دشمنی با دشمنان اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عداوت]] نقطه مقابل [[مودت]] و به معنای [[دشمنی]] است. [[مسلمانان]] به همان اندازه که موظف‌اند به [[اهل بیت]] {{عم}} [[مودت]] داشته باشند باید با دشمنان اهل بیت نیز باید [[دشمنی]] نمایند<ref>{{متن حدیث|عَدُوٌّ لِمَنْ عَادَاكُمْ}}</ref>، هیچکدام از این دو بدون دیگری راه به‌جایی نمی‌برد. در بیانی از [[حضرت رسول]] درباره [[اهل بیت]] {{عم}} رسیده است: آن کس که [[دوست]] دارد بر کشتی نجات سوار شود، به دستگیره محکم تمسّک جوید و به ریسمان ثابت و پایدار [[الهی]] چنگ بزند. پس از من چاره‌ای جز [[دوستی]] با [[علی]] و [[دشمنی]] با [[دشمنان]] او ندارد و برای [[هدایت]] خواهی باید به سراغ [[فرزندان]] او برود <ref>{{متن حدیث|مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَرْكَبَ سَفِينَةَ النَّجَاةِ وَ يَسْتَمْسِكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى وَ يَعْتَصِمَ بِحَبْلِ اللَّهِ الْمَتِينِ فَلْيُوَالِ عَلِيّاً بَعْدِي وَ لْيُعَادِ عَدُوَّهُ وَ لْيَأْتَمَّ بِالْأَئِمَّةِ الْهُدَاةِ مِنْ وُلْدِهِ}}؛ الأمالی، ص۱۹.</ref>.

همچنین، [[مسلمانان]] علاوه بر اینکه باید [[مودت]] به [[اهل بیت]] {{عم}} و [[عداوت]] با [[دشمنان]] آنها داشته باشند، باید از [[عداوت]] با [[اهل بیت]] {{عم}} و [[مودت]] [[دشمنان]] آنها شدیداً پرهیز کنند. [[خدای سبحان]] [[دشمنی]] با اولیائش را بسان [[جنگ]] با خودش می‌داند و خودش از آنان [[دفاع]] نموده و [[دشمنان]] را سزاوار [[عذاب]] می‌شمارد. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} از [[جبرئیل]] و او از [[خدای بزرگ]] [[نقل]] می‌کند<ref>{{متن حدیث|مَنْ عَادَى أَوْلِيَائِي فَقَدْ بَارَزَنِي بِالْمُحَارَبَةِ وَ مَنْ حَارَبَ أَهْلَ بَيْتِ نَبِيِّي فَقَدْ حَلَّ عَلَيْهِ عَذَابِي وَ مَنْ تَوَلَّى غَيْرَهُمْ فَقَدْ حَلَّ عَلَيْهِ غَضَبِي وَ مَنْ أَعَزَّ غَيْرَهُمْ فَقَدْ آذَانِي وَ مَنْ آذَانِي فَلَهُ النَّارُ}}؛ عیون أخبار الرضا، ج۲، ص۶۸.</ref>.

== [[بیزاری از دشمنان اهل بیت]] {{عم}} ==

[[محبان]] همان طوری که با [[دوستان]] [[اهل بیت]] باید [[دوست]] باشند، در عین حال باید متنفر و بیزار از [[دشمنان]] آنان نیز باشند، زیرا از لوازم هر [[دوست]] داشتنی، مخصوصاً [[عشق]] و [[مودت]] به [[اهل بیت]]، [[دشمن]] داشتن [[دشمنان]] آنان است.

[[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "روزی با پدرم وارد [[حرم]] [[رسول خدا]] شدیم، پس عده‌ای از یارانش را دید و [[سلام]] کرده، فرمود: "به [[خدا]] [[سوگند]] من شما، بوی شما و [[ارواح]] شما را دوست دارم"<ref>شیخ طوسی، الأمالی، ص۷۲۲.</ref>. و فرمود: "هیهات [[دروغ]] می‌گوید کسی که دم از [[محبت]] ما میزند؛ ولی از [[دشمن]] ما [[بیزاری]] نمی‌جوید، چرا که [[خدا]] برای هیچ [[انسانی]] در درونش دو [[دل]] قرار نداده است"<ref>{{متن حدیث|...هَيْهَاتَ كَذَبَ مَنِ ادَّعَى مَحَبَّتَنَا وَ لَمْ يَتَبَرَّأْ مِنْ عَدُوِّنَا}}؛ محمد بن ادریس حلی، مستطرفات السرائر، ج۳، ص۶۴۰.</ref>. این همان بحث [[تولی و تبری]] است که به صراحت در [[زیارت عاشورا]] نیز دیده می‌شود.

باید بدانیم که آثار و [[برکات]] [[لعن بر دشمنان]] [[خدا]] و [[رسول]]، کمتر از [[سلام]] بر [[رسول خدا]] و [[اهل البیت]] نیست همچنان که آثار و [[برکات]] {{متن حدیث|عَدُوٌّ لِمَنْ عَادَاكُمْ}} و {{متن حدیث|حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ}} کمتر از {{متن حدیث|وَلِيٌّ لِمَنْ وَالاكُمْ}} و {{متن حدیث|سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ}} نیست.

طبق [[احادیث]] موجود، آنچه درباره [[تولی و تبری]] گفته شد از زمان حضرت [[رسول اکرم]] شروع شد و خود آن حضرت بنیانگذار این [[سنت]] بودند به عنوان مثال: "[[پیامبر]] به [[علی]] و [[فاطمه]] و [[حسن]] و [[حسین]] فرمودند: "با هرکس که با شما [[آشتی]] است [[آشتی]] هستم و با هر کس که با شما در [[جنگ]] است در جنگم"<ref>{{متن حدیث|لِعَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ أَنَا سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمْتُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبْتُمْ}}؛ سنن ابن ماجه، ج۱، ح۱۴۵، ص۵۲، باب ۱۱.</ref>؛ [[پیامبر]] همواره می‌فرمود: "[[منافق]]، [[علی]] را [[دوست]] ندارد و [[مؤمن]]، [[دشمن]] [[علی]] نیست"<ref>{{متن حدیث|كان رسول اللّه {{صل}} يقول: لَا يُحِبُّ عَلِيّاً مُنَافِقٌ وَ لَا يُبْغِضُهُ مُؤْمِنٌ}}سنن ترمذی، کتاب المناقب، ج۵، باب ۲۱، ح۳۷۱۷، ص۵۹۴؛ سنن نسائی، جزء هشتم، صفحه ۱۱۷؛ صحیح مسلم، کتاب الایمان: باب ۳۳، ح۱۳۱.</ref>.<ref>[[آرزو شکری|شکری، آرزو]]، [[حقوق اهل بیت (کتاب)|حقوق اهل بیت]]، ص۹۱- ۳.</ref>

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}