حدیث سد ابواب در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

| مداخل مرتبط = [[حدیث سد ابواب از دیدگاه اهل سنت]] - [[حدیث سد ابواب در تاریخ اسلامی]] - [[حدیث سد ابواب در کلام اسلامی]]

ساخت [[مسجد]] در [[شهر مدینه]] از نخستین اقدامات [[رسول خدا]] {{صل}} پس از [[هجرت]] به این [[شهر]] است. هم‌زمان با ساخت مسجدی که بعدها "[[مسجد النبی]]" نامیده شد، حجره‌هایی برای سکونت [[پیامبر]] {{صل}} و برخی از [[همسران]] آن حضرت، متصل به [[مسجد]] ساخته شد. همچنین کسانی چون [[امام علی|علی]] {{ع}}، [[عمر]]، [[ابوبکر]]، [[عباس بن عبدالمطلب|عباس]]، [[حمزه]] نیز در خانه‌های خود مستقر شدند و از راه [[مسجد]] رفت‌ و آمد می‌کردند و این برای [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] نیز ایجاد مزاحمت داشت. این حجرات افزون بر دری که به سمت بیرون داشتند، دری به طرف [[مسجد]] نیز داشتند و در وقت [[نماز]]، صاحبان آنها، از این درها وارد [[مسجد]] می‌شدند و دوباره از همان در برمی گشتند. در [[سال سوم هجری]]، [[فرستاده خدا]] {{صل}} به [[امر الهی]] [[مأمور]] شد همه آن درها را، جز در حجره [[علی]] {{ع}} ببندد. عده‌ای از [[صحابه]] ناراحت شدند و به [[پیامبر]] [[اعتراض]] کردند. آن حضرت اعلام کرد که [[خداوند]] او را به این کار [[مأمور]] کرده و این [[اقدام]]، خودسرانه نبوده است<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سد ابواب (مقاله)|سد ابواب]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۰۵؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۱۲.</ref>.

# از [[زید بن ارقم]] [[روایت]] شده است عده‌ای از [[صحابه]] [[رسول اکرم]] {{صل}} درهایی به سوی [[مسجد]] داشتند. روزی حضرت فرمود: "این درها را ببندید جز در [[خانه علی]] {{ع}}". [[مردم]] به این امر [[اعتراض]] داشتند. حضرت که متوجه سخنان [[مردم]] شده بود، فرمود: "من به بستن این درها [[مأمور]] شده‌ام و شما در این باره سخنانی گفتید. به [[خدا]] [[سوگند]]! من خودسرانه به بستن یا گشودن دری [[دستور]] ندادم؛ [[مأمور]] به وظیفه‌ای شدم و [[تبعیت]] کردم"<ref>نیشابوری، المستدرک، ج۲، ص۱۲۵؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۷، ص۳۴۲؛ محمد فتال نیشابوری، روضه الواعظین، ص۱۱۸.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سد ابواب (مقاله)|سد ابواب]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۰۵-۴۰۶.</ref>

# [[ابوحمزه ثمالی]] از [[امام باقر]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: "تعداد افراد [[غریب]] [[مسلمان]] که به [[مدینه]] وارد شده بودند، زیاد شده بود؛ به طوری که [[مسجد]] برای آنها تنگ شده و گنجایش همه آنها را نداشت. پس [[خداوند]] به [[پیامبر]] {{صل}} چنین [[وحی]] فرمود: " [[مسجد]] خود را [[تطهیر]] کن و نگذار کسی [[شب]] در آنجا بخوابد و [[دستور]] بده درهای باز شده به [[مسجد]] بسته شود، مگر در [[خانه علی]] و [[فاطمه]] و جنب از داخل [[مسجد]] عبور نکند و غریبی در آن نخوابد". پس از آن، [[رسول خدا]] {{صل}} [[دستور]] داد که درهای [[خانه‌ها]] را که به [[مسجد]] باز می‌شد را ببندند و در [[خانه]] [[فاطمه]] {{س}} را به حال خود باقی گذارند<ref>فروع کافی، کلینی، ج۵، ص۳۳۹.</ref>.<ref>[[حبیب عباسی| عباسی، حبیب]]، [[علی بن ابی‌طالب (مقاله)| مقاله «علی بن ابی‌طالب»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱]]، ص۱۴۷.</ref>

