گستره عصمت امام در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

 

درباره '''«گستره عصمت امام»''' یا «قلمرو عصمت امام»، از نگاه مکتب [[اهل بیت]] {{عم}} سه نظریه وجود دارد، بیشتر علمای شیعه در همۀ [[افعال]] ـ حتی در زندگی شخصی خود؛ نظیر کارهای روزمره ـ قائل به [[عصمت]] هستند. اما در اینکه گستره عصمت امام چقدر است و کدام شاخه‌ها را دربرمی‌گیرد، نظریات مختلفی میان متکلمان امامیه وجود دارد. گستره عصمت را در یک تقسیم کلی می‌توان به گستره زمانی و گستره متعلق تقسیم نمود. هر کدام از این دو قسم نیز خود به شاخه‌های دیگری تقسیم می‌شوند. در گستره زمانی [[اثبات عصمت]] [[امامان]] پیش یا پس از تصدی منصب [[امامت]] مطرح می‌شود. در گستره متعلق نیز به طرح و بررسی دیدگاه متکلمان در مورد [[عصمت]] [[امامان]] از انواع [[معاصی]]، کبیره و صغیره، [[خطا]]، [[سهو]] و نسیان و نیز [[عصمت]] در امور عادی [[زندگی]]، [[عصمت]] در تبیین و عمل به [[دین]] و [[عصمت]] در نظریات [[علمی]] غیر [[دینی]] پرداخته می‌شود.

 

عصمت، واژه‌ای عربی و از ماده {{عربی|«عَصِمَ يَعْصِمُ»}} است که در لغت سه معنا برای آن ذکر شده؛ یکی: {{عربی|«مَسَکَ»}} به معنای حفظ و نگهداری<ref>راغب اصفهانی این معنا را برای واژه «عَصَمَ» آورده و می‌گوید: {{عربی|العصم: الإمساک و الاعتصام الاستمساک... (وقوله: «وَلَا تُمْسِکُوا بِعِصَمِ الْکَوَافِرِ» والعصام ما یعصم به‌ ای یشد و عصمة الأنبیاء حفظه إیاهم}}؛ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات، ص۵۶۹ ـ ۵۷۰ و {{عربی|عصم الله فلاناً من المکروه: ای حفظه و وقاه}}؛ یعنی [[خداوند]] فلانی را از [[مکروه]] حفظ کرده ({{عربی|عصمه}}) یعنی او را حفظ کرد و نگه داشت. المنجد، ص۱۵۰.</ref>، دوم: {{عربی|«مَنَعَ»}} به معنای مانع شدن<ref>ر.ک: فراهیدی، خلیل بن احمد، العین ج ۱ ص۳۱۴؛ فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، قاموس محیط، ج۴، ص۱۵۱؛ الجوهری، اسماعیل بن حمّاد، الصحاح، ج۵، ص۱۹۸۶، ابن منظور، لسان العرب، ج۱۲، ص۴۰۳.</ref> و سوم به معنای وسیله بازداشتن<ref>ابن‌منظور از زجاج نقل می‌کند: {{عربی|أَصْلُ العِصْمَةِ الحبْلُ. و كلُّ ما أَمْسَكَ شَيئاً فقد عَصَمَهُ}}، لسان العرب، ج۱۲، ص۴۰۵. یعنی، لغت عصمت در اصل به معنای طناب و ریسمان وضع شده است، ولی سپس از این معنا توسعه یافته و برای هر چیزی که موجب امساک و [[حفظ]] چیز دیگری شود، به کار می‌رود.</ref>. با این وجود واژه «[[عصمت]]»، به معنای «گرفتن» و «نگهداری» مناسب‌تر از معنای «مانع شدن» است و شاید به همین جهت است که برخی لغویون نیز «اعصم» را به معنای «مَسْک» و «اعتصام» را به «استمساک» معنا کرده‌اند<ref>ر.ک: راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۳۳۶ ـ ۳۳۷.</ref>.<ref>[[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[عصمت از منظر فریقین (کتاب)|عصمت از منظر فریقین]]، ص۱۴.</ref>

#'''عصمت به معنای [[لطف]]''': [[شیخ مفید]] نخستین متکلم امامیه است که به تعریف عصمت پرداخته است. از نظر او عصمت از ناحیه [[خداوند متعال]]، همان [[توفیق]] و لطف او برای حجت‌های اوست و اعتصام به این عصمت به وسیله [[حجج الهی]] برای [[حفظ دین]] [[خداوند]] از ورود [[گناهان]] و خطاها در آن است<ref>شیخ مفید، تصحیح الاعتقادات الامامیة، ص۱۲۸.</ref>. متکلمان امامیه به تبع شیخ مفید قرن‌ها عصمت را به لطف تعریف کرده‌اند و بزرگانی همچون [[سید مرتضی]]، [[شیخ طوسی]]، [[نوبختی]]، [[علی بن یونس نباطی|نباطی]]<ref>علی بن یونس نباطی، الصراط المستقیم، ج۱، ص۵۰.</ref> و مانند آنها در آثار خود آن را به کار برده‌اند.

 

== گستره عصمت امام ==

{{جعبه نقل قول| عنوان =| نقل‌قول ={{وسط‌چین}}'''[[محدوده زمانی عصمت امامان چیست؟ (پرسش)| محدوده زمانی عصمت امامان چیست؟]]'''{{پایان}}

|تاریخ بایگانی| منبع = <small>[[عصمت (پرسش)|(پرسمان عصمت)]]</small>| تراز = راست| عرض = ۱۰۰px| اندازه خط = ۱۳px|رنگ پس‌زمینه=#F8FBF9| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = وسط}}

از کلمات علمای [[امامیه]] به دست می‌آید که [[امامان]] {{عم}} مثل [[انبیا]] از ابتدای تولد، تا انتهای [[عمر]] [[معصوم]] بوده‌اند. متکلمان شیعه در این باره می‌فرمایند: [[عصمت امامان]] از وقت ولادت تا روزی است که [[خدا]] را [[ملاقات]] کنند. این قول از ضروریات [[مذهب]] امامیه بوده و پشتوانه آن، [[نصوص]] متضافر و [[اجماع]] أصحاب امامیه است<ref>بحار الانوار، ج۱۱، ص۹۰-۹۱؛ تنزیه الانبیاء، ص۱۵-۱۶؛ الاعتقادات، ص۹۶؛ عقائد الامامیه، ص۶۷؛ دلائل الصدق، ص۳</ref>.<ref>[[ابراهیم صفرزاده|صفرزاده، ابراهیم]]، [[عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی (کتاب)|عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی]] ص ۷۹.</ref>

 

==== عصمت قبل از تصدی [[منصب امامت]] (از ابتدای تولد) ====

یکی از مسائل مورد اتفاق اندیشمندان امامیه در این قرون و حتی امروز، ضرورت عصمت [[امامان معصوم]] از [[گناه]] پس از تصدی منصب امامت است. تصریح به این مسأله دست کم از دوران امامان معصوم{{ع}} مطرح شده و تا به امروز نیز ادامه داشته است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۴۱۲.</ref>. این بخش خود به سه قسم تقسیم می‌شود که عبارت‌اند از:

# عصمت در تفسیر و تبیین [[وحی]]

# [[عصمت از اشتباه]]، [[خطا]] و فراموشی در انجام [[تکالیف]] شخصی و [[اجتماعی]]

بحث از [[قلمرو عصمت]] [[امام]] و نیز تفکیک این بحث به قبل از تصدی منصب امامت و پس از آن تا عصر [[امامان اهل بیت]]{{ع}} دیده و شنیده نشده چه اینکه گویا تأکید [[ائمه]] در دوران حضور بیشتر بر تثبیت اصل مسأله [[عصمت]] بوده است. به نظر می‌رسد این مسأله تا [[زمان]] [[شیخ صدوق]] مطرح نبوده و در طول حیات [[فکری]] ایشان به تبع بحث از گناهان صغیره و کبیره، تفکیک [[عصمت پیامبران]] مطرح و به [[عصمت امام]] نیز کشیده شد<ref>[[حسن یوسفیان|یوسفیان، حسن]]؛ [[احمد حسین شریفی|شریفی، احمد حسین]]، [[پژوهشی در عصمت معصومان (کتاب)|پژوهشی در عصمت معصومان]]، ص۶۹.</ref>  

 

در برخی روایات موجود در کتب [[روایی]] شیخ صدوق، برخی [[گناهان]] صغیره برای [[انبیا]] (پیش از تصدی منصب [[نبوت]]) صریحاً پذیرفته شده‌اند. به نقل [[شیخ صدوق]]، [[امام رضا]] {{ع}} در پاسخ به [[پرسش]] [[مأمون عباسی]] درباره [[آیه]] [[قرآن کریم]] مبنی بر [[صدور گناه]] از [[حضرت آدم]] {{ع}}، ضمن تقسیم گناهان به [[کبیره]] و صغیره، صدور برخی از گناهان صغیره را پیش از [[زمان]] [[نبوت انبیا]] جایز دانسته است<ref>{{متن حدیث|... عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الْجَهْمِ قَالَ: حَضَرْتُ مَجْلِسَ الْمَأْمُونِ وَ عِنْدَهُ الرِّضَا عَلِيُّ بْنُ مُوسَى {{ع}} فَقَالَ لَهُ الْمَأْمُونُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَ لَيْسَ مِنْ قَوْلِكَ أَنَّ الْأَنْبِيَاءَ مَعْصُومُونَ قَالَ بَلَى قَالَ فَمَا مَعْنَى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|وَعَصَى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَى}} فَقَالَ {{ع}}... كَانَ ذَلِكَ مِنْ آدَمَ قَبْلَ النُّبُوَّةِ وَ لَمْ يَكُنْ ذَلِكَ بِذَنْبٍ كَبِيرٍ اسْتَحَقَّ بِهِ دُخُولَ النَّارِ وَ إِنَّمَا كَانَ مِنَ الصَّغَائِرِ الْمَوْهُوبَةِ الَّتِي تَجُوزُ عَلَى الْأَنْبِيَاءِ قَبْلَ نُزُولِ الْوَحْيِ عَلَيْهِمْ فَلَمَّا اجْتَبَاهُ اللَّهُ تَعَالَى وَ جَعَلَهُ نَبِيّاً كَانَ مَعْصُوماً لَا يُذْنِبُ صَغِيرَةً وَ لَا كَبِيرَةً...}}؛ (محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۱۹۶).</ref>.

 

هر دو احتمال، مؤیدهایی دارند. برای نمونه، اینکه مقصود از {{عربی|اوائل امورهم}} را امر امامت و نبوت بدانیم، قرینه‌ای دارد و آن این است که اگر مقصود از آن را همه ادوار زندگی بدانیم، ادامه عبارت، یعنی عدم انتساب نقص و [[عصیان]] و جهل به امامان در همه ادوار زندگی، با نظریات شیخ صدوق در باب [[علم امام]] که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت، منافات دارد، و از همین روست که عده‌ای از محققان، با استناد به این عبارت، ایشان را قایل به [[معصوم]] نبودن [[امام]]، پیش از تصدی منصب امامت دانسته‌اند<ref>[[مهدی فرمانیان|فرمانیان، مهدی]]، [[عصمت امامان شیعه (مقاله)|عصمت امامان شیعه]]، [[معارف کلامی شیعه (کتاب)|معارف کلامی شیعه]]، ص۱۸.</ref> و اگر مقصود از {{عربی|اوائل أمورهم}} را همه دوره‌های [[زندگی]] بدانیم، قرینه‌ای برای آن وجود دارد که همان آمدن {{عربی|و اواخرهم}} در ادامه عبارت است؛ بدین معنا که اگر مقصود تنها دوران [[نبوت]] و [[امامت]] بود، نیازی به آوردن {{عربی|اواخرهم}} نبود، و تفکیک میان دوران نبوت و امامت، به معنای [[عصمت]] در بخشی از آن و معصوم نبودن در بخشی دیگر، بی‌معناست.

[[شیخ صدوق]] در برخی دیگر از عبارات خود، بر [[عصمت امامان]] از [[گناه]] (پیش از تصدی منصب امامت) تصریح می‌کند<ref>او ذیل روایتی که در آن آمده است [[امام سجاد]] {{ع}}، [[امام باقر]] {{ع}} را همراه خود به حمام برده بود، می‌گوید: {{متن حدیث|وَ فِي هَذَا الْخَبَرِ إِطْلَاقٌ لِلْإِمَامِ أَنْ يُدْخِلَ وَلَدَهُ مَعَهُ الْحَمَّامَ دُونَ مَنْ لَيْسَ بِإِمَامٍ وَ ذَلِكَ أَنَّ الْإِمَامَ مَعْصُومٌ فِي صِغَرِهِ وَ كِبَرِهِ لَا يَقَعُ مِنْهُ النَّظَرُ إِلَى عَوْرَةٍ فِي الْحَمَّامِ}}محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، من لا یحضره الفقیه، تحقیق علی اکبر غفاری، ج۱، ح۲۵۲، ص۱۱۹.</ref>.

با وجود این به نظر می‌رسد [[شیخ صدوق]] درباره [[لزوم عصمت امام]] از گناه صغیره، پیش از تصدی منصب امامت، دیدگاه دیگری داشته باشد؛ زیرا وی در بخش [[روایات]]، روایت‌هایی را نقل می‌کند که بیانگر معصوم نبودن [[پیامبران]] و به تبع آن، متصدیان [[منصب امامت]] از برخی [[گناهان]] [[صغیره]]، پیش از تصدی [[مقام نبوت]] و امامت است، و با توجه به روش [[روایی]] ایشان، باید مضمون این روایات را نیز همان نظریات او دانست.

 

# [[شیخ صدوق]] روایتی را که بیانگر [[معصوم]] نبودن [[پیامبران]] از برخی [[گناهان]] [[صغیره]]، پیش از تصدی منصب امامت است، قبول ندارد، و [[امام]] را از [[گناهان کبیره]] و صغیره معصوم می‌داند. این احتمال موجب کنار نهادن [[روایت]] کتاب [[عیون اخبار الرضا]] {{ع}} است؛ حال آنکه با روش شیخ صدوق در این کتاب ناسازگار است؛

# با توجه به اینکه  شیخ صدوق ذیل روایت کتاب [[من لا یحضره الفقیه]]، به طور مطلق پیامبران و به تبع آن، [[امامان]] را از همه گناهان، اعم از [[کبیره]] و صغیره، پیش و پس از تصدی منصب [[نبوت]] و [[امامت]] معصوم دانست، و روایت کتاب عیون اخبار الرضا {{ع}} نیز به طور [[نص]] صدور برخی گناهان صغیره را از پیامبران و به تبع آن، متصدیان [[منصب امامت]] جایز می‌دانست، می‌توان مطلق را حمل بر [[مقید]] کرد و شیخ صدوق را بر این [[باور]] دانست که امامان لزوماً از برخی گناهان صغیره (پیش از تصدی منصب امامت) معصوم نیستند.

 

مؤید احتمال دوم این است که گناهی که در روایت دوم مطرح شده، گناهی کبیره است، و شیخ صدوق ذیل چنین روایتی نظریه خود را مطرح کرده است. بنابراین می‌توان مدعی شد که شیخ صدوق ، متصدی منصب امامت را ضرورتاً از همه گناهان صغیره، پیش از امامت معصوم نمی‌داند. البته این امر بیانگر دیدگاه او درباره [[امامان دوازده‌گانه]] [[شیعه]] نیست؛ زیرا وی [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و امامان [[پاک]] {{عم}} را از همه [[پیامبران الهی]] [[برتر]] می‌داند<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، الاعتقادات فی دین الامامیه، ص۶۷-۶۸.</ref>. از این رو، اگرچه وی درباره پیامبران چنین دیدگاهی داشته باشد، می‌تواند درباره حضرات [[معصومان]] {{عم}} نظریه‌ای دیگر را [[اختیار]] کند<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۳۷.</ref>.

 

 

با وجود این، شیخ مفید در برخی دیگر از آثار خود به گونه‌ای دیگر سخن گفته است. ایشان در کتاب اوائل المقالات بر این نکته تصریح می‌کند که ارتکاب برخی از گناهان [[صغیره]]، پیش از تصدی منصب امامت برای امام جایز است<ref>{{عربی|الأئمة القائمين مقام الانبياء... معصومون كعصمة الانبياء و انهم لا يجوز منهم صغيرة الا ما قدمت ذكر جوازه على الانبياء...}}محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، اوائل المقالات، ص۶۵.</ref>.

مقصود شیخ مفید از گناهان صغیره‌ای که صدور آن از [[پیامبران]] ممکن است، گناهانی است که اولاً، فاعل آن [[خوار]] نمی‌شود؛ ثانیاً، ارتکاب آنها از روی عمد نیست<ref>وی در این باره می‌گوید: {{عربی|اقول: ان جميع انبياء الله صلوات الله عليهم معصومون من الكبائر قبل النبوة و بعدها و ما يستخف فاعله من الصغائر كلها و اما ما كان من صغير لا يستخف فاعله فجائز وقوعه منهم قبل النبوة وعلى غير تعمد و ممتنع منهم بعدها على كل حال و هذا مذهب جمهور الامامية}}. محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، اوائل المقالات، ص۶۲.</ref>. از عبارات شیخ مفید به دست می‌آید که وی [[عقیده]] خود و [[جمهور]] [[امامیه]] را بر این می‌داند که صدور گناهان صغیره‌ای که فاعل آن خوار نمی‌شود، اگر از روی عمد انجام نشود، از [[انبیا]] و به تبع آن از امامان، پیش از نبوت و امامت، عقلاً ممکن و جایز است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۷۹.</ref>.

[[سید مرتضی]] نه تنها خود، که [[شیعه امامیه]] را بر این نظر می‌داند که [[امامان]]، پیش و پس از تصدی منصب امامت از [[گناهان]] معصوم‌اند<ref>سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۱۵؛ همو، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سیداحمد حسینی، ص۳۳۷؛ همو، الرسائل، ج۱، ص۴۱۳.</ref>. عبارات نقل شده از ایشان نشان آن است که [[عصمت امام]] از گناهان، از دیدگاه  سید مرتضی به مقتضای حکم عقل است<ref>{{عربی|دل العقل على أن ذلك الامام لابد من كونه معصوماً من الخطاء و الزلل مأمونا منه فعل كل قبيح}}سید مرتضی علم الهدی، المقنع فی الغیبة، ص۳۴ و ۷۴. نیز ر. ک: همو، الانتصار، ص۴۷۷؛ همو، الذریعة الی اصول الشریعة، تصحیح ابوالقاسم گرجی، ج۲، ص۵۶۹؛ همو، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سیداحمد حسینی، ص۴۳۰.</ref>.

