امام کاظم در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام]] ابوالحسن، [[موسی بن جعفر]]{{ع}} ملقّب به کاظم، [[صابر]]، عبد صالح، [[سید]]<ref>شریف قرشی، باقر، حیاة الامام موسی بن جعفر، ج۱، ص۵۳ - ۵۵.</ref>، در هفتم صفر ۱۲۸ق در [[ابواء]] از توابع [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی العباد، ج۲، ص۲۱۵.</ref>. پدر ایشان [[امام صادق]]{{ع}} و مادر ایشان حمیده<ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج۲، ص۳۲۳؛ اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الائمه، ج۳، ص۲.</ref>، از [[بانوان]]، ستوده و [[پاکیزه]] بود<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۷۷.</ref>. مقصود از ابوالحسن، [[ابوالحسن الماضی]] و [[ابوالحسن اول]] در روایات [[امام کاظم]]{{ع}} است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۲۶ و ۳۰۸.</ref>. [[امام کاظم]] در بیست سالگی به [[امامت]] رسید. دوره امامت آن حضرت ۳۵ سال بود<ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج۴، ص۳۲۴؛ اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الائمه، ج۳، ص۳۰.</ref>.<ref>[[سید عباس رضوی|رضوی، سید عباس]]، [[موسی بن جعفر (مقاله)| مقاله «موسی بن جعفر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۹]] ص ۶۱۶؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۱۲.</ref>

[[امام کاظم]] {{ع}} همانند پدران [[پاک]] نهادش در [[فضیلت‌های اخلاقی]] و عملی آموزگار و نمونه دیگران بود. منش و [[سلوک]] [[پاک]] او همگان را متأثر می‌ساخت؛ چنان که بنابر [[روایات]]، چون او را در زندان حبس کردند، زندان‌بانان را منقلب ساخت و بدو [[ایمان]] آوردند<ref>مناقب آل ابی طالب‌، ۴/ ۳۲۲.</ref>. درباره [[دانش]] آن امام همام {{ع}} [[روایت]] کرده‌اند که از همان کودکی شگفتی [[مردم]] را بر می‌انگیخت<ref>اصول کافی‌، ۲/ ۴۱۸.</ref>. در [[عبادت]] و [[زهد]] از همه [[مردم]] عصر خویش [[برتر]] بود<ref>ارشاد، مفید/ ۲/ ۱۷.</ref> و بدین روی او را [[لقب]] "العبدالصالح" داده بودند و اهل [[مدینه]] "زین‌المجتهدین" اش می‌خواندند<ref>حضرت موسی کاظم‌، ۱۹.</ref>. از صفات والای [[اخلاقی]] [[امام کاظم]] {{ع}}، [[احسان]] و [[نیکی]] به [[مردم]] بود. [[نیازمندان]] بدو [[حاجت]] می‌بردند و نیاز خویش را از او بر می‌آوردند و "باب‌الحوائج" اش می‌دانستند. [[لقب]] مشهور [[امام]] {{ع}} "کاظم" است به معنای کسی که هنگام [[خشم]]، خویشتنداری می‌کند و [[خشم]] خود را فرو می‌برد و به آسانی از دیگران در می‌گذرد<ref>ینابیع المودة، ۳/ ۱۱۷.</ref>.<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۱۳.</ref>

[[پیامبر]] درحدیث مشهور [[جابر]] [[انصاری]] با صراحت از [[امامت]] [[حضرت کاظم]] {{ع}} یاد کرده است و نیز [[امام صادق]] {{ع}} آشکارا او را [[امام]] پس از خود می‌خواند<ref>بحارالانوار، ۴۸/ ۱۴.</ref>. [[برتری امام]] کاظم {{ع}} بر [[مردمان]] روزگار خویش نیز دلیلی دیگر بر [[امامت]] او است؛ چنان که [[ابن حجر]] هیثمی از علمای [[سنی]] [[مذهب]] درباره ایشان می‌گوید: "[[موسی کاظم]] در [[علم]] و [[معرفت]] و کمال و [[فضل]] [[وارث]] پدر خویش بود. او از همه کس پارساتر و داناتر و بخشنده‌تر بود"<ref>الصواعق المحرقة، ۲۰۳.</ref>.<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۱۳.</ref>

بنابر نقل مشهور [[امام کاظم]]{{ع}} در۲۴ [[رجب]] ۱۸۳ق، در ۵۴ سالگی، در زندان [[بغداد]] به دستور [[هارون عباسی]]<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی العباد، ج۲، ص۲۴۲؛ ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج۴، ص۳۲۳ ـ ۳۲۴.</ref> به دست زندانبان ایشان، سندی بن شاهک<ref>ابن صباغ مالکی، علی بن محمد، الفصول المهمة فی معرفة الأئمه، ج۲، ص۹۵۵ و ۹۵۶.</ref> به [[شهادت]] رسید و در مقبره معروف به مقابر قریش [[بغداد]] به خاک سپرده شد<ref>اصفهانی، ابوالفرج، مقاتل الطالبیین، ص۴۱۸ - ۴۱۹.</ref>. ایشان فرزند خود [[علی بن موسی الرضا]]{{ع}} را [[امام]] پس از خود به [[مردم]] معرفی کرد<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۳۱۱ - ۳۱۲.</ref>.<ref>[[سید عباس رضوی|رضوی، سید عباس]]، [[موسی بن جعفر (مقاله)| مقاله «موسی بن جعفر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۹]] ص ۶۱۹-۶۲۲؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۱۵.</ref>