امام حسن مجتبی در زمان پیامبر خاتم: تفاوت میان نسخه‌ها

از آنجا که حاضران در مراسم [[مباهله]] [[شریک]] در دعوی به شمار می‌آمدند بنابراین، علی و [[فاطمه]] و حسن و حسین{{عم}} نیز در دعوی و فراخوان برای [[اثبات]] مباهله شریک تلقی می‌شدند و این خود، یکی از برجسته‌ترین فضایلی است که خداوند آن را مخصوص [[اهل بیت]] پیامبرش قرار دارد<ref>به تفسیر المیزان، ج۳، ص۲۲۴ و دلائل الصدق، ج۳، بخش ۱، ص۸۴ مراجعه شود.</ref>.

آن‌گاه که پیامبر اکرم{{صل}} [[خاندان]] خویش را در [[ماجرای مباهله]] شرکت داد، فراسوی این حادثه مجموعه‌ای از [[اهداف تربیتی]] و [[سیاسی]] قرار داشت از جمله: # حضور عنصر [[زن]] در رخدادی [[دینی]] و سرنوشت‌ساز نظیر مباهله که در وجود [[مقدس]] [[فاطمه زهرا]]{{س}} برجسته‌ترین نمونه زن [[مسلمان]]، تبلور داشت تنها در جهت محو و نابودی مفهوم [[جاهلی]] تنفرآمیزی صورت پذیرفت که کوچکترین ارزشی برای زن قائل نمی‌شد، بلکه او را منبع [[شقاوت]] [[بلا]] و [[مصیبت]] و موجب ننگ و عار و خواستگاه [[خیانت]] تلقی می‌کردند<ref>الصحیح من سیرة النبی الاعظم، ج۱، ص۴۵- ۴۷.</ref> و برای هیچ‌یک از آنان قابل تصور نبود که ببینند زن در چنین مسأله حساس و مهمّی، بلکه مسأله مقدسی از این دست، شرکت جوید تا چه رسد به اینکه [[شریک]] دعوی به‌شمار آید و در جهت پابرجا ساختن مباهله فراخوانده شود: حضور امام حسن و امام حسین{{ع}} در ماجرای مباهله به عنوان فرزندان [[رسول اکرم]]{{صل}} با اینکه آن دو در [[حقیقت]] فرزندان صدیقه کبری [[فاطمه زهرا]]{{س}} به‌شمار می‌آمدند، دلیلی مهم محسوب شده و از مفهومی ژرف برخوردار است.؛ چراکه به دلالت [[آیه شریفه]] [[مباهله]]، حسن و حسین{{عم}} را که- فرزندن دختر پیامبرند - می‌توان فرزندان [[رسول اکرم]]{{صل}} خواند زیرا آن حضرت پس از آن‌که به [[مسیحیان نجران]] [[وعده]] فراخواندن فرزندانش را داد، [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} را با خود آورد<ref>تفسیر رازی، ج۸، ص۸۱، فتح الغدیر، ج۱، ص۳۴۷، تفسیر نیشابوری در حاشیه تفسیر طبری، ج۳، ص۲۱۴، تبیان، ج۲، ص۴۸۵ به نقل از ابو بکر رازی (غیر از فخر رازی)، مجمع البیان، ج۲، ص۴۵۲، الغدیر، ج۷، ص۱۲۲ به نقل از مجمع البیان و تفسیر قرطبی، ج۴، ص۱۰۴.</ref>. افزون بر آن‌چه اندکی قبل بدان اشاره شد، [[هدف]] [[رسول خدا]]{{صل}} از این کار، ریشه‌کن ساختن مفهوم [[جاهلی]] میان [[مردم]] بود که فرزندان واقعی را تنها، فرزندان پسر دانسته و در مورد فرزندان دختر چنین پنداری نداشتند.

مشخص است که انجام بیعت، برای طرف دیگر الزامات و تعهداتی دربر دارد تا مسئولیت‌های مشخصی را در ارتباط با [[آینده]] [[رسالت الهی]] و [[جامعه اسلامی]] پذیرا گردد و در برابر خطرات بسیاری که بعضا متوجه آنها می‌شود، از آنها حمایت و پشتیبانی نماید و معنای عملی که [[رسول خدا]]{{صل}} انجام داد این بود که حضرت در حسنین{{عم}} با اینکه کودک بودند، شایستگی و قابلیت پذیرش آن مسئولیت‌های مهم و وفای به تعهداتی که خود را ملزم به ادای آنها ساختند، در آن بزرگواران می‌دید<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۴]]، ص ۷۷.</ref>.