کراجکی در آثار خود در موارد متعددی امام {{ع}} را از [[گناهان]] [[معصوم]] دانسته است: «[[امامان]] {{عم}} در داشتن کمال، [[علم]] و [[عصمت از گناهان]]، مانند [[پیامبران]] {{عم}} هستند»<ref>ابوالفتح کراجکی، کنزالفوائد، ص۱۱۲، ۱۷۳ و ۲۰۴. </ref>. البته کراجکی در این عبارت روشن نکرده است که در دیدگاه وی، عصمت امام {{ع}} از گناه، دربردارنده [[زمان]] پیش از [[امامت]] نیز می‌شود یا تنها به زمان پس از تصدی این منصب توجه کرده است. اما با توجه به اشکال گرفتن وی به [[اهل سنت]] درباره معصوم ندانستن امام از سویی و اعتراف به [[عصمت پیامبر اکرم]] {{صل}} پیش و پس از زمان [[نبوت]] از سوی دیگر، می‌توان دریافت که وی امام را [[جانشین پیامبر]] می‌داند و به [[مقام عصمت]] او نیز [[معتقد]] است. از این‌رو، می‌توان عصمت امام از گناه را نیز در زمان پیش از تصدی منصب امامت به وی نسبت داد<ref>{{عربی|و هم مع ذلک معترفون بأن النبی {{صل}} معصوم فی التأدیه و التبلیغ و معصوم عما سوی ذلک من جمیع کبائر الذنوب فی حال نبونه و قبلها و انها عصمة اختیار و یستحق علیها الجزاء و لا یساویه احد من امته فیها و من عجیب امرهم انکارهم عصمة الأئمة و قولهم انها لا تقتضی الاختیار}}؛ (ابوالفتح کراجکی، التعجب، ص۱۶).</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۵۶.</ref>

در [[اندیشه]] ایشان، [[امام]] از همه گناهان کبیره و صغیره [[معصوم]] است، دقت در عبارت‌های ایشان در این خصوص روشن می‌کند که او نه تنها [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} را از همه گناهان معصوم می‌داند، که عصمت از [[گناه]] را برای متصدی [[منصب امامت]] امری ضروری به شمار می‌آورد. <ref>وی در این باره می‌گوید: {{عربی|و الائمة المنتجبین الذین لا یجوز علیهم الخطا و لا فعل القبیح لا صغیرا و لا کبیرا...}} محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج۸، ص۴۲۹-۴۳۰. نیز ر. ک: همو، المبسوط، تحقیق محمدتقی کشفی، ج۳، ص۲۷۰.</ref>. شیخ طوسی در این باره میان پیش از [[امامت]] و پس از آن، تفاوتی نگذاشته و در هر دو [[زمان]]، امام را از همه گناهان معصوم دانسته است. این نظریه را می‌توان از عبارت زیر به دست آورد؛ آنجا که وی پس از بیان [[برهان]] بر [[عصمت امام]] از گناه پس از تصدی منصب امامت، می‌نویسد: «اما عصمت امام... پیش از حال امامت از دلیل دیگری دانسته می‌شود»<ref>محمد بن حسن طوسی، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة الدینی، ص۳۶۱.</ref>. همچنین از نظریه وی درباره [[عصمت پیامبران]] نیز می‌توان به همین اندیشه درباره امام دست یافت<ref>{{عربی|و یجب أن یکون النبی معصوما من القبائح صغیرها و کبیرها قبل النبوة و بعدها...}}؛ (محمد بن حسن طوسی، الاقتصاد، تحقیق حسن سعید، ص۱۶۱. نیز ر. ک: همو، تمهید الاصول، تصحیح عبدالحسین مشکوة الدینی، ص۳۲۱؛ همو، التبیان، ج۱، ص۱۷۰؛ ج۴، ص۳۷۳؛ ج۶، ص۱۲۲؛ ج۷، ص۲۱۷؛ ج۸، ص۱۳۷).</ref>.

نظریه‌ای که بر اساس منابع موجود، برای نخستین بار [[شیخ طوسی]] در [[کلام شیعه]] مطرح کرده، این است که وی [[امام]] را نه تنها پیش از تصدی منصب امامت، که از آغاز [[عمر]] تا پایان [[معصوم]] می‌داند<ref>{{عربی|الامام {{ع}} معصوم من اول عمره إلی آخره فی اقواله و افعاله و تروکه...}}؛ (محمد بن حسن طوسی، الرسائل العشر، تحقیق واعظ زاده خراسانی، ص۹۸). </ref>.

یکی از مسائل مورد اتفاق اندیشمندان امامیه در این قرون و حتی امروز، ضرورت عصمت [[امامان معصوم]] از [[گناه]] پس از تصدی منصب امامت است. تصریح به این مسأله دست کم از دوران امامان معصوم{{ع}} مطرح شده و تا به امروز نیز ادامه داشته است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۴۱۲.</ref>. این بخش خود به سه قسم تقسیم می‌شود که عبارت‌اند از:

# عصمت در تفسیر و تبیین وحی؛

# [[عصمت از اشتباه]]، [[خطا]] و فراموشی در انجام [[تکالیف]] شخصی و [[اجتماعی]]؛

 

هر چند اختلافاتی اندک نسبت  به اعتقاد به عصمت امام پیش از تصدی منصب در میان متکلمان امامیه مشاهده می‌شود به نحوی که برخی اصلا به این بحث اشاره نکرده‌اند اما نسبت به عصمت امام پس از تصدی منصب امامت، اختلافی وجود نداشته و تقریبا همه متکلمان و محدثان امامیه بر این مطلب اتفاق دارند. به عنوان نمونه شیخ صدوق افزون بر اینکه نقل کننده روایت‌های<ref>{{متن حدیث|حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَارَةَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ {{عم}} قَالَ: إِنَّ أَيُّوبَ {{ع}} ابْتُلِيَ مِنْ غَيْرِ ذَنْبٍ وَ إِنَّ الْأَنْبِيَاءَ لَا يُذْنِبُونَ لِأَنَّهُمْ مَعْصُومُونَ مُطَهَّرُونَ لَا يُذْنِبُونَ وَ لَا يَزِيغُونَ وَ لَا يَرْتَكِبُونَ ذَنْباً صَغِيراً وَ لَا كَبِيراً}}؛ (محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، خصال، ج۲، ص۳۹۹).</ref> متعددی است که مضمون صریح آنها همان [[عصمت پیامبران]] از [[گناه کبیره]] و [[صغیره]] به طور مطلق است، در کتب [[اعتقادی]] خود نیز مطلقاً [[پیامبران]] و [[امامان]] را از [[گناه]] [[معصوم]] می‌داند، که حداقل آن، [[عصمت]] از گناه پس از تصدی منصب امامت است<ref> {{عربی|اعْتِقَادُنَا فِيهِمْ... أَنَّهُمْ مَعْصُومُونَ مِنَ الْخَطَإِ وَ الزَّلَلِ وَ أَنَّهُمُ الَّذِينَ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهَّرَهُمْ تَطْهِيراً}} محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، الاعتقادات، ص۶۸. نیز ر. ک: همو، الهدایة، ص۳۴؛ همو، المقنع، ص۴. دقت در این عبارت این نکته را به ما می‌آموزد که مفهوم عصمت در اندیشه‌های [[شیخ صدوق]] برای [[عصمت از خطا]] و [[اشتباه]] نیز به کار رفته است</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۴۰.</ref>

تمامی متکلمان شیعه [[پیامبران الهی]] و [[امامان]] اثنی عشر را از انجام کلیه گناهان صغیره و کبیره، قبل و پس از تصدی منصب، [[معصوم]] می‌دانند و اختلافی در این خصوص میان آنها وجود ندارد هرچند در آرای [[متکلمان]] [[اهل سنت]] در این بحث اختلافاتی میان اصل [[عصمت پیامبران]] از [[گناهان]] قبل از رسیدن به [[مقام نبوت]] و نیز در جواز یا عدم جواز [[ارتکاب گناهان]] صغیره پس از تصدی [[نبوت]]، وجود داشته و در مورد عدم [[عصمت]] [[جانشینان پیامبر خاتم]] نیز اتفاق دارند.

در [[اندیشه]] [[ابن جریر طبری]]، صاحب المسترشد، [[عصمت امام]] {{ع}}، قلمرو وسیعی دارد. وی به صراحت و در [[کلامی]] مطلق اعلام می‌کند. «[[امام]]، باید [[معصوم از خطا]] و [[لغزش]] باشد»<ref>{{عربی|أن يكون مأمونا عليهم و على الدين... معصوما عن الخطأ و الزلل}} (محمد بن جریر بن رستم طبری، المسترشد، تحقیق احمد محمودی، ص۵۷۱).</ref>. از این عبارت فقط می‌توان چنین برداشت کرد که امام {{ع}}، از [[گناه]] و [[اشتباه]] [[معصوم]] است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۷۲.</ref>

# عصمت از گناهان پس از تصدی منصب امامت؛

 

در [[اندیشه]]  سید مرتضی، نه تنها [[گناهان]]، بلکه هر عملی که موجب تنفر [[مردم]] از [[پیامبر]] یا [[امام]] شود، از ایشان به دور است. وی ارزیابی درباره این موضوع را که کدام عمل موجب تنفر مردم می‌شود و کدام عمل این گونه نیست، به عادات و عرف واگذار کرده است؛ ولی [[گناهان کبیره]] را از بارزترین عواملی می‌داند که موجب تنفر مردم از امام می‌شوند<ref>{{عربی|إن وقوع الكبائر منفر عن القبول، و المرجع فيما ينفر و ما لا ينفر إلى العادات و اعتبار ما تقتضيه، وليس ذلك مما يستخرج بالأدلة و القياس، ومن رجع إلى العادة علم ما ذكرناه، و أنه من أقوى ما ينفر عن قبول القول}}؛ سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمه {{عم}}، ص۱۸.</ref>.

 

افزون بر آن، [[سید مرتضی]] در آثار خود، [[پیامبران]] و به تبع آنان [[امامان]] را از ارتکاب هرگونه گناهی ـ کبیره و صغیره ـ پیش و پس از تصدی منصب [[نبوت]] و [[امامت]]، [[پاک]] می‌داند<ref>سید مرتضی علم الهدی، الوسائل، ج۱، ص۴۱۳.</ref>.

[[اعتقاد]] وی به آموزه [[عصمت امام]] از [[گناه]]، چنان محکم است که وی را بر این [[باور]] رسانده که همان‌گونه که درباره [[خداوند متعال]] باید هر [[آیه]] متشابهی را که موهم صدور [[فعل قبیح]] از اوست، توجیه کنیم، درباره امامان پاک {{عم}} نیز که [[برهان عقلی]] بر [[عصمت]] آنان از گناه وجود دارد، هر عملی که موهم [[صدور گناه]] و [[قبیح]] از آنهاست، باید توجیه و حمل بر [[صحت]] شود: همانا امامان {{عم}} از گناهان کبیره و صغیره معصوم‌اند، و ما در این مدعا بر [[دلیل عقلی]] [[اعتماد]] کرده‌ایم.... پس هرگاه یکی از آنان کاری کرد که ظاهر آن، گناه بود، لازم است از ظاهر آن دست برداریم و آن را بر آنچه مقتضای دلیل عقل است، حمل کنیم؛ همان‌گونه که در [[متشابه]] [[قرآنی]] که به ظاهر، دلالت بر امری می‌کند که بر [[خداوند]] جایز نیست، چنین حملی را انجام می‌دهیم<ref>سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۱۸۳. نیز ر. ک: همان، ص۷۷ و ۲۲۱؛ همو، الامالی، تحقیق سید محمدبدرالدین النعانی الحلبی، ج۲، ص۱۳۵.</ref>.

اگرچه [[سید مرتضی]]، در آثار متعدد خود این نظریه را تکرار و حتی [[برهان امتناع تسلسل]] خود را نیز برای [[اثبات عصمت امام]] از [[گناه]] اقامه کرده است<ref>سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۲۲.</ref>، دست‌کم در یک مورد نظریه‌ای دیگر از وی مشاهده می‌شود. وی زمانی که می‌خواهد [[عصمت پیامبر]] را با این دلیل [[اثبات]] کند که در صورت [[صدور گناه]] از [[پیامبر]]، اعتماد [[مردم]] از وی سلب می‌شود و [[امت]] از او متنفر خواهند شد، با این اشکال مواجه می‌شود که چگونه می‌توان چنین ادعایی را مطرح کرد، درحالی که عده‌ای از مردم، صدور [[گناهان کبیره]] را از [[پیامبران]] جایز دانسته‌اند و در عین حال سخنان آنان را نیز پذیرفته‌اند؟<ref>{{عربی|كيف تحكمون بان تجويز الكبائر منفر و من الناس من اجاز ذلك على الانبياء مع قبوله منهم}}؛ سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سید احمد حسینی، ص۳۳۸.</ref>.

 

سید مرتضی با طرح این اشکال مستشکل، از موضع خود عقب‌نشینی می‌کند و می‌گوید جایز نبودن [[صدور گناه]] از [[پیامبر]]، به مقتضای [[حکم عقل]] نیست. به دیگر بیان، این‌گونه نیست که صدور گناه از پیامبر، عقلاً جایز نباشد، بلکه بهتر این است که [[گناه]] از پیامبر صادر نشود: {{عربی|ليس المراد بقولنا انه منفر ان الفعل الذي نفر عنه لا يجوز أن يقع معه انما نريد انه اقرب أن لا يقع...}}<ref>سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سید احمد حسینی، ص۳۳۸-۳۴۰.</ref>.

 

بر اساس عبارت‌های موجود در آثار حلبی، می‌توان ایشان را بر این [[باور]] دانست که [[امام]] {{ع}} از همه [[گناهان]] [[معصوم]] است، و همه اقوال و [[افعال]] او [[نیک]] و عاری از هرگونه [[قبح]] و [[پلیدی]] است<ref>{{عربی|قيام البرهان بصحة إمامتهم و عصمتهم {{عم}} يقتضي الحكم على جميع أفعالهم و تروكهم بالحسن}}.ابوالصلاح حلبی، الکافی فی الفقه، تحقیق رضا استادی، ص۱۰۴.</ref>.

 

مطلب قابل توجه اینکه حلبی به عصمت امام از گناه پیش از تصدی منصب امامت اشاره‌ای نکرده است، و ظاهر این عبارت نیز چیزی جز عصمت امام از [[زمان]] [[امامت]] نیست؛ زیرا اطلاق واژه «امام» بر [[امامان]]، پیش از تصدی منصب امامت مجاز است.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۴۰.</ref>

 

 

 

همچنین از نظریه وی درباره [[عصمت پیامبران]] نیز می‌توان به همین اندیشه درباره امام دست یافت<ref>{{عربی|و یجب أن یکون النبی معصوما من القبائح صغیرها و کبیرها قبل النبوة و بعدها...}}؛ محمد بن حسن طوسی، الاقتصاد، تحقیق حسن سعید، ص۱۶۱. نیز ر. ک: همو، تمهید الاصول، تصحیح عبدالحسین مشکوة الدینی، ص۳۲۱؛ همو، التبیان، ج۱، ص۱۷۰؛ ج۴، ص۳۷۳؛ ج۶، ص۱۲۲؛ ج۷، ص۲۱۷؛ ج۸، ص۱۳۷.</ref>.

نظریه‌ای که بر اساس منابع موجود، برای نخستین بار [[شیخ طوسی]] در [[کلام شیعه]] مطرح کرده، این است که وی [[امام]] را نه تنها پیش از تصدی منصب امامت، که از آغاز [[عمر]] تا پایان [[معصوم]] می‌داند<ref>{{عربی|الامام {{ع}} معصوم من اول عمره إلی آخره فی اقواله و افعاله و تروکه...}}؛ (محمد بن حسن طوسی، الرسائل العشر، تحقیق واعظ زاده خراسانی، ص۹۸). </ref>. افزون بر آن، شیخ طوسی، از کسانی است که [[پیامبر]] و به تبع آن، امام را از گناه سهوی نیز معصوم دانسته است<ref>{{عربی|النبی یجب ان یکون معصوما من القبایح کلها صغیرها و کبیرها قبل النبوة و بعدها علی طریق السهو و العمد وعلی کل حال}}؛ محمد بن حسن طوسی، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة الدینی، ص۳۲۰-۳۲۱. نیز ر. ک: همو، الاقتصاد، تحقیق حسن سعید، ص۱۶۱؛ همو، الرسائل العشر، تحقیق واعظ زاده خراسانی، ص۱۰۶. </ref>.

شیخ طوسی به طور کلی پیامبر و به تبع آن، امام را از هر عملی که موجب روی‌گردانی و نفرت [[مردم]] از آنان شود، اگرچه آن عمل [[قبیح]] نباشد معصوم دانسته است<ref>{{عربی|قد لا یقع من الانبیاء والمرسلین و الائمة {{عم}} ما ینفر عن قبول اقوالهم و ان لم یکن ذلک قبیحاً}}؛ محمد بن حسن طوسی، العدة فی اصول الفقه، تحقیق محمد جواد انصاری، ج۲، ص۵۶۶-۵۶۸؛ همان، ج۱، ص۴۸.</ref>.

 

با این توضیح روشن می‌شود که در [[اندیشه]] [[شیخ طوسی]]، [[امام]] به طور ضروری و وجوبی از آغاز [[عمر]] تا پایان از [[گناهان]] سهوی و عمدی [[معصوم]] است.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۶۷.</ref>

 

در [[اندیشه]] [[ابن جریر طبری]]، [[عصمت امام]] {{ع}}، قلمرو وسیعی دارد. وی به [[صراحت]] و در [[کلامی]] مطلق اعلام می‌کند. «[[امام]]، باید [[معصوم از خطا]] و [[لغزش]] باشد»<ref>{{عربی|أن يكون مأمونا عليهم و على الدين... معصوما عن الخطأ و الزلل}} محمد بن جریر بن رستم طبری، المسترشد، تحقیق احمد محمودی، ص۵۷۱.</ref>. از این عبارت فقط می‌توان این گونه برداشت کرد که امام {{ع}}، از [[گناه]] و [[اشتباه]] [[معصوم]] است. افزون بر آن، مرحوم [[طبری]] شرط دوم از [[شرایط امامت]] را [[علم امام]] به آنچه [[مردم]] بدان احتیاج پیدا می‌کنند، می‌داند؛ وگرنه تفاوتی میان او و دیگران نیست. وی در این باره می‌گوید: «دوم، [[علم]] به نیازهای مردم؛ چون [[امامت]] برای نیازهای مردم قرار داده شده است؛ چون اگر او به آنچه مردم به آن نیاز دارند، علم نداشته باشد، در [[جهل]]، همچون یکی از مردم است»<ref>{{عربی|و الثانية العلم بحاجة الناس، إذ كان قد وضعه لحاجتهم لانه إن لم يكن عنده علم ما تحتاج إليه الأمة كان كأحدهم في الجهل}}؛ محمد بن جریر بن رستم طبری، المسترشد، تحقیق احمد محمودی، ص۵۷۱.</ref>.

