علی بن محمد سمری: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع مرتبط = نایب خاص

| عنوان مدخل  =  

| مداخل مرتبط = [[علی بن محمد سمری در تاریخ اسلامی]]

| پرسش مرتبط  =  

'''ابو الحسن علی بن محمد سمری'''، چهارمین و [[آخرین سفیر]] [[امام مهدی]] {{ع}} است. [[نیابت]] او از طرف [[امام زمان]] {{ع}} به سفارش "[[حسین بن روح]]" صورت گرفت. [[سمری]]، فرصت زیادی برای فعالیت نداشت؛ به همین [[دلیل]]، مانند نایب‌‏های پیش از خود، نتوانست فعالیت‌‏های گسترده‌‏ای انجام دهد. شش روز پیش از رحلت او، توقیعی از سوی [[امام مهدی]] {{ع}} به دستش رسید که [[مرگ]] وی را [[پیشگویی]] و زمان [[مرگ]] را نیز تعیین کرده بود. متن این [[توقیع]] شریف، نمایان‌گر پایان [[غیبت صغری]] و آغاز غیبت کبری و [[نیابت عام]] است. مدّت [[نیابت]] او سه سال به طول کشید و در [[نیمه شعبان]] سال ۳۲۹ ه درگذشت و [[قبر]] او در [[بغداد]] است.

[[ابو الحسن علی بن محمد سمری]] "یا صیمری‏"<ref>[[شیخ طوسی]]، رجال، ص ۴۰۰، رقم ۵۸۶۰.</ref>، چهارمین و [[آخرین سفیر]] [[امام مهدی|حضرت ولی عصر]] {{ع}} است. وی پس از درگذشت [[حسین بن روح]] به مقام سفارت رسید. [[نیابت]] او از طرف [[امام زمان]] {{ع}} به سفارش "[[حسین بن روح]]" صورت گرفت<ref>تنقیح المقال، ج ۲، ص ۳۰۵.</ref>. [[سمری]] از خاندانی دیندار و [[شیعه]] بود که در خدمت‌گزاری به سازمان [[امامیه]] شهرت فراوانی داشت. همین اصالت خانوادگی او باعث شد در امر سفارت، با [[مخالفت]] چندانی روبه ‏رو نشود<ref>داود الهامی، آخرین امید، ص ۱۰۹.</ref>. بسیاری از اعضای این [[خاندان]]، همچون [[حسن]] و [[محمد]]، [[فرزندان]] اسماعیل بن صالح و [[علی بن زیاد]]، در [[بصره]] املاک بسیاری داشتند. آنان نیمی از درآمد این املاک را وقف [[امام یازدهم]] {{ع}} کرده بودند که [[امام]]، هرساله درآمد آن را دریافت و با ایشان مکاتبه می‌کرد<ref> داود الهامی، آخرین امید، ص ۱۰۸.</ref>.

شش روز پیش از رحلت او، توقیعی از سوی [[امام مهدی|امام دوازدهم]] به دستش رسید که [[مرگ]] وی را [[پیشگویی]] و زمان [[مرگ]] را نیز تعیین کرده بود. متن [[توقیع]] چنین است: "ای علی بن محمد سمری! [[خداوند]] [[پاداش]] برادران دینی تو را در [[مصیبت]] [[مرگ]] تو بزرگ دارد. تو از اکنون تا شش روز دیگر خواهی مرد، پس امر (حساب و کتاب) خود را جمع‌وجور کن، و درباره [[نیابت]] و [[وکالت]]، به هیچ‌کس [[وصیت]] مکن تا به جای تو بنشیند، زیرا [[غیبت]] کامل فرارسیده است. دیگر تا آن روزی که [[خدای تبارک و تعالی]] بخواهد، ظهوری نخواهد بود و آن، پس از مدت درازی خواهد بود که دل‌ها را [[سختی]] و قساوت فراگیرد و [[زمین]] از [[ستم]] و [[بیداد]] پر گردد. به زودی از [[شیعیان]] من ادعای مشاهده خواهند کرد. بدان هرکس که پیش از [[خروج سفیانی]] و برآمدن [[صیحه]] و بانگی از [[آسمان]]، ادعای دیدن من را نماید، [[دروغگو]] و تهمت‌زننده است. [[قدرت]] و [[توانایی]] از آن [[خداوند]] بلندپایه بزرگ است و بس"<ref>{{متن حدیث|يَا عَلِيَّ بْنَ مُحَمَّدٍ السَّمُرِيَّ أَعْظَمَ اللَّهُ أَجْرَ إِخْوَانِكَ فِيكَ فَإِنَّكَ مَيِّتٌ مَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ سِتَّةِ أَيَّامٍ فَاجْمَعْ أَمْرَكَ وَ لَا تُوصِ إِلَى أَحَدٍ يَقُومُ مَقَامَكَ بَعْدَ وَفَاتِكَ فَقَدْ وَقَعَتِ الْغَيْبَةُ الثَّانِيَةُ «1» فَلَا ظُهُورَ إِلَّا بَعْدَ إِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ذَلِكَ بَعْدَ طُولِ الْأَمَدِ وَ قَسْوَةِ الْقُلُوبِ وَ امْتِلَاءِ الْأَرْضِ جَوْراً وَ سَيَأْتِي شِيعَتِي مَنْ يَدَّعِي الْمُشَاهَدَةَ أَلَا فَمَنِ ادَّعَى الْمُشَاهَدَةَ قَبْلَ خُرُوجِ السُّفْيَانِيِّ وَ الصَّيْحَةِ فَهُوَ كَاذِبٌ مُفْتَرٍ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيم}}؛ ‏ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۵۱۶؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۶۰؛ اعلام الوری، ص ۴۱۷.</ref>. متن این [[توقیع]] شریف، نمایان‌گر پایان [[غیبت صغری]] و [[نیابت خاص]] و آغاز غیبت کبری و [[نیابت عام]] است.