صلح امام حسن مجتبی: تفاوت میان نسخه‌ها

مرحله‌ای که [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} در آن با معاویة بن[ابو سفیان از در [[صلح]] و [[آشتی]] درآمد، یکی از دشوارترین، بغرنجترین، حساسترین و دردآورترین مراحل [[زندگی]] آن حضرت به شمار می‌آمد، بلکه سراسر زندگی [[خاندان]] [[نبی اکرم]]{{صل}} چنین بود. [[صلح امام حسن]]{{ع}} با توجه به موضع قهرمانانه این [[امام]] [[معصوم]] و دگرگونی‌ها و [[اعتراضات]] و توجهات گوناگونی که طی قرون گذشته، حتی عصر حاضر، در این زمینه صورت پذیرفته، از مهم‌ترین رخدادهای تاریخ اسلام تلقی می‌شود. پژوهشگران [[مسلمان]] در تشریح و تجزیه و تحلیل این صلح، کتاب‌های متعددی به نگارش درآورده‌اند و [[دوست]] و [[دشمن]] در این زمینه [[داوری]] کرده‌اند.

[[امام]] [[معصوم]] {{ع}} از [[دانش الهی]] بهره‌مند است و آنچه انجام می‌دهد به [[فرمان خداوند]] است از این رو [[سرپیچی]] از [[فرمان]] او روا نیست و [[مؤمنین]] باید بدون چون و چرا از [[امام]] [[پیروی]] کنند. با چنین [[ایمانی]] به [[امام]] [[معصوم]] {{ع}}، [[شیعیان]] معتقدند [[صلح امام حسن]] {{ع}} دارای [[مصلحت]] و منفعت‌های بسیار مهم بوده است و ندانستن [[مصلحت‌ها]] و منفعت‌ها به معنای ناصواب بودن تدبیر امام {{ع}} نیست. چنانچه [[پیامبر اسلام]] {{صل}} می‌فرماید: «[[حسن]] و [[حسین]] امام‌اند چه بنشینند و چه [[قیام]] کنند»<ref>{{متن حدیث|الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ إِمَامَا حَقٍّ قَامَا أَوْ قَعَدَا}}؛ بحارالانوار، ج ۳۵، ص ۲۶۶.</ref>. [[شیعیان]] با [[الهام]] از چنین روایاتی، [[مطیع]] بی‌چون و چرای [[امام]] معصوم‌اند چه همانند [[حسن بن علی]] {{ع}} راه [[صلح]] را [[مصلحت]] زمان خویش بداند و چه همانند [[حسین بن علی]] {{ع}} برخیزد و راهی دیگر را [[مصلحت]] بشمارد.

به گفته مورّخان؛ امام حسن مجتبی{{ع}} که [[شاهد]] خیانت‌ها و [[نفاق]] [[لشکریان]] و اطرافیان خود بود، افزون بر آن‌که امیدی بر [[پایداری]] و [[استقامت]] آنان در رویارویی با دشمن نداشت و با اینکه از [[آز]] و [[طمع]] و خواسته‌های آنان پرده برداشته شد، ولی امام{{ع}} جهت [[اتمام حجّت]] بر آنان، در جمعشان به ایراد سخن پرداخت و فرمود: «وای بر شما! به [[خدا]] [[سوگند]]! معاویه به وعده‌هایی که در برابر کشتن من به شما داده عمل نخواهد کرد. تصوّر من این است که حتی اگر دست در دست معاویه نهم و تسلیمش شوم، [[اجازه]] نخواهد داد من به [[آیین]] جدّم [[رسول خدا]]{{صل}} عمل کنم. البته من به تنهایی قادرم خدای عز و جل را [[پرستش]] کنم ولی گویی می‌بینم فرزندانتان بر در خانه‌های [[فرزندان]] آنها چون گدایان ایستاده و تقاضای آب و نان دارند در صورتی که این [[نعمت‌ها]] را [[خداوند]] به آنان ارزانی داشته است و [[بنی امیه]] حتی از دادن آب و نان نیز به آنان خودداری می‌کنند. با انجام این اعمال ناپسند از [[رحمت خدا]] دور باشند و مرگشان باد، [[ستمکاران]] پی خواهند برد که به کجا باز خواهند گشت»<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۱۲۲؛ تذکرة الخواص ابن جوزی، ص۱۱۲.</ref>.

