منجی در ادیان آسمانی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مهدویت}}

[[علامه مجلسی]] در [[بحارالانوار]] توضیح می‌دهد: بعد از اینکه در همه [[کتاب‌های آسمانی]] [[پیامبران]] [[وعده]] خود را نوشتیم، در [[قرآن]] نیز [[وعده]] خویش را تکرار کردیم. سپس می‌نویسد: مقصود از ذکر [[تورات]] است و بعضی از [[مفسران]] بر این باورند که مراد از [[زبور]] همه [[کتاب‌های آسمانی]] است. در کتاب [[انجیل]] و [[تورات]]، در موارد مختلف از [[ظهور]] [[مصلح بزرگ]] سخن به میان آمده است که اشاره به نمونه‌هایی از آن سودمند می‌نماید:  

زیرا شما را [[صبر]] لازم است تا [[اراده]] خدای را به جای آورده و [[وعده]] او را بیابید زیرا بعد از اندک زمانی آن [[آینده]] خواهد آمد و تاخیر نخواهد داشت<ref>[[احمد زمانی|زمانی، احمد]]، [[در انتظار رؤیت خورشید (مقاله)|در انتظار رؤیت خورشید]]، ص ۱۲.</ref>.

[[اعتقاد به منجی]]، عقیده‌ای مشترک در میانِ [[مذاهب]] و [[ملل]] [[جهان]] به شمار می‌رود؛ گرچه دربارۀ شخص [[موعود]] و [[شخصیت]] او و چگونگی [[ظهور]] و حوادث پس از آن، دیدگاه‌های گوناگونی وجود دارد.

[[انتظار]] [[مسیحا]] در عصر حاضر: حدود [[صد]] سال پیش متفکران [[یهود]] گفتند [[قوم]] ما در طول قرن‌هادر [[انتظار]] [[مسیحا]]، خواری‌ها را [[تحمل]] کرده است؛ و [[صبر]] ما تمام شد. باید خود برای پایان دادن به وضع موجود برخیزیم و برای گرفتن [[فلسطین]] (که در گذشته دور، پایگاه [[یهود]] بوده) [[اقدام]] کنیم. این گروه که بعدها به [[صهیونیست‌ها]] معروف شدند با [[مخالفت]] عموم [[یهودیان]] مواجه شدند؛ زیرا طبق [[باور]] [[یهود]]، فقط [[مسیحا]] می‌تواند به چنین کاری [[اقدام]] کند؛ ول [[صهیونیست‌ها]] با [[صبر]] و حوصله و [[تبلیغات]] فراوان و به این عنوان که ما می‌خواهیم برای [[قیام]] [[مسیحا]] پایگاهی در [[فلسطین]] ایجاد کنیم، گروه‌هایی از [[یهودیان]] را قانع کرده، و به سرزمین‌های اشغالی کوچ دادند و [[مکتب]] [[صهیونیسم]] و [[دولت]] [[غاصب]] [[اسرائیل]] را [[تشکل]] دادند. البته هنوز اقلّیتی از [[یهودیان]] بر اثر [[دلبستگی]] شدید به امیدهای قدیم، تشکیل [[دولت]] [[صهیونیستی]] را [[مخالف]] [[آرمان]] مسیحایی می‌دانند و پیوسته با آن [[مخالفت]] می‌کنند و معتقدند که باید به [[سنّت]] [[انتظار]] ادامه داد؛ ولی بیشتر [[یهود]]، [[صهیونیسم]] را از [[جان]] و [[دل]] پذیرفته‌اند و آن را رهگشای عصر [[مسیحا]] می‌دانند.

