاحزان.</ref>. | [[بشر]] از [[درک]] و [[معرفت]] [[مقام]] امام حسین{{ع}} [[ناتوان]] است. پس چگونه می‌تواند با [[عقل]] ناتوان و [[کلام]] لکنت‌بار خود، وی را توصیف کند. بی‌شک، چنین [[شخصیت]] والایی را باید [[خالق]] او، [[خداوند متعال]]، [[پیامبران الهی]] و خاتم آنها و جانشینانش معرفی و توصیف کنند. [[خداوند]] [[مهربان]] در توصیف مقام و [[منزلت]] اباعبدالله الحسین{{ع}} می‌فرماید: "ای محمد!... حسین را خزانه‌دار [[وحی]] خود قرار دادم و او را با [[شهادت]] گرامی داشتم و [[میراث‌های پیامبران]] را به وی عطا کردم. پس او [[سرور]] [[شهیدان]] است"<ref>{{متن حدیث|یَا مُحَمَّدُ!...وَ جَعَلْتُ حُسَيْناً خَازِنَ وَ حْيِي، و أَكْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَةِ، وَ أَعْطَيْتَهُ مَوَارِيثَ الْأَنْبِيَاءِ فَهُوَ سَيِّدُ الشُّهَداءِ...}}؛ ابن نما حلی، مثیر الاحزان.</ref>. | ||
[[پیامبر عظیم‌الشأن اسلام]] نیز در | [[پیامبر عظیم‌الشأن اسلام]] نیز در وصف امام حسین{{ع}} می‌فرماید: "حسین از من است و من از حسین. نام او بر سمت راست [[عرش]] نوشته شده است. همانا حسین، چراغ پر فروغ [[هدایت]] و [[کشتی نجات]] است"<ref>{{متن حدیث|حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ... إِسْمُهُ مَكْتُوبٌ عَنْ يَمِينِ الْعَرْشِ: إِنَّ الْحُسَيْنَ مِصْبَاحُ الْهُدَى وَ سَفِينَةُ النَّجَاةِ...}}؛ بحارالانوار، ج۳۶، ص۲۰۵، ح۸.</ref> | ||
اکنون بخشی از روایاتی را که از زبان [[پیامبر خدا]] در [[شأن]] و [[منزلت امام]] حسین{{ع}} بیان شده است، نقل می‌کنیم. | اکنون بخشی از روایاتی را که از زبان [[پیامبر خدا]] در [[شأن]] و [[منزلت امام]] حسین{{ع}} بیان شده است، نقل می‌کنیم. گفتنی است بیشتر [[فضایل امام حسین]]{{ع}}، همراه با [[فضایل امام حسن]]{{ع}} بیان شده است. امام حسین{{ع}} در دوران امامتش، [[حماسه خونین کربلا]] را آفرید و [[قیام]] آن حضرت به عنوان نقطه عطفی در [[تاریخ اسلام]] تجلی کرد و نهضت عظیم آن [[بزرگوار]]، [[سیاست]] [[تدلیس]] و تلبیس [[امویان]] را آشکار ساخت. آن حضرت [[احیاگر سنت]] [[اسلامی]] جدش بود که دچار تحریف و فراموشی شده بود. | ||
گفتنی است بیشتر [[فضایل امام حسین]]{{ع}}، همراه با [[فضایل امام حسن]]{{ع}} بیان شده است. امام حسین{{ع}} در دوران امامتش، [[حماسه | |||
[[پیامبر اسلام]] بارها در سخنان خود به بیان [[فضائل]] و [[مناقب امام حسین]]{{ع}} می‌پردازد و آیندگان را با راه و [[نهضت]] فرزندش هر چه بیشتر آشنا می‌سازد تا همگان با گام نهادن در مسیر فرزندش، حسین{{ع}} و [[پیروی]] از او، در مسیر [[حقیقی]] [[دین اسلام]] گام بردارند. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[حدیث]] [[زیبایی]] می‌فرماید: "حسین از من است و من از او، کسی که حسین را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را دوست داشته است"<ref>{{متن حدیث|حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً}} مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۷۷.