امام غایب: تفاوت میان نسخه‌ها

[[جامعه اسلامی]] نباید خالی از وجود [[معصوم]] باشد و آخرین [[معصوم]] غایب از نظرهاست. یکی از عواملی که برای [[غیبت]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} در [[روایات]] بیان‌ شده [[امتحان]] شدن [[مردم]] است. [[امام کاظم]] {{ع}} فرمودند: "... بدانید که برای [[صاحب]] این امر چاره‌ای جز [[غیبت]] نیست... این چیزی نیست جز ابتلایی از ناحیه [[خداوند]] که [[انسان‌ها]] را بدان [[آزمایش]] می‌کند".

[[غیبت]] [[امام]]، به معنای بسته شدن راه [[هدایت]] نیست بلکه [[جانشینان]] [[امام]] [[وظایف]] ایشان را بر عهده دارند. فقهای [[عادل]] با بهره‌گیری از [[قرآن]] و [[سنت]] و [[عقل]] به [[اجتهاد]] در باب معارف [[دین]] می‌پردازند و موظف به اجرای [[قوانین]] اجتماعی‌اند. البته این رجوع به [[فقها]]، منحصر به [[زمان غیبت]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} نیست. بلکه در زمان حضور [[پیامبر]] گرامی و [[امامان]] نیز مردمی که به ایشان دسترسی نداشتند از طریق رجوع به [[فقها]] راه [[هدایت]] را می‌یافتند. و در صورتی که [[مردم]] در تشخیص [[افضل]] از [[فقها]] دقت کنند و [[فقیه]] [[افضل]] نیز مت مطلوب داشته باشد در انجام [[تکلیف]]، اگر خطایی رخ دهد هم [[مردم]] معذورند و هم [[فقها]]؛ در نتیجه راه [[سعادت]] و [[هدایت مردم]] بسته نمی‌شود<ref>[[صفدر الهی راد|الهی راد، صفدر]]، [[انسان‌شناسی (کتاب)|انسان‌شناسی]]، ص ۲۲۲ -۲۲۳.</ref>.