(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{امامت}}
#تغییر_مسیر [[حدیث رد شمس]]
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = امام علی
| عنوان مدخل = [[امام علی]]
| مداخل مرتبط = [[امام علی در قرآن]] - [[امام علی در حدیث]] - [[امام علی در کلام اسلامی]]
| پرسش مرتبط = امام علی (پرسش)
}}
==کسی که [[خورشید]] برایش بازگشت==
* [[امام صادق]]{{ع}}: روزی به هنگام عصر، یک [[گله]] اسب بر [[سلیمان]] بن [[داوود]]{{عم}} عرضه شدو وی به بررسی آنها پرداخت، تا آنکه [[خورشید]]، ناپدید شد. به فرشتگان‌فرمود: [[خورشید]] را برای من برگردانید تا نمازم را در وقت آن، بگزارم. آنان، [[خورشید]] را برگرداندند. آن گاه، وی برخاست و پاها و گردنش را مسح‌کرد که این شیوه وضوی آنان برای [[نماز]] بود- و به آن دسته از یارانش که‌نمازشان [[قضا]] شده بود، [[فرمان]] داد چنین کنند. سپس ایستاد و [[نماز]] گزارد. هنگامی که از نمازْ فارغ شد، خورشیدْ پنهان شد وستاره‌ها طلوع کردند. این، [همان] [[کلام]] خدای عز و جل است که: "و [[سلیمان]] را به [[داوود]] بخشیدیم. چه [[نیکو]] بنده‌ای! به [[راستی]]، او توبه‌کار بود. هنگامی که [طرف] غروب، اسب‌های اصیل را بر او عرضه کردند، [سلیمان] گفت: به [[راستی]] که من [[دوستی]] اسبان را بر یاد پروردگارم ترجیح دادم، تا [هنگام [[نماز]] [[گذشت]] و] [[خورشید]] در پس [[حجاب]] [[ظلمت]] شد. [سپس گفت:] [[خورشید]] را نزد من باز گردانید. پس، شروع کرد به دست کشیدن بر ساق‌ها و گردن‌ها"<ref>ص: آیات ۳۰- ۳۳.</ref><ref>{{متن حدیث|الإمام الصادق{{ع}}: إن سُلَیمانَ بنَ داوودَ{{ع}} عُرِضَ عَلَیهِ ذاتَ یومٍ بِالعَشِی الخیلُ، فَاشتَغَلَ بِالنظَرِ إلَیها حَتی تَوارَتِ الشمسُ بِالحِجابِ، فَقالَ لِلمَلائِکةِ: رُدوا الشمسَ عَلَی حَتی اصَلی صَلاتی فی وَقتِها! فَرَدوها، فَقامَ فَمَسَحَ ساقَیهِ وعُنُقَهُ، وأمَرَ أصحابَهُ الذینَ فاتَتهُم الصلاةُ مَعَهُ بِمِثلِ ذلِک- وکانَ ذلِک وُضوءَهُم لِلصلاةِ- ثُم قامَ فَصَلی، فَلَما فَرَغَ غابَتِ الشمسُ وطَلَعَتِ النجومُ. ذلِک قَولُ اللهِ عَز وجَل: «وَ وَهَبْنَا لِدَاوُدَ سُلَیمنَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنهُ أَوابٌ* إِذْ عُرِضَ عَلَیهِ بِالْعَشِی الصفِنتُ الْجِیادُ* فَقَالَ إِنی أَحْبَبْتُ حُب الْخَیرِ عَن ذِکرِ رَبی حَتی تَوَارَتْ بِالْحِجَابِ* رُدوهَا عَلَی فَطَفِقَ مَسْحًا بِالسوقِ وَ الْأَعْنَاقِ»}} (کتاب من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۲۰۲، ح ۶۰۷).</ref>.
