اثبات غیبت امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع مرتبط = امام مهدی

| عنوان مدخل  =  

 

== مقدمه ==

# '''[[پیامبر اکرم]] {{صل}} می‌فرماید:'''"مدتی از [[شیعیان]] خود [[غائب]] می‌شود، که در آن مدت کسی بر [[اعتقاد]] خود در [[ولایت]] او ثابت نمی‌ماند، به جز کسی‌که [[خداوند]] دلش را با [[ایمان]] آزموده باشد ... این از [[اسرار]] پوشیده و رازهای مخفی حضرت احدیت است، آن را از غیر اهلش پوشیده بدار"<ref>{{متن حدیث|يَغِيبُ عَنْ شِيعَتِهِ غَيْبَةً لَا يَثْبُتُ عَلَى الْقَوْلِ بِإِمَامَتِهِ إِلَّا مَنِ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ بِالْإِيمَانِ... هَذَا مِنْ مَكْنُونِ سِرِّ اللَّهِ وَ مَخْزُونِ عِلْمِهِ فَاكْتُمْهُ إِلَّا عَنْ أَهْلِه‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}؛ الزام الناصب، ص ۱۹؛ ینابیع الموده، ج ۳، ص ۱۷۰.</ref>. "[[سوگند]] به خدائی که مرا به [[حق]] برانگیخت، [[قائم]] اولاد من براساس پیمانی که [[خدا]] به‌وسیله من با او بسته، از دیده‌ها [[غائب]] می‌شود، تا بیشتر مردمان بگویند: خدا نیازی به [[آل محمد]] {{صل}} ندارد، و گروهی در نشانه‌های او دچار [[شک]] و [[تردید]] شوند. هرکس آن زمان را [[درک]] کند محکم به [[دین]] خود چنگ بزند. و برای [[شیطان]] راه شک را ببندد، تا شیطان نتواند او را به شک انداخته، از دین و آئین من بیرون ببرد. چنانکه پدر و مادرتان را از [[بهشت]] بیرون برد. [[خداوند]] تبارک و تعالی، شیطان را [[دوست]] و ولی کسانی قرار داده است که به خدا [[ایمان]] نمی‌آورند"<ref>{{متن حدیث|وَ الَّذِي بَعَثَنِي بِالْحَقِّ بَشِيراً لَيَغِيبَنَ‏ الْقَائِمُ‏ مِنْ‏ وُلْدِي‏ بِعَهْدٍ مَعْهُودٍ إِلَيْهِ مِنِّي حَتَّى يَقُولَ أَكْثَرُ النَّاسِ مَا لِلَّهِ فِي آلِ مُحَمَّدٍ حَاجَةٌ وَ يَشُكُّ آخَرُونَ فِي وِلَادَتِهِ فَمَنْ أَدْرَكَ زَمَانَهُ فَلْيَتَمَسَّكْ بِدِينِهِ وَ لَا يَجْعَلْ لِلشَّيْطَانِ إِلَيْهِ سَبِيلًا بِشَكِّهِ فَيُزِيلَهُ عَنْ مِلَّتِي وَ يُخْرِجَهُ مِنْ دِينِي فَقَدْ أَخْرَجَ أَبَوَيْكُمْ مِنَ الْجَنَّةِ مِنْ قَبْلُ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ‏ الشَّياطِينَ أَوْلِياءَ لِلَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}؛ الزام الناصب، ص ۶۹، ۸۰ و ۱۰۴؛ الامام المهدی، ص ۶۴؛ سفینة البحار، ج ۲، ص ۷۰۲؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۲۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۶ و در ص ۱۴۵ آن قریب به این مضمون از امام صادق {{ع}}؛ بشارة الاسلام، ص ۲۰ از امام رضا {{ع}} و ص ۵۱ از امیر مؤمنان {{ع}}، و ص ۱۱۷ از امام صادق {{ع}}؛ اعلام الوری، ص ۴۰۰ از امیر مؤمنان {{ع}}؛ همچنین غیبت نعمانی، ص ۷۰.</ref>.

