تعویذ: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==))
 
(۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط =
| عنوان مدخل  =
| مداخل مرتبط =
| پرسش مرتبط  =
}}


==مقدمه==
== مقدمه ==
[[تعویذ]] به مفهوم نخست ـ که به آن "عوذه" یا "تعویذه" نیز گفته می‏‌شود ـ به منظور فوق برای خود یا دیگری خوانده و یا نوشته شده و همراه می‏‌گردد.
تعویذ عبارت است از اذکاری خاص برای دفع [[چشم زخم]]، [[سحر]]، افات و [[بلایا]] و برطرف کردن دردها و [[بیماری‌ها]]. تعویذ ـ که به آن "عوذه" یا "تعویذه" نیز گفته می‏‌شود ـ برای خود یا دیگری خوانده و یا نوشته شده و همراه می‏‌گردد.


==[[حکم تکلیفی]]==
== [[حکم تکلیفی]] ==
تعویذ با [[قرآن]]، اسامی [[خداوند]]، [[اذکار]] و [[ادعیه]] وارد شده از [[معصومان]]{{عم}} و مضامین صحیح، جایز و با اذکار مجهول و مضامین [[نادرست]] [[حرام]] است. <ref>کشف الغطاء، ج۳، ص:۴۶۰؛ وسائل الشیعة، ج۶، ص:۲۳۶</ref> از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و دیگر معصومان{{عم}} تعویذهای بسیاری در موضوعات مختلف نقل شده که در کتب [[روایی]] به تفصیل آمده است.<ref>بحار الانوار، ج۷۳، ص:۲۵۱، ج۸۷، ص:۱۲۷ ـ ۳۴۱ و ج۹۱، ص:۱۹۳ ـ ۴۰۶</ref>
تعویذ با [[قرآن]]، اسامی [[خداوند]]، [[اذکار]] و [[ادعیه]] وارد شده از [[معصومان]]{{عم}} و مضامین صحیح، جایز و با اذکار مجهول و مضامین نادرست [[حرام]] است<ref>کشف الغطاء، ج۳، ص۴۶۰؛ وسائل الشیعة، ج۶، ص۲۳۶</ref>. از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و دیگر معصومان{{عم}} تعویذهای بسیاری در موضوعات مختلف نقل شده که در کتب [[روایی]] به تفصیل آمده است<ref>بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۵۱، ج۸۷، ص۱۲۷ ـ ۳۴۱ و ج۹۱، ص۱۹۳ ـ ۴۰۶</ref>.


==[[احکام]]==
==[[احکام]] ==
همراه داشتن تعویذ حتّی برای [[زن]] حائض،  <ref>وسائل الشیعة، ج۲، ص:۳۴۲؛ کشف الغطاء، ج۳، ص:۴۶۰</ref> ساختن محفظه طلا یا نقره‏ای برای آن <ref>العروة الوثقی، ج۱، ص:۱۵۸؛ منهاج الصالحین (خوئی)، ج۱، ص:۱۲۸</ref> و گرفتن اجرت بر تعویذِ [[مشروع]]، [[مباح]] <ref>استفتاآت (امام خمینی)، ج۲، ص:۲۹</ref> و دمیدن در آن [[مکروه]] است. <ref>وسائل الشیعة، ج۶، ص:۳۵۰.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۲، صفحه ۵۴۴-۵۴۵.</ref>
همراه داشتن تعویذ حتّی برای [[زن]] حائض<ref>وسائل الشیعة، ج۲، ص۳۴۲؛ کشف الغطاء، ج۳، ص۴۶۰</ref>، ساختن محفظه طلا یا نقره‏ای برای آن<ref>العروة الوثقی، ج۱، ص۱۵۸؛ منهاج الصالحین (خوئی)، ج۱، ص۱۲۸</ref> و گرفتن اجرت بر تعویذِ [[مشروع]]، [[مباح]]<ref>استفتاآت (امام خمینی)، ج۲، ص۲۹</ref> و دمیدن در آن [[مکروه]] است<ref>وسائل الشیعة، ج۶، ص۳۵۰.</ref>.<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۲ (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۲]]، ص۵۴۴-۵۴۵.</ref>
 
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:1368945.jpg|22px]] [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت''']]
# [[پرونده:1368945.jpg|22px]] [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۲''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۲۰: خط ۲۳:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:تعویذ]]
[[رده:مفاهیم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۴۲

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

تعویذ عبارت است از اذکاری خاص برای دفع چشم زخم، سحر، افات و بلایا و برطرف کردن دردها و بیماری‌ها. تعویذ ـ که به آن "عوذه" یا "تعویذه" نیز گفته می‏‌شود ـ برای خود یا دیگری خوانده و یا نوشته شده و همراه می‏‌گردد.

حکم تکلیفی

تعویذ با قرآن، اسامی خداوند، اذکار و ادعیه وارد شده از معصومان(ع) و مضامین صحیح، جایز و با اذکار مجهول و مضامین نادرست حرام است[۱]. از پیامبر اکرم(ص) و دیگر معصومان(ع) تعویذهای بسیاری در موضوعات مختلف نقل شده که در کتب روایی به تفصیل آمده است[۲].

احکام

همراه داشتن تعویذ حتّی برای زن حائض[۳]، ساختن محفظه طلا یا نقره‏ای برای آن[۴] و گرفتن اجرت بر تعویذِ مشروع، مباح[۵] و دمیدن در آن مکروه است[۶].[۷]

منابع

پانویس

  1. کشف الغطاء، ج۳، ص۴۶۰؛ وسائل الشیعة، ج۶، ص۲۳۶
  2. بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۵۱، ج۸۷، ص۱۲۷ ـ ۳۴۱ و ج۹۱، ص۱۹۳ ـ ۴۰۶
  3. وسائل الشیعة، ج۲، ص۳۴۲؛ کشف الغطاء، ج۳، ص۴۶۰
  4. العروة الوثقی، ج۱، ص۱۵۸؛ منهاج الصالحین (خوئی)، ج۱، ص۱۲۸
  5. استفتاآت (امام خمینی)، ج۲، ص۲۹
  6. وسائل الشیعة، ج۶، ص۳۵۰.
  7. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۲، ص۵۴۴-۵۴۵.