</ref>. | [[پیامبر اسلام]] بارها در سخنان خود به بیان [[فضائل]] و [[مناقب امام حسین]]{{ع}} می‌پردازد و آیندگان را با راه و [[نهضت]] فرزندش هر چه بیشتر آشنا می‌سازد تا همگان با گام نهادن در مسیر فرزندش، حسین{{ع}} و [[پیروی]] از او، در مسیر [[حقیقی]] [[دین اسلام]] گام بردارند. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[حدیث]] [[زیبایی]] می‌فرماید: "حسین از من است و من از او، کسی که حسین را [[دوست]] بدارد، [[خدا]] را دوست داشته است"<ref>{{متن حدیث|حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً}}؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۷۷.</ref>. | ||
[[پیامبر]] بارها در سخنانش به پیوند خود با [[امام حسین]]{{ع}} اشاره می‌کند و بدین وسیله [[امت]] خود را به پیروی از وی و فرزندانش فرا می‌خواند<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]] | [[پیامبر]] بارها در سخنانش به پیوند خود با [[امام حسین]]{{ع}} اشاره می‌کند و بدین وسیله [[امت]] خود را به پیروی از وی و فرزندانش فرا می‌خواند<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]]، ص۴۵.</ref>. | ||
==[[سرور]] [[جوانان]] بهشتی== | == فضایل مشترک == | ||
[[رسول خدا]]{{صل}} در سخنی می‌فرماید: "حسن و حسین{{عم}}، سروران | ===[[سرور]] [[جوانان]] بهشتی === | ||
[[رسول خدا]]{{صل}} در سخنی می‌فرماید: "حسن و حسین{{عم}}، سروران جوانان اهل بهشت هستند"<ref>{{متن حدیث|الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ}}؛ مسند احمد، ج۳، ص۳۶۹، ح۱۰۶۱۶؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۸۲، ح۴۷۷۸؛ حلیة الأولیاء ج۵، ص۷۱؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۱۱۲، ح۲۴۶؛ نور الابصار، ص۱۲۶.</ref>. | |||
[[ابن مسعود]] نیز از [[حضرت رسول]] [[روایت]] می‌کند: "این دو فرزندم، حسن و حسین{{عم}}، | [[ابن مسعود]] نیز از [[حضرت رسول]] [[روایت]] می‌کند: "این دو فرزندم، حسن و حسین{{عم}}، [[سید]] و سرور جوانان اهل بهشت هستند و پدرشان از آنها بر‌تر است"<ref>{{متن حدیث|إِبْنايَ هَذانِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَبُوهُمَا خَيْرٌ مِنْهُمَا}}؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۸۲، ح۴۷۷۹.</ref>. | ||
[[حذیفه]] حدیث زیبایی از [[رسول اکرم]]{{صل}} در این باره نقل می‌کند: "آیا ندیدی آنچه را پیش از این بر من عارض شد؟ او فرشته‌ای از [[فرشتگان]] بود که پیش از این به [[زمین]] فرود نیامده بود. وی از پروردگارش اجازه خواست تا به من [[سلام]] کند و مژده دهد که حسن و حسین{{عم}}، سروران جوانان اهل بهشت هستند و | [[حذیفه]] [[حدیث]] زیبایی از [[رسول اکرم]]{{صل}} در این باره نقل می‌کند: "آیا ندیدی آنچه را پیش از این بر من عارض شد؟ او فرشته‌ای از [[فرشتگان]] بود که پیش از این به [[زمین]] فرود نیامده بود. وی از پروردگارش [[اجازه]] خواست تا به من [[سلام]] کند و مژده دهد که حسن و حسین{{عم}}، سروران جوانان اهل بهشت هستند و [[فاطمه]]، بانوی [[زنان]] [[اهل بهشت]] است"<ref>{{متن حدیث|أَ مَا رَأَيْتَ الْعَارِضَ الَّذِي عَرَضَ لِي قَبْلَ ذلِکَ؟ هُوَ مَلَكٌ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مَا هَبِطَ إِلَى الْأَرْضِ قَطُّ قَبْلَ هَذِهِ اللَّيْلَةِ اسْتَأْذَنَ رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُسَلِّمَ عَلَيَّ وَ يُبَشِّرَنِي أَنَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَنَّ فَاطِمَةَ سَيِّدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ}}؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۸۶۴ ح۴۷۲۱؛ حلیة الأولیاء، ج۴، ص۱۹۰؛ کنز العمال، ج۱۲، ص۱۱۳، ح۳۴۲۴۹.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]]، ص۴۷.</ref> | ||
==[[ | === دو گل [[زیبا]] === | ||
[[ | [[ابن عمر]] از [[پیامبر خدا]] نقل می‌کند: "به [[راستی]]، حسن و حسین{{عم}}، دو گل من از [[دنیا]] هستند". این [[روایت]] از ابی بکر نیز نقل شده است<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ هُمَا رَيْحَانَتَايَ مِنَ الدُّنْيَا}}؛ کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۱۴، ح۳۴۲۵۶؛ ج۱۳، ص۶۷۳، ح۳۷۷۱۹.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]]، ص۴۸.</ref> | ||
== | === [[مهرورزی]] و پرهیز از [[دشمنی]] === | ||
از [[اسامة بن زید]] روایت شده است که [[رسول گرامی اسلام]]{{صل}} فرمود: "اینان [[فرزندان]] من و فرزندان دخترم هستند. خدایا! من آنها را [[دوست]] می‌دارم. تو نیز آنها و [[دوستان]] آنها را دوست بدار"<ref>{{متن حدیث|هَذَانِ ابْنَايَ وَ ابْنَا ابْنَتِي اللَّهُمَّ إِنِّي أُحِبُّهُمَا فَأَحِبَّهُمَا وَ أَحِبَّ مَنْ يُحِبُّهُمَا}}؛ کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۱۴، ح۳۴۲۵۵؛ ج۱۳، ص۶۷۱، ح۳۷۷۱۱؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۷۴.</ref> | |||
[[ابوهریره]] نیز از قول رسول گرامی اسلام{{صل}} می‌گوید: "هر که حسن و حسین را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر که آنها را [[دشمن]] بدارد، مرا دشمن داشته است"<ref>{{متن حدیث|مَنْ أَحَبَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ فَقَدْ أَحَبَّنِي، وَ مَنْ أَبْغَضَهُمَا فَقَدْ أَبْغَضَنِي}}؛ مسند احمد، ج۲، ص۱۶۱، ح۷۸۱۶؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۸۲، ح۴۷۷۷.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]]، ص۴۸.</ref> | |||
از | |||
[[ | === محبوب‌ترین [[خاندان]] === | ||