[[امام]]{{ع}} دیگر بار، پیش از پذیرش پیشنهاد [[صلح]] معاویه برای [[آگاهی]] از نظرات و مقاصد یارانش، با آنان [[اتمام حجت]] نمود و پس از [[حمد]] و ثنای [[خدای متعال]] فرمود: «به [[خدا]] [[سوگند]]! [[خواری]] و [[ذلت]] و تعداد اندک سپاه، ما را از نبرد [[شامیان]] باز نداشت، بلکه با توان و [[بردباری]] با آنان می‌جنگیدیم ولی این توان و بردباری با پدید آمدن [[دشمنی‌ها]] فرتوت گشت و به [[ناشکیبایی]] تبدیل شد، آن‌گاه که شما همراه با ما به [[جنگ صفین]] می‌رفتید دینتان در نزد شما مقدم بر دنیایتان بود ولی اکنون دنیای شما مقدم بر دینتان می‌باشد. در آن [[زمان]] هریک پشتیبان یکدیگر بودیم ولی امروز بر ضد ما [[قیام]] کرده‌اید. شما اینک میان دو کشته قرار دارید، کشته‌ای در [[صفین]] که بر آن گریه و زاری می‌کنید و کشته‌ای در [[نهروان]] که به [[خونخواهی]] آنها برخاسته‌اید. آنان که بر کشته‌های صفین می‌گریند، دست از [[یاری]] شستند و کسانی که به خونخواهی برخاسته‌اند، دست به [[شورش]] و آشوب‌طلبی زده‌اند».

پس از آن، پیشنهاد صلح معاویه را، بر آنان عرضه کرد و فرمود: «معاویه ما را به پیشنهادی فراخوانده که در آن نه سربلندی و افتخاری است و نه [[انصاف]]، [[یاران]]! اگر واقعاً [[زندگی]] را ترجیح می‌دهید، پیشنهادش را بپذیریم و بر آن [[صبر]] و بردباری کنیم و اگر پذیرای شهادتید، جانمان را در [[راه خدا]] نثار کنیم، و معاویه را به محاکمه [[الهی]] بکشانیم»<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۱.</ref>.