# در منابع آمده است که [[حمزة بن عبدالمطلب]] با حالتی گریان نزد [[رسول خدا]] {{صل}} رفت و گفت: "عمو را بیرون می‌کنی و پسر عمو را جای می‌دهی؟" [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "من جای نمی‌دهم؛ بلکه [[خداوند]] او را جای داده است"<ref>نجم الدین راوندی، شرف النبی، ص۴۴۰-۴۳۹؛ قاضی نعمان، شرح الأخبار، ج۲، ص۱۹۶</ref>. این [[حدیث]] نشان می‌دهد [[حمزه]]، [[عموی پیامبر]] جزء کسانی بوده است که حجره‌ای کنار [[مسجد]] داشته و از بسته شدن در حجره‌اش به طرف [[مسجد]] و بازماندن در حجره [[علی]]، ناراحت است. [[رسول خدا]] {{صل}} در پاسخ عمویش، این امر را خواست [[خدا]] معرفی می‌کند<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سد ابواب (مقاله)|سد ابواب]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۰۵-۴۰۶.</ref>.

# دیگر اشخاصی که این [[احادیث]] را در کتاب‌های خویش آورده‌اند، عبارت‌اند از: [[نسایی]] در سنن الکبری<ref>نسائی، السنن الکبری، ج۵، ص۱۱۸.</ref>، [[طبرانی]] در المعجم الاوسط<ref>سلیمان بن احمد طبرانی، المعجم الاوسط، ج۴، ص۱۸.</ref>، [[ابن ابی‌الحدید]] در [[شرح نهج البلاغه]]<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۱۷۳.</ref> و [[خطیب بغدادی]] در [[تاریخ]] [[بغداد]]<ref>احمد بن علی الخطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۷، ص۲۱۴.</ref>. [[حدیث]] یاد شده در بسیاری دیگر از کتاب‌های [[اهل سنت]] و [[شیعیان]] مطرح شده است<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سد ابواب (مقاله)|سد ابواب]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۰۶-۴۰۷؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۱۲.</ref>.

[[ابن ابی‌الحدید]] [[معتقد]] است، [[حدیث سد ابواب]] که درباره [[ابوبکر]] بیان شده، از مجعولات "[[بکریه]]" است. او می‌نویسد: "[[بکریه]]، [[اتباع]] [[ابوبکر]] و آنان، همان کسانی هستند که در مقابل احادیثی که [[شیعیان]] درباره [[علی]] {{ع}} [[روایت]] می‌کردند، احادیثی ساختند؛ مثلاً در برابر [[حدیث]] الاخاء، [[حدیث]] {{عربی|لَوْ كُنْتُ مُتَّخِذاً خَلِيلا...}} و در برابر [[حدیث سد ابواب]] که درباره [[علی]] {{ع}} صادر شده، همین [[حدیث]] را درباره [[ابوبکر]] بیان کردند"<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۱، ص۴۹؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۷، ص۱۷۵.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سد ابواب (مقاله)|سد ابواب]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۰۷-۴۰۹.</ref>