انس از [[رسول اکرم]]{{صل}} روایت کرده است: "محبوب‌ترین خاندانم، حسن و حسین هستند"<ref>{{متن حدیث|أَحَبُّ اهْلِ بَيْتى الَىَّ الْحَسَنُ وَ الحُسَيْنُ}}؛ نظم درر السمطین، ص۲۱۰؛ کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۱۶، ح۳۴۲۶۵.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]]، ص۴۹.</ref> | |||
== | ===[[دوستی]] [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} === | ||
انس از [[ | # [[اسامة بن زید]] می‌گوید: "روزی برای درخواست حاجتی به [[منزل]] [[رسول خدا]]{{صل}} رفتم، ([[رسول اکرم]]{{صل}} نشسته بود و) زیر عبای ایشان چیزی بود که نفهمیدم چیست. وقتی کارم تمام شد از آن حضرت پرسیدم: چه چیزی در زیر عبای شماست؟ رسول خدا{{صل}} [[عبا]] را کنار زد؛ دیدم حسن و حسین بر روی ران‌های [[مبارک]] آن حضرت نشسته‌اند، (در این هنگام) رسول خدا{{صل}} فرمود: "این دو پسران من و پسران دخترم هستند. خداوندا، تو میدانی من این دو را دوست دارم، تو نیز آنان را و کسانی را که آنان را دوست دارند، دوست بدار"<ref>نظم درر السمطین، زرندی حنفی، ص۲۱۱.</ref>. | ||
# [[انس بن مالک]] می‌گوید: از رسول خدا{{صل}} پرسیده شد کدام یک از [[اهل بیت]] شما برایتان دوست داشتنی‌ترند؟ آن حضرت فرمود: "حسن و حسین"؛ و در این [[حال]] به [[فاطمه]]{{س}} فرمود: "دو فرزندم را صدا بزن تا نزد من بیایند". سپس آنان را بوئید و به سینه خود چسبانید<ref>نظم درر السمطین، زرندی حنفی، ص۲۱۰.</ref>. | |||
# [[امام باقر]]{{ع}} از پدرش [[امام سجاد]]{{ع}} و ایشان از جدش [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} نقل می‌کند روزی [[پیامبر]]{{صل}} [[دست]] حسن و حسین را گرفت و فرمود: "کسی که مرا و این دو و پدر و مادرشان را دوست داشته باشد، در [[روز قیامت]]، هم‌درجه من خواهد بود"<ref>نظم درر السمطین، زرندی حنفی، ص۲۱۰.</ref>. | |||
# [[ابن عباس]] از [[نبی اکرم]]{{صل}} نقل می‌کند که فرمود: "هر کسی حسن و حسین را دوست بدارد [[اهل بهشت]] است و هر فردی [[کینه]] آنان را داشته باشد [[اهل جهنم]] است"<ref>نظم درر السمطین، زرندی حنفی، ص۲۱۰.</ref>. | |||
# از [[سلمان]] نقل شده که رسول خدا{{صل}} فرمود: "هر کسی حسن و حسین را دوست بدارد، من او را دوست دارم و هر کسی را که من او را دوست بدارم، [[خدا]] دوستش می‌دارد و [[خداوند]] هر کسی را که دوست داشته باشد در [[بهشت]] پرنعمت خود وارد می‌سازد و هر فردی کینه آنها را (در [[دل]]) داشته باشد و بر این کینه [[پایدار]] بماند، من نیز [[کینه]] او را به [[دل]] می‌گیرم و هر شخصی که من کینه او را در دل داشته باشم، [[خداوند]] از او [[خشمگین]] خواهد شد و هر کسی که خداوند بر او [[خشم]] گیرد، [[اهل آتش]] و برای او عذابی پایدار است"<ref>نظم درر السمطین، زرندی حنفی، ص۲۱۰.</ref>. | |||
# [[ابوهریره]] می‌گوید: روزی [[رسول خدا]]{{صل}} در حالی که حسن و حسین را بر دوش خود نهاده بود، پیش ما آمدند. گفتم: ای رسول خدا گویا آنها را [[دوست]] می‌داری؟ آن حضرت فرمود: "هر کسی آن دو را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که نسبت به آنان کینه ورزد به [[یقین]] به من کینه ورزیده است"<ref>نظم الدرر المسطین، زرندی حنفی، ص۲۰۹.</ref>. | |||
# [[عبدالله بن مسعود]] می‌گوید: روزی [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[حال]] [[نماز خواندن]] بود و حسن و حسین بر پشت ایشان نشسته بودند و [[پیامبر خدا]] به هر کسی که می‌خواست آن دو را پایین آورد، اشاره می‌فرمود که رهایشان کنید؛ وقتی [[نماز]] حضرت تمام شد آن دو را در آغوش گرفت و فرمود: "پدر و مادرم فدای شما (دو [[برادر]]) باد! هر کسی مرا دوست دارد باید این دو تن را نیز دوست داشته باشد"<ref>نظم الدرر المسطین، زرندی حنفی، ص۲۰۹.</ref>. | |||
# در [[روایت]] دیگری عبدالله بن مسعود می‌گوید: روزی در [[مسجد]]، حسن و حسین که بر روی دست و شکم راه می‌رفتند (هنوز راه نیفتاده بودند) آمدند تا به پیامبر خدا{{صل}} که در مسجد در حال نماز بود، رسیدند و بر پشت ایشان سوار شدند. چون آن حضرت از نماز فارغ شد آنها را به سینه چسباند و فرمود: "پدر و مادرم فدای شما دو تن باد! هر کسی مرا دوست دارد باید این دو تن را نیز دوست داشته باشد"<ref>نظم درر السمطین، زرندی حنفی، ص۲۰۹</ref>. | |||
# [[اسامة بن زید]] نقل می‌کند که [[پیامبر]]{{صل}} [[امام حسن]] و [[امام حسین]] را در آغوش خود گرفته بود و می‌فرمود: "خداوندا، من این دو را دوست دارم؛ تو نیز آنها را دوست بدار"<ref>صحیح البخاری، بخاری، ج۴، ص۲۱۶.</ref>. | |||
# از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نقل شده که فرمود: "حسن و حسین، دو گل بهاری من در این [[دنیا]] هستند"<ref>صحیح البخاری، بخاری، ج۴، ص۲۱۷، باب مناقب المهاجرین و فضلهم، باب مناقب الحسن و الحسین{{عم}}.</ref>.<ref>[[اکبر روستایی|روستایی، اکبر]]، [[حسین بن علی بن ابی طالب (مقاله)| مقاله «حسین بن علی بن ابی طالب»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۳۵-۴۴۱.</ref> | |||
==[[ | == فضایل اختصاصی == | ||
=== نام حسین{{ع}} در [[معراج]] === | |||
[[رسول خدا]]{{صل}} فرمودند: "زمانی که مرا به معراج بردند، دیدم بر در [[بهشت]] نوشته‌اند: خدایی جز [[خداوند یکتا]] نیست؛ [[محمد]] فرستاده خداست؛ علی صاحب به [[امر خدا]] [[اختیار]] [[مردم]] است و حسن و حسین، دو فرزند [[رسول]] خدایند و [[فاطمه]] [[زهرا]] ([[بنده]]) برگزیده خداست و بر منکران و [[کینه‌توزان]] نسبت به آنان، [[لعنت]] [[خداوند]] باد"<ref>کتاب سلیم، سلیم بن قیس، ص۲۷۵-۲۷۶.</ref>.<ref>[[اکبر روستایی|روستایی، اکبر]]، [[حسین بن علی بن ابی طالب (مقاله)| مقاله «حسین بن علی بن ابی طالب»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۴۳.</ref> | |||
=== مظهر [[سخاوت]] و [[شجاعت]] === | |||