۱. [[شیخ صدوق]] رضی اللّه عنه در «[[علل الشرایع]]» به سند خود از ابو سعی] عقیص روایت کرده که از امام حسن{{ع}} جویا شد با اینکه حضرت از بر [[حق]] بودن خود و [[گمراهی]] و [[ستمگری]] معاویه [[آگاهی]] داشت، چه چیز سبب صلح آن بزرگوار با معاویه شد؟ امام{{ع}} به او پاسخ داد: ابو سعید! آیا من [[حجّت خدا]] بر بندگانش و پیشوای آنان پس از پدرم به شمار نمی‌آیم؟ ابو سعید می‌گوید: عرض کردم: آری، همین‌گونه است. امام{{ع}} فرمود: آیا من همان فردی نیستم که [[رسول اکرم]]{{صل}} درباره من و برادرم فرمود: حسن و حسین دست به [[قیام]] بزنند یا نزنند، امام و پیشوایند؟ عرض کردم: آری چنین است. حضرت فرمود: «بنابراین، من اگر دست به قیام بزنم یا نزنم از [[مقام امامت]] و [[پیشوایی]] برخوردارم. ابو سعید! سبب [[مصالحه]] من با معاویه دقیقا همان علت مصالحه رسول اکرم{{صل}} با [[قبایل]] ضمره و اشجع و [[مردم]] [[مکه]] در بازگشت از [[حدیبیه]] است، با این تفاوت که [[مردم]] [[مکه]] به [[قرآن]] [[کفر]] می‌ورزیدند ولی معاویه و هوادارانش به [[تأویل]] و [[تفسیر قرآن]] کافرند. ابو سعید! اگر من از سوی [[خدای متعال]]، [[امام]] و [[پیشوا]] باشم، نباید تشخیص من در [[صلح]] یا [[جنگ]] بی‌اهمیت و ناچیز تلقّی شود، هرچند راز و [[حکمت]] کاری که انجام داده‌ام بر مردم پوشیده باشد. ملاحظه نمی‌کنی [[حضرت خضر]]{{ع}} زمانی که کشتی را سوراخ کرد و آن نوجوان را به [[قتل]] رساند و دیوار را مرمّت نمود، مورد [[خشم]] [[موسی]] قرار گرفت؟ سببش این بود که راز و حکمت ماجرا بر موسی پوشیده بود ولی زمانی که [[خضر]]{{ع}} وی را در جریان قرار داد، موسی از آن کارها [[خرسند]] شد. من نیز چنینم، شما چون از راز و رمز کاری که من انجام داده‌ام بی‌خبرید بر من خشم گرفته‌اید. اگر این کار را انجام نداده بودم شیعه‌ای روی [[زمین]] باقی نمی‌ماند و همه قتل عام می‌شدند<ref>{{متن حدیث|فَأَنَا إِذَنْ إِمَامٌ لَوْ قُمْتُ، وَ أَنَا إِمَامٌ إِذَا قَعَدْتُ، يَا أَبَا سَعِيدٍ! عِلَّةُ مُصَالَحَتِي لِمُعَاوِيَةَ عِلَّةُ مُصَالَحَةِ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} لِبَنِي ضَمْرَةَ وَ بَنِي أَشْجَعَ وَ لِأَهْلِ مَكَّةَ حِينَ انْصَرَفَ مِنَ الْحُدَيْبِيَةِ، أُولَئِكَ كُفَّارٌ بِالتَّنْزِيلِ وَ مُعَاوِيَةُ وَ أَصْحَابُهُ كُفَّارٌ بِالتَّأْوِيلِ، يَا أَبَا سَعِيدٍ! إِذَا كُنْتُ إِمَاماً مِنْ قِبَلِ اللَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ لَمْ يَجِبْ أَنْ يُسَفَّهَ رَأْيِي فِيمَا أَتَيْتُهُ مِنْ مُهَادَنَةٍ أَوْ مُحَارَبَةٍ، وَ إِنْ كَانَ وَجْهُ الْحِكْمَةِ فِيمَا أَتَيْتُهُ مُلْتَبِساً، أَ لَا تَرَى الْخَضِرَ{{ع}} لَمَّا خَرَقَ السَّفِينَةَ وَ قَتَلَ الْغُلَامَ وَ أَقَامَ الْجِدَارَ سَخِطَ مُوسَى{{ع}} فِعْلَهُ؟ لِاشْتِبَاهِ وَجْهِ الْحِكْمَةِ عَلَيْهِ حَتَّى أَخْبَرَهُ فَرَضِيَ. هَكَذَا أَنَا، سَخِطْتُمْ عَلَيَّ بِجَهْلِكُمْ بِوَجْهِ الْحِكْمَةِ فِيهِ، وَ لَوْ لَا مَا أَتَيْتُ لَمَا تُرِكَ مِنْ شِيعَتِنَا عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ أَحَدٌ إِلَّا قُتِلَ}}؛ علل الشرایع، ص۲۰۰.</ref>. [[طبرسی]] در «[[احتجاج]]»<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص۱۹.</ref> شبیه این سبب را از [[امام مجتبی]]{{ع}} [[روایت]] کرده است.

۲. [[زید بن وهب جهنی]] آورده است: پس از مجروح شدن امام مجتبی{{ع}} در [[مدائن]]، از آن حضرت پرسیدم در این شرایط، چه موضعی اتخاذ خواهد کرد. امام{{ع}} پاسخ داد: «به [[خدا]] [[سوگند]]! معاویه را بهتر از افرادی می‌دانم که مدعی [[پیروی]] از منند ولی در صدد کشتنم برآمدند، زندگی‌ام را [[چپاول]] کردند و اموالم را ستاندند. به خدا سوگند! اگر با معاویه درگیر شوم، همین افراد گردنم را گرفته و مرا [[تسلیم]] وی خواهند کرد. به خدا سوگند! اگر با [[عزّت]] و [[شرف]] تن به صلح با معاویه بدهم بهتر از آن است که مرا به [[اسارت]] گرفته و به قتل برساند و یا بر من منّت بنهد که این کار تا پایان [[دنیا]] لکه ننگ و عاری بر تارک [[بنی هاشم]] بماند و معاویه و دودمانش همواره بر زنده و مرده ما منّت داشته باشند»<ref>احتجاج طبرسی، ص۱۴۸.</ref>.