یکی از کسانی که به [[انکار]] این [[حدیث]] پرداخته، [[ابن‌تیمیه]] است. او این [[حدیث]] را از مجعولات (ساخته‌ها) [[شیعیان]] می‌داند<ref>علامه امینی، الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب، ج۵، ص۲۹۶.</ref>. بدون [[شک]]، [[تعصب]] و [[دشمنی]] [[ابن‌ تیمیه]] با [[شیعه]]، سبب [[انکار]] حقایق فراوانی درباره [[امام علی]] {{ع}} و [[شیعیان]] شده است که این مورد نیز یکی از همان موارد است. ابن‌ تیمیه [[حدیثی]] را که در اکثر [[جوامع روایی]] [[اهل سنت]] و با اسناد فروان نقل شده است، به حدی که می‌توان درباره آن ادعای تواتر داشت، به [[راحتی]] [[انکار]] کرده است. جمله‌ای که [[ابن‌حجر]] درباره کوردلی و [[گمراهی]] [[ابن‌ تیمیه]] گفته است، می‌تواند تا حدی [[حقیقت]] را آشکار کند. [[ابن‌حجر]] می‌نویسد: "[[ابن تیمیه]]، بنده‌ای است که [[خداوند]] او را ترک گفته و [[گمراه]] و کور و کرش ساخته و او را [[ذلیل]] کرده است"<ref>علامه امینی، الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب، ج۳، ص۳۰۶.</ref>.<ref>[[یدالله حاجی‌زاده|حاجی‌زاده، یدالله]]، [[سد ابواب (مقاله)|سد ابواب]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱]]، ص۴۰۹-۴۱۱.</ref>

[[پیامبر اکرم]] {{صل}} در همان [[سال اول هجرت]] در کنار مسجد، [[خانه]] مسکونی ساده‌ای تهیه کرده و ساکن شدند. در آن دوران ایشان تنها یک زوجه داشتند و او [[سودة بنت زمعة]] بود که حضرت در [[مکه]] بعد از وفات [[حضرت خدیجه]] {{س}} با او [[ازدواج]] کرده بودند. بعدها [[عایشه]] اضافه شد<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۴۰۷؛ اسد الغابة، ج۷، ص۱۵۷؛ الاصابه، ج۴، ص۳۳۰.</ref>. عایشه هشت یا نه ماه یا حتی هجده ماه بعد از [[هجرت]] به [[خانه پیامبر]] آمد<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۴۱۰؛ امتاع الاسماع، ج۱، ص۷۰.</ref>. بنابراین به خانه دیگری نیاز بود. این خانه نیز پشت [[قبله]] آن [[روز]] مسجد در جانب جنوب ساخته شد. بعدها با [[تغییر قبله]] از [[بیت المقدس]] (شمال) به سوی [[کعبه]] (جنوب)، درهای این دو خانه رو به [[نمازگزاران]] باز می‌شد<ref>سبل الهدی، ج۳، ص۵۰۸.</ref>.

[[پیامبر اکرم]] {{صل}} در یک یا دو سال آخر [[حیات]] خویش، مجموعه رفتارهایی انجام دادند که می‌توانست در تعیین سرنوشت [[آینده]] [[اسلام]] تأثیر [[قطعی]] داشته باشد. از جمله آن حضرت دستور داد که همه درهایی را که از خانه‌های اطراف به مسجد باز می‌شد مسدود کنند و تنها درب خانه [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} به سوی مسجد باز باشد<ref>المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۳۵، ش۴۶۳۱ {{عربی|حدیث صحیح الإسناد و لم یخرجاه قال الذهبی: صحیح}}؛ فضائل الصحابة، ج۲، ص۵۸۱؛ السنن الکبری (نسایی)، ج۷، ص۴۲۳، ش۸۳۶۹؛ البدایة والنهایة، ج۱۱، ص۵۶؛ التاریخ الکبیر (بخاری)، ج۱، ص۴۰۷ (مؤلف این حدیث را صحیح دانسته)؛ وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۶؛ میزان الاعتدال (ذهبی)، ج۴، ص۲۳۵.</ref>. [[مردم]] از اینکه درب خانه پیامبر به روی مسجد باز باشد و همه درب‌ها بسته بماند، [[احساس]] [[ناراحتی]] نمی‌کردند؛ زیرا به هر طریق [[برتری]] شخص [[پیامبر]] را بر خود را پذیرفته بودند؛ اما امتیاز [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} را تحمل نمی‌کردند!؛ چراکه بیشتر آنها [[قریشی]] بودند یعنی همان کسانی که بعدها به رقابت با امیرالمؤمنین {{ع}} برخاسته و با حضور در [[سقیفه]]، [[قدرت]] را به چنگ آوردند، یا فردای دیگر در شورای [[تعیین خلیفه]] بعد از [[عمر]]، از رقبای ایشان محسوب می‌شدند، یا [[روز]] دیگر، [[جنگ جمل]] را علیه ایشان به پا کردند<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۲۸۱.</ref>.