# '''[[امیر مؤمنان]] {{ع}} می‌فرماید:'''"برای [[صاحب]] امر غیبتی هست، که در آن زمان کسی‌که به [[دین]] خود چنگ بزند، مانند کسی است که بخواهد خارهای گون را با دست بکند و تمیز کند! آیا یکی از شما قادر است که خارهای گون را با دست بگیرد؟!"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ غَيْبَةً الْمُتَمَسِّكُ‏ فِيهَا بِدِينِهِ‏ كَالْخَارِطِ لِلْقَتَادِ بِيَدَيْهِ‏ ثُمَّ قَالَ هَكَذَا بِيَدِهِ فَأَيُّكُمْ يُمْسِكُ شَوْكَ الْقَتَادِ بِيَدِهِ}}؛ غیبت شیخ طوسی، ص ۲۷۵؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۱ و ۱۳۵؛ الزام الناصب، ص ۱۳۷؛ بشارة الاسلام، ص ۱۲۶؛ غیبت نعمانی، ص ۸۸؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۲۵۷؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۳۳۵.</ref>.

# '''[[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید:'''"و آن- ظهور- بعد از سپری شدن یک [[غیبت طولانی]] است، تا [[خدا]] بداند که چه‌کسی در [[غیب]] از او [[اطاعت]] می‌کند و به او [[ایمان]] می‌آورد"<ref>{{متن حدیث|ذَلِكَ بَعْدَ غَيْبَةٍ طَوِيلَةٍ لِيَعْلَمَ‏ اللَّهُ‏ مَنْ‏ يُطِيعُهُ‏ بِالْغَيْبِ‏ وَ يُؤْمِنُ‏ بِهِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}؛ الامام المهدی، ص ۲۲۷.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]]: {{متن قرآن|أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ}}<ref>بگو: به من بگویید اگر آب (سرزمین) شما فرو رود چه کسی برای شما آبی روان می‌آورد؟؛ سوره ملک، آیه ۳۰.</ref> فرمود: "این [[آیه]] در حق امام {{ع}} نازل شده است، یعنی: اگر [[امام]] شما از دیده‌هایتان [[غائب]] شود، چه‌کسی برای شما امام ظاهری خواهد آورد که [[احکام]] [[حلال]] و [[حرام]]، و [[اخبار]] [[آسمان]] و [[زمین]] را برای شما بازگو کند"<ref>{{متن حدیث|نَزَلَتْ فِي الْقَائِمِ يَقُولُ إِنْ‏ أَصْبَحَ‏ إِمَامُكُمْ‏ غَائِباً عَنْكُمْ‏ لَا تَدْرُونَ أَيْنَ هُوَ فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِإِمَامٍ ظَاهِرٍ يَأْتِيكُمْ بِأَخْبَارِ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ وَ حَلَالِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ حَرَامِهِ ثُمَّ قَالَ {{ع}} وَ اللَّهِ مَا جَاءَ تَأْوِيلُ هَذِهِ الْآيَةِ وَ لَا بُدَّ أَنْ يَجِي‏ءَ تَأْوِيلُهَا‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۲؛ غیبت شیخ طوسی، ص ۱۰۱؛ ینابیع الموده، ج ۳، ص ۸۴؛ الزام الناصب، ص ۳۱ و ۱۴۲.</ref>.

# '''[[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید:'''"برای [[قائم]] دو [[غیبت]] است یکی کوتاه و دیگری طولانی. در اولی تنها [[خواص]] [[شیعیان]] از جایگاه او مطلع خواهند بود، در دومی فقط نزدیکترین [[خواص]] او که متصدی خدمت او هستند از جایگاهش باخبر خواهند بود"<ref>{{متن حدیث|لِلْقَائِمِ غَيْبَتَانِ إِحْدَاهُمَا طَوِيلَةٌ وَ الْأُخْرَى قَصِيرَةٌ فَالْأُولَى‏ يَعْلَمُ‏ بِمَكَانِهِ‏ فِيهَا خَاصَّةٌ مِنْ‏ شِيعَتِهِ‏ وَ الْأُخْرَى لَا يَعْلَمُ بِمَكَانِهِ فِيهَا إِلَّا خَاصَّةُ مَوَالِيهِ فِي دِينِهِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۲۵۱؛ بشارة الاسلام، ص ۸۶؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۳؛ ج ۵۳، ص ۳۲۴.</ref>. "برای [[قائم]] دو [[غیبت]] است که در یکی از آنها گفته می‌شود: از [[دنیا]] رفته است، چون نمی‌دانند کجا گام سپرده است"<ref>{{عربی|"إِنَّ لِلْقَائِمِ غَيْبَتَيْنِ يُقَالُ‏ فِي‏ إِحْدَاهُمَا هَلَكَ‏ وَ لَا يُدْرَى‏ فِي‏ أَيِ‏ وَادٍ سَلَكَ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۲۵۲؛ غیبت طوسی، ص ۲۶۰.</ref>.

