اهل کتاب در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[اهل کتاب]] به ویژه [[یهود]] همواره در پی [[انتقام]] از مسلمانان بودند و یکی از راه‌های انتقام ایجاد تفرقه میان آنان بوده است و چون اهل کتاب از دیرباز در [[مدینه]] و پیرامون آن سکونت داشتند و از [[اختلافات]] دیرینه میان [[اوس و خزرج]] و ریشه این [[منازعات]] با خبر بودند با استفاده از هر [[فرصت]] مناسبی این منازعات را به یاد آنان انداخته، [[آتش فتنه]] را شعله‌ور می‌ساختند. شماری از [[مفسران]]<ref>جامع‌البیان، مج ۳، ج ۴، ص۳۲ ـ ۳۳؛ تفسیر قرطبی، ج ۴، ص۱۰۰؛ لباب النقول، ص۶۵.</ref> [[آیات]] {{متن قرآن|قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لِمَ تَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ مَنْ آمَنَ تَبْغُونَهَا عِوَجًا وَأَنْتُمْ شُهَدَاءُ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ}}<ref>«بگو: ای اهل کتاب! چرا مؤمنان را از راه خداوند باز می‌دارید و آن را با آنکه خود (به درستی آن) گواهید کژ می‌خواهید و خداوند از آنچه می‌کنید غافل نیست» سوره آل عمران، آیه ۹۹.</ref>، {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تُطِيعُوا فَرِيقًا مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ يَرُدُّوكُمْ بَعْدَ إِيمَانِكُمْ كَافِرِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! اگر از دسته‌ای از کسانی که به آنان کتاب داده شده است فرمانبرداری کنید شما را پس از ایمانتان به کفر باز می‌گردانند» سوره آل عمران، آیه ۱۰۰.</ref>، را اشاره به این [[تفرقه‌افکنی]] از سوی یهود دانسته‌اند: {{متن قرآن|قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لِمَ تَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ مَنْ آمَنَ تَبْغُونَهَا عِوَجًا وَأَنْتُمْ شُهَدَاءُ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ}}<ref>«بگو: ای اهل کتاب! چرا مؤمنان را از راه خداوند باز می‌دارید و آن را با آنکه خود (به درستی آن) گواهید کژ می‌خواهید و خداوند از آنچه می‌کنید غافل نیست» سوره آل عمران، آیه ۹۹.</ref>. گاهی نیز کار [[اختلاف]] برانگیزی چنان مؤثر می‌افتاد که دو طرف دست به [[سلاح]] می‌بردند. در این‌گونه موارد [[آتش فتنه]] با تماس‌های مکرر [[پیامبر]]{{صل}} با [[اوس و خزرج]] و [[پند]] و [[نصیحت]] آنها خاموش می‌شد<ref>جامع‌البیان، مج ۳، ج ۴، ص۳۲ ـ ۳۳؛ تفسیر قرطبی، ج ۴، ص۱۰۰؛ لباب النقول، ص۶۵.</ref>.<ref>[[علی نصیری|نصیری، علی]]، [[اهل کتاب - نصیری (مقاله)|مقاله «اهل کتاب»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۵]]، ص۱۴۷.</ref>

برخی [[کافران]] [[اهل‌کتاب]] گاه با منافقان برای [[جنگ]] با [[مسلمانان]] همدست می‌شدند تا جایی که منافقان به آنان [[وعده]] [[همراهی]] در جنگ می‌دادند، ازاین‌رو [[خداوند]] این دسته از [[اهل کتاب]] را [[برادران]] منافقان دانسته است: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ نَافَقُوا يَقُولُونَ لِإِخْوَانِهِمُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَئِنْ أُخْرِجْتُمْ لَنَخْرُجَنَّ مَعَكُمْ وَلَا نُطِيعُ فِيكُمْ أَحَدًا أَبَدًا وَإِنْ قُوتِلْتُمْ لَنَنْصُرَنَّكُمْ وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ}}<ref>«آیا به کسانی ننگریسته‌ای که دورویی می‌کنند، به برادران کافر خود از اهل کتاب می‌گویند: اگر شما را بیرون راندند ما نیز با شما بیرون خواهیم آمد و هیچ‌گاه به زیان شما از هیچ کس فرمان نمی‌بریم و اگر با شما جنگ شود به شما یاری خواهیم رساند و خداوند گواه است» سوره حشر، آیه ۱۱.</ref>، [[آیه]] را در [[شأن]] [[یهود]] [[بنی نضیر]] نازل دانسته‌اند. هنگامی که [[پیامبر اسلام]]{{صل}} آهنگ جنگ با آنان کرد منافقان [[مدینه]] پیغام [[مقاومت]] و [[پایداری]] دادند و اینکه در صورت درگیری یا کوچ اجباری با آنان همراه خواهند شد<ref>جامع البیان، مج ۱۴، ج ۲۸، ص۵۹؛ مجمع البیان، ج ۹، ص۳۹۵؛ المیزان، ج ۱۹، ص۲۱۲.</ref>.<ref>علی نصیری|نصیری، علی، اهل کتاب - نصیری (مقاله)|مقاله «اهل کتاب»، دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم، ج۵، ص۱۴۷.</ref>