# سال‌های اولیه [[هجرت]]: برخی با استناد به وجود [[حمزه]] در [[روایات]] این حادثه گفته‌اند که این واقعه در سال‌های اولیه هجرت اتفاق افتاده است<ref>وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۵.</ref>. چون حمزه در سال سوم از هجرت [[شهید]] شده است<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۳۱۱ و ۳۱۲.</ref>. کوشش این روایات برای این است که در دامان [[پاک]] حضرت [[حمزه سید الشهدا]] نقطه ضعفی به نمایش بگذارند.

# پس از [[فتح مکه]] و در سال‌های پایانی حیات پیامبر: واکنش عباس عموی پیامبر به بستن در خانه‌اش حکایت از آن دارد که این ماجرا پس از فتح مکه بوده؛ زیرا عباس پس از فتح مکه در [[مدینه]] ساکن شده است<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۲، ص۸۷.</ref>.

دیدگاه دوم صحیح است؛ زیرا می‌تواند در رأس مجموعه کارهایی قرار گیرد که پیامبر برای نشان دادن راه [[آینده]] [[امت]] انجام داده است. در این زمینه چند [[روایت]] می‌آوریم: [[ابوسعید خدری]] می‌گوید: آن‌گاه که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} عباس عموی خویش و غیر او را از [[مسجد]] بیرون راند، یعنی درهای خانه‌های آنها را به مسجد بست، عباس به محضر آن حضرت آمد و عرضه داشت: ما را از مسجد بیرون راندی در حالی که ما [[خویشاوندان]] و عموهای شما هستیم؛ اما علی را در مسجد باقی گذاشتی؟! پیامبر {{صل}} فرمود: من شما را خارج نساخته و او را ساکن نکرده‌ام؛ بلکه [[خدا]] شما خارج ساخته و خدا او را در [[مسجد]] ساکن کرده است<ref>السنن الکبری، ج۷، ص۴۲۴، ش۸۳۷۱؛ وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۶؛ تاریخ دمشق، ج۴۲، ص۴۳۵؛ الامالی (صدوق)، ص۵۲۶؛ عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۲۳۲؛ بحارالانوار، ج۳۹، ص۲۰.</ref>.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۲۸۲.</ref>

وقتی [[پیامبر]] دستور داد که همه درب‌های مسجد به جز درب [[خانه]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} بسته شود، عباس به نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمد و عرض کرد: ای رسول خدا اجازه دهید به اندازه‌ای که تنها خودم بتوانم وارد و خارج مسجد شوم، دربی برای من باز بماند! [[پیامبر خدا]] فرمود: [[مأمور]] به این کار نیستم. (اجازه چنین کاری را از جانب [[خدای متعال]] ندارم)<ref>المعجم الکبیر، ج۲، ص۲۴۶، ش۲۰۳۱؛ وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۷.</ref>. از دیگران هم این نقل وجود دارد که بعد از حادثه بسته شدن درب [[خانه‌ها]]، خدمت پیامبر {{صل}} رسیدند و نوعی [[اعتراض]] یا درخواست جهت باز بودن درب، پنجره و یا حتی سوراخی را به مسجد داشتند، اما پیامبر اجازه نفرمود.

[[جابر بن سمره]] می‌گوید: با دستور پیامبر به بسته شدن درب‌های مسجد، کسی از پیامبر درخواست کرد که اجازه بدهند یک درب کوچکی برای فقط وارد و خارج شدن به مسجد، داشته باشد که پیامبر به این مقدار اجازه نفرمود و فرمود: مجاز و مأمور نیستم. سپس گفت: یا [[رسول الله]] به اندازه شکافی اجازه بدهید. پیامبر فرمود: مأمور نیستم. دیگری آمد و گفت: به اندازه سوراخی که سرم را بتوانم از آن داخل مسجد کنم، اجازه بدهید. پیامبر فرمود: به این مقدار هم مأمور نیستم. در اینجا بود که آن شخص با [[ناراحتی]] در حالی که چشمانش گریان بود بازگشت<ref>وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۶.</ref>.