۳. [[سلیم بن قیس هلالی]] می‌گوید: وقتی معاویه به [[کوفه]] آمد، [[امام حسن]]{{ع}} در حضور وی بر فراز [[منبر]] رفت و پس از [[حمد]] و ثنای [[خداوند]] چنین فرمود: «[[مردم]]! معاویه مدعی شده که من او را شایسته [[خلافت]] دانسته ولی در خودم چنین شایستگی نمی‌بینم. معاویه [[دروغ]] گفته، من در کتاب الهی ([[قرآن]]) و بر زبان [[نبی اکرم]]{{صل}} از خود مردم به آنان سزاوارترم. به [[خدا]] [[سوگند]]! اگر مردم به من دست [[بیعت]] بدهند و اطاعتم کرده و از من حمایت و پشتیبانی کنند. [[آسمان]]، [[باران]] خویش و [[زمین]] [[برکات]] خود را بر آنان ارزانی خواهد داشت و تو، ای معاویه! [[طمع]] خلافت در سر نمی‌پروراندی. [[رسول خدا]]{{صل}} فرموده است: هرگاه امّتی زمام امور خود را به مردی بسپارند که [[برتر]] از او را میان خود سراغ داشته باشند، امورشان همواره رو به [[تباهی]] خواهد رفت، تا به [[سرنوشت]] گوساله‌پرستان دچار شوند»<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۲.</ref>.

۵. در روایتی از [[سید مرتضی]] رحمة اللّه علیه آمده است که [[حجر بن عدی]] پس از موافقت [[امام]]{{ع}} با صلح، با [[اعتراض]] به آن حضرت گفت: شما، [[مؤمنان]] را روسیاه کردی» [[امام حسن]]{{ع}} در پاسخ [[حجر]] فرمود: «این‌گونه نیست که هرکسی آن‌چه را تو [[دوست]] داری، دوست داشته باشد و یا دیدگاهش نظیر تو باشد، من این کار را تنها به جهت در [[امان]] ماندن شما انجام دادم». سید مرتضی سپس اشاره کرده که [[پیروان]] امام{{ع}} با اعتراض به صلحی که آن بزرگوار انجام داد مراتب [[تأسف]] خود را از تصمیم آن حضرت ابراز نمودند از جمله [[سلیمان بن صرد خزاعی]] به امام گفت: «از بیعت شما با معاویه همواره در شگفتیم، در صورتی که شما چهل هزار [[جنگجو]] از [[مردم کوفه]] با خود داری که همه مستمری دریافت می‌کنند و بر در خانه‌هایشان آماده ایستاده‌اند. همین تعداد را نیز [[فرزندان]] و پیروان‌شان تشکیل می‌دهند. طرفداران شما از مردم بصره و [[حجاز]] نیز به این عده افزوده می‌شوند. گذشته از این، شما در این پیمان نامه، نه تعهّدی برای خود گرفتی و نه سهمی از [[عطایا]] و بخشش‌ها. اکنون که به انجام این کار [[همت]] گمارده‌ای بنابراین لازم بود شخصیت‌های [[مشرق]] و [[مغرب]] را بر معاویه [[گواه]] بگیری و با نوشتاری از او [[تعهد]] بگیری که پس از وی [[خلافت]] از آن تو باشد، در این صورت کار بر ما آسان‌تر بود، ولی معاویه شروطی را بین تو و خود برقرار کرد که بدان‌ها [[وفا]] ننمود و پس از امضای قرار داد، بی‌درنگ در حضور همگان اعلام کرد: «من شروطی را پذیرفته‌ام و وعده‌هایی داده‌ام که [[آتش]] [[جنگ]] فرو نشیند و [[فتنه]] و [[آشوب‌ها]] بخوابد و آن‌گاه که [[خداوند]] ما را یکپارچگی و [[الفت]] بخشید همه این شروط را زیرپا می‌نهم». به [[خدا]] [[سوگند]]! معاویه در این سخنان منظوری غیر از شما و قرارداد [[صلح]] میان خود و شما نداشت و بدین‌ترتیب، [[پیمان‌شکنی]] نمود. اگر [[دوست]] داری کارها را از سر بگیری، خود را نهانی مهیای جنگ نما. آن‌گاه که به [[کوفه]] می‌آیی به من [[اجازه]] بده فرمانروای معاویه را از آن سامان بیرون برانم و آشکارا وی را برکنار سازم و خود نیز، او را عزل نما، خداوند [[خیانت]] پیشگان را دوست ندارد». سایر افراد نیز مانند سلیمان سخن گفتند.

