دشمنان امام مهدی هنگام قیام: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* بی [[گمان]] در این مصاف بزرگ، شیطان‌ها و [[پیروان]] [[شیطان]]، گرد هم می‌آیند تا آخرین تلاش‌های خود را برای رودرویی با [[حق]] به کار گیرند. بررسی [[روایات]] به روشنی برخی از گونه‌های [[دشمنان]] [[حضرت]] را در [[هنگام قیام]] معرفی می‌کند؛ البته در پاره‌ای موارد ممکن است این گروه‌ها، شامل بخشی از گروه دیگر نیز بشوند، اما از آنجا که در [[روایات]] مورد اشاره قرار گرفته‌اند این گونه عنوان بندی شدند. در یک تقسم بندی کلی [[دشمنان]] به دو گروه تقسیم می‌شوند: ۱. غیر [[مسلمانان]] ([[کافران]]، [[مشرکان]]، [[یهود]] و [[نصارا]])؛ ۲. [[مسلمانان]] (طور عمده [[منافقان]]).

* '''غیر [[مسلمانان]]''':

** '''[[کافران]] و [[مشرکان]]''': نخستین گروهی که در برابر [[حضرت مهدی]] {{ع}} صف آرایی می‌کنند، [[مشرکان]] و کفارند؛ آنان که ادعا می‌کنند سرکرده [[مردم]] جهانند و [[نهضت]] [[آزادی]] بخش [[امام مهدی]] {{ع}} را [[مانع]] [[منافع]] ناروای خود می‌بینند. برای جلوگیری از [[پیروی]] [[مستضعفان]] از ایشان و [[حاکمیت]] محرومان، نیرو تهیه کرده و با [[سپاهیان]] [[امام]] درگیر می‌شوند. [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}<ref>"او کسی است که پیامبرش را با هدایت و دین درست، فرستاد تا آن را بر هر چه دین است پیروز گرداند، هر چند مشرکان خوش نداشته باشند": توبه، آیه ۳۳.</ref>؛ می‌فرماید: {{متن حدیث|"إِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ لَمْ یَبْقَ مُشْرِکٌ بِاللهِ الْعَظِیمِ وَ لَا کَافِرٌ إِلا کَرِهَ خُرُوجَه"}}<ref>عیاشی، تفسیر عیاشی، ج۲، ص۸۷.</ref>؛ آن گاه که [[قائم]] [[قیام]] کند، هیچ [[مشرک]] به [[خداوند]] بلند مرتبه و هیچ کافری نخواهد بود مگر اینکه از [[قیام]] او ناخشنود خواهد شد. آنان به دنبال این ناخرسندی، به [[دشمنی]] و [[جنگ]] با آن [[حضرت]] می‌پردازند. شیوه برخورد [[حضرت مهدی]] {{ع}} با آنان که همان شیوه [[پیامبر]] است به شدید‌ترین صورت ممکن خواهد بود که: {{متن قرآن|مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاء بَيْنَهُمْ}}<ref>فتح، آیه ۲۹.</ref>؛ [[محمد]] {{صل}} [[پیامبر]] خداست و کسانی که با اویند، بر [[کافران]]، سختگیر [و] با همدیگر مهربانند. شاید به جهت شرایطی که [[خداوند]] فراهم سازد، بسیار سخت‌تر و دردناک‌تر باشد.

** '''[[یهود]]، سرسخت‌ترین [[دشمن]]''': [[خداوند متعال]] در برخی [[آیات قرآن]]، از [[یهود]] به عنوان دشمن‌ترین گروه برای [[مؤمنان]] یاد کرده است<ref>مائده، آیه ۸۲.</ref>، از این‌رو به راحتی می‌توان گفت: در آن [[انقلاب جهانی]] این گروه از هیچ تلاشی برای [[سرکوب]] [[یاران]] [[حق]] فروگذاری نمی‌کنند. در بعضی [[روایات]]، بیشترین [[پیروان دجال]] از [[یهود]] دانسته شده و [[دشمنی]] [[دجال]] نیز با [[حضرت مهدی]] {{ع}} بسیار روشن است. ابن [[عمر]] گوید:… [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: {{متن حدیث|"… أَکْثَرُ أَتْبَاعِهِ الْیَهُودُ وَ النسَاءُ وَ الْأَعْرَابُ… "}}<ref>ر. ک: صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۵۲۸، ح۲؛ ابن ابی شیبه، المصنف، ج۸، ص۶۶۱.</ref>؛ و بیشتر [[پیروان]] او [[یهود]] و [[زنان]] و اعرابند.

