(۳۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{ویرایش غیرنهایی}}
#تغییر_مسیر [[آیه استرجاع]]
{{امامت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[استرجاع در قرآن]] | [[استرجاع در حدیث]] | [[استرجاع در کلام اسلامی]] | [[استرجاع در معارف و سیره حسینی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[استرجاع (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
==مقدمه==
*در اصطلاح، این کلمه به گفتن {{متن حدیث|إِنَّا للّه وإِنّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ}} گفته می‌شود ما برای [[خدا]] و از سوی اوییم و به سوی او باز می‌گردیم و کسی که با مصیبتی یا خبر مرگی مواجه شود، آن را بر زبان جاری می‌کند و با حکایت از اینکه بازگشت همه به سوی خداست، بر داغ خویش یا دیگری تسکینی می‌دهد. درباره [[استرجاع]] هنگام [[مصیبت]]،احادیثی است، از جمله [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يُصَابُ بِمُصِيبَةٍ فِي اَلدُّنْيَا فَيَسْتَرْجِعُ عِنْدَ مُصِيبَتِهِ وَ يَصْبِرُ حِينَ تَفْجَأُهُ اَلْمُصِيبَةُ إِلاَّ غَفَرَ اَللَّهُ لَهُ مَا مَضَى مِنْ ذُنُوبِهِ إِلاَّ اَلْكَبَائِرَ اَلَّتِي أَوْجَبَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهَا اَلنَّارَ}}<ref>وسائل الشیعه،ج ۲،ص ۸۹۸</ref> هیچ [[مؤمن]] [[مصیبت]] زده‌ای در [[دنیا]] نیست که هنگام [[مصیبت]]، {{متن حدیث|إِنَّا للّه وإِنّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ}} گوید و بر [[مصیبت]] ناگهانی [[شکیبا]] باشد، مگر آنکه [[خداوند]] [[گناهان]] گذشته‌اش را می‌بخشاید، مگر [[گناهان کبیره]] که [[خداوند]] بر آنها [[وعده]] [[دوزخ]] داده است. [[امام حسین]]{{ع}} بارها در طول راه [[کربلا]] و در خود [[کربلا]] و [[عاشورا]] این جمله را بر زبان راند. از جمله هنگام شنیدن خبر [[شهادت]] [[مسلم بن عقیل]] در منزلگاه "زرود"، و نیز شبی که در قصر بنی مقاتل منزل کرده بودند، [[علی اکبر]] این جمله را مکرر از [[پدر]] شنید. چون علت آن را پرسید، [[امام حسین|سید الشهدا]] فرمود: در [[خواب]] دیدم که صدایی می‌گوید: این قافله به سوی [[مرگ]] می‌رود...<ref>مقتل الحسین، مقرم، ص ۲۲۷، عوالم(امام حسین)، ص ۲۳۰</ref> پیش از آن در [[مدینه]] نیز هنگام [[گفتگو]] با [[مروان حکم]]، [[امام حسین]]{{ع}} ضمن بیان فاجعه بار بودن [[خلافت]] [[یزید]]، {{متن حدیث|إِنَّا للّه وإِنّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ}} گفت<ref>عوالم، ص ۱۷۵</ref>. این [[اعتقاد]]، یعنی از اویی و به سوی اویی هم [[زندگی]] را بر [[انسان]] می‌سازد و از بند تعلقات می‌رهاند، هم [[مرگ]] را هموار و پذیرفتنی می‌کند و او را به منزلگاه [[ابدی]] [[مشتاق]] می‌سازد و تنها نفس‌های مطمئنه در برابر [[مصیبت‌ها]] و داغ [[شهیدان]]، [[آرامش]] دارند [[مرگ]] را کوچیدن به [[خانه]] همیشگی و جوار [[خدا]] می‌دانند<ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۵۱.</ref>.