شیخ محمد حسین آل کاشف الغطاء در این زمینه می‌گوید: «امام حسن{{ع}} به این نتیجه رسید که اگر صلح را نپذیرد و بر [[جنگ]] و [[ستیز]] پافشاری نشان دهد، اوضاع از دو حالت خارج نخواهد بود: یا وی در این عرضه غالب و معاویه [[شکست]] می‌خورد، هرچند شرائط و اوضاع آن [[زمان]] چنین موضوعی را شبه محال می‌ساخت ولی به فرض وقوع آن آیا جز [[دادخواهی]] مردم از [[بنی امیه]] نتیجه دیگری در برداشت که در این صورت [[امویان]] در بدترین مظاهر مظلوم‌نمایی جلوه‌گر می‌شدند بنابراین، اگر فرضا امام حسن{{ع}} را [[پیروز]] میدان بدانیم، در چنین موقعیتی آن بزرگوار چه موضعی را باید اتّخاذ می‌کرد؟ ولی اگر [[امام]]{{ع}} با شکست مواجه می‌شد، نخستین سخنی که همه بر زبان می‌آوردند این بود که: امام حسن{{ع}} خویشتن را با دست خود به ورطه هلاکت انداخت،؛ چراکه معاویه وی را به صلحی فراخوانده بود که در صورت پذیرش‌ آن از ریختن [[خون]] [[مسلمانان]] جلوگیری می‌شد امّا حضرت پذیرای آن نشد و به ستیز پرداخت و چنین فردی می‌بایست در [[انتظار]] حوادثی دردناک باشد و در این صورت معاویه و [[ابو سفیان]] در [[خیانت]] به [[اسلام]] و بازگرداندن [[مردم]]، به [[جاهلیت]] نخستین و [[پرستش]] [[لات]] و عزّی، به اهداف خود دست یافته بودند و معاویه یک تن از [[اهل بیت]] را زنده نمی‌گذاشت، بلکه دیدگاه [[امام حسن]]{{ع}} در پذیرش [[صلح]] به مراتب از دیگران دقیقتر بود زیرا حضرت قبل از اینکه غالب باشد یا مغلوب و یا آن‌که مردم را درگیر [[جنگی]] سازد و به [[خونریزی]] که ناخوشایندشان بوده وادارد، با پذیرش صلح خواست کوس رسوایی معاویه را به صدا درآورده و [[خبث]] طینت وی را آشکار سازد».

اگر [[صلح امام حسن]]{{ع}} ـ که معاویه را به فضاحت کشاند ـ و [[شهادت امام حسین]]{{ع}} که یزید را به ورطه [[سقوط]] سوق داده و به سرعت به [[دولت]] ننگین ابوسفیانی پایان داد، نبود تلاش‌های جدّ بزرگوارشان در یک چشم به هم زدن، بر باد می‌رفت و [[آیین اسلام]]، به [[دین]] [[خاندان ابو سفیان]]، دین خیانت و [[فسق]] و [[فجور]]، [[دین]] قلع و قمع شایستگان و بر سر کار آوردن [[ستمکاران]] [[فاسق]]، تبدیل می‌شد.

اگر گفته شود: چرا [[امام مجتبی]]{{ع}} مانند [[برادر]] بزرگوارش حسین{{ع}} راه [[شهادت]] را برنگزید زیرا [[امام حسین]]{{ع}} نیز به خوبی [[آگاهی]] داشت که هیچ‌گاه بر یزید [[پیروزی]] نظامی نخواهد یافت؟ پاسخ این است که: افزون بر زیرکی معاویه و حماقت و [[نادانی]] پسرش یزید، معاویه تظاهر به اسلام می‌کرد و یزید آشکارا به [[فسق]] و فجور می‌پرداخت.