** [[نصارا]]: از آنجایی که [[امام مهدی]] {{ع}} در [[قیام جهانی]] خود، جز به برپایی [[دستورات الهی]] [[اقدام]] نمی‌کند، از این‌رو همه [[دشمنان]] از جمله [[نصارا]]، در برابر او [[دشمنی]] می‌کنند.

* '''[[مسلمانان]]''': در این بخش، کسانی به [[دشمنی]] با [[حضرت]] بر می‌خیزند که در ظاهر به [[آموزه‌های اسلامی]] [[اعتقاد]] دارند، اما به جهت برخی امور، [[هنگام ظهور]] از [[پیروی]] آن [[حضرت]] سر باز می‌زنند و در صف [[دشمنان]] قرار می‌گیرند. در اینجا به برخی از این افراد و یا گروه‌ها اشاره می‌شود:

** '''[[منافقان]]''': بررسی‌ها، نشان می‌دهد به جز [[کافران]]، [[مشرکان]]، [[یهود]] و [[نصارا]] گروه‌های دیگری نیز به مقابله با [[حضرت]] بر می‌خیزند که در میان آنان کسانی که پیش‌تر ادعای موافقت با [[امام]] را داشتند، دیده می‌شود. آنان منافقانی هستند که به [[پندار]] خود، منافعشان را در [[ظهور]] او می‌جستند و اینک بر خلاف این [[پندار]]، [[قیام]] آن [[حضرت]] را بر مبنای [[عدل و قسط]] می‌بینند! گویی به طور دقیق [[تاریخ]] تکرار می‌شود و کسانی که [[حکومت امام علی]] {{ع}} را برای رسیدن به [[دنیا]] می‌خواستند، از مدار [[ولایت]] او خارج و در صف [[دشمنان]] آن [[حضرت]] وارد می‌شوند!! در طول [[تاریخ اسلام]]، افرادی از [[منافقان]]، با سوء استفاده از آزادی‌های [[اسلامی]]، وارد [[مسلمانان]] شده و با [[تظاهر]] به [[شعائر اسلامی]]، از امکانات [[جامعه اسلامی]]، استفاده کرده‌اند! [[مصالح اسلام]] نیز، ایجاب می‌کرد [[پیامبر]] {{صل}} و [[امامان معصوم]] {{ع}}، با آنان [[مدارا]] کنند و از درونشان پی جویی نکنند. در [[حکومت]] [[مهدی]] {{ع}}، این گونه افراد در صدد نفوذ در [[حکومت]] و [[جامعه اسلامی]] بر می‌آیند. [[حضرت]]، پس از درهم شکستن [[مقاومت]] [[مخالفان]]، پیروزمندانه وارد [[کوفه]] می‌شود و [[منافقان]] را در ردیف سایر فرقه‌های [[منحرف]] نافرمان، از میان بر می‌دارد.

** '''راحت طلبان''': "[[راحت‌طلبی]]" ریشه در خود پرستی دارد و [[خودخواهی]]، منشأ همه [[مفاسد]] است. لذت‌طلبی حالتی را در [[انسان]] ایجاد می‌کند که همه معیارهای [[اعتقادی]] و [[اخلاقی]] او را دگرگون می‌سازد. [[لذت]] طلب، [[دین]] را به گونه‌ای توجیه می‌کند که با [[رفاه]] او در تزاحم نباشد؛ او بیشتر به دنبال آن دسته از [[احکام]] ساده و بدون دردسر است که دنیای او در خطر نیفتد. [[انقلاب جهانی امام زمان]] {{ع}}، بدون گذشتن از [[آتش]] و [[خون]] به [[پیروزی]] نمی‌رسد؛ در [[نبرد]] محرومان با [[مستکبران]]، برق تیغ [[بلا]]، [[ایمان‌ها]] را به [[آزمایش]] در می‌آورد. [[مؤمنان راستین]] پیشاپیش به استقبال رفته و خود را برای [[بلاها]] آماده می‌سازند؛ ولی راحت طلبان با دستاویز قرار دادن [[مذهب]]، در پس توجیه وضع و پایگاه خویش هستند. در دوران [[انتظار]]، بیش از همه چیز، در [[فکر]] [[زندگی]] خودند و [[انتظار]] را بیشتر در [[دعا]] و…. می‌جویند.