==دو بار بازگشت [[خورشید]] برای [[امام]]{{ع}}==
* [[امام علی]]{{ع}}: [[خداوند]]- که [[خجسته]] و والاست-، [[خورشید]] را دو بار برای من برگرداند وبجز برای من، برای هیچ کس از [[امت محمد]]{{صل}} [[خورشید]] را برنگرداند<ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}: إن اللهَ تَبارَک وتَعالی رَد عَلَی الشمسَ مَرتَینِ، ولَم یرُدها عَلی أحَدٍ مِن امةِ مُحَمدٍ{{صل}} غَیری}} (الخصال، ص ۵۸۰، ح ۱).</ref>.
==بازگشت [[خورشید]] در [[عهد پیامبر]]{{صل}}==
* [[المعجم الکبیر (کتاب)|المعجم الکبیر]]- به [[نقل]] از اسماء (دختر عمیس)-: هر گاه بر [[پیامبر خدا]] [[وحی]] می‌آمد، درآستانه بیهوشی قرار می‌گرفت. روزی، در حالی که سر [[پیامبر]]{{صل}} دامن [[علی]]{{ع}} بود، بر ایشان [[وحی]] نازل شد. [[پیامبر خدا]] [پس از تمام شدن [[نزول]] [[وحی]]] به [[علی]]{{ع}} فرمود: "ای [[علی]]! آیا نمازعصرت را خوانده‌ای؟". گفت: نه، ای [[پیامبر خدا]]! [[پیامبر خدا]] [[دعا]] کرد و [[خداوند]]، [[خورشید]] را برای [[علی]] برگرداندْ تا آنکه او نمازعصر را به جای آورْد. من [[خورشید]] را دیدم که چگونه پس از غروب نمودن، طلوع کرد تا آنکه [[علی]]{{ع}} [[نماز]] عصرش را خواند<ref>[[المعجم الکبیر (کتاب)|المعجم الکبیر]]، ج ۲۴، ص ۱۵۲، ح ۳۹۱.</ref>.
==بازگشت [[خورشید]] در دوران [[زمامداری]] او==
* [[الإرشاد (کتاب)|الإرشاد]]: جریان بازگشت [[خورشید]] برای [[علی]]{{ع}} پس از [[پیامبر]]{{صل}} چنین بود که وقتی وی می‌خواست برای ورود به [[بابل]] از [[فرات]] بگذرد، بسیاری از [[یاران]] وی به‌گذراندن چارپایان و وسایلشان [از فرات] پرداختند و وی با گروهی [[نماز عصر]] راخواند. [[مردم]] هنوز عبور نکرده بودند که [[خورشید]]، غروب کرد و [[نماز]] بسیاری فوت شدو اکثر [[مردم]]، [[فضیلت]] [[نماز جماعت]] گزاردن به همراه وی را از دست دادند. [بنا براین،] در این باره با هم [[گفتگو]] می‌کردند. هنگامی که وی بحث آنان را در این مورد شنید، از [[خداوند]] عز و جل خواست که‌خورشید را برای وی برگرداند تا همه یارانش برای گزاردن [[نماز عصر]] در وقت‌آن، گرد آیند. [[خداوند]] عز و جل، دعای [[علی]]{{ع}} را در باز گرداندن [[خورشید]]، [[اجابت]] کرد و خورشیددرافق، با همان حالتی که هنگام عصر داشت، پدیدار شد. هنگامی که [[علی]]{{ع}} [[سلام]] [[نماز]] را داد، [[خورشید]]، غروب کرد و صدای شدیدی ازآن شنیده شد که [[مردم]] را ترساند و آنان، [[تسبیح]] و تهلیل‌و [[استغفار]] و سپاس‌خداوندرا بر نعمتی که برای آنان آشکار شده بود، فراوان به جای آوردند. خبر این موضوع در همه جا پیچید و بین [[مردم]]، پخش شد<ref>[[الإرشاد (کتاب)|الإرشاد]]، ج ۱، ص ۳۴۶.</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۷۵۱.</ref>.