ماجرای [[بیعت شکنی]] [[مردم کوفه]] با امام حسین{{ع}} پیش از آمادگی آن حضرت برای [[جنگ]]، صورت پذیرفت. به همین دلیل، آن [[روز]] که سپاهیان اندکش برای [[نبرد]] با [[دشمن]] صف‌آرایی کردند به عنوان [[لشکریان]] [[امام]] و پیشوایی که اهداف والایی را دنبال می‌کند، از هرگونه شائبه زیانباری پیراسته بودند<ref>صلح امام حسن از شیخ راضی آل یاسین، ص۳۷۱- ۳۷۲.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۴]]، ص ۲۰۵.</ref>

معاویه مدت بیست سال در دوران [[خلیفه دوم]] و سوم با تحکیم پایه و ارکان حکومت خود توانست بر دستگاه‌های [[حکومتی]] [[تسلط]] و نفوذ بیابد و در این راستا با مردم از در [[تملّق]] و [[چاپلوسی]] درآمد و آنان را به [[طمع]] واداشت و فریفت. ازاین‌رو، [[خواص]] [[شام]] همه از او پشتیبانی می‌کردند و در [[سایه]] [[اسلام]]، پرآوازه شد و در سایر کشورها نیز به عنوان فردی از [[قریش]] و [[خاندان پیامبر]] و از [[یاران]] آن حضرت، معروف شد به‌گونه‌ای که در مناطق یاد شده از [[نخستین مسلمانان]] برجسته‌ای چون [[ابو ذر]]، عمار و [[مقداد]] و امثال آنان، مشهورتر گشت.

بدین‌گونه، یک بار دیگر «[[بنی امیه]]» [[جان]] گرفت و آشکارا با نام [[بنی هاشم]] بر [[هاشمیان]] چیره شده و در [[نهان]] به [[نیرنگ]] و [[فریب]] آنان پرداختند و بی‌پروا و گستاخ همراه با حرکت [[زمان]] با زیرکی خود در پی [[فریب]] [[مردم]] برآمدند و [[خواص]] را با پیشکش فراوان از اموال مسلمانان و گماردن بر مراکزی که [[خداوند]] آنها را برای [[خیانت]] پیشگانی نظیر آنان قرار نداده بود، خریداری کردند.

[[حاکمیت]] «[[بنی امیه]]» با بهره‌گیری از مظاهر فتح و [[پیروزی]] و کسب [[رضایت]] و [[خشنودی]] خلیفگان با زیرکی معاویه پابرجا مانده و چونان [[شیاطین]] به [[احکام اسلام]] نفوذ کرد و به گونه‌ای نهانی دست به خیانت و [[تباهی]] زد تا یک بار دیگر [[زندگی]] و [[جامعه]] را به جاهلیتی برگرداند که [[نزاع]] و [[کشمکش]] و [[کفر]] و بی‌دینی را به شیوه [[جاهلی]] و براساس طرح و نقشه‌ای که بنی امیه برای دست‌یابی به منافع خویش و [[جنگ]] اندازی بر آن در جهت [[حفظ]] امتیازاتشان در پی آن بودند، گسترش دهد<ref>برای آشنایی به خصومت و دشمنی معاویه و رنج و سخت‌هایی که آفرید و حدود الهی را تعطیل و دستورات دین را به تحریف کشاند و مردم و دین آنها را خریداری کرد و فساد و فسق و فجور و گستاخی و ساخته و پرداخته کردن احادیث و روایات و دیگر کارهای زشت و ناپسندی که وی انجام داد، به کتاب حیاة الامام الحسن، ج۲، ص۱۴۵- ۲۱۰ مراجعه شود.</ref>.

توده مردم از این ماجرا [[آگاهی]] نداشتند زیرا [[قانون]] متداول و رایج در [[اسلام]] یعنی اسلام گذشته را می‌بخشاید ـ بر کارهای نفرت‌انگیز «بنی امیه» سرپوش نهاده بود به ویژه پس از آن‌که [[رسول اکرم]]{{صل}} بنی امیه را مورد [[عفو]] قرار داد و به تألیف قلوبشان پرداخت، [[خلفاء]]، اینان را به خود نزدیک ساختند و در [[شهرها]] به [[فرمانروایی]] بر مردم برگزیدند و اختیاراتی بدان‌ها بخشیدند که به دیگر [[فرمانروایان]] خویش نداده بودند. بدین‌ترتیب، مدت بیست سال بی‌آن که از کارهای زشت خود دست برداشته و یا کسی آنان را از این قبیل کارها باز دارد، [[سلطه]] خود را بر [[شام]] گسترش بخشیدند.

