برچسب‌ها: برگردانده‌شده پیوندهای ابهام‌زدایی |
برچسب‌ها: برگردانده‌شده پیوندهای ابهام‌زدایی |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| '''[[شهادت|شهادت]] ''' به‌معنای کشته شدن و جان دادن در راه [[خداوند]] از مسائلی است که در نظام ارزشی اسلام به‌عنوان معیاری شناخته شده که بیشتر [[ارزش‌ها]] و [[اعمال صالح]] با آن سنجیده شده و در طبقه‌بندی ارزش‌ها، جایگاه ارزشی خود را باز می‌یابند. شهادت برای انسان‌های پاک باخته‌ای که عاشقان خدا جویند و خداگونه راه می‌پویند راه میان بری است که بسیار زود آنها را به [[هدف]] مقدسشان می‌رساند. | | '''[[عبدالعظیم حسنی| عبدالعظیم حسنی]]''' از نوادگان [[امام مجتبی]]{{ع}} است که به دلیل حضورش در [[شهر]] [[ری]] بین [[ایرانیان]] [[شهرت]] دارد. [[نجاشی]] به نقل از [[احمد برقی]] می‌‌نویسد: عبدالعظیم از [[حاکم]] وقت گریخته، به ری آمد و در اتاق کوچکی در زیرخانه یکی از [[شیعیان]] ساکن شد و اوقات را به [[عبادت]] می‌‌گذراند. [[روز]] را به [[روزه]] و شب را به [[تهجد]] مشغول بود و گاه پنهانی بیرون می‌‌رفت و قبری را که اکنون مقابل بارگاه اوست، [[زیارت]] می‌‌نمود و می‌‌گفت: او از فرزندان [[موسی بن جعفر]]{{ع}}است. کم کم [[مردم]] از حضور وی [[آگاه]] شدند. عبدالعظیم سرانجام [[بیمار]] شد و از [[دنیا]] رفت و هنگامی که لباسش را بیرون آوردند تا او را [[غسل]] دهند به نسبش پی بردند، چون کاغذی در لباسش یافتند که نام و نسب خود را تا [[امیر مؤمنان]]{{ع}} ثبت کرده بود. |
|
| |
|
| مصداق [[حقیقی]] شهادت، کشته شدن در معرکه [[جهاد]] با [[دشمن]] [[دین]] است؛ اما در [[روایات]] آمده است که [[جان]] باختن در برخی حالات دیگر نیز اجر و ارج شهادت دارد؛ مثلًا کسی که به حال [[دوستی]] و حب [[آل محمد]] {{صل}} از [[دنیا]] برود، یا کسی که در حال [[دفاع]] از [[جان]]، [[مال]] یا ناموس خویش کشته شود، اجر [[شهید]] می‌بَرَد.
| | از [[امام حسن عسکری]]{{ع}} [[روایت]] شده که [[زیارت]] عبدالعظیم در [[ری]] معادل [[زیارت امام حسین]]{{ع}} است، اما [[مرحوم خوئی]] این خبر را [[ضعیف]] میداند. [[وفات]] حسنی را در نیمه [[شوال]] یکی از سال‌های ۲۵۰ تا ۲۵۵ نوشته‌اند. کتاب‌های "خطب امیرالمؤمنین{{ع}}" و "الیوم و اللیلة" از اوست. |
|
| |
|
| اسلام نگاه ویژه‌ای به [[شهادت]] دارد. [[اندیشمندان مسلمان]]، فداکردن [[جان]] در کمال [[هوشیاری]] و [[آزادی]] برای رسیدن به هدفی والاتر و بهتر از [[زندگی دنیوی]] را شهادت می‌نامند. از منظر اسلام مرگی شهادت خوانده می‌شود که [[انسان]] تنها برای هدفی [[مقدس]] و به تعبیر [[قرآن کریم]] «[[فی سبیل الله]]» [[انتخاب]] کند. در این حالت کسی که به درجه شهادت می‌رسد، چنان‌که در برخی [[روایات]] آمده به عالی‌ترین مراتبی دست پیدا کرده که انسان می‌تواند در [[سیر]] صعودی خود به آن برسد. [[علمای دین]] منشأ [[قداست]] [[شهدا]] را [[جهاد در راه خدا]] و آگاهانه بودن عمل آنان می‌دانند. در این راه نویددادن [[قرآن]] به «[[اجر]] عظیم»، «بهشت ابدی»، «[[رضایت الهی]]» ، «فوز عظیم» و رسیدن به {{متن قرآن|إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ}} [[مؤمنان]] را [[مشتاق]] شهادت می‌کند.
| | <div class="mainpage_box_more">[[عبدالعظیم حسنی|ادامه]]</div> |
| | |
| «[[شهید]] و شهادت» به معنای «کشته شدن در [[راه خدا]]»، در تعدادی از [[آیات قرآن]] به‌کار رفته‌است. این کلمات غالباً ذیل [[آیات جهاد]] به‌کار رفته‌اند. قرآن تأکید دارد که کشته‌شدگان در راه خدا را نباید مرده پنداشت و به جهادگران [[وعده]] می‌دهد اگر در راه خدا کشته شوند مورد [[رحمت]] و عنایت او قرار خواهند گرفت. قرآن [[پاداش]] آنان را {{متن قرآن|وَيُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّفَهَا لَهُمْ}} و شهادت را مایه [[بخشش گناهان]] میداند.
| |
| | |
| در روایات نیز [[شهادت در راه خدا]] بسی بزرگ داشته شده است؛ چنان‌که شرافتمندانه‌ترین [[مرگ]] خوانده شده است و محبوب‌ترین قطره در نزد [[خداوند]] قطرات [[خون]] شهید شمرده شده است و [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} هزار ضربه [[شمشیر]] را که در راه خدا بر او فرود آید، گواراتر از مرگ در بستر دانسته است. [[شهادت]] کفاره گناهان و عامل از میان بردن آنهاست. در [[فقه اسلامی]] [[شهید]] میدان [[جنگ]]، با [[لباس]] خود و بدون [[غسل]] به خاک سپرده می‌شود. از سوی دیگر، در فرهنگ اسلامی کسی که در راه [[شناخت حق]] یا در حال صدقه دادن یا برای [[دفاع]] از [[خانواده]] و مالش کشته شود نیز در شمار [[شهدا]] شمرده شده‌است.
| |
| | |
| <div class="mainpage_box_more">[[قتل فی سبیل الله|ادامه]]</div> | |