حضرت فاطمه{{س}} از رسول خدا{{صل}} نقل فرمود: "و به فرزندم حسین، جرئت و سخاوتم را بخشیده‌ام"<ref>{{متن حدیث|...وَ أَمَّا الْحُسَيْنُ فَإِنَّ لَهُ جُرْأَتِي وَ جُودِي...}}؛ کنزالعمال، ج۷، ص۲۶۸، ح۱۸۸۳۹؛ ج۱۲، ص۱۱۳، ح۳۴۲۵۰؛ ص۱۱۷، ح۳۴۲۷۲؛ ج۱۳، ص۶۷۰، ح۳۷۷۰۹.</ref>.<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]]، ص۴۸.</ref> | |||
[[ | === [[پیش‌گویی]] [[پیامبر خدا]] از [[حادثه کربلا]] === | ||
پیش از آنکه حادثه کربلا اتفاق افتد، [[رسول اکرم]]{{صل}} از آن خبر داده بود. در [[حقیقت]]، [[پیامبر]]، پیشاپیش امتش را از این حادثه جان‌سوز باخبر کرده بود تا [[انسان‌ها]] را بر حقانیت امام حسین{{ع}} و [[الهی]] بودن نهضتش [[آگاه]] سازد و بر همگان [[اتمام حجت]] کند تا ندای {{متن حدیث|هل من ناصر}} فرزندش را با [[جان]] و [[دل]] پاسخ گویند. در روایتی [[عایشه]] از رسول خدا{{صل}} نقل می‌کند که آن حضرت فرمود: "[[جبرئیل]] به من خبر داد که فرزندم، حسین در سرزمین طف کشته خواهد شد و این [[تربت]] را از آنجا آورد و خبر داد که قبرش در آنجاست"<ref>{{متن حدیث|أَخْبَرَنِي جَبْرَئِيلُ أَنَّ ابْنِي الْحُسَيْنَ يُقْتَلُ بَعْدِي بِأَرْضِ الطَّفِ وَ جَاءَنِي بِهَذِهِ التُّرْبَةِ فَأَخْبَرَنِي أَنَّ فِيهَا مَضْجَعَهُ}}؛ کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۲۳، ح۳۴۹۹.</ref>. | |||
بی‌تردید، [[نهضت]] بی‌مانند و [[پایدار]] [[امام حسین]]{{ع}} به گونه‌ای با [[رسالت پیامبر]] [[خدا]] گره خورده بود که آن حضرت، یکی از اهداف و رسالت‌های مهم خویش را شناساندن فرزندش به همگان و [[پیش‌گویی]] [[نهضت عاشورا]] و [[حماسه | أم فضل، دختر حارث نیز به نقل از [[رسول خدا]]{{صل}} [[روایت]] می‌کند: "جبرئیل نزد من آمد و به من خبر داد که امتم، فرزندم، حسین را خواهند کشت و برای من از تربت خون‌آلود او آورد"<ref>{{متن حدیث|أَتانِي جِبْرِيلُ وَ أَخْبَرَنِي أَنْ أُمَّتِي سَتَقْتُلُ إِبْنِي هَذَا (يَعْنِي الْحُسُيْنَ) وَ أَتَانِي بتربة مِنْ تُرْبَتِهِ حَمْرَاءَ}}؛ مستدرک حاکم، ج۳، ص۱۹۸، ح۴۸۱۸؛ کنزالعمال، ج۱۲، ص۱۲۳، ح۳۴۳۰۰؛ نورالابصار، ص۱۳۹.</ref>. | ||
[[احمد بن حنبل]] نیز در این باره روایت کرده است که رسول خدا{{صل}} فرمود: "فرشته‌ای وارد خانه‌ام شده که پیش از این نیامده بود و به من گفت: فرزندت حسین کشته خواهد شد. اگر می‌خواهی، خاک زمینی را که در آن کشته می‌شود، نشانت دهم؟ آن‌گاه خاک قرمز رنگی را به من نشان داد"<ref>{{متن حدیث|لَقَدْ دَخَلَ عَلِيَّ الْبَيْتَ مَلَكٌ لَمْ يَدْخُلْ عَلَيَّ قَبْلَهَا، فَقَالَ لِي: إِنَّ ابْنَكَ هَذَا حُسَيْنَاً مَقْتُولٌ، وَإِنْ شِئْتَ أُرِيكَ مِنْ تُرْبَةِ الْأَرْضِ الَّتِي يُقْتَلُ بِهَا، قَالَ: "فَأَخْرَجَ تُرْبَةً حَمْرَاءَ"}}؛ مسند احمد، ج۷، ص۴۱۸، ح۲۵۹۸۵؛ کنز العمال، ح۳۴۳۲۳. </ref>. | |||