 

 

از مجموع این عبارات برمی‌آید که در [[اندیشه]] [[ابن جریر]]، [[علوم امام]] [[الهی]]، غیربشری و مطابق با واقع و [[حقیقت]] است، و در اندیشه‌های او [[خطا]] نیست. ممکن است گفته شود که این عبارت‌ها [[نفی]] کننده امکان فراموشی و [[سهو]] [[امام]] در بیان [[علوم]] خود نیست. در اینجا عبارت نخست ابن جریر نیز نفی کننده این احتمال است که به طور مطلق می‌گوید: {{عربی|معصوما عن الخطأ و الزلل}}<ref>محمد بن جریر بن رستم طبری، المسترشد، تحقیق احمد محمودی، ص۵۷۱.</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۷۲.</ref>

# اشتباهی که به وقوع یک عمل قبیح در خارج بینجامد که آن را «گناه سهوی» می‌نامیم<ref>در مقدمه این نوشتار تفاوت این دو مسئله را تبیین کرده‌ایم.</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۴۱.</ref>

'''الف) عصمت از اشتباه و فراموشی در انجام دادن واجبات شرعی'''

منظور از این عنوان آن است که آیا ممکن است [[امام]] {{ع}} در انجام دادن [[تکالیف شرعی]] خود مرتکب اشتباه شود؟ برای نمونه، آیا ممکن است امام {{ع}} به دلیل فراموشی، [[نماز]] خود را نخواند یا در نماز مرتکب [[سهو]] و نسیان در شمار رکعات شود؟ این مسأله قبل از آنکه در منابع [[کلامی]] [[شیعه]] مطرح شود در کتاب‌های [[روایی]] [[محدثان]] [[امامیه]] با عنوان معروف «[[سهو النبی]]» که بیانگر [[اشتباه]] [[پیامبر خاتم]]{{صل}} در [[نماز]] و نیز قضا شدن نماز آن حضرت است، در قرون چهارم و پنجم به چشم می‌خورد. با این حال بازتابی از این [[روایات]] در کلمات [[اصحاب ائمه]] در این باره در دست نیست. هر چند می‌توان احتمال [[قوی]] داد که محدثان امامیه، به ضرورت معصوم بودن امام از اشتباه در ادای واجبات باور نداشتند. طرح این مسأله در منابع کلامی را باید در [[نزاع]] میان [[شیخ صدوق]] و [[شیخ مفید]] جستجو نمود<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۴۱۳.</ref>.

[[شیخ صدوق]] در این باره اظهار نظری در خصوص امام ندارد، با توجه به نظریه معروف او درباره [[پیامبر]] {{صل}} ([[سهوالنبی]] {{صل}}) و اینکه وی [[منصب امامت]] را ادامه [[نبوت]] دانسته و این دو منصب را در مسئله [[عصمت]] مساوی قلمداد کرده است، می‌توان نظر سهوالنبی {{صل}} او را درباره [[امام]] نیز جاری دانست. از این رو، می‌توان گفت از آنجا که [[شیخ صدوق]]، [[پیامبر]] را در عمل به [[دین]] از [[سهو]] و نسیان [[معصوم]] نمی‌داند، پس [[امامان]] را نیز از این جهت همچون پیامبر معصوم نمی‌شمرد.

بر اساس عبارات شیخ صدوق، [[عصمت از اشتباه]] در ادای [[واجبات]] [[شرعی]] را می‌توان در دو بخش مطرح کرد: [[اشتباه]] در شرایط [[نماز]]؛ اشتباه در قضا شدن نماز.

شیخ صدوق در مسئله اشتباه در شرایط نماز، روایتی را نقل می‌کند که به صراحت نشان می‌دهد پیامبر و به تبع ایشان امام {{ع}} مرتکب سهو و اشتباه در نماز نیز شده‌اند. [[اباصلت]] نقل می‌کند که به [[امام رضا]] {{ع}} عرض کردم عده‌ای از [[مردم کوفه]]، [[گمان]] می‌کنند که پیامبر در نماز مرتکب اشتباه نشده است. حضرت فرمودند: «[[دروغ]] گفته‌اند. [[خدا]] آنها را [[لعنت]] کند. کسی که سهو بر او واقع نمی‌شود، خدایی است که جز او خدایی نیست»<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي الصَّلْتِ الْهَرَوِيِّ قَالَ: قُلْتُ لِلرِّضَا {{ع}} يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنَّ فِي سَوَادِ الْكُوفَةِ قَوْماً يَزْعُمُونَ أَنَّ النَّبِيَّ {{صل}} لَمْ يَقَعْ عَلَيْهِ السَّهْوُ فِي صَلَاتِهِ فَقَالَ كَذَبُوا لَعَنَهُمُ اللَّهُ إِنَّ الَّذِي لَا يَسْهُو هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ...}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۲، ص۲۰۳.</ref>.

افزون بر این [[روایت]]،  صدوق ذیل روایت معروفی که دربردارنده اشتباه [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است، به اظهار نظر نیز پرداخته است و ضمن پذیرش آن، همچون استاد خود  ابن ولید<ref>محمدبن حسن بن احمد بن ولید از بزرگان حدیثی و فقهی قم است که سال وفات وی را ۳۴۳ قمری ثبت کرده‌اند. نجاشی درباره وی می‌نویسد: {{عربی|شيخ القميين وفقيهم و متقدمهم و وجههم... ثقة ثقة عين مسكون اليه، له كتب منها كتاب تفسير القرآن و كتاب الجامع}}؛ احمد بن علی، رجال النجاشی، تحقیق سید موسی شبیری زنجانی، ص۳۸۴.</ref>، منکر [[سهوالنبی]] را غالی و از [[مفوضه]] دانسته است<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْغُلَاةَ وَ الْمُفَوِّضَةَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ يُنْكِرُونَ سَهْوَ النَّبِيِّ {{صل}}... وَ كَانَ شَيْخُنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ رَحِمَهُ اللَّهُ يَقُولُ أَوَّلُ دَرَجَةٍ فِي الْغُلُوِّ نَفْيُ السَّهْوِ عَنِ النَّبِيِّ {{صل}}}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۵۸-۳۶۰، ح۱۰۳۱.</ref>.

دلیل عمده صدوق برای این ادعا، همان روایت‌هایی هستند که بیانگر [[سهو]] کامل [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در نمازند.

بیان این نکته نیز خالی از [[لطف]] نیست که [[شیخ صدوق]] و استادش به سبب [[اطمینان]] کامل به صدور این [[روایت‌ها]]، بر آن‌اند که اگر جایز باشد [[روایات]] موجود در این باب را رد کنیم و به بطلان آنها قایل شویم، رد کردن تمام روایات موجود در این باره نیز جایز است، که خود به از میان رفتن [[شریعت]] و [[دین]] می‌انجامد<ref>{{متن حدیث|وَ لَوْ جَازَ أَنْ تُرَدَّ الْأَخْبَارُ الْوَارِدَةُ فِي هَذَا الْمَعْنَى لَجَازَ أَنْ تُرَدَّ جَمِيعُ الْأَخْبَارِ وَ فِي رَدِّهَا إِبْطَالُ الدِّينِ وَ الشَّرِيعَةِ وَ أَنَا أَحْتَسِبُ الْأَجْرَ فِي تَصْنِيفِ كِتَابٍ مُنْفَرِدٍ فِي إِثْبَاتِ سَهْوِ النَّبِيِّ {{صل}} وَ الرَّدِّ عَلَى مُنْكِرِيهِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ تَعَالَى}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۵۸-۳۶۰.</ref>.

البته لازم است روایات مورد نظر شیخ صدوق و تحلیل وی از آنها را با دقت بیشتری پیگیری کنیم. به این [[روایت]] از [[امام صادق]] {{ع}} دقت کنید: «[[خداوند متعال]] [[خواب]] را بر پیامبرش چیره ساخت تا [[آفتاب]] طلوع کرد. آن‌گاه برخاست و دو رکعت پیش از [[نماز صبح]] خواند، سپس نماز صبح را خواند، و خداوند او را به سهو انداخت»<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۵۸-۳۶۰. روایاتی شبیه به روایت مزبور، در منابع اهل سنت نیز وجود دارند (ر. ک: مسلم نیسابوری، صحیح مسلم ج۲، ص۸۸؛ عزالدین علی بن محمد ابن اثیر الجزری، اسد الغابة، ج۳، ص۴۰۳).</ref>. [[امام]] {{ع}} در این عبارت، [[سهو پیامبر]] را به [[خدا]] نسبت می‌دهد و در ادامه [[روایت]] معروف «ذوالشمالین» (این روایت بیانگر چگونگی [[سهو پیامبر]] در [[نماز]] است) را بیان می‌کند و [[حکمت]] کار خدا را در این باره چنین تبیین می‌فرماید که به [[سهو]] انداختن [[پیامبر]]، رحمتی برای [[امت اسلام]] است؛ بدین معنا که اگر [[نماز صبح]] کسی فوت شد یا در نماز مرتکب سهو شد، با وجود سهو پیامبر، دیگر وی ملامت نمی‌شود<ref>{{متن حدیث|وَ إِنَّمَا فَعَلَ ذَلِكَ بِهِ رَحْمَةً لِهَذِهِ الْأُمَّةِ لِئَلَّا يُعَيَّرَ الرَّجُلُ الْمُسْلِمُ إِذَا هُوَ نَامَ عَنْ صَلَاتِهِ أَوْ سَهَا فِيهَا فَيُقَالُ قَدْ أَصَابَ ذَلِكَ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}}}}؛ محمدبن علی بن حسین (شیخ صدوق) من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۵۸-۳۶۰).</ref>.

[[شیخ صدوق]] در پاسخ به این [[شبهه]] منکرین [[سهوالنبی]] {{صل}} که اگر سهو در نماز جایز باشد، در [[تبلیغ دین]] نیز جایز است و همچنین درباره اشکال ناشناخته بودن ذوالیدین<ref>البته آنچه در روایت آمد، ذوالشمالین بود؛ ولی از آنجا که یکی دیگر از القاب این راوی، ذوالیدین است،  شیخ صدوق نیز از وی با نام ذوالیدین یاد می‌کند. همچنین  سید مرتضی نیز – همان‌گونه که در آینده از وی نقل خواهیم کرد او را ذو الیدین می‌نامد. خوبی وی را مجهول دانسته است. (درباره این شخصیت ر. ک: سیدابوالقاسم خویی، معجم رجال الحدیث، ج۲۴، ص۱۱۰؛ عزالدین علی بن محمد ابن اثیر الجزری، اسد الغابه، ج۲، ص۲۲-۲۸؛ احمد بن علی بن حجر عسقلانی، الاصابه، تحقیق عادل احمد عبدالموجود و علی محمد معوض، ج۲، ص۳۴۵).</ref> که ضمن روایت سعید اعرج آمده است، گفت:

# اولاً، [[تبلیغ]] از حالت‌های ویژه [[مقام نبوت]] است؛ برخلاف نماز که بین پیامبر و غیرپیامبر مشترک است. پس [[اشتباه]] و سهو در تبلیغ دین جایز نیست؛ ولی سهو در نماز جایز است؛

# ثانیاً، اشتباه و سهو پیامبر از ناحیه [[خداوند]] است؛ ولی سهو ما از طرف [[شیطان]] است، و دلیل اینکه خداوند پیامبر را به سهو می‌اندازد، این است که [[مردم]] او را [[معبود]] ندانند، و از این راه، با [[حکم]] [[سهو]] نیز آشنا شوند؛

# ثالثاً، ذوالیدینی که در [[روایت]] [[سهوالنبی]] {{صل}} است، همان [[محمد بن عمیر بن عبد عمرو]] است که [[راوی]] معروفی بوده است و [[شیعه]] و [[سنی]] از او روایت نقل کرده‌اند<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۳۵۹.</ref>.

با توجه به نکته دوم معلوم می‌شود که [[شیخ صدوق]] در پی [[اثبات]] نظریه سهوالنبی {{صل}} به طور مطلق نیست، بلکه در مقام اثبات آن است که صدور سهو از [[پیامبر]] در [[حقیقت]] همان «اسهاء» است؛ بدین معنا که اگر [[سهوی]] از پیامبر صادر شد، باید آن را مستند به [[خداوند متعال]] و [[حکیم]] و با توجه به حکمتی ویژه بدانیم<ref>تفاوت سهو با اسهاء آن است که «سهو» در جایی است که فرد به دلیل دل مشغولی به مسائل دنیوی از حال عبادت و واجب شرعی خارج و دچار اشتباه می‌شود؛ اما در نظریه اسهاء، صاحب نظریه بر این باور است که فرد مسهی به دلیل فعل خدا که ناشی از حکمت اوست، دچار اشتباه می‌شود. به دیگر بیان، ممکن است کسی هرگز دچار سهو در عبادت نشود؛ اما خداوند به مصلحتی او را به سهو بیندازد.</ref>.

 

 

افزون بر آن، وی در آثار [[روایی]] خود، احادیثی را نقل می‌کند که مضمون صریح آنها [[غفلت]] برخی [[پیامبران]] و اوصیای آنها از گذشت [[زمان]] [[نماز]] بوده است؛ تا اینکه بر اثر خارج شدن از وقت نماز، [[خداوند تبارک و تعالی]] در برخی از این موارد، [[خورشید]] را به بازگشتن امر کرده است تا [[پیامبر]]، نماز خود را خارج از وقت نخوانده باشد. چنین اتفاقی برای پیامبرانی همچون [[یوشع بن نون]] و [[سلیمان]] رخ داده است: «[[روایت]] شده است که [[خداوند]] خورشید را برای یوشع بن نون، [[وصی موسی]] {{ع}} برگرداند تا نمازی را که از او فوت شده بود، در وقت بخواند»<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، من لا یحضره الفقیه، تحقیق علی اکبر غفاری، ج۱، ص۶۰۸. همچنین درباره همین مسئله حضرت سلیمان ر. ک: همان، ص۶۰۷. گفتنی است شیخ صدوق روایت مربوط به حضرت سلیمان را صحیح می‌داند. افزون بر این احادیث که در واقع موضوع آنها فوت شدن نماز واجب است، می‌توان به این نکته نیز اشاره کرد که در برخی روایات نقل شده به دست شیخ صدوق این مطلب تصریح شده که دست‌کم یک بار نماز شب پیامبر اکرم {{صل}} فوت شده است؛ حال آنکه بنا بر معروف، نماز شب، بر ایشان واجب بوده است. الامالی، م ۷۱، ح۶، ص۴۶۵-۴۶۶.</ref>.

 

 

 

اول) '''[[عصمت از اشتباه]] در نماز''': شیخ مفید در این باره با رد مستمسک [[شیخ صدوق]] ([[روایت]] ذوالشمالین) سهو النبی {{صل}} در نماز را به لحاظ [[عقلی]]، امری محال و غیر واقع می‌داند<ref>برهان‌های شیخ مفید بر این مسئله را در آینده بیان خواهیم کرد.</ref>. افزون بر رساله مزبور، وی در دیگر آثار خود نیز این نظریه را تثبیت کرده است<ref>محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، الفصول المختارة، ص۱۰۴.</ref>. بنابراین باید شیخ مفید را از کسانی دانست که [[پیامبر]] و [[امام]] را از [[اشتباه]] در شمار رکعت‌های [[نماز]] [[معصوم]] می‌داند.

 

دوم) '''[[عصمت]] از قضا شدن نماز<ref>همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، این عنوان حقیقتاً زیر مجموعه عنوان «اشتباه در ادای تکالیف شرعی» نیست؛ اما به دلیل ارتباط تنگاتنگ این موضوع با بحث عصمت از اشتباه در عمل به دین، در این عنوان از آن بحث می‌شود.</ref>''': همان‌طور که در اندیشه‌های [[کلامی]] [[شیخ صدوق]] دیدیم، او در [[اثبات]] نظریۀ [[سهوالنبی]] {{صل}} به [[روایت]] سعید الاعرج مبنی بر قضا شدن نماز [[پیامبر اکرم]] {{صل}} استناد کرد.

 

[[شیخ مفید]] در این باره بر این [[باور]] است که اولاً، این خبر از [[اخبار]] آحاد است و شیخ مفید [[علم]] نیست؛

# حکما از اینکه [[اموال]] و [[اسرار]] خود را نزد فرد فراموش کار بگذارند، اجتناب می‌کنند؛ ولی اسرار و اموال خود را نزد فردی که گاهی خواب بر او [[غلبه]] می‌کند، می‌گذارند<ref>{{عربی|و لسنا ننكر أن يغلب النوم على الأنبياء {{عم}} في أوقات الصلوات حتى تخرج فيقضوها بعد ذلك و ليس عليهم في ذلك عيب و لا نقص لأنه ليس ينفك بشر من غلبة النوم و لأن النائم لا عيب عليه و ليس كذلك السهو لأنه نقص عن الكمال في الإنسان و هو عيب يختص به من اعتراه}}؛ محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، رسالته فی عدم سهو النبی {{صل}}، ص۲۸.</ref>.

 

 

 

نکته بدون پاسخ آنکه آیا  شیخ، [[امام]] را پیش از تصدی منصب امامت نیز از [[اشتباه]] در عمل به [[دین]] [[معصوم]] می‌داند؟ ایشان نظریه ویژه‌ای در این باره مطرح نکرده است؛ ولی به نظر می‌رسد با توجه به دیگر نظریات او که به طور مطلق امام را از هر گونه اشتباهی پیش از تصدی منصب امامت معصوم می‌دانست، می‌توان نتیجه گرفت که امام {{ع}} پیش از تصدی منصب امامت نیز از چنین اشتباهاتی معصوم است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۸۴.</ref>.

 

[[سید مرتضی]] نیز در آثار خود ناقل برخی [[روایات]] است که بر اساس لوازم روشن آنها از سویی، و رد نشدنشان از جانب او از سوی دیگر، در نگاه نخست می‌توان وی را [[معتقد]] به امکان و وقوع [[سهوالنبی]] {{صل}} و نیز [[سهو]] و اشتباه امام در عمل به دین دانست. یکی از آنها، روایتی است که بر اساس آن، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[نماز صبح]] خود را در حال جنابت به [[جماعت]] خوانده است و پس از آن، ایشان به [[تنهایی]] نماز خود را اعاده کرده‌اند.

سید مرتضی که در [[مقام]] [[نفی]] [[حکم فقهی]] این [[روایت]] است، روایت یادشده را معارض با روایتی می‌داند که بر اساس آن، پیامبر اکرم {{صل}} نماز صبح را در حال جنابت به جماعت خوانده است؛ ولی ایشان به اتفاق مأمومان نماز خود را اعاده کرده‌اند<ref>سید مرتضی علم الهدی، مسائل الناصریات، ص۲۴۴.</ref>.

سید در اینجا تنها به جنبه [[فقهی]] روایت پرداخته است، و روشن نیست که وی لازمه [[کلامی]] روایت دوم را که امکان و وقوع سهوالنبی {{صل}} است، پذیرفته است یا نه؟ و اساساً از آنجاکه در مقام [[جدل]] با [[اهل سنت]] است، حقیقتاً نمی‌توان وی را پذیرنده این روایت دانست.