# یاران امام{{ع}} در اثر دسیسه‌های معاویه، به [[ضعف]] و [[سستی]] کشیده شدند و دست از [[یاری]] حضرت برداشته و از [[فرمان]] آن بزرگوار سرپیچی نمودند. در چنین وضعیتی نه تنها [[پایداری]] و [[مقاومت]] سودی نمی‌بخشید بلکه در برابر [[حمله]] و [[نیرنگ]] معاویه، نابودی و [[شکست]] خط مکتب اهل بیت حتمی بود و [[امام]]{{ع}} می‌بایست با [[حفاظت]] از این خط، آن را در جامعه‌ای که [[حیله]] و نیرنگ معاویه به آن [[سایه]] افکنده بود به [[رشد]] و کمال سوق دهد.

# [[حفظ]] و نگاهداری مجموعه [[معتقد]] به حقانیت اهل بیت از خطر قلع و قمع گسترده [[بنی امیه]] و احراز باقی بودن [[امویان]] بر [[حقد]] و [[کینه]] [[بنی هاشم]] و هواداران آنان چنان‌که رخدادهای خونبار تاریخ اسلام آن را به [[اثبات]] رسانده است.

# جلوگیری از [[خونریزی]] [[مسلمانان]] در آنجا که [[نبرد]] با گروه سرکشان، سودی نمی‌بخشید.

 

علل واقعی موجود در فراسوی موضع خداپسندانه‌ای که امام [[معصوم]]{{ع}} اتخاذ کرده بود بر بسیاری از [[مردم]] معاصر با آن رخداد و بر بعضی از نسل‌های بعدی سطحی‌نگر و یا فریب‌خوردگانی که تحت تأثیر موضوعات غیرواقعی قرار گرفته بودند، پوشیده ماند بود، ولی این حوادث پس از [[صلح]] و سیاست‌های خصومت‌آمیزی که معاویه و سایر [[حکام اموی]] دنبال می‌کردند و زیان‌های جبران‌ناپذیری که بر پیکر [[اسلام]] و مسلمانان وارد ساخت، از برخی [[راز]] و رمزهای موضع [[امام مجتبی]]{{ع}} پرده برداشت<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۴]]، ص ۲۱۴.</ref>.

منابع تاریخی، پیرامون پیمان‌نامه صلح به صراحت مطلبی یادآور نشده‌اند تا در خصوص پایان یافتن یکی از مراحل بسیار مهمّ تاریخ اسلام، به ویژه در دوره‌های نخست، سندی [[تاریخی]] تلقّی شود و علّتی در خور ملاحظه و معقول نیز برای این کوتاهی و [[سهل‌انگاری]] نمی‌بینیم. منابع گوناگون به بیان برخی از متون تاریخی در این زمینه پرداخته و از بیان بعضی خودداری کرده است که از مجموع این مطالب می‌توان کیفیت شروطی را که [[امام]]{{ع}} در صلح با معاویه پیشنهاد کرد، ترسیم نمود. برخی پژوهشگران با تنظیم این مواد، آنها را در قالب موادی پنجگانه یادآور شده‌اند، ما نیز به همان نحو به بیان آنها خواهیم پرداخت و با تکیه بر آن، از بیان نام منابعی که حاشیه‌ای به نقل آنها پرداخته خودداری می‌ورزیم‌<ref>به کتاب صلح امام حسن{{ع}} از آل یاسین، ص۲۵۹ مراجعه شود مؤلف در نقل این موضوع به کتب اصلی و منابع تاریخی چون طبری و ابن اثیر و ابن قتیبه و مقاتل و دیگر کتب، تکیه کرده است.</ref>، مواد یاد شده به این شرح است:

# موجودی پنج میلیون درهمی [[بیت المال]] [[کوفه]] باید استثناء شود و واگذاری خلافت شامل آن نمی‌گردد. معاویه باید متعهّد شود سالانه دو میلیون درهم برای [[امام حسن]]{{ع}} بفرستد و در [[هدایا]] و [[بخشش]]، [[خاندان]] [[بنی هاشم]] را بر خاندان عبد شمس [[برتری]] داده و از [[خراج]] دار ابجر (دارابگرد) میان [[فرزندان]] هریک از مسلمانانی که در [[جنگ جمل]] و [[صفّین]] در رکاب [[امیر مؤمنان]]{{ع}} به [[شهادت]] رسیده‌اند، یک میلیون درهم تقسیم نماید.