** '''جمود اندیشان''': از آغاز [[تاریخ اسلام]]، ظاهرگرایان از مهم‌ترین کسانی اندکه [[مانع]] گسترش [[دین]] می‌باشند، کسانی که به [[باطن]] و [[روح]] و [[هدف]] [[دین]] توجه نکرده و افق درکشان فراتر از پوست و قالب را نمی‌نگرد. دور بودن از واقعیت‌های عینی، آنان را کوته بین و به خود محوری دچار کرده، محدود بودن درکشان نسبت به [[دین]]، موجب می‌شود در بحران‌ها و زمان‌های حساس، [[تکلیف]] خود را نشاسند و آن گونه که [[شایسته]] است، از [[پیامبر]] و [[امامان]] {{ع}} [[پیروی]] نکنند و گاهی نیز به رویارویی با آنان بپردازند! هنگام [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}}، نه فقط [[تحجر]] در [[اندیشه‌ها]] و [[رفتار]] [[اجتماعی]]، از میان نمی‌رود که به گونه‌هایی نو، جلوه می‌کند. [[محمد]] بن أبی حمزه از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده است: {{متن حدیث|"الْقَائِمُ {{ع}} یَلْقَی فِی حَرْبِهِ مَا لَمْ یَلْقَ رَسُولُ اللهِ {{صل}} إِن رَسُولَ اللهِ ص أَتَاهُمْ وَ هُمْ یَعْبُدُونَ حِجَارَهً مَنْقُورَهً وَ خُشُباً مَنْحُوتَهً وَ إِن الْقَائِمَ یَخْرُجُونَ عَلَیْهِ فَیَتَأَولُونَ عَلَیْهِ کِتَابَ اللهِ وَ یُقَاتِلُونَهُ عَلَیْهِ"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۹۷، ح۳.</ref>؛ [[قائم]] {{ع}} در [[پیکار]] خود با چنان چیزی مواجه خواهد شد که [[رسول خدا]] {{صل}} با آن مواجه نگردید! همانا [[رسول خدا]] {{صل}} در حالی به سوی [[مردم]] می‌آمد که آنان بت‌های سنگی و چوب‌های تراشیده را [[پرستش]] می‌کردند؛ ولی [[قائم]] چنان است که علیه او [[خروج]] می‌کنند و [[کتاب خدا]] را علیه او [[تأویل]] می‌کنند و به استناد همان [[تأویل]] با او به [[جنگ]] بر می‌خیزند: [[فضیل بن یسار]] گوید: شنیدم [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرمود: {{متن حدیث||"إِن قَائِمَنَا إِذَا قَامَ اسْتَقْبَلَ مِنْ جَهْلِ الناسِ أَشَد مِما اسْتَقْبَلَهُ رَسُولُ اللهِ مِنْ جُهالِ الْجَاهِلِیهِ"}}؛ [[قائم]] ما چون [[قیام]] کند، [[مردم]] از روی [[جهل]] با او برخورد می‌کنند؛ شدیدتر از آنچه [[رسول خدا]] با آن از سوی نادانان [[جاهلیت]] روبه رو شد. گفتم: این چگونه ممکن است؟ فرمود: {{متن حدیث|"إِن رَسُولَ اللهِ {{صل}} أَتَی الناسَ وَ هُمْ یَعْبُدُونَ الْحِجَارَهَ وَ الصخُورَ وَ الْعِیدَانَ وَ الْخُشُبَ الْمَنْحُوتَهَ وَ إِن قَائِمَنَا إِذَا قَامَ أَتَی الناسَ وَ کُلهُمْ یَتَأَولُ عَلَیْهِ کِتَابَ اللهِ یَحْتَج عَلَیْهِ بِهِ ثُم قَالَ أَمَا وَ اللهِ لَیَدْخُلَن عَلَیْهِمْ عَدْلُهُ جَوْفَ بُیُوتِهِمْ کَمَا یَدْخُلُ الْحَر وَ الْقُر"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۹۶، ح۱.</ref>؛ همانا [[رسول خدا]] درحالی به سوی [[مردم]] آمد که آنان سنگ و کلوخ و چوب‌های تراشیده و مجسمه‌های چوبین را می‌پرستیدند؛ [[قائم]] ما چون [[قیام]] کند در حالی به سوی [[مردم]] می‌آید که جملگی [[کتاب خدا]] را علیه او [[تأویل]] می‌کنند و بر او بدان [[احتجاج]] می‌نمایند! سپس فرمود: بدانید به [[خدا]] [[سوگند]]! موج دادگستری او بدان گونه که گرما و سرما نفوذ می‌کند تا درون خانه‌های آنان راه خواهد یافت. ناگفته نماند [[امام]]، در مرحله [[دعوت]]، به [[تبیین]] اهداف و [[علل]] اقدامات خود می‌پردازد و ابهامی برای [[مردم]] باقی نمی‌گذارد تا تمام [[حق]] آشکار گردد. آن گاه که [[حق]] آشکار شد، اگر [[دشمنان]] از آن سر باز زدند، [[حضرت]] [[اقدام]] [[نظامی]] می‌کند.  