به دو دلیل می‌توان قاطعانه  سید مرتضی را از [[مخالفان]] سهوالنبی {{صل}} دانست: اولاً،  سید مرتضی دست‌کم در دو مورد [[روایت]] معروف و جنجال برانگیز [[ذوالیدین]] را که در بحث از نظریات  [[شیخ صدوق]] و [[شیخ مفید]] از آن به تفصیل سخن به میان آمد، نقل کرده است، که در یک مورد تنها به جنبه [[فقهی]] آن پرداخته<ref>سید مرتضی علم الهدی، مسائل الناصریات، ص۲۳۵-۲۴۱.</ref> و در مورد دیگر درباره لازمه [[کلامی]] آن نیز بحث و این روایت را به دو دلیل رد کرده است:  

# نخست آنکه این روایت مستلزم جایز شمردن [[دروغ‌گویی]] [[رسول]] خداست؛ زیرا [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در پاسخ ذوالیدین که می‌پرسد آیا [[نماز]] خود را قصر کردید یا فراموش؟ پاسخ می‌دهد: «هیچ کدام» که قطعاً [[دروغ]] است؛ دوم آنکه این روایت مستلزم [[سهوالنبی]] {{صل}} در نماز است که چنین امری بر [[رسول خدا]] {{صل}} جایز نیست<ref>{{عربی|و أما خبر ذي اليدين، فخبر باطل مقطوع على فساده، لانه يتضمن أن ذاليدين قال له {{ع}}: أقصرت الصلاة يا رسول الله أم نسيت و أنه قال {{ع}}: كل ذلك لم يكن، و هذا كذب لا محالة، لان أحدهما قد كان على قولهم، و الكذب بالقول لا يجوز عليه و كذلك السهو في الصلوة}}؛ سید مرتضی علم الهدی، الذریعة الی اصول الشریعة، تصحیح ابوالقاسم گرجی، ج۲، ص۵۵۴.</ref>؛

# ثانیاً،  [[سید مرتضی]] به [[صراحت]] عمل [[معصوم]] را که در اینجا مقصود همان [[امام]] است، [[حجت]] معرفی می‌کند: {{عربی|فالكلام عليه أن عمل المعصوم هو الحجة}}<ref>سید مرتضی علم الهدی، الرسائل، ج۱، ص۱۸.</ref>. روشن است که حجت دانستن [[اعمال]] امام به طور مطلق، به معنای معصوم دانستن او از [[اشتباه]] در عمل به [[دین]] است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۱۶.</ref>.

'''ب) [[عصمت]] از اشتباهی که به عمل قبیح بینجامد، گناه سهوی'''

تا پیش از [[شیخ صدوق]]، [[متکلمان امامیه]] اشاره یا تصریحی به [[عصمت امام]] از چنین گناهانی نداشته‌اند. شیخ صدوق با ارائه این معیار که [[پیامبر]] و به تبع آن [[امام]] در غیر [[تبلیغ دین]]، [[معصوم]] نیستند عملا به [[ضرورت]] نداشتن عصمت امام از چنین گناهانی البته در قالب نظریه [[سهو النبی]] ملتزم شده است<ref>شاهد بر این سخن روایاتی است که شیخ صدوق آنها را نقل نموده و ملتزم به صحت آنها شده است. این روایات متضمن جواز سهو و نیز وقوع آن توسط نبی و امام است. به عنوان نمونه: ر.ک: شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا{{ع}ج، ج۲، ص۲۰۳. علاوه بر اینکه وی در جایی پس از نقل روایتی که متضمن اشتباه پیامبر خاتم{{صل}} است، منکر سهو النبی را غالی و از مفوضه دانسته و آنها را لعن نموده است. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۶۰-۳۵۸، ح۱۰۳۱.</ref>.

این در حالی است که  [[شیخ مفید]] به [[صراحت]] امام را از چنین گناهانی معصوم می‌داند<ref> شیخ صدوق در رد نظریه سهو النبی و الامام رساله‌ای با عنوان رسالة فی عدم سهو النبی{{صل}} نوشته است. همچنین ر.ک: شیخ مفید، محمد بن محمد بن نعمان، الفصول المختارة، ص۱۰۵-۱۰۴؛ همو، المسائل العشر فی الغیبة، ص۶۱.</ref>. البته می‌توان همین نظریه را در صورتی که صدور آن [[گناهان]] موجب رویگردانی [[مردم]] از امام شود به  [[سید مرتضی]] نیز نسبت داد. در میان [[شاگردان]]  [[سید مرتضی]] ـ یعنی [[حلبی]]، [[کراجکی]] و [[شیخ طوسی]] ـ تنها شیخ طوسی به صراحت [[نظریه]] عصمت امام از این گناهان را مطرح می‌کند<ref>ر.ک: طوسی محمدبن حسن، الاقتصاد، ص۱۶۱؛ همو، الرسائل العشر، تحقیق واعظ زاده خراسانی، ص۱۰۶؛ همو، العدة فی اصول الفقه، تحقیق محمدجواد انصاری، ج۲، ص۵۶۸-۵۶۶ و ج۱، ص۴۸.</ref> و این نظریه پس از وی نیز تا به امروز نظریه غالب [[شیعه امامیه]] به شمار می‌آید<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۴۱۳.</ref>.

با آنکه  شیخ صدوق به [[صراحت]] درباره این مسئله سخنی نگفته است، درباره نظریه وی به دو صورت می‌توان [[داوری]] کرد: از یک سو، با توجه به معیار عام وی که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} تنها در امور مربوط به [[تبلیغ دین]] معصوم است و در دیگر امور مانند دیگران است، باید مدعی شد که امام {{ع}} از [[ارتکاب گناه]] [[سهوی]] معصوم نیست؛ از سوی دیگر، با توجه به اینکه محور بحث [[شیخ صدوق]]، [[اشتباه]] در [[نماز]] و عبادت‌های مشترک میان [[پیامبر]] و [[مردم]] است، ممکن است بگوییم که وی نظری به بحث گناه سهوی نداشته و تنها به [[عبادت‌ها]] و [[واجبات]] [[شرعی]] مشترک میان پیامبر و مردم توجه کرده است.

 

شیخ مفید در بحث عصمت از گناه سهوی بر این [[باور]] است که صدور چنین اشتباهی از [[پیامبر]] و [[امام]] منتفی است. وی با بیان عبارتی مطلق می‌گوید: «از [[پیامبران]] گناهی با عنوان ترک [[واجب]] صادر نمی‌شود، و اشتباه در آن نیز برای آنان ممکن نیست، و نیز [[سهوی]] که موجب وقوع آنها در این [[گناه]] شود نیز برای آنان جایز نیست»<ref>{{عربی|...لا يقع من الانبياء {{عم}} ذنب بترك واجب مفترض و لا يجوز عليهم خطاء في ذلك و لا سهو يوقعهم فيه...}}؛ (محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، الفصول المختارة، ص۱۰۴-۱۰۵. نیز ر. ک: همو، المسائل العشر فی الغیبة، ص۶۱).</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۸۴.</ref>

 

در آثار  سید مرتضی، عباراتی مطلق و کلی هست که بر اساس اطلاق آنها می‌توان وی را بر این [[باور]] دانست که [[امام]] {{ع}} از [[گناه سهوی]] و به طور کلی در [[مقام عمل]] به [[دین]] [[معصوم]] است. ایشان در بحثی با عنوان «کیفیت [[علم]] به دخول قول امام در [[اجماع]]» می‌گوید: «عمل معصوم، [[حجت]] است»<ref>سید مرتضی علم الهدی، الرسائل، ج۱، ص۱۸.</ref>. [[سید مرتضی]] در این عبارت عمل معصوم را که در اینجا همان امام است، به طور کلی حجت معرفی می‌کند و حجت دانستن عمل وی به معنای دور بودن او از هر گونه [[اشتباه]] است. بنابراین می‌توان دیدگاه  سید مرتضی را این گونه بیان کرد که امام {{ع}}، از هرگونه گناه سهوی نیز معصوم است؛

 

 

 

به جز این عبارت که البته نتوانستیم نتیجه روشنی از آن بگیریم، عبارتی وجود دارد که نشان [[اعتقاد]] نداشتن  سید مرتضی به [[لزوم عصمت پیامبران]] و به تبع آن، [[امامان]] از گناهان سهوی است. ایشان وقتی به آیه‌ای می‌رسد که بر اساس آن، [[حضرت موسی]] {{ع}} مرتکب [[قتل]] شد، یکی از احتمالات [[آیه]] را این‌گونه بیان می‌کند که عمل حضرت موسی {{ع}}، از روی قصد نبوده و او اشتباهاً مرتکب چنین عملی شده است. به بیان دیگر، می‌توان گفت که حضرت موسی {{ع}} نمی‌دانسته است که فرد قبطی مقتول، [[تحمل]] ضربه مشت وی را ندارد و این ضربه به قتل او خواهد انجامید<ref>{{عربی|و قد بينا الكلام على أن التصد كان إلى التخليص و المدافعة، و من كان إنما يريد المدافعة لا يجوز أن يقصد إلى شيء من الضرر، و إنما وقعت الوكزة و هو لا يريدها، إنما أراد التخليص، فأدى ذلك إلى الوكزة والقتل}}؛ (سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۱۰۱).</ref>. این نظریه، همان [[اذعان]] به [[ارتکاب گناه]] سهوی از سوی [[پیامبر]] و به تبع آن، امام {{ع}} است.

 

همان‌گونه که ملاحظه شد، عبارات دسته نخست، امام را از [[ارتکاب گناهان]] سهوی معصوم می‌دانست؛ در حالی که عبارات دسته دوم، وی را از ارتکاب گناهان سهوی معصوم نمی‌دانند. به نظر می‌رسد که این دو دسته عبارت را باید این‌گونه با یکدیگر جمع کرد که عبارات دسته نخست، مطلق‌اند، و عبارت‌های دسته دوم، [[نص]] و مقید و بر همین اساس می‌توان گفت که  [[سید مرتضی]]، به [[عصمت امام]] از گناه سهوی [[اعتقاد]] ندارد.

البته به نظر می‌رسد چنین نسبتی به  [[سید مرتضی]] را باید به این قید مقید کنیم که اگر [[ارتکاب گناهان]] [[سهوی]] به نفرت و روی‌گردانی [[مردم]] از [[امام]] نینجامد، وی از آن [[گناهان]] [[معصوم]] نیست؛ وگرنه ضرورتاً باید از ارتکاب گناهانی که به نفرت مردم از او می‌انجامد، معصوم باشد.

 

گفتنی است همان‌گونه که پیش‌تر نیز از  سید مرتضی نقل شد، تشخیص اینکه کدام گناه سهوی، موجب تنفر مردم و روی‌گردانی آنان از پذیرش کلام امام می‌شود، به عادات و عرف بستگی دارد<ref>سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۱۸.</ref>.

 

برای نمونه شاید بتوان گفت اگر امام از روی [[اشتباه]] [[گناه]] [[زنا]] یا خوردن [[مال]] مردم را مرتکب شود، به روی‌گردانی و نفرت مردم از او می‌انجامد. از این‌رو، امام باید از این گناهان معصوم باشد<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۱۷.</ref>.

[[شیخ صدوق]] به همراه استاد خود ابن ولید، با ادعای وجود [[روایات]] فراوانی مبنی بر وقوع [[سهو]] و به تعبیر دقیق‌تر، [[اسهاء]] از [[پیامبر خاتم]]{{صل}}، [[ضرورت عصمت]] آن حضرت از اشتباه در [[نماز]]<ref>ر.ک: شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۲۰۳.</ref> و نیز [[خواب]] ماندن از نماز<ref>شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۶۰-۳۵۸، ح۱۰۳۱.</ref> را [[نفی]] می‌کند. اما پس از او  [[شیخ مفید]] قاطعانه امکان [[اشتباه]] [[امام]] در نماز<ref>مفید، محمد بن محمد بن نعمان، الفصول المختارة، ص۱۰۴.</ref> و به طور کلی عمل به [[دین]] را رد نموده و امام را از چنین اشتباهاتی [[معصوم]] می‌داند. هر چند ایشان امکان [[عقلی]] قضا شدن نماز به واسطه خواب ماندن پیامبر و امام را می‌پذیرد<ref>مفید، محمد بن محمد بن نعمان، رسالة فی عدم سهو النبی، ص۲۸.</ref>. بر این اساس اگر اشتباه در ادای [[واجبات]] را موجب رویگردانی [[مردم]] از [[پیامبر]] یا امام بدانیم، می‌توانیم  [[سید مرتضی]] را نیز با استادش شیخ مفید هم [[عقیده]] بدانیم<ref>سید مرتضی، تنزیه الانبیاء و الائمة، ص۲۲.</ref>.

اگر چه نظریه‌ای از [[حلبی]] و [[کراجکی]] در این باره نیافتیم، اما  [[شیخ طوسی]] را باید از جمله [[معتقدان]] به [[ضرورت عصمت امام]] از اشتباه در نماز دانست؛ هر چند وی خواب ماندن از نماز را امری ممکن می‌داند<ref>طوسی، محمدبن حسن، تهذیب الاحکام، ج۲، ص۳۴۶، ح۲۶؛ همو، الاستبصار، ج۱، ص۳۶۹، ح۱۶ و ص۳۷۰، ح۴؛ همان، ج۲، ص۳۴۶، ح۵ و ص۳۵۲، ح۴۹ و ص۳۴۹، ح۳۷.</ref>. بدین‌سان باید مدعی شد در اواخر قرن پنجم هجری، عموما نظریه [[سهو النبی]]{{صل}}، نظریه‌ای مردود بوده است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۴۱۳ ۴۱۴.</ref>.

متکلمان متأخر و معاصر غالباً قائل به ضرورت عصمت امام از اشتباه در ادای واجبات و به عبارت دیگر معصوم از سهو می‌دانند. با این حال به واسطه صحت اسناد روایاتی که متضمن سهو [[پیامبر خاتم]]{{صل}} در نماز هستند، بر این باورند که مراد از سهو در اینجا، اسهاء است یعنی [[خدای متعال]] گاهی به دلایلی پیامبرش را در سهو می‌اندازد تا مردم به واسطه عدم افتادن او در اشتباه، عدم فراموشی و.. مقامی والاتر از جایگاهش را به او نسبت نداده و او را عبادت نکنند.

[[نزاع]] معروف میان  [[شیخ صدوق]] و  شیخ مفید در مسئله [[سهوالنبی]] {{صل}} مربوط به [[قلمرو عصمت]] است. شیخ صدوق، [[عصمت پیامبران]] را به تبلیغ دین منحصر کرده است و [[پیامبر اکرم]] {{صل}} را از اشتباه و فراموشی در غیر امور مربوط به تبلیغ دین معصوم نمی‌داند، بلکه سهوالنبی {{صل}} را امری ممکن و واقع و همانند استاد خویش، ابن ولید، [[انکار]] آن را از [[عقاید]] [[غالیان]] می‌داند. شیخ مفید در پاسخ به ادعای استاد، رساله مستقلی با عنوان رسالة فی عدم [[سهو النبی]] {{صل}} به رشته تحریر درآورده است<ref>البته باید توجه داشت که این رساله، پاسخ برخی از اهالی حائر است، و شیخ مفید در آنجا هیچ اشاره‌ای به نام استاد خود نمی‌کند؛ ولی کاملاً روشن است که محتوای آن ناظر به سخنان  شیخ صدوق است.</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۸۳.</ref>

===== عصمت از نسیان =====

فراموش کردن [[احکام الهی]] از جانب پیامبر یا [[امام]] {{عم}} باعث [[گمراهی]] دیگران و [[احتجاج]] ایشان به آن عمل می‌گردد. جمله {{متن قرآن|لِيَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسَالَاتِ رَبِّهِمْ}}<ref>«تا معلوم دارد که رسالت‌های پروردگارشان را رسانده‌اند» سوره جن، آیه ۲۸.</ref> می‌فهماند که [[رسول]] به‌گونه‌ای [[وحی|وحی الهی]] را دریافت و [[ابلاغ]] می‌کند که [[اشتباه]] و فراموشی در آن رخ نمی‌دهد. اگر [[رسول]] در گرفتن [[وحی]]، حفظ وحی و [[تبلیغ]] آن [[مصونیت]] نداشته باشد. غرض [[خداوند]] یعنی [[ابلاغ]] [[رسالت]] حاصل نمی‌شود و برای حصول این غرض راهی غیر از رصد کردن به‌ وسیله [[ملائکه]] ذکر نکرده و جمله {{متن قرآن| أَحاطَ بِما لَدَيْهِمْ}} این دلالت را [[تأیید]] می‌کند. یکی از مراحل [[مصونیت]]، حفظ وحی از [[خطا]] و نسیان است با بی‌کم‌وکاست و کاست به دست [[مردم]] برسد. به همین ترتیب است بحث در مورد امام که وظیفه حفظ وحی و [[تبلیغ]] آن را به عنوان جانشین پیامبر به عهده دارد.

مسأله [[عصمت]] از ترک مستحبات و [[ترک اولی]] هر چند با برخی [[روایت‌ها]] قابل [[استنباط]] است اما در منابع [[کلامی]] [[امامیه]] تا [[زمان]]  [[شیخ مفید]] مطرح نبوده و ایشان نخستین کسی بود که با اشاره به این مسأله زمینه طرح آن را برای برخی [[متکلمان]] متأخر، فراهم آورد. به [[اعتقاد]] ایشان، [[پیامبران]] از ترک غیرعمدی مستحبات [[معصوم]] نیستند و ممکن است به طور [[سهوی]] برخی مستحبات از آنان فوت شود<ref>{{عربی|انه لا يقع من الانبياء {{عم}} ذنب... و ان جاز منهم ترك نقل و مندوب اليه على غير القصد و التعمد}}؛ (محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، الفصول المختارة، ص۱۰۴).</ref>.

 

وی در این عبارت، عصمت از ترک مستحبات را ویژه [[زمان]] پس از تصدی منصب نبوت و امامت می‌داند؛ ولی در دیگر آثار خود، چنین عصمتی را به پیش از تصدی منصب نبوت و امامت نیز گسترش می‌دهد و سرانجام بدون آنکه ترک مستحب عمدی و غیرعمدی را تفکیک کند، می‌گوید: «آن بزرگواران پیش از امامت نیز از ترک مستحبات معصوم بوده‌اند»<ref>{{عربی|أن نبينا {{صل}} و الائمة {{عم}} من بعده كانوا سالمين من ترك المندوب و المفترض قبل حال إمامتهم وعدها}}؛ محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، تصحیح اعتقادات الامامیة، ص۱۲۹.</ref>.

