شفاعت در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[نصوص]] عامّه، اصل [[مقام شفاعت]] برای [[اولیاء الهی]] {{عم}} امری مسلّم است. در برخی مدارک آنان، این مقام برای همه [[پیامبران]] {{عم}} بیان شده است.

{{متن حدیث|وَأخرج ابْن جرير وَابْن أبي حَاتِم وَالطَّبَرَانِيّ وَابْن مرْدَوَيْه عَن ابْن مَسْعُود رَضِي الله عَنهُ قَالَ: يَأْذَن الله تَعَالَى فِي الشَّفَاعَة فَيقوم روح الْقُدس جِبْرِيل {{ع}} ثمَّ يقوم إِبْرَاهِيم خَلِيل الله عَلَيْهِ الصَّلَاة وَالسَّلَام ثمَّ يقوم عِيسَى أَو مُوسَى عَلَيْهِمَا السَّلَام ثمَّ يقوم نَبِيكُم وَاقِفًا ليشفع لَا يشفع أحد بعده أَكثر مِمَّا شفع وَهُوَ الْمقَام الْمَحْمُود الَّذِي قَالَ الله {{متن قرآن|عَسَى أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَحْمُودًا}}}}<ref>«و پاره‌ای از شب را بدان (نماز شب) بیدار باش که (نمازی) افزون برای توست باشد که پروردگارت تو را به جایگاهی ستوده برانگیزد» سوره اسراء، آیه ۷۹.</ref>}}<ref>الدر المنثور فی التفسیر بالماثور (ط، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۴ ﻫ.ق)، ج۴، ص۱۹۸.</ref>

{{متن حدیث|قال رسول الله {{صل}}:...ثم تحلّ الشفاعة فینفعون، و یخرج من النار من قال لا إله إلا الله ممّن فی قلبه وزن شعیرة من خیر}}<ref>ادامه روایت اشاره به آمدن خداوند به صحنه محشر دارد و اینکه مؤمنین به دنبال او راه می‌افتند و همگی به واسطه شفاعت از صراط عبور می‌کنند: {{متن حدیث|قال بسر، أمّا أبوهریرة فسمعته یقول: إذا کان یوم القیامة یجتمع الناس نادی مناد: لیلحق کل أناس بما کانوا یعبدون. فیقوم هذا إلی الحجر و هذا إلی الفرس وهذا إلی الخشبة؛ حتی یبقی الذین یعبدون الله، فیأتیهم الله: فإذا رأوه قاموا إلیه فیذهب بهم فیسلک بهم علی الصراط و فیه علیق. فعند ذلک یؤذن بالشفاعة فیمرّ الناس و النبیّون یقولون: اللهم سلّم سلّم}}. (جامع‌البیان فی تفسیر القرآن (تفسیر الطبری) (ط. دار المعرفة. ۱۴۱۲ ﻫ.ق)، ج۱۶، ص۸۵)</ref><ref>جامع‌البیان فی تفسیر القرآن (تفسیر الطبری) (ط. دار المعرفة. ۱۴۱۲ ﻫ.ق)، ج۱۶، ص۸۵.</ref>.

در مباحث [[عقلی]] اشاره شد که [[شفاعت]] ذومراتب است و اولین [[شفیع]] کسی است که در [[مقام محمود]] است. این مقام اختصاص به [[اولیاء]] [[معصوم]] [[الهی]] {{عم}} دارد و سایر شفعاء در سایه این [[مقام شفاعت]] می‌نمایند. به این مطلب در نصوص عامه با بیان‌های گوناگون اشاره شده است.

