افطار در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[واجب]]: اگر [[روزه‌دار]] پیش از ظهر [[سفر]] کند، واجب است ـ هرچند با دست برداشتن از [[نیّت]] روزه ـ افطار کند. همچنین اگر شخص در میان [[روز]] متوجه شود که ادامه روزه برای وی [[زیان]] آور است<ref>جواهر الکلام، ج۱۷، ص۱۳۳ و ج۱۶، ص۳۴۷.</ref>. نیز افطار بر [[زن]] آبستن که زاییدن وی نزدیک است و بر زن شیرده در صورت زیان‌آور بودن روزه برای وی یا کودک، واجب است<ref>جواهر الکلام، ج۱۷، ص۱۵۱ ـ ۱۵۴.</ref> اگر برای زن و [[مرد]] کهنسال و کسی که [[بیماری]] [[تشنگی]] دارد، روزه گرفتن [[مشقّت]] بسیار داشته باشد، در اینکه افطار بر آنان واجب است یا جایز، [[اختلاف]] است. نظر اکثر [[فقها]] [[وجوب]] افطار است<ref>جواهر الکلام، ج۱۷، ص۱۵۰.</ref>.

# [[حرام]]: افطار روزه واجب معیّن، مانند روزه [[ماه رمضان]] و روزه [[نذر]] معیّن و قضای روزه ماه رمضان بعد از ظهر، و نیز به قول مشهور، افطار روزه ماه رمضان در سفر در صورت [[مسافرت]] بعد از ظهر و باطل کردن روزه [[اعتکاف]] بعد از واجب شدن آن، حرام و موجب کفّاره است<ref>جواهر الکلام، ج ۱۶، ص۲۶۴ ـ ۲۶۶ و ج۲۹، ص۵۰.</ref>.

# [[مکروه]]: افطار روزه [[مستحب]] بعد از زوال [[کراهت]] دارد<ref>العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲؛ جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۱۱۵.</ref>.

# مستحب: کسی که روزه مستحب گرفته، اگر مهمان مؤمنی شود، مستحب است بدون آنکه میزبان را از روزه بودن خود مطّلع سازد، افطار کند<ref>جواهر الکلام، ج ۲۹، ص۵۰ ـ ۵۱؛ وسائل الشیعة، ج ۱۰، ص۱۵۲.</ref>.

# [[مباح]]: به قول مشهور، کسی که قضای روزه ماه رمضان را گرفته، می‌تواند پیش از ظهر افطار کند؛ خواه با عذر یا بدون عذر<ref>جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۵۱ ـ ۵۳.</ref>. افطار روزه مستحب قبل از ظهر مباح است<ref>العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲.</ref>.