با توجه به اینکه [[شیخ مفید]] در بحث [[عصمت]] از [[گناه کبیره]] و [[صغیره]]، پیش از تصدی منصب امامت، با وجود [[روایت]] یا روایاتی که دال بر صادر نشدن [[گناه]] از [[پیامبر]] و [[امام]] بودند، نخست از [[حکم]] کردن در این باره توقف داشت، اما در عبارتی دیگر صدور برخی [[گناهان]] صغیره را از آنان جایز دانست، این [[پرسش]] پیش می‌آید که چگونه در اینجا این نظر را پیدا می‌کند که [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} حتی از ترک [[مستحبات]] نیز معصوم‌اند؟<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۸۲.</ref>

با این حال به نظر می‌رسد از دیدگاه مرحوم [[سید مرتضی]]، پیامبران و به تبع آن، [[امامان]]، لزوماً از ترک مستحبات [[معصوم]] نیستند<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۱۴.</ref>. [[سید مرتضی]] هنگامی که در پی [[تنزیه]] [[حضرت یعقوب]] {{ع}} از برخی [[عیوب]]، همچون [[ناشکیبایی]] آن [[حضرت]] پس از رفتن [[حضرت یوسف]] {{ع}} است، نظریه‌ای را مطرح می‌کند که نشان [[اعتقاد]] نداشتن او به [[لزوم عصمت پیامبران]] از ترک مستحبات است. ایشان پس از آنکه [[بردباری]] در برابر [[مصائب]] و [[فروبردن خشم]] و [[اندوه]] را از مستحبات می‌داند، می‌نویسد: «[[پیامبران]]، از بسیاری از مستحبات طاقت‌فرسا عدول می‌کردند؛ اگرچه بسیاری از مستحبات را نیز انجام می‌دادند»<ref>{{عربی|قد يعدل الأنبياء عن كثير من المندوبات الشاقة و أن كانوا يفعلون من ذلك الكثير}}؛ سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، ص۷۱.</ref>. نیز در جای دیگری درباره تنزیه [[حضرت رسول اکرم]] {{صل}} از اجازه دادن به [[منافقان]] در [[تخلف از جهاد]] می‌گوید: {{عربی|فان الانبياء يجوز ان يتركوا من النوافل كثيرا}}<ref>سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، ص۱۶۰.</ref>.

 

بنابراین می‌توان گفت که از دیدگاه [[سید مرتضی]]، پیامبران و به تبع آن، [[امامان]]، لزوماً از ترک مستحبات [[معصوم]] نیستند<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۱۴.</ref>.

 

شیخ طوسی درباره [[عصمت پیامبر]] یا امام از ترک مستحبات، به صراحت نظریه‌پردازی نکرده است؛ ولی می‌توان از برخی کلماتش به اندیشه وی در این باره دست یافت:  

# اولاً، او ناقل روایتی است که بر اساس آن، امام {{ع}} عملی مستحبی را ترک کرده است. بر اساس این [[روایت]]، [[روزه]] [[روز عرفه]] برابر یک سال روزه [[ثواب]] دارد. با وجود این، [[امام حسن]] {{ع}}، علی‌رغم [[امام حسین]] {{ع}} روزه آن [[روز]] را به جا نیاورد<ref>{{عربی|عن عبدالرحمن بن ابی عبدالله عن ابی الحسن {{ع}} قال: صوم یوم عرفة یعدل السنة و قال: لم یصمه الحسن {{ع}} و صامه الحسین {{ع}}}}؛ (محمد بن حسن طوسی، تهذیب الاحکام، تحقیق سید حسن خراسانی، ج۴، ص۲۹۸).</ref>. با وجود اینکه این روایت، آشکارا وقوع ترک اولی یا ترک [[مستحب]] امام را گزارش می‌دهد، به این دلیل که  شیخ، برداشت خود را از این روایت اعلام نکرده است، نمی‌توان بر اساس آن، با [[اطمینان]] نظریه‌ای را به وی نسبت داد؛

# ثانیاً، ایشان دست‌کم درباره دو تن از [[پیامبران]]، یعنی [[حضرت آدم]] و [[موسی]] {{عم}}، زمانی که با آیاتی [[قرآنی]] مواجه می‌شود که موهم [[ارتکاب گناه]] این دو پیامیرند، می‌گوید آن دو، تنها مرتکب ترک اولی شده‌اند.

 

به عبارت ایشان درباره [[حضرت موسی]] {{ع}} توجه کنید: «نزد [[اصحاب]] ما، کشتن فرد قبطی، [[قبیح]] نبود و [[خداوند]] به کشتن او امر کرده بود؛ اما بهتر این بود که به خاطر رعایت مصلحت این کار را به تأخیر می‌انداخت. پس هنگامی که زودتر او را کشت، اولی و [[افضل]] را ترک کرد»<ref>{{عربی|و عند أصحابنا أن قتله القبطی لم یکن قبیحا و کان الله أمره بقتله، لکن کان الاولی تأخیره إلی وقت آخر لضرب من المصلحة، فلما قدم قتله کان ترک الاولی و الافضل}}؛ (محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج۸، ص۱۳۷. نیز درباره داستان حضرت آدم {{ع}} ر. ک: همان، ج۱، ص۱۶۲؛ ج۴، ص۳۷۳؛ ج۷، ص۲۱۷).</ref>.

گفتنی است که این امر، منافاتی با عصمت یک [[پیامبر]] یا [[امام]] ویژه از ترک مستحبات و ترک اولی ندارد، و آنچه در اینجا می‌توان به  شیخ نسبت داد، این است که متصدی منصب نبوت و امامت، لزوماً چنین عصمتی ندارد<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۶۹.</ref>.

از مجموع آرای متکلمان امامیه در این مسأله می‌توان به این نتیجه دست یافت که مشهور متکلمان، در مسأله [[عصمت از ترک اولی]] و ترک مستحبات میان پیامبر خاتم{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{ع}} با سایر [[پیامبران الهی]]{{ع}} تفکیک کرده و معتقدند از آنجا که عصمت مقوله‌ای تشکیکی و دارای درجات متعدد است و با توجه به آنکه پیامبر خاتم{{صل}} و امامان معصوم{{ع}} از بالاترین درجه عصمت برخوردار بوده‌اند؛ لذا هرگونه ترک مستحبات یا حتی ترک اولی نیز در مورد آن حضرات منتفی است و آنها معصوم از این قسم نیز هستند به خلاف سایر [[انبیا]]{{ع}} که چون بنا به ظرفیت و شأن وجودی هریک، از عالی‌ترین درجات عصمت برخوردار نبودند؛ لذا از ترک اولی یا ترک مستحبات نیز معصوم نبوده‌اند هرچند آنها نیز از ارتکاب انواع [[معاصی]]، خطای در [[دین]]، [[اشتباه]] و فراموشی، معصوم بوده‌اند.

از آنجا که جامعه شیعی و نیز [[اندیشمندان مسلمان]]، یکی از [[اهداف ]][[نصب امام]] را [[تبیین دین]] پس از [[رسول خدا]]{{صل}} می‌دانند، همگی بر این نظر اتفاق دارند که [[امام]]، ضرورتاً از [[اشتباه]] در تبیین دین [[معصوم]] است. [[یاران]] [[امامان معصوم]]، به دفعات با سخنان خود [[اعتقاد]] خود را به این مسأله اعلام و [[محدثان]] و متکلمان امامیه نیز از [[ابن قبه رازی]] تا  [[نوبختی]] به آن تصریح کرده‌اند. مسأله [[عصمت امام]] از اشتباه در تبیین دین می‌تواند به دو قسم تقسیم شود:

آنچه مورد اتفاق است، عصمت از اشتباه در تبیین دین پس از تصدی منصب نبوت یا امامت است اما درباره [[عصمت پیامبر]] یا امام از اشتباه در تبیین دین پیش از تصدی منصب نبوت یا امامت باید گفت: این مسأله در منابع اندیشمندان [[شیعه]] در پنج قرن نخست هجری مطرح نشده است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۴۱۵.</ref>.

 

شیخ صدوق در موارد متعددی به [[عصمت امامان]] از [[سهو]] و نسیان در امور مربوط به تبلیغ دین تصریح می‌کند: «پیامبر و دیگر [[امامان]] پس از ایشان، به [[قرآن]] و [[سنت]] عالم‌اند، و ممکن نیست در [[کتاب و سنت]] دچار اشتباه و فراموشی شوند»<ref>{{متن حدیث|أن النبي {{صل}} و سائر الأئمة {{عم}} بعده عالمون بالكتاب و السنة و لا يجوز عليهم في شي‌ء من ذلك الغلط و لا النسيان‌...}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، کمال الدین، ص۶۱، ۹۲، ۹۵).</ref>.

افزون بر آن، از برهان‌هایی که در [[آینده]] از شیخ صدوق درباره عصمت امامان مطرح خواهیم کرد، روشن می‌شود بنا بر نظریه ایشان، [[هدف]] از [[نصب امام]] تبیین دین است، و تجویز اشتباه و نسیان در تبلیغ دین، با این غرض ناسازگار است.

بنابراین می‌توان مدعی شد که در [[اندیشه]] شیخ صدوق، امام ضرورتاً از سهو و نسیان در [[تبیین دین]] [[معصوم]] است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۴۹.</ref>.

[[طبری]] صاحب المسترشد، شرط دوم از [[شرایط امامت]] را [[علم امام]] به آنچه [[مردم]] بدان احتیاج پیدا می‌کنند، می‌داند؛ وگرنه تفاوتی میان او و دیگران نیست. وی در این باره می‌گوید: «دوم، [[علم]] به نیازهای مردم؛ چون [[امامت]] برای نیازهای مردم قرار داده شده است؛ چون اگر او به آنچه مردم به آن نیاز دارند، علم نداشته باشد، در [[جهل]]، همچون یکی از مردم است»<ref>{{عربی|و الثانية العلم بحاجة الناس، إذ كان قد وضعه لحاجتهم لانه إن لم يكن عنده علم ما تحتاج إليه الأمة كان كأحدهم في الجهل}}؛ (محمد بن جریر بن رستم طبری، المسترشد، تحقیق احمد محمودی، ص۵۷۱).</ref>.

 

 

شیخ مفید، هم‌نوا با دیگر [[متکلمان]]، امام را مانند [[پیامبران]] از [[اشتباه]] و فراموشی در [[تبلیغ دین]] [[معصوم]] می‌داند: {{عربی|انه لا يجوز منهم سهو في شيء في الدين و لا ينسون شيئاً من الاحكام و على هذا مذهب سائر الامامية الا من شذ منهم}}<ref>{{متن حدیث|أنهم [الانبياء] كانوا معصومين من الخطإ موفقين للصواب صادقين عن الله تعالى في جميع ما أدوه إلى العباد و في كل شي‌ء أخبروا به على جميع الأحوال}}؛ (محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، المقنعه، ص۳۱-۳۲).</ref>. البته درباره اینکه آیا امام {{ع}} پیش از تصدی منصب امامت نیز از اشتباه در تبیین دین معصوم است یا نه،  شیخ نظر ویژه‌ای مطرح نکرده است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۸۳.</ref>.

 

 

 

[[سید مرتضی]] نیز در این باره معتقد است که امام {{ع}}، پیش از تصدی منصب امامت، نه تنها به همه [[علوم]]، که حتی به همه [[احکام دین]] نیز اشراف و [[آگاهی]] ندارد<ref>{{عربی|و كما أن الرسول قبل تكامل الشرع لم يكن عنده العلم بسائر الأحكام كذلك الإمام قبل حال إمامته لم يكن عالما...}}؛ سید مرتضی علم الهدی، الشافی، ج۲، ص۳۰. نیز ر. ک: همو، تنزیه الانبیاء، ص۲۰۶.</ref>.

ایشان همچنین درباره روایتی که در آن [[امام علی]] {{ع}}، [[حکم]] [[طهارت]] و [[نجاست]] «مذی» را نمی‌دانست و [[سلمان فارسی]] را برای گرفتن آن حکم نزد [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرستاد، می‌گوید: «این [[روایت]]، مخالف [[باورهای اعتقادی]] ما نیست؛ زیرا امام {{ع}}، پیش از تصدی منصب امامت، لزوماً به جمیع [[احکام شریعت]] عالم نیست»<ref>{{عربی|أما خبر المذي و رجوع امير المؤمنين {{ع}} في الحكم إلى مراسلة النبي {{صل}} بالمقداد على ما ثبت به الرواية، فلا شبهة في أنه ليس بقادح فيما ذهبنا إليه من كونه عالما بجميع الأحكام، لأنه لا نوجب ذلك في الإمام من لدن خلقه و كمال عقله، و إنما نوجبه في الحال التي يكون فيها إماما، و سؤال أمير المؤمنين {{ع}} في المذي إنما كان في زمان الرسول {{صل}} و في تلك الحال لم يكن إماما فيجب أن يكون محيطا بجميع الأحكام}}؛ سید مرتضی علم الهدی، الشافی فی الامامه، ج۲، ص۳۶.</ref>.

[[سید مرتضی]] فرقی میان [[حکم]] مذی و غیرمذی نگذاشته و بر این [[باور]] است که [[امام علی]] {{ع}} [[احکام]] را از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} می‌آموخته است<ref>{{عربی|و لا فرق بين حكم المذي الذي لم يعرفه ثم عرفه، و بين غيره من الأحكام التي استفادها من جهة النبي {{صل}} و علمها بعد أن لم يكن عالما بها}}؛ سید مرتضی علم الهدی، الشافی فی الامامه، ج۲، ص۳۶.</ref>.

ممکن است کسی تصور کند که لازمه [[عرفی]] دیدگاه [[سید مرتضی]] این است که نظریات [[دینی]] [[امام]]، پیش از تصدی منصب امامت، لزوماً مطابق با واقع نباشد؛ اما چنین لازمه‌ای این گونه دفع می‌شود که هر امامی، پیش از [[امامت]] خود، هم دوره [[پیامبر]] یا امام پیشین بوده است. بنابراین همه احکام را از منبع [[وحیانی]] دریافت می‌کرده، آن‌گاه به اظهار نظر می‌پرداخته است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۲۱.</ref>.

حلبی نیز در مواردی نظریه خود را درباره عصمت امام از [[اشتباه]] در بیان مطالب مربوط به [[دین]] این‌گونه بیان کرده است: «امامان ما حافظان شریعت‌اند و به [[دلیل عصمت]]، از [[خطا]] مصون‌اند»<ref>ابوالصلاح حلبی، الکافی فی الفقه، تحقیق رضا استادی، ص۵۰۶.</ref>. بر اساس این عبارت و نیز برهان‌های وی، می‌توان امام را از نظر حلبی از اشتباه در تبیین دین معصوم دانست<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۴۰.</ref>.

 

کراجکی، در عبارت‌های متعدد خود، ضمن بیان اینکه [[امامان]] [[جانشین پیامبر اکرم]] {{صل}} هستند، آنها را به هر آنچه مورد نیاز [[مردم]] است، عالم می‌داند. حداقل برداشت از این عبارات، [[عصمت امام]] از [[اشتباه]] در امور مربوط به [[دین]] است. وی در این باره می‌نویسد: «تمام [[حجت‌های خداوند]] متعالی به همه آنچه مورد نیاز مردم است، [[احاطه علمی]] دارند و از اشتباه و [[لغزش]] معصوم‌اند»<ref>ابوالفتح کراجکی، کنز الفوائد، ص۱۱۰.</ref>.

از برهان‌هایی که  شیخ طوسی برای نیاز به امام در [[جامعه]] بیان می‌کند، روشن می‌شود که وی مانند دیگر متکلمان امامیه، عصمت امام از اشتباه در تبیین دین را امری مسلم می‌پندارد. وی پس از بیان [[برهان حفظ شریعت]] می‌نویسد: «برای [[شریعت]] باید حافظی معصوم وجود داشته باشد که از جهت [[تغییر]] و تبدیل و اشتباه در دین دچار [[خطا]] و اشتباه نشود»<ref>محمد بن حسن شیخ طوسی، تلخیص الشافی، ص۱۳۳-۱۳۴.</ref>.

 

البته شیخ طوسی ظاهراً درباره عصمت امام در [[تبیین معارف دین]] پیش از تصدی منصب امامت به صراحت نظریه‌ای ندارد؛ ضمن آنکه ظاهر برخی از عبارات ایشان به گونه‌ای است که مخالف با نظریه [[عصمت]] پیش از تصدی منصب امامت به نظر می‌رسد. وی همچون  [[سید مرتضی]] بر این باور است که لازم نیست امام پیش از تصدی منصب امامت، [[علوم]] مورد نیاز [[امامت]] را داشته باشد<ref>{{عربی|و إنما یجب أن یکون الإمام عالما بما أسند إلیه فی حال کونه إماما فأما قبل ذلک فلا یجب أن یکون عالما}}؛ محمد بن حسن شیخ طوسی، الاقتصاد، تحقیق حسن سعید، ص۱۹۲-۱۹۳.</ref>. لازمه [[عرفی]] این [[کلام]]، موهم عدم عصمت امام از اشتباه در تبیین دین است، اما در همین جا نیز  شیخ طوسی می‌تواند بگوید با وجود آنکه لازم نیست [[امام]] {{ع}}، در آن دوره [[علوم]] مربوط به [[امامت]] را داشته باشد، [[خداوند]] می‌تواند با [[عنایت]] و [[لطف]] خود این علوم را به وی ارزانی دارد<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۷۹.</ref>.

شاید بتوان ادعا کرد که جنجالی‌ترین و پربحث‌ترین مسئله، در میان مسائل [[عصمت]]، [[عصمت پیامبر]] و امام از اشتباه و نسیان در امور غیر مربوط به دین است.از این رو پیش از ورود به این بحث مهم، باید به چند نکته توجه داشت:

# ممکن است مقتضای [[منصب امامت]] چیزی باشد و آنچه درباره [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} در خارج اتفاق افتاده است، چیز دیگری. به دیگر بیان، ممکن است متکلمی بر این [[باور]] باشد که لازمه منصب امامت، [[عصمت امام]] از [[اشتباه]] در [[علوم عادی]] نیست؛ در عین حال بر این نظریه نیز تأکید داشته باشد که امامان پاک {{عم}} به دلیل تفضل الهی از اشتباه در علوم عادی غیردینی معصوم‌اند؛

## علوم عادی، مانند پزشکی و [[کشاورزی]]. [[شیخ صدوق]] از هر دو دسته این علوم، در کتب خود به طور گسترده روایاتی را نقل کرده است<ref>درباره روایات مربوط به علم دینی ر. ک: محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، من لا یحضره الفقیه، تحقیق علی اکبر غفاری، صفحات مختلف؛ همو، المقنع، صفحات مختلف و.... نیز درباره روایات مربوط به علم غیردینی ر. ک: همو، الخصال، ج۲، ص۴۸۹-۴۹۱، ص۵۱۱-۵۱۴؛ همو، من لا یحضره الفقیه، تحقیق علی اکبر غفاری، ج۲، ص۲۸۱.</ref>.

امروزه [[روایات]] فراوانی از [[پیامبر خاتم]]{{صل}} و [[امامان معصوم]] در امور غیر [[دینی]] در [[اختیار]] داریم و [[تاریخ]] نیز [[شاهد]] این مدعاست که حضرات [[معصومان]]{{ع}} آن هنگام که فضای [[حاکم]] بر [[جامعه]] مساعد بود، به [[تربیت]] شاگردانی در حوزه علوم غیر دینی نیز [[همت]] می‌گماشتند، با وجود به نظر می‌رسد به بحث از اینکه آیا متصدی [[منصب امامت]] و [[نبوت]] در نظریات غیر دینی خود ـ همچون نظریات دینی ـ از [[اشتباه]] [[معصوم]] است یا نه، در عصر [[امام]] توجه نمی‌شده است.