{{متن حدیث|أخرج ابن المنذر و ابن مردویه و أبو نعیم فی الحلیة من طریق حرب بن شریح رضی الله عنه قال: قلت لأبی جعفر محمد بن علی {{ع}}: أرأیت هذه الشفاعة التی یتحدث بها أهل العراق؟ أحقّ هی؟ قال: إی والله: حدّثنی عمّی محمد بن الحنفیة عن علی أن رسول الله صلی الله علیه وسلم قال: أشفع لأمتی حتی ینادینی ربّی، أرضیت یا محمد؟ فأقول: نعم رب رضیت. ثم أقبل علیّ فقال: إنکم معشر أهل العراق تقولون: إن أرجی آیة فی کتاب الله {{متن قرآن|يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا}}<ref>«بگو: ای بندگان من که با خویش گزافکاری کرده‌اید! از بخشایش خداوند ناامید نباشید که خداوند همه گناهان را می‌آمرزد؛ بی‌گمان اوست که آمرزنده بخشاینده است» سوره زمر، آیه ۵۳.</ref>.قلت: إنا لنقول ذلک. قال: ولکنّا أهل البیت تقول: إن أرجی آیة فی کتاب الله {{متن قرآن|وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى}}<ref>«و زودا که پروردگارت به تو (اختیار میانجیگری) ببخشد و تو خرسند گردی» سوره ضحی، آیه ۵.</ref> و هی الشفاعة}}<ref>الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج۶، ص۳۶۱؛ روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی (ط. دار الکتب العلمیة، منشورات محمد علی بیضون، ۱۴۱۵ ﻫ.ق)، ج۱۵، ص۳۷۹.</ref>.

در مدارک عامّه از گروه‌های دیگری مثل [[قرآن]]، [[اعمال عبادی]] مثل [[روزه]]، [[علماء]] و [[شهداء]] نام برده شده که در [[قیامت]] از [[مردم]] [[شفاعت]] می‌کنند. {{متن حدیث|قال رسول الله: الصیام و القرآن یشفعان للعبد یوم القیامة: یقول الصیام: أی ربّ، منعته الطعام و الشهوات بالنهار. فشفعنی فیه. و یقول القرآن منعته النوم باللیل، فشفعنی فیه. قال {{صل}} فیشفّعان}}<ref>مسند احمد (ط. مؤسسة الرسالة، ۱۴۱۶ ﻫ.ق)، ج۲، ص۱۷۴.</ref>. {{متن حدیث|قال رسول الله {{صل}}: یشفع یوم القیامة ثلاثة: الأنبیاء ثم العلماء ثم الشهداء»<ref>سنن ابن ماجه (ط. دار الجیل، ۱۴۱۸ ﻫ.ق)، ج۵، ص۶۸۳: باب ذکر شفاعت، حدیث ۴۳۱۳.</ref>.

خلاصه آنکه بنا بر [[نصوص]] عامّه، گستره [[پوشش]] [[شفاعت]] به حدی است که یک نفر، حتی اگر [[نبی]] یا [[شهید]] هم نباشد، می‌تواند برای گروه کثیری، حتی اگر عده آنها از [[قبایل]] بزرگ [[عرب]] هم بیشتر باشد، شفاعت کند. {{متن حدیث|قال رسول الله {{صل}}: لیدخلن الجنة بشفاعة رجل لیس بنبی مثل الحیین أو احد الحیین ربیعة و مضر}}<ref>مسند أحمد، ج۵، ص۲۵۷.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]]، ص ۵۹۷.</ref>

# مقام شفاعت عامّ برای [[رسول خدا]] {{صل}} و اهل بیت {{عم}}، همان [[مقام محمود]] است؛ که همه خلایق ثناگو و محتاج این مقامند. {{متن حدیث|عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ {{ع}} فِي قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى‏ {{متن قرآن|عَسَى أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَحْمُودًا}} قَالَ يُجْلِسُهُ‏ عَلَى‏ الْعَرْشِ‏ مَعَهُ‏}}<ref>الإختصاص (ط. المؤتمر العالمی لالفیة الشیخ المفید، ۱۴۱۳ ﻫ.ق)، النص، ص۱۸.</ref>. توضیح: استقرار رسول خدا {{صل}} در [[روز قیامت]] در [[عرش]]، اشاره به [[علوّ]] مقام حضرتش نسبت به خلایق دارد.