بی‌تردید، [[نهضت]] بی‌مانند و [[پایدار]] [[امام حسین]]{{ع}} به گونه‌ای با [[رسالت پیامبر]] [[خدا]] گره خورده بود که آن حضرت، یکی از اهداف و رسالت‌های مهم خویش را شناساندن فرزندش به همگان و [[پیش‌گویی]] [[نهضت عاشورا]] و [[حماسه خونین کربلا]] می‌دانست و همواره بر این موضوع مهم تأکید می‌کرد<ref>[[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم]]، ص۴۹.</ref>. | |||
=== سفارش [[پیامبر]]{{صل}} به [[همسران]] خود درباره امام حسین{{ع}} === | |||
[[ابوأمامه]] می‌گوید: "رسول خدا{{صل}} به [[زنان]] خود چنین فرمود: "این [[کودک]]؛ یعنی حسین را [[گریه]] نیندازید". روزی نوبت حضور پیامبر در [[خانه]] [[ام سلمه]] بود. [[جبرئیل]] بر [[پیامبر]] نازل شد و [[رسول خدا]]{{صل}} به خانه ام سلمه داخل شد و به ام سلمه فرمود: "به هر کسی که خواست نزد من آید، [[اجازه]] ورود نده". در این [[زمان]]، حسین به آنجا آمد و وقتی دید پیامبر{{صل}} در خانه است؛ خواست به خانه وارد شود، ام سلمه او را در آغوش گرفت و خواست او را سرگرم و ساکت کند و وقتی [[گریه]] حسین زیاد شد، ام سلمه{{س}} او را رها کرد و حسین به [[اتاق]] پیامبر{{صل}} داخل شد و در دامان ایشان نشست. جبرئیل گفت: "امتت این پسرت را به [[شهادت]] می‌رسانند". رسول خدا{{صل}} فرمود: "در حالی که به من [[ایمان]] دارند (و بر [[دین]] من هستند) او را می‌کشند؟ "[[جبرئیل]] گفت: "آری؛ و مقداری خاک بیرون آورد و گفت: "این [[تربت]] مربوط به فلان مکان (محل [[شهادت حسین]]) است". | |||
رسول خدا{{صل}} در حالی که حسین را در آغوش گرفته بود با خاطری [[اندوهگین]] زده از خانه بیرون آمد؛ ام سلمه [[گمان]] کرد [[پیامبر خدا]]{{صل}} به خاطر وارد شدن حسین اندوهگین شده است، از این رو گفت: "فدای شما شوم ای پیامبر خدا؛ شما به ما ([[همسران]]) فرموده بودید این [[کودک]] را گریه نیندازیم و به من نیز امر فرمودید اجازه ندهم فردی نزد شما وارد شود؛ حسین آمد و مجبور شدم رهایش کنم (تا به نزد شما بیاید)". پیامبر{{صل}} به او توجه نکرد و از خانه خارج شد و به سمت اصحابش که نشسته بودند رفت و فرمود: [[امت]] من این کودک را به شهادت می‌رسانند". در میان [[اصحاب]] آن حضرت [[ابوبکر]] و عمر نیز بودند نسبت به دیگر اصحاب [[جسارت]] بیشتری در حرف زدن با پیامبر داشتند؛ پس به پیامبر گفتند: "در حالی که به [[اسلام]] ایمان دارند او را می‌کشند؟" پیامبر فرمود: "آری؛ این خاک تربت اوست" و آن خاک را به اصحاب خود نشان داد<ref>تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۱۴، ص۱۹۰-۱۹۱؛ تاریخ الاسلام، ذهبی، ج۵، ص۱۰۳.</ref>.<ref>[[اکبر روستایی|روستایی، اکبر]]، [[حسین بن علی بن ابی طالب (مقاله)| مقاله «حسین بن علی بن ابی طالب»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۴۵-۴۴۶.</ref> | |||
=== دوستی امام حسین{{ع}} === | |||