# اگرچه از عبارات شیخ صدوق در آثار مختلف ایشان می‌توان به این نتیجه رسید که وی به دو گونه [[علم]] و [[آگاهی]] برای [[امام]] قایل بوده است، هیچ ملاک و معیاری برای تفکیک میان این دو علم در آثار ایشان دیده نمی‌شود؛

# از نظر [[شیخ صدوق]] در اینکه امام {{ع}} علم خود را به گونه‌ای غیرطبیعی از [[خدا]] و [[پیامبر اکرم]] {{صل}} دریافت کرده است، شبهه‌ای نیست؛ زیرا می‌نویسد: «پس همه [[علم امامت]] از [[خداوند]] و [[رسول]] اوست»<ref>{{عربی|فعلم الإمامة كله من الله عز و جل و من رسول الله {{صل}}}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، کمال الدین، ج۲، ص۶۶۰، ذیل ح۳. بعید نیست شیخ صدوق در این دیدگاه، از روایاتی متأثر باشد که در آثارش دیده می‌شود: {{متن حدیث|عَنِ الرِّضَا {{ع}}:... قَالَ فِي الْأَئِمَّةِ إِنَّهُمْ عُلَمَاءُ صَادِقُونَ مُفَهَّمُونَ مُحَدَّثُونَ‌...}}؛ (همو، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ب ۳۰، ح۴۴)، نیز {{متن حدیث|...عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِيرَةِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَقُولُ إِنَّ الْأَرْضَ لَا تُتْرَكُ إِلَّا بِعَالِمٍ يَعْلَمُ الْحَلَالَ وَ الْحَرَامَ وَ مَا يَحْتَاجُ النَّاسُ إِلَيْهِ وَ لَا يَحْتَاجُ إِلَى النَّاسِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ عَلِمَ مَا ذَا [بِمَا ذَا] قَالَ وِرَاثَةً مِنْ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} وَ عَلِيٍّ {{ع}}}}؛ کمال الدین، ج۱، ص۲۲۳.</ref>؛

# محل [[نزاع]] اینجاست که آیا [[امام]] {{ع}} تنها دسته اول از [[علوم]] خود را از ناحیه [[خداوند]] دریافت کرده است یا همه آن را؟ اگر بگوییم امام {{ع}} همه علوم خود را از خداوند دریافت کرده است، می‌توانیم نظریات [[علمی]] ایشان را نیز مطابق با واقع و مصون از [[اشتباه]] قلمداد کنیم؛ در غیر این صورت باید بگوییم که به مقتضای حکم عقل، امکان اشتباه در نظریات علمی امام هست.

حال با توجه به این مقدمات باید گفت: اولاً، [[شیخ صدوق]] چنان که گذشت، تصریح دارد که اشتباه و فراموشی در زمینه [[علوم دینی]] برای امام {{ع}} ممکن نیست<ref>{{متن حدیث|أن... الأئمة {{عم}}... عالمون بالكتاب و السنة و لا يجوز عليهم في شي‌ء من ذلك الغلط و لا النسيان‌...}}؛ (محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۹۲).</ref>؛ ثانیاً، درباره اینکه امام {{ع}} در نظریات علمی خود در علومی که با [[کتاب و سنت]] ارتباطی ندارد، از اشتباه [[معصوم]] است یا نه، نظریه روشنی از شیخ صدوق مشاهده نمی‌شود؛ اما شاید بتوان از برخی قراین که درباره [[قلمرو علم امام]] است، نظریه ایشان را در این مسئله به دست آورد. از سخنان ایشان مقدمات زیر برمی‌آید:

# شرط و لازمه [[منصب امامت]]، علم به دین و [[احکام الهی]] است: «...امر [[امامت]] تمام نمی‌شود مگر با علم به دین و [[معرفت]] به [[احکام]] خداوند و [[تأویل]] [[کتاب خدا]]»<ref>{{متن حدیث|و الإمامة لا يتم امرها الا بالعلم بالدين و المعرفة باحكام رب العالمين و بتأويل كتابه...}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۹۹.</ref>؛

# [[شیخ صدوق]] در مواردی که در مقام بیان عظمت [[علمی]] [[امامان]] است، تنها از [[لزوم]] واقف بودن امامان به [[احکام الهی]] و [[تفسیر]]، [[تأویل]]، [[ناسخ]]، [[منسوخ]]، [[محکم و متشابه]] [[قرآن]] سخن به میان آورده است<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۲، ص۶۶۰۰، ذیل ح۳.</ref>؛

# شیخ صدوق در یک مورد پا را فراتر نهاده و سخن [[ابن قبه رازی]] را نقل می‌کند که [[امام]] {{ع}} به هیچ یک از روایاتی که به [[دروغ]] به ایشان و پدران بزرگوارشان نسبت داده می‌شود، [[آگاه]] نیست؛ زیرا او [[عالم به غیب]] نیست و تنها [[بنده]] صالحی است که [[کتاب و سنت]] و [[اخبار]] [[شیعیان]] را که به او می‌رسد، می‌داند<ref>{{متن حدیث|و الإمام أيضا لم يقف على كل هذه التخاليط التي رويت لأنه لا يعلم الغيب و إنما هو عبد صالح يعلم الكتاب و السنة و يعلم من أخبار شيعته ما ينهى إليه}}؛ (محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۲، ص۱۱۰).</ref>. گفتنی است [[شیخ صدوق]] تعرضی به [[کلام]] ابن قبه ندارد؛

# شیخ صدوق در مواردی حتی [[پیامبران]] را نیز [[ناآگاه]] از برخی مسائل دانسته است؛ مانند اینکه [[موسی]] {{ع}} معنی کارهای [[خضر]] را نمی‌دانست<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، علل الشرایع، ج۱، ص۶۲.</ref>.

# این سخن مطابق با واقع و درست باشد؛

البته از آنجاکه [[شیخ صدوق]] هیچ یک از دو احتمال بالا را بیان نکرده است، نمی‌توان نظریه‌ای را به او نسبت داد؛ ضمن آنکه اساساً وی می‌تواند بگوید با وجود آنکه امام {{ع}} واجد همه علوم نیست، خداوند می‌تواند مانع از اشتباه وی هنگام اظهار نظر در مسائل غیردینی شود.

 

تأکید دوباره بر این مطلب لازم است که وقتی شیخ صدوق مدعی است لازمه [[مقام امامت]]، تنها علم به [[کتاب و سنت]] است، نباید [[تصور]] کرد که وی [[امامان معصوم]] [[مذهب امامیه]] را لزوماً [[جاهل]] به دیگر علوم می‌داند، بلکه مراد این است که لازمه مقام امامت، علم به کتاب و سنت است؛ اما دیگر علوم را نیز امام - همه [[امامان]] یا برخی از آنها - می‌تواند داشته باشد و حتی می‌تواند آنها را از خداوند نیز به نحو [[لطف]] و [[تفضل]] گرفته باشد. [[شیخ صدوق]] خود ناقل روایت‌هایی است که در آنها امام {{ع}} نظریاتی [[علمی]] در زمینه [[طب]] و [[نجوم]] بیان کرده است<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، علل الشرایع، ج۱، ص۱۰۴-۱۰۸؛ ج۲، ص۵۹۳-۵۹۸.</ref>؛ به ویژه آنکه - چنان که گذشت - وی امامان [[پاک]] {{عم}} را از همه [[پیامبران الهی]] [[برتر]] می‌داند. از این رو، نمی‌توان با ملاحظه حال [[حضرت موسی]] {{ع}}، [[حکم]] وی را درباره امامان پاک {{عم}} جاری کرد. وجود [[روایت]] زیر از [[امام علی]] {{ع}} که در کتاب‌های [[شیخ صدوق]] به چشم می‌خورد، و ظاهر در [[عالم بودن]] ایشان به همه [[علوم]] است نیز منافاتی ندارد: «... از من بپرسید پیش از آنکه مرا از دست بدهید. پس به [[خدا]] [[سوگند]] چیزی از من نمی‌پرسید، مگر آنکه شما را به آن [[آگاه]] می‌کنم»<ref>{{متن حدیث|... سَلُونِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِي فَوَ اللَّهِ لَا تَسْأَلُونِّي عَنْ شَيْ‌ءٍ يَكُونُ إِلَّا نَبَّأْتُكُمْ بِهِ}}؛ (محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، علل الشرایع، الامالی، ص۱۳۳).</ref>.

خلاصه نظریات [[شیخ صدوق]] در بحث [[قلمرو عصمت]] عبارت است از:

# [[امام]] {{ع}} از [[ارتکاب گناه]] کبیره پیش از تصدی منصب امامت، ضرورتاً [[معصوم]] است؛

# امام {{ع}} از ارتکاب همه [[گناهان]] صغیره پیش از تصدی منصب امامت، ضرورتاً معصوم نیست؛

# امام {{ع}} از [[سهو]] و نسیان در [[تبلیغ دین]]، ضرورتاً معصوم است؛

# امام {{ع}} از سهو و نسیان در امور غیر مربوط به تبلیغ دین، مانند سهو در [[نماز]]، قضا شدن نماز و نیز امور عادی [[زندگی]]، ضرورتاً معصوم نیست.

 

همچنین لازمه [[کلام]] شیخ صدوق که البته خود وی به آن [[اذعان]] نکرده است، و از این رو نمی‌توان نظریه‌ای را به وی نسبت داد، این است که امکان [[اشتباه]] امام {{ع}} در نظریات [[علمی]] هست<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۵۰.</ref>.

از دیدگاه شیخ صدوق که بگذریم،  شیخ مفید هر چند به طور مستقیم به این مسئله رسیدگی نکرده است، می‌توان با توجه به نظریات ایشان در بحث [[علم امام]]، همان نظر را در اینجا به وی نسبت داد.

# اینکه بگوییم [[امام]] {{ع}} همه چیز را می‌داند، ادعایی بدون دلیل است<ref>{{عربی|و لسنا نمنع أن يعلم الامام اعيان الحوادث تكون باعلام انه له ذلك قاما القول بأنه يعلم كل ما يكون فلسنا نطلقه و لا نصوب قائله لدعواه فيه من غير حجة و لا بيان}}؛ محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، المسائل العکبریة، ص۶۹.</ref>؛

# [[آگاهی امام]] {{ع}} از امور غیردینی، ضروری نیست؛ ولی امری ممکن و واقع است و به [[مصلحت]] و [[لطف خداوند]] بستگی دارد<ref>{{عربی|ان الائمة من آل محمد {{صل}} قد كانوا يعرفون ضمائر بعض العباد و يعرفون ما يكون قبل كونه و ليس ذلك بواجب في صفاتهم و لا شرطا في امامتهم و انما اكرمهم الله تعالى به و اعلمهم اياه للطف في طاعتهم و التمسك بامامتهم و ليس ذلك بواجب عقلا و لكنه من جهة السماع}}؛ محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، اوائل المقالات، ص۶۷.</ref>.

[[ابن قبه رازی]] [[امام]] را از [[اشتباه]] در امور مربوط به دین [[معصوم]] می‌داند و می‌گوید: «امام باید این گونه باشد که وقتی به چیزی [[فرمان]] داد، از او [[اطاعت]] شود، و دستی بالای دست او نباشد، و [[سهو]] و اشتباه نکند و اینکه باید عالم باشد تا [[مردم]] را نسبت به آنچه [[جاهل]] هستند، آشنا سازد»<ref>{{متن حدیث|أن يكون إذا أمر ائتمر بطاعته و لا يد فوق يده و لا يسهو و لا يغلط و أن يكون عالما ليعلم الناس ما جهلوا}}؛ محمد بن عبدالرحمن بن قبه رازی، مسألة فی الإمامة، ص۱۸۵، به نقل از: سید حسین مدرسی، مکتب در فرایند تکامل، ترجمه هاشم ایزدپناه؛ محمد بن عبدالرحمن، نقض کتاب الاشهاد.</ref>.

 

بر اساس این عبارت،  ابن قبه امام را از اشتباه معصوم می‌داند، و باید [[اذعان]] کنیم که عبارت ایشان مطلق است و عصمت از اشتباه در همه مسائل و امور را، اعم از [[دینی]] و غیردینی در برمی‌گیرد؛ ولی درباره [[عصمت امام]] از اشتباه در امور غیردینی، باید دید آیا عبارتی که [[مقید]] و خاص و صریح درباره عصمت امام یا معصوم نبودن او در امور غیردینی است، وجود دارد یا نه؟ در سطور [[آینده]] به این بحث خواهیم پرداخت<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۶۷.</ref>.

 

 

 

 

البته ممکن است کسی مدعی شود که [[کلام]] شیخ در نظریه اخیر، مربوط به امور عادی است؛ ولی با توجه به دیگر نظریات، باید مناط آن، یعنی عدم [[لزوم]] [[علم امام]] به غیردین را به نظریات [[علمی]] نیز سرایت داد. با توجه به این گزاره‌ها می‌توان ادعا کرد که [[شیخ مفید]] [[امام]] را لزوماً به همه امور عالم نمی‌داند، و [[علم معصوم]] به امور غیردینی را تابع [[مصلحت]] و [[لطف خداوند]] می‌داند.

البته با توجه به اینکه وی در دیگر آثار خود، عملی را که موجب [[استخفاف]] [[امام]] شود، از وی دور کرده است، باید شیخ را بر این [[باور]] دانست که اگر در موردی وقوع [[اشتباه]] از امام موجب استخفاف شود، چنین عملی به [[برهان عقلی]] از امام {{ع}} صادر نخواهد شد. روشن است که با این توضیح و با توجه به [[عظمت]] [[مقام امامت]]، نمی‌توان صدور هر اشتباهی را از امام روا و ممکن دانست<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۸۶۴.</ref>.

 

سید مرتضی نیز هر چند به وضوح به این مسئله نپرداخته است، اما شاید بتوان با توجه به آرای وی در بحث [[قلمرو علم امام]]، به نظریه‌ای در این باره دست یافت. سید مرتضی در برخی از آثار [[ارزشمند]] خود به طور کلی و مطلق، امام را از هر گونه اشتباهی مصون و معصوم می‌داند، و ظاهر عبارت نیز - با توجه به کاربرد واژه «غیر جائز» - به گونه‌ای است که این نظریه را به اقتضای [[حکم عقل]] دانسته است. برای نمونه به این عبارت توجه کنید: {{عربی|السهو... غير جائز عندنا عليهم في كل شيء}}<ref>سید مرتضی علم الهدی، الشافی فی الامامه، ج۱، ص۱۳۸.</ref>. با وجود این، به نظر می‌رسد رسیدن به نظریه  [[سید]] در این باره، نیازمند یافتن [[اندیشه]] وی در باب [[علم امام]] است.

می‌توان نظریات  سید مرتضی را درباره [[علوم]] غیردینی [[امام]]، پس از تصدی منصب امامت این گونه بیان کرد:

به نظر می‌رسد نظریه  سید مرتضی بر پایه این دیدگاه است که امام دست‌کم در [[جامعه]] دو [[وظیفه]] دارد: [[ارشاد]] [[مردم]] در [[احکام دین]] و [[خلافت]] [[سیاسی]].

حال، بر اساس [[قبح]] تقدم [[مفضول]] بر [[فاضل]]،  سید مرتضی، امام را [[عالم‌ترین]] مردم به [[احکام شریعت]] و مسائل مربوط به سیاست می‌داند؛

در اندیشه  [[سید مرتضی]]، آنچه برای امام لازم است، [[علم به احکام شریعت]] و سیاست است، و بیش از آن عقلاً لازم نیست. به دیگر بیان، امام، [[رئیس جامعه]] است، و باید هر آنچه برای [[ریاست]] یک [[رئیس]] نیاز است، داشته باشد، و [[عالم بودن]] امام به علومی غیر از [[علم شریعت]] و سیاست، از شرایط لازم برای امام به شمار نمی‌آید<ref>{{عربی|و ليس يلزم على ما اوجبناه من علمه باحكام الشرائع ان يكون عالما بالصنائع و المهن و تركيب الادوية و عقد الحلوى لان ذلك كله مما لا تعلق له بما كان رئيسا فیه و لا يوجب رياسته العلم به}}؛ سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سیداحمد حسینی، ص۴۳۰؛ همو، الشافی فی الامامة، ج۳، ص۱۶۳-۱۶۴.</ref>.

 

 

٣. امام {{ع}}، ضرورتاً به [[باطن]] امور [[آگاه]] نیست<ref>سید مرتضی علم الهدی، الشافی فی الامامة، ج۲، ص۳۱ و ۴۰.</ref>. به بیان  سید مرتضی، لازم نیست امام {{ع}} [[غیب]] داشته باشد. وی درباره [[علم غیب امام]] {{ع}} بر این باور است که [[شرط امامت]]، اِخبار از [[امور غیبی]] نیست؛ اما خداوند متعال بر اساس فضل خود، آنان را از [[امور غیبی]] نیز مطلع کرده است<ref>{{عربی|ليس من شرط الإمامة الإخبار عن الشيء قبل كونه، لأن ذلك معجز و قد يجوز إظهار المعجزات على أيدي الأئمة {{عم}} و قد يجوز ألا يظهر على أيديهم إلا أنا قد علمنا بالأخبار الشائعة أنهم {{عم}} أخبروا بالغائبات فعلمنا أن الله تعالى قد أطلعهم على ذلك}}؛ (سید مرتضی علم الهدی، الرسائل، ج۱، ص۲۸۲، ۳۹۱-۳۹۵؛ ج۳، ص۱۳۰).</ref>.

 

البته روشن است که مقصود  [[سید مرتضی]] این نیست که [[خداوند]]، [[امامان]] را از همه پنهانی‌ها [[آگاه]] کرده است، و اساساً [[علم غیب]]، لزوماً به معنای دانستن غیر [[احکام شریعت]] نیز نیست. به دیگر بیان، [[عالم غیب]]، از راه‌های غیر بشری آن را کسب کرده است. از این‌رو، حتی [[علم به احکام شرعی]] نیز برای [[امام]] علم غیب محسوب می‌شود.

بر اساس این نظریات  سید مرتضی، می‌توان در بحث [[عصمت امام]] از [[اشتباه]] در امور [[علمی]]، مدعی شد از آنجا که امام {{ع}} پس از تصدی منصب امامت، لزوماً به همه امور علمی آگاه نیست و بخشی از [[علوم]] خود را از منبع بشری - یعنی متخصصان هر فن- دریافت می‌کند، امکان و احتمال اشتباه در نظریات علمی‌ای که از ایشان به ما می‌رسد، وجود دارد. البته در اینجا یادکرد دو نکته ضروری است: نخست آنکه چون  سید مرتضی، دیدگاهی را ارائه نکرده است، نمی‌توان نظریه‌ای را به او، نسبت داد؛ دوم آنکه گاهی ما از لوازم و مقتضیات [[منصب امامت]] سخن به میان می‌آوریم و گاهی نیز با توجه به دلیل‌های [[نقلی]]، در صدد [[شناخت]] [[مقام]] امامان [[پاک]] {{عم}} با عنوان‌ها و نام‌های مشخص آنان هستیم. به بیان دیگر، ممکن است اندیشمندی بر این [[باور]] باشد که لازمه منصب امامت، [[عصمت]] صاحب آن از اشتباه در بیانات غیردینی نیست؛ ولی امامان پاک {{عم}} را اثباتاً و با توجه به دیگر قراین غیرعقلی، از چنین اشتباهی مصون و [[معصوم]] بداند. آنچه در کلمات  سید مرتضی آشکار است، توجه و دقت صرف ایشان به مقتضیات [[منصب امامت]] است؛ اما ممکن است  [[سید مرتضی]] بر اساس [[دلایل نقلی]]، دیدگاهی دیگر داشته باشد؛ چنان که تصریح می‌کند [[خداوند]]، [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} را به امور پنهانی [[آگاه]] کرده است<ref>سید مرتضی علم الهدی، الرسائل، ج۱، ص۲۸۲.</ref>. حتی به لحاظ [[عقلی]] نیز ممکن است  سید مرتضی مدعی شود که خداوند [[فیاض]] و متعالی، می‌تواند [[امام]] را از [[حقایق]] آگاه کند و مانع از [[اشتباه]] او شود.

