←پاسخ‌های دیگر
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
[[پرونده:13681078.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[مجتبی تونه‌ای]]]] | [[پرونده:13681078.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[مجتبی تونه‌ای]]]] | ||
::::::آقای '''[[مجتبی تونه‌ای]]'''، در کتاب ''«[[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]»'' در این‌باره گفته است: | ::::::آقای '''[[مجتبی تونه‌ای]]'''، در کتاب ''«[[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]»'' در این‌باره گفته است: | ||
:::::*«"خسف" به‌معنای فرورفتن و پنهان شدن است<ref>لسان العرب، ج ۹، ص ۶۷.</ref>. و "بیداء" نام سرزمینی است میان [[مکه]] و [[مدینه]]. ظاهرا منظور از "خسف بیداء" آن است که [[سفیانی]]، با لشکری عظیم به قصد جنگ با مهدی {{ع}} عازم مکه می‌شود، در میان مکه و مدینه و در محلی که به سرزمین "بیداء" معروف است، به‌گونه [[معجزه]] به امر خداوند در دل زمین فرو می‌روند<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۵۲.</ref>. این حادثه از نشانه‌های حتمی ظهور بیان شده است. [[حضرت علی]] {{ع}} می‌فرمایند: "مردی از خاندان من، در سرزمین حرم قیام می‌کند، چون خبر ظهور وی به سفیانی می‌رسد، وی سپاهی از لشکریان خود را برای جنگ، به سوی او می‌فرستد، ولی سپاه مهدی آنان را شکست می‌دهد، ان‌گاه خود سفیانی با لشکریان همراه، به جنگ وی می‌روند و چون از سرزمین بیداء می‌گذرند، در زمین فرومی‌روند و جز یک نفر، که خبر آنان را می‌آورد، همگی هلاک می‌شوند"<ref>تاریخ غیبت کبری، ص ۵۲۱.</ref>. گرچه حادثه "خسف" در منطقه "بیداء" و در مورد لشکر سفیانی واقع می‌شود، ولی در برخی [[روایات]]، غیر از خسف در بیداء، از خسف در مشرق و خسف در مغرب نیز یاد شده است<ref>وافی، ج ۲، ص ۴۴۳؛ منتخب الاثر، ص ۴۴۲.</ref>، و این نشان آن است که در سایر نقاط زمین نیز چنین حوادثی رخ می‌دهد و به امر خداوند، دشمنان مهدی {{ع}} بدین‌وسیله نابود می‌گردند<ref>برترین‌های فرهنگ مهدویت در مطبوعات، ص ۲۲۴.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۲۹۸.</ref>. | |||
:::::*«"[[بیداء]]" در لغت به معنی بیابان نرم و هموار و بی‌آب‌وعلف است. نام سرزمینی است میان [[مکه]] و [[مدینه]]؛البته به مکه نزدیک‌تر. در این سرزمین، لشکر [[سفیانی]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} وارد جنگ می‌شود که به امر خداوند در زمین فرومی‌روند و نابود می‌گردند<ref>منتهی الامال، باب ۱۴، فصل ۷.</ref>. "[[خسف در بیداء]]" به‌معنای فرورفتن در سرزمین بیداء، یکی از نشانه‌های حتمی ظهور ذکر شده است<ref>منتخب الاثر، ص ۴۵۲.</ref>. در حدیث است که از نماز گزاردن در بیداء نهی شده، چون مورد غضب خدا واقع شده است. در حدیث دیگری است که بیداء همان "ذات الجیش" است که هروقت [[امام صادق]] {{ع}} به آن‌جا می‌رسید، زود می‌گذشت و در آن نماز نمی‌خواند<ref>مهدی موعود، پاورقی ص ۷۷۴.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۱۸۷.</ref>. | :::::*«"[[بیداء]]" در لغت به معنی بیابان نرم و هموار و بی‌آب‌وعلف است. نام سرزمینی است میان [[مکه]] و [[مدینه]]؛البته به مکه نزدیک‌تر. در این سرزمین، لشکر [[سفیانی]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} وارد جنگ می‌شود که به امر خداوند در زمین فرومی‌روند و نابود می‌گردند<ref>منتهی الامال، باب ۱۴، فصل ۷.</ref>. "[[خسف در بیداء]]" به‌معنای فرورفتن در سرزمین بیداء، یکی از نشانه‌های حتمی ظهور ذکر شده است<ref>منتخب الاثر، ص ۴۵۲.</ref>. در حدیث است که از نماز گزاردن در بیداء نهی شده، چون مورد غضب خدا واقع شده است. در حدیث دیگری است که بیداء همان "ذات الجیش" است که هروقت [[امام صادق]] {{ع}} به آن‌جا می‌رسید، زود می‌گذشت و در آن نماز نمی‌خواند<ref>مهدی موعود، پاورقی ص ۷۷۴.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۱۸۷.</ref>. | ||
{{پایان جمع شدن}} | {{پایان جمع شدن}} | ||