# از [[جابر بن عبدالله انصاری]]، نقل شده که گفت: هر کس [[دوست]] دارد بر مردی بهشتی بنگرد به سیمای حسین{{ع}} نگاه کند؛ همانا من این جمله را از [[رسول خدا]]{{صل}} شنیدم<ref>نظم درر السمطین، زرندی حنفی، ص۲۰۸.</ref>. | |||
# وهیب می‌گوید: روزی رسول خدا جلوی [[اصحاب]] خود در حال حرکت و حسین{{ع}} نیز با بچه‌ها مشغول [[بازی]] بود. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌خواست او را بگیرد و حسین{{ع}} به این طرف و آن طرف می‌رفت و آن حضرت او را می‌خنداند تا اینکه او را گرفت؛ پس یک دستش را پشت [[سر حسین]]{{ع}} و دست دیگرش را زیر چانه وی گذاشت و دهان مبارکش را بر دهان او نهاد و دهانش را بوسید و فرمود: "حسین از من است و من از اویم؛ [[خداوند]] دوست بدارد هر کسی را که حسین را دوست داشته باشد. حسین یکی از نوه‌های دختری است (یکی از نوه‌های دختری [[انبیا]] است"<ref>مسند احمد، احمد بن حنبل، ج۴، ص۱۷۲.</ref>. | |||
# از [[امام صادق]]{{ع}} نقل شده فرمود: "روزی [[امام حسین]]{{ع}} در دامان [[پیامبر]]{{صل}} بود و آن حضرت با او بازی می‌کرد و او را می‌خنداند. [[عایشه]] به پیامبر{{صل}} گفت: "چقدر شادمانیت نسبت به این [[کودک]] زیاد است!" [[پیامبر خدا]]{{صل}} به او فرمود: "وای بر تو! وای بر تو! چگونه او را دوست نداشته باشم و شادمان نباشم در حالی که حسین میوه [[قلب]] و [[نور]] چشم من است؛ اما امتم او را خواهند کشت. هر کسی بعد از [[شهادت حسین]] به زیارتش رود، خداوند، [[ثواب]] یکی از حج‌های مرا برای او می‌نویسد". عایشه گفت: "حجی از حج‌های شما؟!" آن حضرت فرمود: "آری بلکه ثواب دو [[حج]] من". دوباره عایشه پرسید: "(ثواب) دو [[حج]] شما؟!" آن حضرت فرمود: "آری، بلکه [[ثواب]] چهار حج من". [[عایشه]] پی در پی می‌پرسید و [[پیامبر]]{{صل}} تعداد حج‌ها را بیشتر می‌فرمود تا اینکه به (ثواب) هفتاد حج از حج‌های [[رسول خدا]] به همراه عمره‌های (حج) ایشان رسید"<ref>الامالی، شیخ طوسی، ص۶۶۸.</ref>.<ref>[[اکبر روستایی|روستایی، اکبر]]، [[حسین بن علی بن ابی طالب (مقاله)| مقاله «حسین بن علی بن ابی طالب»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۳۵-۴۴۱.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
| خط ۱۸۴: | خط ۱۹۲: | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1379767.jpg|22px]] [[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|'''اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم''']] | # [[پرونده:1379767.jpg|22px]] [[محمد حسین رحیمیان|رحیمیان، محمد حسین]]، [[اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم (کتاب)|'''اهل بیت از نگاه پیامبر اعظم''']] | ||
# [[پرونده:1100354.jpg|22px]] [[اکبر روستایی|روستایی، اکبر]]، [[حسین بن علی بن ابی طالب (مقاله)|'''حسین بن علی بن ابی طالب''']]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱]] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۹۰: | خط ۱۹۹: | ||
[[رده:امام حسین]] | [[رده:امام حسین]] | ||