در پایان می‌توان نظریات  سید مرتضی را در مبحث [[قلمرو عصمت]] چنین خلاصه کرد:

# امام {{ع}}، ضرورتاً پیش و پس از تصدی منصب امامت از [[گناهان کبیره]] و [[صغیره]] [[معصوم]] است؛

# امام {{ع}}، ضرورتاً از اشتباه و فراموشی در عمل به [[دین]]، مانند اشتباه در رکعات [[نماز]] یا بدون [[طهارت]] [[نماز خواندن]] معصوم است؛

# امام {{ع}}، ضرورتاً از [[سهو]] و نسیان در امور عادی [[زندگی]] معصوم نیست؛

# امام {{ع}}، ضرورتاً از هرگونه اشتباه در [[بیان احکام شریعت]] معصوم است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۲۲.</ref>.

کراجکی درباره [[علم امام]] می‌گوید: «[[خداوند متعال]] آنان را به بسیاری از امور پنهانی و مربوط به [[آینده]] [[آگاه]] کرده است.... [ولی] آنها همواره به همه امور پنهانی و نیز [[غیبی]] آگاه نیستند»<ref>{{عربی|اعلمهم کثیرا من الغائبات و الامور المستقبلات... و لیسوا عارفین بجمیع الضمائر و الغائبات علی الدوام...}}؛ (ابوالفتح کراجکی، کنز الفوائد، ص۱۱۲). افزون بر این، عبارت و عبارت‌های مشابه،  کراجکی، ناقل روایاتی است که بیانگر آگاه نبودن امام به همه امور است (ر. ک: ابوالفتوح کراجکی، معادن الجواهر، ص۴۲؛ همو، الاستنصار، ص۱۲).</ref>.

 

برای اینکه نظریه  [[شیخ طوسی]] را در این باره به دست آوریم، لازم است دیدگاه وی را درباره [[قلمرو علم امام]] بررسی کنیم. عبارت‌های وی درباره قلمرو علم امام پس از تصدی منصب امامت را می‌توان در دو بخش مطرح کرد:

۱. عبارت‌هایی که بیانگر [[علم امام]] {{ع}} به جمیع مسائل هستند. مضمون‌های این عبارت‌ها را می‌توان این‌گونه خلاصه کرد:

#  شیخ، ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|إِنِّي أَعِظُكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ}}<ref>«فرمود: ای نوح! او از خاندان تو نیست، بی‌گمان او کرداری ناشایسته است پس چیزی را که نمی‌دانی از من مخواه، من تو را اندرز می‌دهم که مبادا از نادانان باشی» سوره هود، آیه ۴۶.</ref> بر آن است که [[جهل]]، در هر حالت [[قبیح]] است؛ هرچند که [[جاهل]] مستحق [[عقاب]] نیست<ref>{{عربی|و الصحیح أن الجهل قبیح علی کل حال،... ان استحقاق الذم علیه یشرط بالعمد فاما قبحه فلا کما نقوله فی الظلم سواء}}؛ محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج۵، ص۴۹۵.</ref>. حال، این نظریه را می‌توان با نظریه دیگری از  شیخ جمع کرد که بر اساس آن [[پیامبر]] و - به تبع آن، [[امام]] از هر قبیحی به دور و [[معصوم]] است: {{عربی|النبی یجب أن یکون معصوما من القبایح کلها صغیرها و کبیرها قبل النبوة و بعدها علی طریق السهو و العمد و علی کل حال}}<ref>محمد بن حسن طوسی، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة الدینی، ص۳۲۰-۳۲۱.</ref>. برایند این دو نظریه آن است که امام، باید از [[جهل معصوم]] باشد. به عبارت دیگر، وی باید به هر چیزی عالم باشد؛

۲. عبارت‌هایی که بیانگر این معنا هستند که لازمه [[منصب امامت]]، چیزی جز علم به احکام [[دین]] نیست<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۸۰.</ref>.

 

ابوالصلاح حلبی، [[کلام]] خود را بر وجود [[مقدس]] و طاهر [[امامان معصوم]] {{عم}} متمرکز کرده است و از اقتضای [[منصب امامت]] سخنی به میان نمی‌آورد. وی [[معتقد]] است که امامان [[پاک]] {{عم}} معجزاتی داشته‌اند: «آنها از کائنات و غایبات خبر داده‌اند<ref>{{عربی|أما المعجز فعلى ضروب منها الإخبار بالكائنات و وقوع المخبر مطابقا للخبر و منها الإخبار بالغائبات}}؛ (ابوالصلاح حلبی، تقریب المعارف، تحقیق فارس تبریزیان، ص۱۷۴).</ref>؛ [[علوم]] فراوانی در کودکی و بزرگ‌سالی از آنان به ما رسیده است؛ به گونه‌ای که بر همه [[مردم]] [[برتری]] داشتند و هیچ‌گاه در پاسخ به مسئله‌ای درمانده نمی‌شدند<ref>{{عربی|و منها ظهور علمهم ذي الفنون العجيبة في حال الصغار و الكبر و تبريزهم فيه على كافة أهل الدهر على وجه لم يعثر عليهم بزلة و لا قصور عند نازلة و لا انقطاع في مسألة}}؛ (ابوالصلاح حلبی، تقریب المعارف، تحقیق فارس تبریزیان، ص۱۷۴).</ref> و فی‌الجمله، [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} هیچ معلمی جز پدران خود ند‌شته اند»<ref>{{عربی|من غير معلم و لا رئيس يضافون إليه غير آبائهم}}؛ ابوالصلاح حلبی، تقریب المعارف، تحقیق فارس تبریزیان، ص۱۷۴.</ref>.

 

# اولاً، به طور طبیعی دیده نشده است که عالمی بدون استفاده از [[معلم]] بتواند در همه [[علوم]] و حتی در یک [[علم]] سرآمد دیگران باشد<ref>{{عربی|أن العادة لم تجر فيمن ليس بحجة أن يتقدم في علم واحد- فضلا عن عدة علوم - من غير معلم}}؛ (ابوالصلاح حلبی، تقریب المعارف، تحقیق فارس تبریزیان، ص۱۷۴).</ref>؛

 

بدون تردید این نظریات، نشان [[اعتقاد]] مرحوم [[حلبی]] به [[عصمت امامان]] پاک {{عم}} از [[اشتباه]] در نظریات [[علمی]] است؛ زیرا اولاً، معلم نداشتن حضرات [[معصومان]] {{عم}} نشان [[الهی]] بودن علوم آنان است؛ ثانیاً، الهی بودن علوم، نشان خطاناپذیری نظریات آنهاست.

 

گفتنی است با توجه به تفکیک نشدن مقام متصدی [[منصب امامت]] و امامان پاک {{عم}}، در کلمات حلبی، ممکن است بتوانیم مدعی شویم که وی درباره متصدی منصب امامت نیز همین نظریات را داشته است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۴۰.</ref>.

از جمله مسائل جنجالی و بحث برانگیز عصمت، مسئله [[عصمت پیامبر]] و امام از اشتباه و نسیان در امور عادی [[زندگی]] است؛ بدین معنا که آیا می‌توان گفت امام {{ع}} در امور مربوط به زندگی شخصی و [[اجتماعی]] خود که هیچ ارتباطی به تبلیغ دین یا عمل به آن ندارد نیز از اشتباه و نسیان معصوم است؟ به نظر می‌رسد تبیین این مسأله در عصر [[امامان معصوم]]{{ع}}، دغدغه اصلی خود آن حضرات و نیز یارانشان نبوده است؛ زیرا مطلب خاصی در این باره به دست نیامده است. از کلمات محدثان نیز نظریه روشنی در [[اختیار]] نداریم. اما از میان [[متکلمان]]، باید  [[سید مرتضی]] را نخستین کسی دانست که به صراحت درباره این مسأله نظریه پردازی کرده و [[پیامبران]] و به تبع آن، [[امام]] را از چنین اشتباهاتی [[معصوم]] ندانسته است<ref>ر.ک: سید مرتضی، تنزیه الانبیاء و الائمة، ص۱۲۱.</ref>. البته لازمه کلمات  [[ابن قبه رازی]] و نیز  [[شیخ صدوق]] و [[شیخ مفید]] نیز [[نفی]] [[ضرورت عصمت امام]] از اشتباه در امور عادی است.

[[ابوالصلاح حلبی]] درباره این مسأله نظریه‌ای را ابراز نکرده و لازمه [[کلام]]  [[کراجکی]]<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۳۵۷.</ref> و تصریح کلام  [[شیخ طوسی]]<ref>ر.ک: طوسی، محمدبن حسن، تلخیص الشافی، ج۱، ص۲۵۲؛ همو، التبیان، ج۴، ص۱۶۶-۱۶۵.</ref>، قول به [[ضرورت]] نداشتن [[عصمت]] از چنین اشتباهاتی است. با این حال اطلاق کلام  سدآبادی موجب می‌شود وی را تنها کسی بدانیم که در حوزه پنج قرن نخست هجری [[قمری]]، [[عصمت امام]] از [[اشتباه]] در امور عادی را [[باور]] داشته است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۳۶۳.</ref>.

در هر حال باید گفت فضای [[حاکم]] بر جامعه شیعی، تا پایان قرن پنجم هجری بر معصوم دانستن [[پیامبر]] و امام از اشتباه در امور عادی [[استوار]] نبوده است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۴۱۴.</ref>.

شیخ صدوق در آثار خود به طور مستقیم به بحث عصمت امام از اشتباه نپرداخته است؛ ولی پس از آنکه دانستیم ایشان امام را از [[سهو]] و به تعبیر دقیق‌تر، [[اسهاء]] و نسیان در عمل به فرمان‌های [[دین]] [[معصوم]] نمی‌داند، شاید بتوان مدعی شد که وی [[امام]] را از [[سهو]] و نسیان در امور عادی مربوط به زندگی شخصی و [[اجتماعی]] که ارتباطی با دین ندارد نیز نباید معصوم بداند. روایاتی که ایشان در آثار خود نقل می‌کند نیز می‌توانند این نظریه را [[تأیید]] کنند. می‌توان روایت‌هایی را که [[شیخ صدوق]] نقل کرده است، به دو دسته تقسیم کرد: [[روایات]] مربوط به دوران پیش از تصدی منصب امامت؛ روایت‌های مربوط به دوران پس از تصدی این منصب.

 

[[شیخ صدوق]] روایتی را از دسته اول نقل می‌کند که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} با دادن چند درهم به [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} از وی خواست به بازار برود و لباسی برای وی خریداری کند. [[امیرمؤمنان]] {{ع}} لباسی را خرید و به [[پیامبر]] تقدیم کرد. چشمان پیامبر اکرم {{صل}} [[تمایل]] نداشتن وی به آن [[لباس]] را نشان می‌داد، و فرمود: آیا [[گمان]] می‌کنی فروشنده، آن را از ما پس بگیرد؟ [[حضرت علی]] {{ع}} ابراز بی‌اطلاعی کرد<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، الامالی، ص۲۳۸ و ۲۳۹؛ همو، الخصال، ج۲، ص۴۹۱.</ref>.

 

از روایت‌های دسته دوم، در آثار  شیخ صدوق روایتی را که بر اساس آن بتوان گفت [[امام]] {{ع}}، پس از تصدی منصب امامت در امور عادی مرتکب [[اشتباه]] شده است، پیدا نکردیم؛ اما از آنجا که این مسئله [[ارتباط]] تنگاتنگی با [[علم امام]] دارد، ممکن است بتوان با توجه به [[روایات]] واردشده در مسئله علم امام (در آثار [[شیخ صدوق]])، به دیدگاه او دست یافت.

 

[[شیخ صدوق]] روایات فراوانی را در آثار خود نقل می‌کند که بیانگر [[علم غیب امام]] به مسائل عادی زندگی‌اند<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، من لا یحضره الفقیه، تحقیق علی اکبر غفاری، ج۲، ص۲۰۲؛ همو، عیون اخبارالرضا {{ع}}، ج۲، ص۱۳۶ و ۱۳۷ و ج۲، ص۲۵۶؛ همو، کمال الدین، ج۲، ص۴۲۴، و ج۲، ص۶۴۹؛ همو، معانی الاخبار، ص۳۵۰ و....</ref> که بر اساس آن می‌توان [[حکم]] به خطاناپذیری این [[علوم]] کرد؛ اما نمی‌توان از روایات متعددی نیز که امام {{ع}} در آنها از دیگران درباره موضوعات مربوط به [[زندگی]] عادی، آن هم پس از تصدی منصب امامت می‌پرسد و ظاهر آنها از [[ناآگاهی]] امام {{ع}} از آن امور حکایت می‌کند، گذشت.

 

 

در این [[روایت]]، [[امام]] {{ع}} معنای واژه «حمیل» را از [[راوی]] می‌پرسد. با دقت بیشتری می‌توان گفت که [[علم امام]] {{ع}} در اینجا [[علم]] بشری می‌شود که عرفاً [[خطاپذیر]] است. از سوی دیگر،  [[شیخ صدوق]] این روایت معروف را نیز نقل می‌کند که [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: «علم برای ما گسترده می‌شود، پس می‌دانیم، و از ما گرفته می‌شود، پس ما نیز علم نداریم»<ref>{{متن حدیث|يُبْسَطُ لَنَا فَنَعْلَمُ وَ يُقْبَضُ عَنَّا فَلَا نَعْلَمُ‌...}}؛ (محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، الخصال، ب۳۰، ح۳). نیز روایتی را  کلینی در کافی نقل کرده است: {{متن حدیث|عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ {{ع}} قَالَ: إِنَّ اسْمَ اللَّهِ الْأَعْظَمَ عَلَى ثَلَاثَةٍ وَ سَبْعِينَ حَرْفاً- وَ إِنَّمَا كَانَ عِنْدَ آصَفَ مِنْهَا حَرْفٌ وَاحِدٌ فَتَكَلَّمَ بِهِ فَخُسِفَ بِالْأَرْضِ مَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ سَرِيرِ بِلْقِيسَ حَتَّى تَنَاوَلَ السَّرِيرَ بِيَدِهِ ثُمَّ عَادَتِ الْأَرْضُ كَمَا كَانَتْ أَسْرَعَ مِنْ طَرْفَةِ عَيْنٍ وَ نَحْنُ عِنْدَنَا مِنَ الِاسْمِ الْأَعْظَمِ اثْنَانِ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً وَ حَرْفٌ وَاحِدٌ عِنْدَ اللَّهِ تَعَالَى اسْتَأْثَرَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَهُ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۳۰.</ref>.

 

حال آیا می‌توان مدعی شد که  شیخ صدوق بر اساس این روایات، به [[عصمت]] نداشتن [[امام]] در مسائل عادی [[زندگی]] قایل بوده است؟ ظاهراً نمی‌توان به این [[پرسش]] پاسخ روشنی داد؛ زیرا می‌توان گفت ممکن است [[شیخ صدوق]] بر آن باشد که در مواردی که امام بخواهد در معرض [[اشتباه]] قرار بگیرد، [[خداوند متعال]] از وقوع آن مانع می‌شود.

 

ابن قبه رازی به صراحت در این باره نظریه‌پردازی نکرده است؛ اما از برخی اشارات وی می‌توان به نظریه‌اش دست یافت. وی با طرح این مسئله که در زمان امامان [[پاک]] {{عم}}، عده‌ای از [[خیانت‌کاران]] با [[جعل حدیث]]، موجب [[اشتباه]] [[شیعیان]] در [[شناخت]] احکام واقعی می‌شدند، این سخن را به میان می‌آورد که حضرات [[معصومان]] {{عم}} در آن [[زمان]] توصیه می‌کردند که شیعیان به روایت‌هایی عمل کنند که مورد اتفاق و اجماع‌اند. وی پس از آن می‌گوید: «[[امام]] به همه این [مسائل] اشتباهی که [[روایت]] شده است، واقف نیست؛ زیرا او [[عالم به غیب]] نیست و تنها، [[بنده]] شایسته‌ای است که [[کتاب و سنت]] و آنچه از احوال [[شیعه]] را که به او می‌رسد، می‌داند»<ref>{{متن حدیث|و الإمام أيضا لم يقف على كل هذه التخاليط التي رويت لأنه لا يعلم الغيب و إنما هو عبد صالح يعلم الكتاب و السنة و يعلم من أخبار شيعته ما ينهى إليه}}؛ محمد بن عبدالرحمن، نقض کتاب الاشهاد، به نقل از: محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، کمال الدین، ج۱، ص۱۱۱.</ref>.

اگرچه بر اساس این عبارت نمی‌توان به روشنی مطلبی را به ابن قبه نسبت داد، باید توجه داشت که لازمه [[عرفی]] چنین نظریه‌ای آن است که امکان دارد امام به دلیل داشتن علم بشری به امور عادی زندگی، مرتکب اشتباه یا فراموشی شود، و در نتیجه مدعی شد که امام {{ع}} ضرورتاً از اشتباه در امور عادی [[معصوم]] نیست. البته [[آگاه]] نبودن به چیزی، ضرورتاً مستلزم وقوع اشتباه در آن نیست؛ زیرا [[خداوند]] می‌تواند با [[لطف]] و عنایت خود، مانع از اشتباه امام {{ع}} شود. افزون بر آن، با عنایت به اینکه خود ابن قبه نیز درباره این مسئله دیدگاهی را مطرح نکرده است، نمی‌توان نظریه‌ای را به او نسبت داد<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۶۸.</ref>.

[[شیخ مفید]] در هیچ یک از آثار خود نه به طور مستقل و نه حتی به طور استطراد، به این بحث رسیدگی نکرده است؛ با این وجود در آثار به جای مانده از ایشان، عباراتی هست که ممکن است کسی در صدد [[اثبات]] نظریه‌ای و انتساب آن به ایشان باشد. از این رو، بحث درباره آنها ضروری به نظر می‌رسد. شیخ مفید در جایی می‌گوید: «وقتی که [[عصمت امام علی]] {{ع}} از [[خطا]] ثابت شد، ثابت می‌شود که او در هرچه انجام می‌دهد و می‌گوید، [[معصوم]] است»<ref>{{عربی|و اذا ثبتت عصمة علي {{ع}} من الخطأ... ثبت انه {{ع}} كان مصيبا في كل ما فعل و قال}}؛ (محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، وقعة الجمل، ص۷۵).</ref>.

