دعای عهد: تفاوت میان نسخه‌ها

== چند نکته ==

# '''یک [[اربعین]] با دعای عهد:''' واژه "صبح" و "صباح" به معنای اول روز است<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۲۲، ص۳۲۷.</ref> و ظاهر تعبیرِ [[امام]] که فرمودند: {{متن حدیث|أَرْبَعِينَ صَبَاحاً}}، این است که این [[دعا]] [[چهل]] روز پشت سر هم خوانده شود. قطعاً [[چهل]] روز متوالی با [[خداوند]] [[عهد]] و [[پیمان]] بستن در [[اطاعت]] و پیروی از امام زمان {{ع}} آثار ارزشمندی را به دنبال دارد. تجدید این [[عهد]] و تکرار این [[اربعین]]، [[انسان]] را از [[لغزش]] و انحرافِ از راه [[ولایت]] و [[امامت]] [[نجات]] می‌‌دهد و دوری از بد عاقبتی را در پی خواهد داشت، ان شاء [[الله]].

# '''آیا فقط با خواندن دعای عهد می‌‌توان یکی از [[یاران امام زمان]] {{ع}} شد؟ :''' بنابر آنچه گذشت، [[دعا]] یعنی سخن گفتن ما با [[خداوند]]. طبعاً لازم است بدانیم چه می‌‌گوییم و این [[عهد]] و پیمانی که به آن [[متعهد]] می‌‌شویم، چیست؟ آن هم [[عهد]] وثیق و محکمی که [[متعهد]] می‌‌شویم تا پای [[جان]] به آن پای بند باشیم و می‌‌گوییم: خدایا من در ابتدای این روز و همه روزهایی که بر من گذشته است، [[عهد]] و [[پیمان]] و بیعتش را که بر عهده دارم، تجدید می‌‌نمایم آن چنان که از آن روی برنگردانم و هیچ گاه از آن جدا نشوم. در ادامه این ادعا از [[خداوند]] می‌‌خواهیم که: "...خدایا مرا از کسانی قرار بده که از او [[دفاع]] می‌‌کنند و در برآوردن خواسته‌های او شتاب می‌‌کنند و دستوراتش را [[اطاعت]] می‌‌نمایند...." آیا در راه [[زندگی]] خود، خواسته‌های مولا و صاحبمان را بر خواسته خودمان مقدم می‌‌داریم؟! و در پی عمل به دستوراتش هستیم؟ اگر کسی به این [[عهد]] و [[پیمان]] پایبند باشد، قطعاً از [[یاران]] حضرت خواهد شد، [[سلمان]] به همین [[دلیل]] {{متن حدیث|مِنَّا أَهْلَ الْبَيْت‏}} شد. از [[امام صادق]] {{ع}} پرسیدند علت اینکه از [[سلمان]] زیاد یاد می‌‌کنید، چیست؟ [[امام]] فرمود: به خاطر سه ویژگی؛ اولین آن این بود که: {{متن حدیث| إِيثَارُهُ هَوَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى هَوَى نَفْسِهِ }} خواسته [[حضرت علی]] را بر خواسته خودش مقدم می‌‌داشت<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۲۲، ص۳۲۷.</ref>. روایت‌های زیادی<ref>کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۳۳۰، باب ۳۲، ح۱۵ و باب ۲۵، ح۲ و ح۸ و باب ۲۶، ح۱۴ و باب ۳۱، ح۲ و ۷ و ج۲، باب ۳۴، ح۵.</ref>. به روشنی بیان می‌‌کند که اگر کسی در دوران غیبت امام زمان {{ع}} [[ثابت قدم]] بماند، {{متن حدیث|مِنَّا أَهْلَ الْبَيْت}} خواهد شد. [[امام کاظم]] {{ع}} می‌‌فرماید: خوشا به حال [[پیروان]] ما کسانی که در دوران غیبت [[قائم]] ما به ریسمان ما چنگ بزنند، و بر [[ولایت]] ما و [[برائت]] و دوری از دشمنانمان [[ثابت قدم]] بمانند، آنها از مایند و ما از آنها هستیم...<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۶۱.</ref><ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۶۴.</ref>.