گفتنی است که با وجود تشکیل [[دولت]] [[صهیونیستی]]، همچنان تب و تاب [[انتظار]] [[موعود]] در میان [[یهودیان]] وجود دارد و همه آنان در [[انتظار]] [[مسیحا]] به سر می‌برند. این [[انتظار]] در میان افراطی‌ترین گروه‌های ضد [[صهیونیست]] و نیز سرسخت‌ترین گروه‌های طرفدار آن به یک اندازه است. جالب اینکه صهیونیست‌های اشغال‌گر فلسطینی علاوه بر دعاهای مسیحایی که روزانه می‌خوانند در پایان مراسم سالگرد تأسیس [[رژیم اسرائیل]] (پنجم ماه اِیّار عِبری) این‌گونه دفا می‌کنند: [[اراده خداوند]]، خدای ما چنین باد که به [[لطف]] او [[شاهد]] سپیده‌دم [[آزادی]] باشیم و نفخ صور [[مسیحا]] گوش ما را نوازش دهد.<ref>اقتباس از: آشنایی با ادیان بزرگ، ص ۱۲۵ و ۱۲۴.</ref>

[[بشارت]] [[مسیحای موعود]] در کتب [[یهود]]

چنانکه هویداست تعبیر [[قرآن]] از [[حکومت]] [[نیکان]] در [[آخرالزمان]] (= [[وراثت]] [[صالحان]]) همان است که در بشارت‌های [[زبور]] عصر حاضر موجود است و این [[حقیقت]] روشن، بیان‌گر اصالت [[موعود]] باوری در [[ادیان الهی]] است.

در تلمود آمده است: [[جوانان]] به [[پیروان]] بی‌احترامی کرده، آنان را خجالت خواهند داد و [[پیران]] در جلوی [[جوانان]] به پا خواهند ایستاد. دختر با [[مادر]]، و عروس با [[مادر]] شوهر [[مخالفت]] خواهد کرد و [[فرزند]] از [[پدر]] خود خجالت نخواهد کشید. محل تحصیل و مطالعه، به اماکن [[فساد]] تبدیل شده و [[دانش]] دِبیران، [[فاسد]] خواهد شد و کسانی که از [[خطا]] کردن بترسند، منفور خواهند بود.<ref>تلمود بابلی، سنهدرین (بخشی از تلمود است) ۹۷ الف.</ref>

بررسی مفهوم [[نجات]] و [[منجی]] در [[مسیحیّت]]

بنابراین چنان‌که [[منجی]] در دو بخش و با دو مفهوم در [[باور]] [[مسیحیان]] شکل گرفت است، موضوع [[نجات بشر]] نیز در دو مرحله انجام پذیرفته و تحقق می‌یابد. مرحله اول، [[ظهور]] اولیه [[عیسی]] است که پس از اندک زمانی از [[دعوت]] خود و پیش از تحقق بخشیدن به [[آرمان]] [[یهود]]، به [[صلیب]] کشیده می‌شود و با این کار، خود را فداری تمام [[مسیحیان]] می‌کند که به او [[ایمان]] داشته یا خواهند داشت و آنها را از [[گناه]] و پستی‌ای که نسلِ [[آدمی]] را گرفته است می‌رهاند؛ زیرا که به [[اعتقاد]] این [[قوم]]، [[آدم]] و [[حوا]] با خطای خود، [[نسل]] [[بشر]] را [[آلوده]] کردند و [[مسیح]] با [[فدا]] شدن خود در این مرحله، سبب [[نجات بشر]] از این [[گناه]] [[تاریخی]] شد.

در هزاره‌گرایی [[زردشتی]]، [[انتظار ظهور]] سه [[منجی]] از [[نسل]] [[زردشت]] مطرح شده است که [[ظهور]] ایشان سبب تقویت این [[آیین]] گردیده و بدی‌های [[اخلاقی]] را برطرف خواهد ساخت. سه [[منجی]] بزرگ [[زردشتی]] که در طول سه هزاره پایانی، [[ظهور]] می‌کنند، عبارتند از: هوشیدَر، هوشیدَرماه، [[سوشیانس]] (یعنی سودمند).

آخرین [[موعود]] [[زردشتی]]، [[سوشیانس]] برگزیده‌ای از [[نسل]] [[زردشت]] است. او مأموریّت دارد [[دین]] او را به کمال رساند و از پیراهه‌ها و [[بدعت‌ها]] [[پاک]] کند و [[ظلم و ستم]] را از [[جهان]] برداشته، [[کارها]] را بر مبنای «گاهان» (= گاتها، مقدس‌ترین بخش [[اوستا]]) قرار دهد. پس از آن همه [[مردم]]، [[مطیع]] فرمان‌های [[دینی]] و با یک‌دیگر [[دوست]] و [[مهربان]] خواهند بود. [[خشکسالی]] و [[فقر]] و [[بدبختی]] از میان خواهد رفت و جهانِ آرمانی شکل خواهد گرفت. بنابراین [[موعود]] [[زردشتی]] اولاً فردی مشخص است که در [[اوستا]] به نام، معرفی شده است و ثانیاً با [[هدف]] نجاتِ جمعی [[بشر]] [[ظهور]] خواهد کرد.  