# [[مردم]] در هرکجا و از هر نژادی اعمّ از [[سرزمین شام]] و [[عراق]] و [[حجاز]] و [[یمن]]، در [[آرامش]] و [[امنیت]] کامل بسر برند و معاویه از لغزش‌های آنان بگذرد و هیچ [[مسلمانی]] را به [[جرم]] گذشته‌اش، تحت پیگرد قرار ندهد و از عراقیان کینه‌ای به [[دل]] نداشته باشد. [[یاران]] امیر المؤمنین{{ع}} در هرجا به سر برند، از امنیت برخوردار باشند. هیچ‌کس به [[پیروان]] آن حضرت نباید [[ناسزا]] گوید و یاران و طرفداران [[امام علی]]{{ع}} بر [[جان]] و [[اموال]] و [[زنان]] و فرزندان خویش ایمن باشند، هیچ‌گونه تعقیبی در مورد آنان صورت نگیرد و کسی [[حق]] تعرّض به آنها نداشته باشد و هرکس به حق خود برسد و [[مسئولیت]] عواقب هرگونه تعرّضی به یاران امیر المؤمنین{{ع}} به عهده معاویه باشد. نسبت به امام حسن و برادرش حسین{{عم}} و هیچ یک از خاندان [[نبی اکرم]]{{صل}} توطئه‌ای در [[نهان]] و آشکار صورت نپذیرد و هیچ یک از طرفداران حضرت را در سراسر گیتی از معاویه بیمناک نسازند.

مطالب یاد شده مواد پنجگانه‌ای بود که [[تاریخ]] آنها را به عنوان پایه و اساس قرارداد صلح میان [[امام حسن]]{{ع}} و معاویه به دست داده است و یا حداقل مبنای شروطی را که [[امام]]{{ع}} بر معاویه املاء نمود، تشکیل می‌دهد<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۴]]، ص ۱۹۷.</ref>.

پس از امضای قرارداد صلح بین [[امام حسن]]{{ع}} و معاویه جهت گرد آمدن در یک مکان، با یکدیگر به توافق رسیدند تا این دیدار اجرای عملی [[صلح]] به شمار آید و هریک در مقابل جمعی از [[مردم]] با سپردن [[تعهدات]] خود به طرف مقابل و [[لزوم]] پای‌بندی و عمل به آن آشنا گردند. برای این کار [[کوفه]] را برگزیده و آهنگ آن [[دیار]] نمودند و سیلی از مردم که بیشتر حاضران را سربازان طرفین تشکیل می‌دادند، با ترک اردوگاه‌های خود برای حضور در [[روز]] [[تاریخی]] نحسی که بر تارک کوفه ثبت شد، با میل یا بی‌میلی، گردهم آمدند.

=== عدی بن حاتم‌ ===

این دو بزرگوار به [[دوستی]] و [[محبت]] و ارادت به اهل بیت{{عم}} معروف بودند و از انجام [[صلح]] رنجیده شده و با [[حزن]] و [[اندوه]] خدمت [[امام]]{{ع}} رسیدند و عرضه داشتند: «[[شگفتی]] ما از کاری که شما انجام دادی پایان ندارد! با اینکه چهل هزار [[جنگجو]] تنها از [[کوفه]]، غیر از مردم بصره و [[حجاز]] در رکاب تو حاضر بودند، با معاویه از در صلح و [[آشتی]] درآمدی» امام{{ع}} به مسیب فرمود: «ما تری؛ نظرت چیست؟» مسیب عرض کرد: نظر من این است که شما به حالت قبل از جنگ بازگردی؛ زیرا معاویه [[پیمان‌شکنی]] کرده است. امام{{ع}} در پاسخ وی فرمود: بر [[حیله]] و [[نیرنگ]] خیری مترتّب نیست، اگر خواسته بودم این کار را انجام می‌دادم...<ref>مناقب ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۵ چاپ قم.</ref>.