عمرو بن سهل می‌گوید: وقتی پیامبر دستور بسته شدن درب‌های منتهی به مسجد را دادند، شخصی از [[اصحاب]] به خدمت ایشان رسید و عرض کرد: تنها به اندازه یک شکاف و دریچه کوچک، اجازه بدهید تا من بتوانم حداقل رفت و آمد شما را به مسجد ببینم. پیامبر فرمودند: به [[خدا]] قسم حتی به مقدار سوراخ سوزنی اجازه این کار را ندارم<ref>وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۷.</ref>.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۸۸.</ref>

این کار، کاری ظاهراً ساده ولی فوق‌العاده عمیق و معنادار بود. یک نشانه بزرگ برای [[هدایت امت]]. همه کسانی که اطراف [[مسجد]] [[نبوی]] [[خانه]] داشتند، درب خانه‌شان به درون مسجد باز می‌شد. در را باز می‌کردند، داخل مسجد می‌شدند. یکی از این کسان عموی پیامبر [[عباس بن عبدالمطلب]] بود. همه به مقابله با [[پیامبر]] آمدند. هر کس چیزی می‌گفت. بعضی می‌گفتند: به خاطر این است که علی از بستگان اوست. بعضی گفتند: به خاطر دخترش [[فاطمه]] آن را باز گذاشته است.

صدای اعتراض پاره‌ای از اصحاب به پیامبر رسید که می‌توانست تأثیرگذار باشد. پیامبر ناگزیر شد مسأله را حل کند. بنابراین در یک خطابه جدی و کوبنده، که با [[ناراحتی]] بسیار و صورتی برافروخته، بعد از [[حمد]] و [[ثنای الهی]] فرمود:... من درب‌های مسجد را نبسته‌ام و آنها را باز نکردم (همگی به [[اذن الهی]] بوده است). علی را من در مسجد جای ندادم، بلکه [[خدا]] او را جای داده است<ref>وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۶.</ref>. سپس فرمود: {{متن حدیث|إِنِّي وَ اللَّهِ مَا سَدَدْتُ شَيْئاً وَ لَا فَتَحْتُهُ وَ لَكِنِّي أُمِرْتُ بِشَيْ‌ءٍ فَاتَّبَعْتُهُ}}: به خدا [[سوگند]]، من از پیش خود دربی را نبسته و دربی را نگشوده‌ام، لکن من متابعت می‌کنم آنچه را خدا به من [[وحی]] کرده است و خدا مرا به این بستن و باز گذاشتن امر کرده است<ref>المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۳۵ ش، ۴۶۳۱ (هذا حدیث صحیح، من تلخیص الذهبی صحیح)؛ فضائل الصحابة، ج۲، ص۵۱۸؛ مناقب (ابن المغازلی)، ص۳۲۴؛ البدایة والنهایة، ج۱۱، ص۵۶؛ مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۱۴؛ السیرة الحلبیة، ج۳، ص۴۴۸؛ وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۳؛ علل الشرایع، ج۱، ص۲۳۷؛ کشف الغمة، ج۱، ص۳۳.</ref>.

یعنی این درها را که بسته شده است من نبسته‌ام. خدا آنها را بسته است؛ دستور، دستور اوست، درب خانه علی که باز مانده است، خدا باز گذاشته و او دستور داده است. باز گذاشتن در [[خانه]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} دستور خاص خداست<ref>المعجم الکبیر، ج۱۲، ص۱۴۷؛ فتح الباری، ج۷، ص۱۴؛ شرح الزرقانی، ج۱۲، ص۸۲؛ وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۶؛ روضة الواعظین، ص۱۱۸؛ عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۲۳۲؛ الامالی، ص۳۲۳؛ بحارالانوار، ج۴۲، ص۱۵۵، {{عربی|قال العسقلانی فی فتح الباری: «و هذه الأحادیث یقوی بعضها بعضا، و کل طریق منها صالح للإحتجاج، فضلا عن مجموعها}}؛ فتح الباری، ج۷، ص۱۵ {{عربی|و ایضاً قال: «فهذه الطرق المتظاهرة (المتضافرة) من روایات الثقات تدل علی أن الحدیث صحیح دلالة قویة، و هذه غایة نظر المحدث}}؛ القول المسدد، ج۲۳، ص۳۰.</ref>.