به هر‌حال بنابر آموزه‌های [[آیین زرتشت]]، [[تولد پیامبر]] این [[آیین]]، در پایان هزاره نهم و یا آغاز هزاره دهم بود و بعد از وی سه پسر [[آینده]] او که موعود‌های [[نجات‌بخش]] در این [[آیین]] معرفی شدند، به فاصله‌ هزار سال خواهند آمد که آخرین آنان [[سوشیانس]]، در پایان هزاره دوازدهم [[ظهور]] خواهد کرد. او [[موعود]] اصلی [[زرتشتیان]] محسوب می‌شود. البته در جاماسب‌نامه شکل دیگری نیز آمده است: [[پیغمبر]] [[عرب]]، آخر [[پیغمبران]] باشد که در میان کوه‌های [[مکه]] پیدا شود. او با [[بندگان]] خود چیز خورد و به روش [[بندگان]] نشیند و [[دین]] او اشرف [[ادیان]] باشد و کتاب او [[باطل]] گرداند همه کتاب‌ها را... و از [[فرزندان]] دختر آن [[پیغمبر]] که [[خورشید]] [[جهان]] و شاه‌زنان نام دارد، کسی [[پادشاه]] شود در [[دنیا]] به [[حکم]] یزدان که [[جانشین]] آخر آن [[پیغمبر]] باشد... و [[دولت]] او به [[قیامت]] متصل باشد... و همه [[جهان]] را یک [[دین]] کند و دین‌گبری و [[زردشتی]] نماند و [[پیغمبران]] [[خدا]] و حکیمان.... و ابرها و بادها و مردان سفید رویان در [[خدمت]] او باشند.<ref>ظهور حضرت مهدی از دیدگاه اسلام، مذاهب و ملل جهان، ص ۳۵۲ و ۳۵۶.</ref>

[[اندیشه]] [[موعود]] خواهی [[آیین بودا]] با مفهوم میتریه همراه است. میتریه واژه‌ای از زبان سنسکریت است که از ریشه میتره به معنای [[مهربانی]] و [[دوست‌داشتنی]] است، ولی در زبان پالی، میته گویند.

[[جهان]] در [[عصر ظهور]] میتریه: «در این [[جهان]]، ساکنان بی‌شمار [[زمین]] هیچ جنایتی نمی‌کنند و عمل [[بدی]] از ایشان سرنمی‌زند و از خوبی کردن مسرورند. [[مردم]] بدون [[ضعف]] و نقیصه خواهند بود. آنان [[قوی]]، بزرگ و شادمانند، در حالی‌که [[بیماری]] بسیار کمی در میان آنها وجود خواهد داشت. آنها از [[رنج]] خارها [[آزاد]] خواهند بود و با برگ‌های سبز خود را خواهند پوشاند. آنها بدون هیچ زحمتی برنج را برای خود فراهم می‌آورند و در این [[جهان]] است که میتریه دهرمه (دهرم – درم) –به معنای [[دین]] [[حقیقی]]- را اعلام خواهد کرد».<ref>بحث منجی در آیین هندو و بودا برگرفته از منجی در ادیان، ص ۲۱۳ به بعد.</ref><ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۱۳۵-۱۴۳.</ref>.

* [[منجی در ادیان آسمانی چه کسی است؟ (پرسش)]]

{{پرسمان انتظار فرج}}

# [[پرونده:Fqs.jpg|22px]] [[احمد زمانی|زمانی، احمد]]، [[در انتظار رؤیت خورشید (مقاله)|'''در انتظار رؤیت خورشید''']]

# [[پرونده:1368914.jpg|22px]] [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|'''معارف و عقاید ۵''']].