# '''[[امام جواد]] {{ع}} می‌فرماید:'''"[[امام]]، بعد از من، پسرم ([[امام هادی]]) است که امر او امر من و گفته او گفته من، و [[اطاعت]] او [[اطاعت]] منست. و [[امام]] بعد از او پسرش حسن‌ ([[عسکری]]) است، که امر او امر پدرش، گفته او گفته پدرش و [[اطاعت]] او [[اطاعت]] پدرش می‌باشد. آنگاه [[امام جواد]] {{ع}} ساکت شد. عرضه شد: ای [[فرزند پیامبر]]! [[امام]] بعد از [[حسن]] کیست؟ امام جواد {{ع}} به‌شدت گریست و فرمود: بعد از [[حسن]]، پسر او [[قائم]] به‌حق و [[منتظر]] است. گفته شد: چرا به او "[[قائم]]" گفته می‌شود؟ فرمود: زیرا او بعد از آنکه یادش از بین میرود، [[قیام]] می‌کند، و پس از آنکه بیشتر قائلین به امامتش، از [[اعتقاد]] خود بازگردند، او [[ظهور]] می‌کند. گفته شد: چرا به او "[[منتظر]]" می‌گویند؟ فرمود: زیرا برای او غیبتی طولانی هست که [[مؤمنین]] [[مخلص]] [[ظهور]] او را [[انتظار]] می‌کشند، و صاحبان [[شک]] او را [[انکار]] می‌کنند و منکران نام و یاد او را مسخره می‌کنند. هرکس وقت تعیین کند [[دروغ]] می‌گوید، هرکس شتاب کند هلاک می‌شود، هرکس [[تسلیم]] [[اراده خدا]] شود [[نجات]] می‌یابد"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْإِمَامَ بَعْدِي ابْنِي عَلِيٌّ أَمْرُهُ أَمْرِي وَ قَوْلُهُ‏ قَوْلِي‏ وَ طَاعَتُهُ‏ طَاعَتِي‏ وَ الْإِمَامَةُ بَعْدَهُ فِي ابْنِهِ الْحَسَنِ أَمْرُهُ أَمْرُ أَبِيهِ وَ قَوْلُهُ قَوْلُ أَبِيهِ وَ طَاعَتُهُ طَاعَةُ أَبِيهِ ثُمَّ سَكَتَ فَقُلْتُ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَمَنِ الْإِمَامُ بَعْدَ الْحَسَنِ فَبَكَى {{ع}} بُكَاءً شَدِيداً ثُمَّ قَالَ إِنَّ مِنْ بَعْدِ الْحَسَنِ ابْنَهُ الْقَائِمَ بِالْحَقِّ الْمُنْتَظَرَ فَقُلْتُ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ لِمَ سُمِّيَ الْقَائِمَ قَالَ لِأَنَّهُ يَقُومُ بَعْدَ مَوْتِ ذِكْرِهِ وَ ارْتِدَادِ أَكْثَرِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ فَقُلْتُ لَهُ وَ لِمَ سُمِّيَ الْمُنْتَظَرَ قَالَ لِأَنَّ لَهُ غَيْبَةً تَكْثُرُ أَيَّامُهَا وَ يَطُولُ أَمَدُهَا فَيَنْتَظِرُ خُرُوجَهُ الْمُخْلِصُونَ وَ يُنْكِرُهُ الْمُرْتَابُونَ وَ يَسْتَهْزِئُ بِذِكْرِهِ الْجَاحِدُونَ وَ يَكْثُرُ فِيهَا الْوَقَّاتُونَ وَ يَهْلِكُ فِيهَا الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ يَنْجُو فِيهَا الْمُسْلِمُونَ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۲۲۳؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۰ و ۱۵۸؛ اعلام الوری، ص ۴۰۹؛ بشارة الاسلام، ص ۱۶۵؛ الزام الناصب، ص ۶۸ و ۷۸.</ref>.<ref>[[کامل سلیمان]]، [[روزگار رهایی ج۱ (کتاب)|روزگار رهایی]]، ج۱، ص ۱۹۶-۲۰۵.</ref>