* [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} همه سرکشان که از [[دستورات]] [[قائم آل محمد]] [[سرپیچی]] کنند را به [[هلاکت]] و نابودی [[بشارت]] داده است که فرمود: {{متن حدیث|"مَنْ تَبِعَهُ نَجَا وَ مَنْ تَخَلفَ عَنْهُ هَلَک"}}<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۲، ص۵۹، ح ۲۳۰.</ref>؛ هر کس از او [[پیروی]] کند، [[نجات]] می‌یابد و هر کس [[سرپیچی]] کند، نابود می‌شود. در روایاتی چند از شدت برخورد آن [[حضرت]] با برخی از عرب‌ها سخن به میان آمده است. شاید به این [[دلیل]] که شماری [[مسلمانان]] از میان عرب‌ها هستند و بیشترین [[ستم]] به [[اهل بیت پیامبر]] {{ع}} از طرف آنان صورت گرفته است. امروزه نیز این [[دشمنی]] با [[پیروان اهل بیت]] {{ع}} و هم سویی با [[استکبار]]، در بخش قابل توجهی از آنان به چشم می‌خورد. [[ابو بصیر]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده است: {{متن حدیث|"إِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ لَمْ یَکُنْ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ الْعَرَبِ وَ قُرَیْشٍ إِلا السیْفُ مَا یَأْخُذُ مِنْهَا إِلا السیْفَ"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۳۴، ح ۲۱.</ref>؛ هنگامی که [[قائم]] [[قیام]] کند، میان او و [[عرب]] و [[قریش]] جز [[شمشیر]] چیزی نخواهد بود؛ از آنان چیزی دریافت نخواهد کرد جز [[شمشیر]]. [[امام باقر]] {{ع}} نیز فرمود: {{متن حدیث|"یقُومُ الْقَائِمُ بِأَمْرٍ جَدِیدٍ وَ کِتَابٍ جَدِیدٍ وَ قَضَاءٍ جَدِیدٍ عَلَی الْعَرَبِ شَدِیدٌ لَیْسَ شَأْنُهُ إِلا السیْفَ لَا یَسْتَتِیبُ أَحَداً وَ لَا یَأْخُذُهُ فِی اللهِ لَوْمَهُ لَائِمٍ"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۳۳، ح ۱۹.</ref>؛ [[قائم]]، به امری نوین و [[دستورات]] تازه و [[قضایی]] جدید [[قیام]] خواهد کرد. این بر [[عرب]] سخت گران خواهد بود (یا سخت خواهد گرفت). او را کاری جز با [[شمشیر]] نیست؛ [[توبه]] هیچ کس را نمی‌پذیرد و در کار [[خدا]] از ملامت هیچ شخص خرده گیری باک ندارد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص۱۸۹-۱۹۴.</ref>.