سرگذشت زندگی امام باقر: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع مرتبط = امام باقر

| عنوان مدخل  =  

| پرسش مرتبط  =  

}}

== دوران‌های زندگی امام باقر {{ع}} ==

=== عصر [[امام حسین]] {{ع}} و [[امام سجاد]] {{ع}} ===

نقل است که [[زرارة بن اعین]] از ایشان می‌پرسید آیا جدّتان را درک کرده‌اید؟ ایشان پاسخ مثبت می‌دهد و می‌فرماید من زمانی را به خاطر می‌آورم که با جدّم در [[مسجدالحرام]] بودم و سیل داخل آنجا شده بود و [[مردم]] نگران جابه‌جایی [[مقام ابراهیم]] بودند. امام حسین {{ع}} از یکی از حاضران پرسید این مردم، نگران چه هستند؟ آن شخص گفت [[بیم]] دارند که مقام ابراهیم {{ع}} را سیل برده باشد. امام فرمود: "[[خداوند]] مقام ابراهیم را نشانه قرار داده و از بین نمی‌رود، پس [[استوار]] باشید"<ref>الکافی، ج۴، ص۲۲۳؛ من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۲۴۳.</ref>.<ref>[[مهدی کمپانی زارع|کمپانی زارع، مهدی]]، [[امام محمد بن علی (مقاله)|مقاله «امام محمد بن علی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص۴۶۵-۴۸۰.</ref>

=== عصر خلفای اموی ===

علاوه بر حضور آن حضرت در [[کوفه]] و [[شام]] در خلال فاجعه عاشورا، گزارش‌های [[تاریخی]] و [[روایی]] از حضور دیگر باره ایشان در این سرزمین‌ها خبر می‌دهد. ظاهراً [[امام]] به [[اجبار]] [[خلفا]] بارها به [[شام]] [[سفر]] کرده بوده است. در یک مورد هم، پس از درخواست [[عبدالملک]] جهت حضور ایشان در شام با [[هدف]] [[مناظره]] با یکی از [[عالمان]] قَدَری مسلک، آن حضرت، فرزند خود [[امام صادق]] {{ع}} را به آن دیار گسیل می‌دارد<ref>التفسیر، ج۱، ص۲۳.</ref>. [[تیراندازی]] حیرت‌افکن امام که به [[اصرار]] هشام بن عبدالملک و در شام صورت پذیرفت<ref>دلائل الامامة، ص۲۳۴.</ref>، در کنار مناظره شگرف آن حضرت با [[اسقف]] [[مسیحیان]] و [[اسلام آوردن]] یک [[نصرانی]] در همان سفر<ref>الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۹۲.</ref> از [[توانایی]] [[موهوبی]] امام در [[علم]] و [[جسم]] حکایت می‌کند. سفرهای [[حضرت باقر]] {{ع}} به شام با رخدادهایی رنج‌آور نیز همراه بوده است. [[نامه]] [[خلیفه]] به [[مردم]] مَدین جهت انسداد دروازه‌های [[شهر]] بر امام و [[دستور]] منع آن حضرت و همراهانشان از نوشیدنی و خوردنی<ref>دلائل الامامة، ص۲۳۴؛ الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۹۲.</ref>، از شمار همین رنج‌هاست. برخی از [[پژوهشگران]] نیز از [[حبس]] امام در [[زندان]] هشام در شام خبر داده‌اند<ref>۱۹۹۳ AD,koblberg ۳۹۸/۷.. </ref>.<ref>[[محمد علی موحدی|موحدی، محمد علی]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «امام باقر»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۷۴.</ref>

{{اصلی|سیره سیاسی امام باقر}}

امام باقر{{ع}} با [[حاکمان]] نامشروعی از [[خلفای اموی]] هم‌زمان بود<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج۴۶، ص۲۱۲.</ref>. [[مردم]] [[عراق]] که به [[اهل بیت]]{{عم}} و [[امام باقر]]{{ع}} توجه داشتند، بیش از دیگران زیر فشار [[خلفای اموی]] قرار داشتند<ref>مظفر، محمدحسین تاریخ شیعه، ص۱۴۲.</ref>. از میان [[حاکمان اموی]]، ولید<ref>مسعودی، مروج الذهب، ج۳، ص۱۵۷.</ref> و هشام<ref>یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۲۸.</ref> بسیار [[ستمکار]] و کینه‌توز بودند.

قیام نکردن امام باقر{{ع}} در برابر [[حاکمان اموی]] به معنای [[سکوت]] در برابر ظلم‌های آنان نبود. ایشان مردم را [[تشویق]] می‌کرد که به [[ستمکاری]] [[حاکمان ستمگر]] [[اعتراض]] کنند<ref>مفید، الاختصاص، ص۲۵۹ ـ ۲۶۱؛ حرّعاملی، محمد بن حسن، تفصیل وسائل‌الشیعة الی تحصیل مسائل‌الشریعه، ج۱۶، ص۱۳۴؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج۷۲، ص۳۷۵.</ref> و از [[همکاری]] برخی [[خواص]] مانند علما و [[شاعران]] با دربار حاکمان اموی [[انتقاد]] می‌کرد<ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج۴، ص۲۰۷؛ عطاردی، عزیزالله، مسند الامام ابوجعفر محمد بن علی، ج۱، ص۳۹.</ref>.

حضرت با توجه به فضای [[سیاسی]]، تأکید داشت قیامی صورت نگیرد و [[مردم]] در خانه‌های خود بمانند<ref>کلینی، الکافی، ج۵، ص۱۰۷.</ref>، حتی برای فرار از دست [[حکومت ظالم]]، به [[مسافرت]] [[حج]] بروند<ref>نوری، مستدرک الوسائل، ج۸، ص۱۱.</ref>. با این حال، به اقتضای شرائط با [[حاکمان جور]] مقابله می‌کرد و بیان می‌داشت که ما [[خاندان رسالت]] و شجره [[نور]] و [[مبارک]] هستیم<ref>ابن شهرآشوب، مناقب، ج۱، ص۲۴۱.</ref>. [[امام]]{{ع}} نه تنها [[حکومت اموی]] را به رسمیت نشناخت که دیگران را حتی از کمک به [[دستگاه خلافت]] [[نهی]] کرد. چنان‌که وقتی مردم برای تبریک گویی نزد [[والی]] جدید [[مدینه]] می‌رفتند، امام فرمود: اینان با تبریک خود، دری از درهای جنهم را به روی خود می‌گشایند<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۷۲؛ ج۵، ص۱۰۷.</ref>.

== شهادت و محل دفن ==

امام باقر{{ع}} وصیت کرد به مدت ده سال در سرزمین مِنی، در [[موسم حج]]، برایش [[عزاداری]] کنند<ref>کلینی، الکافی، ج۳، ص۱۱۷.</ref>، در لباسی که روزهای [[جمعه]] با آن [[نماز]] می‌خواند، کفن شود و عمامه‌اش را بر سرش بپیچند، هنگام [[دفن]] بندهای کفنش باز شود و قبرش چهار گوش و به اندازه چهار انگشت از [[زمین]] بالا باشد<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۰۷؛ فتال نیسابوری، روضة الواعظین، ص۲۰۸.</ref>. آن‌گاه ودائع [[امامت]] را (مشتمل بر [[صحیفه]] و سلاح [[رسول خدا]]{{صل}}) به فرزندش [[امام صادق]]{{ع}} سپرد.

== منابع ==