 

ایشان در جای دیگری می‌گوید: «[[عصمت]] اقتضا می‌کند که همه گفته‌ها و [[افعال]] شخصی که عصمت برای او ضروری است، صحیح باشد»<ref>{{عربی|و العصمة تقتضي فيمن وجبت له بالصواب بالاقوال و الافعال}}؛ (محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، وقعة الجمل، ص۷۷ و ۸۵).</ref>. شیخ در موضعی دیگر بر این باور است که امام {{ع}} از [[گناه]]، اشتباه و فراموشی معصوم است<ref>{{عربی|ان الامام معصوم من العصيان مأمون عليه السهو و النسیان}}؛ محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، المسائل الجارودیة، ص۴۵؛ همو، رسائل فی الغیبة، ج۲، ص۱۶.</ref>.

 

آیا می‌توان از این عبارات کلی و مبهم نتیجه گرفت که  [[شیخ مفید]] بر این [[باور]] است که [[امام]] {{ع}} در امور عادی [[زندگی]] خود نیز از [[اشتباه]] و نسیان [[معصوم]] است؟ به نظر می‌رسد نتوان چنین نظری را به وی نسبت داد؛ زیرا اولاً، در مباحث پیشین روشن شد که او به [[صراحت]] اشتباه امام را به دلیل نداشتن [[علم]] به [[امور غیبی]] امری ممکن می‌داند؛ ثانیاً، برخی از این عبارت‌ها در جاهای ویژه‌ای از او صادر شده است که می‌تواند مراد وی را از آنها [[مقید]] کند.

 

با توجه به این مطالب، می‌توان گفت از آنجا که لازمه نظریات شیخ مفید، امکان صدور اشتباه از امام در امور غیردینی بود، با استفاده از این عبارت‌های مطلق نمی‌توان نظریه‌ای را به ایشان نسبت داد، بلکه با توجه به تأکید وی بر اینکه [[امام]] {{ع}} ضرورتاً به همه امور [[آگاه]] نیست و حتی بر اثر [[علم]] نداشتن، ممکن است در [[قضاوت]] مرتکب [[اشتباه]] شود، می‌توان لازمه این نظریات (البته وی خود به آن [[اذعان]] نکرده است و از این رو، نباید نظریه‌ای را به او نسبت داد) را [[ضرورت]] نداشتن [[عصمت امام]] از اشتباه در امور عادی دانست.

# امام {{ع}}، از [[گناهان کبیره]] و صغیره پس از تصدی منصب امامت [[معصوم]] است؛ اما امکان صدور برخی [[گناهان]] صغیره [[سهوی]] که در صورت صدور، موجب [[استخفاف]] نشود، وجود دارد؛

# امام {{ع}}، ضرورتاً از اشتباه و فراموشی در [[تبیین دین]] و به طور کلی امور مربوط به حوزه [[امامت]]، پس از تصدی منصب امامت معصوم است؛

# امام {{ع}}، از [[خواب]] ماندن و فوت شدن [[نماز]]، معصوم نیست؛ اما دلیلی بر خواب ماندن [[امامان شیعه]] و قضا شدن نماز آنان در دست نیست؛

# امام {{ع}}، ضرورتاً از اشتباه در امور عادی یا احکام قضایی در دادگاه معصوم نیست، مگر اینکه این اشتباه موجب استخفاف او شود<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۸۹.</ref>.

 

سید مرتضی ـ همان‌گونه که در [[آینده]] خواهد آمد ـ [[علم امام]] را به حرفه‌ها و لغات و به طور کلی هر آنچه به [[دین]] و حوزه [[امامت]] امام مربوط نمی‌شود، غیر ضروری دانسته است و در این موارد بر این [[عقیده]] است که امام باید به کارشناس و متخصص مراجعه کند<ref>{{عربی|و إنما تكليفهم المتعلق بالشريعة في ذلك أن يرجعوا إلى أهل القيم و المعرفة بالصناعات، لا أن يقوموا ذلك بأنفسهم}}؛ (سید مرتضی علم الهدی، الشافی فی الامامة، ج۳، ص۱۶۵).</ref>. روشن است که لازمه [[عرفی]] چنین دیدگاهی امکان صدور [[اشتباه]] در امور عادی [[زندگی]] است.

افزون بر آن، از عبارت صریح ایشان ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|قَالَ لَا تُؤَاخِذْنِي بِمَا نَسِيتُ}}<ref>«(موسی) گفت: مرا برای آنچه از یاد بردم بازخواست مکن» سوره کهف، آیه ۷۳.</ref> نمی‌توان گذشت. ایشان هنگامی که در آیه {{متن قرآن|قَالَ لَا تُؤَاخِذْنِي بِمَا نَسِيتُ}} در پی [[تنزیه]] [[حضرت موسی]] {{ع}} است، می‌گوید فراموشی در امور مربوط به [[دین]] و هر آنچه موجب روی‌گردانی و نفرت [[مردم]] از او می‌شود، بر [[پیامبران]] جایز نیست؛ ولی فراموشی در غیر این امور، مانند امور عادی زندگی جایز است؛ البته فراموشی در این امور نیز نباید به طور مستمر و دائم باشد: {{عربی|إنما لا يجوز عليه النسيان فيما يؤديه عن الله تعالى أو في شرعه أو في أمر يقتضي التنفير عنه. فأما فيما هو خارج عما ذكرناه فلا مانع من النسيان، ألا ترى أنه إذا نسي أو سهى في مأكله أو مشربه على وجه لا يستمر و لا يتصل، فنسب إلى أنه مغفل، فإن ذلك غير ممتنع}}<ref>سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۱۲۱.</ref>.

 

از  شیخ طوسی نیز دو دسته عبارت به ظاهر متعارض در این خصوص به چشم می‌خورد:

 

یک) عبارت‌هایی که بیانگر [[عصمت پیامبر]] و به تبع آن، امام از اشتباه و فراموشی در امور عادی است: «[[پیامبر]] ما، محمد {{صل}}، از آغاز [[عمر]] تا پایان آن، از گفتار و [[کردار]] و تروک و تقریرات خود، از [[خطا]] و اشتباه و فراموشی معصوم است»<ref>{{عربی|نبینا محمد {{صل}} معصوم ـ من اول عمره إلی آخره، فی اقواله و افعاله و تروکه و تقریراته ـ عن الخطأ والسهو والنسیان}}؛ (محمد بن حسن شیخ طوسی، الرسائل العشر، تحقیق واعظ زاده خراسانی، ص۹۷. نیز ر. ک: همو، التبیان، ج۳، ص۲۵۳).</ref>.

 

بر اساس این عبارت،  [[شیخ طوسی]] پیامبر را در همه گفتار و [[رفتار]] و حتی تروک، از اشتباه و فراموشی، پیش و پس از تصدی منصب [[نبوت]] معصوم دانسته و مفهوم [[عصمت]] را برای اشتباه و فراموشی نیز به کار برده است.

 

ممکن است کسی از این عبارت این‌گونه برداشت کند که مقصود  شیخ در اینجا، عصمت مطلق [[پیامبران]] نیست، بلکه بیان فضیلتی اختصاصی برای [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است؛ ولی باید گفت با توجه به ذیل عبارت که استدلالی [[عقلی]] بر [[لزوم عصمت]] و محال دانستن صدور اشتباه و فراموشی است، دیگر نمی‌توان آن را ویژه پیامبر اکرم {{صل}} دانست<ref>{{عربی|بدلیل انه لو فعل المعصیة لسقط محله من القلوب، و لو جاز علیه السهو و النسیان لارتفع الوثوق من اخباراته، فتبطل فائدة البعثة و هو محال}}؛ (محمد بن حسن شیخ طوسی، الرسائل العشر، تحقیق واعظ زاده خراسانی، ص۹۷).</ref>.

 

افزون بر این عبارت که در مقام بیان [[عصمت پیامبر اکرم]] {{صل}} است، عباراتی نیز هست که به صراحت به [[عصمت امام]] نیز توجه کرده است؛ مانند آنجا که  [[طوسی]] در کتاب [[فقهی]] خود، مبسوط می‌گوید: «امامانی که [[امامت]] آنان را پذیرفته‌ایم، معصوم‌اند.... افعالشان [[حجت]] است و اشتباه و [[قبیح]] در آنها راه ندارد»<ref>{{عربی|الأئمة الذین نذهب الی امامتهم المعصومون،... ان افعالهم حجة و لا یجوز علیهم الخطا و القبیح}}؛ محمد بن حسن شیخ طوسی، المبسوط، تحقیق محمدتقی کشفی، ج۳، ص۲۷۰.</ref>.

دو) عبارت‌هایی که بیانگر [[ضرورت]] نداشتن [[عصمت پیامبر]] و امام از اشتباه در امور عادی‌اند.

از جمله این عبارات، عبارتی است که ایشان در کتاب تمهید الاصول آورده و در کتاب تلخیص [[الشافی]] نیز آن را تثبیت کرده است. وی در آنجا پس از اینکه [[علم امام]] به غیر [[احکام دین]] را لازم ندانسته، [[تکلیف]] وی را در این موارد، مراجعه به کارشناس دانسته است، که در صورت [[اختلاف]] در دیدگاه کارشناسان، لازم است امام به نظریه عادل‌ترین آنها [[رجوع]] کند، و اگر در این زمینه نیز مساوی بودند، او مخیر است یکی از این نظریه‌ها را برگزیند<ref>{{عربی|فان الامام یرجع الی اهل الخبره فیما یصح عنده من قول اهله حکم ما فیه بما هو عالم به من الحکم من جهة الله تعالی فان اختلف اهل الصنایع رجع الی قول اعدلهم فان تساووا کان مخیرا فی جمیعه و یکون ذلک تکلیفه}}؛ محمد بن حسن شیخ طوسی، تمهید الاصول، تصحیح عبدالحسین مشکوة الدینی، ص۳۶۶. نیز ر.ک: همو، تلخیص الشافی، ج۱، ص۲۵۲.</ref>.

افزون بر این، شیخ طوسی دیدگاه جبایی را مبنی بر اینکه [[شیعه]] [[معتقد]] است [[پیامبران]] از فراموشی و اشتباه در همه امور معصوم‌اند، رد و بر این نظریه تأکید می‌کند که [[امامیه]]، [[اعتقادی]] به [[عصمت پیامبران]] از چنین اشتباهاتی ندارد و پیامبران را تنها در [[تبلیغ دین]] [[معصوم]] می‌داند<ref>محمد بن حسن شیخ طوسی، التبیان، ج۴، ص۱۶۵-۱۶۱. نیز ر. ک: همان، ج۷، ص۶۸.</ref>.

 

با توجه به این دو عبارت [[متعارض]]، می‌توان گفت که عبارت دسته نخست، عبارتی مطلق است و همه انواع فراموشی و [[اشتباه]]، اعم از اشتباه و فراموشی در [[تبلیغ دین]]، عمل به [[دین]] و امور عادی را در برمی‌گیرد؛ ولی عبارت دسته دوم ـ با توجه به ذیل و مثال‌های آن ـ تنها مربوط به اشتباه در امور عادی است. بنابراین باید مطلق را بر مقید حمل کرد و  شیخ را بر این [[باور]] دانست که [[امام]] {{ع}}، در امور مربوط به تبلیغ دین [[معصوم]] است و در امور عادی، ضرورتاً معصوم نیست<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۷۷.</ref>.

در بحث عصمت دوازده بُعد قابل تصور است که به مجموع آنها قلمرو گفته می‌‌شود، بدین معنا که وقتی می‌‌گوییم کسی قائل به [[عصمت امام]] است باید روشن کنیم کدام قلمرو از [[عصمت]] را در نظر داریم<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص۳۸ و ۳۹.</ref>.

# '''نظریه اول'''<ref>علامه حلی و علماء متاخر از ایشان.</ref>: قریب به [[اتفاق]] علمای شیعه در همۀ [[افعال]] حتی شخصیه نظیر کارهای روزمره و... قائل به عصمت هستند<ref>{{عربی|اذا عرفت هذا فنقول افعال الانبیا لا تخلوا من الااربعه:.... الافعال المتعلقه بهم فی الدنیا}}؛ حلّی، حسن بن یوسف، معارج الفهم فی شرح النظم، ص۴۶۴.</ref>.

# '''نظریه دوم'''<ref>متکلمین در مدرسه بغداد تا قرن ششم (شیخ طوسی، سید مرتضی، کراجکی و....).</ref>: این گروه [[سهو]] را در حوزۀ افعال [[مباح]]، برای [[پیامبر]] و [[امام]] قبول کردند، یعنی در حیطه‌ای که حکمی برای آن از جانب [[خدا]] جعل نشده، سهو بر امام جایز است. متکلمین جواز سهو را در حوزۀ مباحات مشروط کرده‌اند به اینکه انجام آن فعل موجب اخلال به کمال عقلِ پیامبر یا امام نشود، [[سهوی]] که ارتکابش ناشی از نقصان عقل است و فاعلِ آن را ناقص العقل جلوه می‌دهد را منکر شده‌اند. تنها مواردی که منتهی به نقصان عقل نیست را جایز می‌دانند.

# '''نظریه سوم'''<ref> ابن ولید و به تبع ایشان شیخ صدوق.</ref>: این گروه "سهو" و "[[اسهاء]]"<ref>بر وزن افعال از باب مطاوعه، یعنی سهوی که به اراده الهی بر معصوم عارض می‌شود، نه اینکه از روی غفلت و نسیان خود معصوم انجام شده باشد.</ref> [[معصوم]] در [[نماز]] را به [[اراده الهی]]، جایز دانسته‌اند. "سهو" بنابر تعریف متکلمین<ref>{{عربی|الخامس: الحق أن السهو عدم ملکة العلم و کذا النسیان. و ذهب أبو علی الجبائی الی أن السهو معنی یضاد العلم، فبینهما تقابل التضاد حینئذ}}؛ فاضل مقداد، ارشاد الطالبین الی نهج المسترشدین، ص۹۷.</ref> در مقابل [[علم]] است و به فعلی که [[انسان]] از روی نداشتن علم و [[اراده]] انجام می‌دهد، اطلاق می‌کنند. معروف‌ترین [[شخصیت]] [[شیعی]] طرفدار جواز "[[سهو النبی]]" [[شیخ صدوق]] است، وی تا حدی بر این [[عقیده]] پافشاری کرده است که [[انکار]] آن را به [[غلات]] نسبت داده است. مستند وی در این عقیده احادیثی است که در مورد [[سهو]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در تعداد رکعات نماز ظهر یا [[قضا]] شدن نماز صبح [[روایت]] شده است<ref>من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۶۰، باب "احکام السهو فی الصلاة"؛ الکافی، ج۳، ص۳۵۵، باب من تکلم فی صلاته، حدیث اول.</ref>. اگرچه برخی از این [[روایات]] از نظر سند معتبر و صحیح‌اند، ولی [[اکثریت]] علمای شیعه به آنها عمل نکرده‌اند و این بدان جهت است که بطلان سهو در [[حق]] [[پیامبران الهی]] مقتضای حکم عقل است و روایات موجود هم از قبیل خبر واحد و دلیل ظنی‌اند و دلیل ظنّی در مقابل [[دلیل عقلی]] قابل استناد نیست، به ویژه آن‌که مسأله سهو النبی ـ اگرچه موردی که در روایات ذکر شده است مربوط به [[فروع دین]] است، ولی به عنوان وصفی از [[اوصاف پیامبر]] ـ مسئله‌ای است [[اعتقادی]] که دلیل ظنی در آن اعتبار ندارد<ref>[[علی ربانی گلپایگانی| ربانی گلپایگانی، علی]]، [[درآمدی به شیعه‌شناسی (کتاب)|درآمدی به شیعه‌شناسی]]، ص۲۰۶-۲۰۷.</ref>. نتیجه اینکه سهو در این نظریه فقط نسبت به [[نماز]] آن هم در برهه خاص به [[ارادۀ الهی]] در [[معصوم]] رخ می‌دهد، به خلاف نظریه دوم که در تمام [[افعال]] [[مباح]] قائل به [[سهو معصوم]] شدند.

 

در بحث گستره زمانی عصمت، متکلمان اسلامی به ویژه از عصر [[سید مرتضی]] به بعد، به عصمت امامان معصوم{{ع}} پیش و پس از تصدی منصب [[امامت]] [[عقیده]] دارند، هر چند عصمت آن حضرات قبل از تصدی منصب یا در دوره [[شیخ صدوق]] و  [[شیخ مفید]] مطرح نبوده و یا آنکه این دو بزرگوار به عدم ضرورت  عصمت امامان از گناهان صغیره [[معتقد]] بودند<ref>استادی رضا، پاسخ به چالش‌های فکری در بحث عصمت و امامت، ماهنامه معرفت، شماره۳۷، ص۳۶.</ref>.<ref>[[حسن یوسفیان|یوسفیان، حسن]]؛ [[احمد حسین شریفی|شریفی، احمد حسین]]، [[پژوهشی در عصمت معصومان (کتاب)|پژوهشی در عصمت معصومان]]، ص۶۹.</ref>؛ اما نسبت به دوران پس از تصدی منصب امامت، [[جمهور]] [[امامیه]] قائل به عصمت امامان{{ع}} از همه اقسام این بخش هستند.

نسبت به گستره متعلق نیز متکلمان امامیه به عصمت امامان در همه ابعاد آن اعم از [[عصمت علمی]] و عملی به نحو یکسان عقیده دارند هر چند در قسم [[عصمت از سهو]] اختلافی میان شیخ صدوق و استادش [[ابن ولید]]<ref>شاهد بر این سخن روایاتی است که شیخ صدوق آنها را نقل نموده و ملتزم به صحت آنها شده است. این روایات متضمن جواز سهو و نیز وقوع آن توسط نبی و امام است. به عنوان نمونه: ر.ک: شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا{{ع}ج، ج۲، ص۲۰۳. علاوه بر اینکه وی در جایی پس از نقل روایتی که متضمن اشتباه پیامبر خاتم{{صل}} است، منکر سهو النبی را غالی و از مفوضه دانسته و آنها را لعن نموده است. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۶۰-۳۵۸، ح۱۰۳۱ و شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۲۰۳.</ref> با سایر متکلمان بعد از وی<ref>به عنوان نمونه شیخ مفید به صراحت عصمت امام در انجام واجبات دینی را لازم می‌داند. ر.ک: مفید، محمدبن محمد بن نعمان، الفصول المختارة، ص۱۰۴.</ref> به چشم می‌خورد به نحوی که ایشان این عصمت را در انجام تکالیف دینی لازم و ضروری ندانسته و معتقد به سهو [[امام]] در ادای برخی [[تکالیف]] همچون اقامه نماز هستند.

# [[گستره عصمت امامان به لحاظ زمان چقدر است؟ (پرسش)]]

# [[پرونده:1379719.jpg|22px]] [[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[عصمت از منظر فریقین (کتاب)|'''عصمت از منظر فریقین''']]