سپس [[پیامبر]] [[آیات]] اولیه [[سوره نجم]] را [[تلاوت]] فرمود: {{متن قرآن|وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى * مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَى * وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى}}<ref>«سوگند به ستاره چون فرو افتد؛ * که همنشین شما گمراه و بیراه نیست * و از سر هوا و هوس سخن نمی‌گوید * آن (قرآن) جز وحیی نیست که بر او وحی می‌شود» سوره نجم، آیه ۱-۴.</ref>.<ref>المسند، ج۴، ص۴۰۳، ش۴۷۹۷، ط. شاکر؛ فضائل الصحابه، ج۲، ص۵۶۷، ح۹۵۵؛ البدایة والنهایه، ج۷، ص۳۴۱؛ الصواعق المحرقة الفصل، ج۲، ص۳۷۳.</ref>.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۲۸۴.</ref>

برخی از نام‌آوران [[صحابه]] از این [[فضیلت]] سخن گفته و آرزوی داشتن آن را کرده‌اند. از جمله [[خلیفه دوم]] می‌گفت: به علی سه خصلت عطا شد که [[دوست]] داشتم یکی از آنها برای من بود. به او گفتند: «این سه خصلت چیست؟» «گفت: اول آنکه [[پیامبر]] [[فاطمه]] را به [[ازدواج]] او درآورد؛ دوم اینکه او را در [[مسجد]] سکونت داد و [[حلال]] کرد برای او آنچه برای خودش حلال بود (یعنی ایشان و [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} می‌توانستند در حال جنابت از مسجد عبور کنند در حالی که این کار برای دیگران ممنوع بود. این به خاطر این بود تنها در [[خانه]] امیرالمؤمنین به مسجد باز می‌شد، ایشان باید از آن در به بیرون از [[منزل]] برود.) سوم [[پرچم]] [[جنگ]] را در [[روز]] [[خیبر]] به دست او داد، (و او در آن جنگ [[پیروز]] شد)<ref>المسند، ج۴، ص۴۷۹۷، ط. شاکر؛ الصواعق المحرقة، ج۲، ص۳۷۳؛ فضائل الصحابة، ج۲، ص۵۶۷؛ مسند ابی یعلی، ج۹، ص۴۵۲ (استاد صحیح)؛ مصنف (ابن ابی شیبة)، ج۶، ص۳۶۹؛ اتحاف الخیرة، ج۷، ص۱۵۵؛ الجامع الکبیر (سیوطی)، ج۲۱، ص۷۴؛ الریاض النضرة، ج۳، ص۱۵۸؛ وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۳.</ref>.

به همین شکل فرزند [[خلیفه]] هم این [[حسرت]] و [[غبطه]] را داشته است. و می‌گفته است: سه خصلت در [[علی بن ابی طالب]] وجود داشت که اگر یکی از آنها را داشتم برای من از شتران سرخ مو (از [[اموال]] بسیار با [[ارزش]] [[عرب]]) محبوب‌تر است: یکی آنکه او داماد رسول خدا {{صل}} بود، دیگر آنکه همه درب‌های ورود به مسجد بسته شد مگر درب خانه او و دیگر آنکه در [[نبرد خیبر]] پیامبر پرچم جنگ را به او داد<ref>{{عربی|سدوا عنی کل خوخه فی المسجد غیر خوخه ابی‌بکر}}؛ (وفاء الوفاء، ج۲، ص۶۲).</ref>.<ref>[[محمد علی جاودان|جاودان، محمد علی]]، [[جانشین پیامبر (کتاب)|جانشین پیامبر]]، ص ۲۸۵.</ref>

[[رده:حدیث سد ابواب]]