ارکان اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ارکان پنجگانه [[اسلام]]''' در احادیث متعددی [[اسلام]] را بنا شده بر پنج پایه و رکن معرفی می‌کند که بعد عبادی و اجتماعی اسلام را در عرصۀ عمل نشان می‌دهد. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: {{عربی|اندازه=155%|"بنی الإسلام علی خمس: علی الصّلاة و الزّکاة و الصّوم و الحجّ و الولایة، و لم یناد بشیء کما نودی بالولایة"}}<ref>کافی، ج ۲ ص ۱۸(باب دعائم الاسلام). این باب ۱۵ حدیث در این موضوع نقل کرده است</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۶۴.</ref>

*[[اسلام]] بر پنج پایه استوار شده است: بر [[نماز]]، [[زکات]]، [[روزه]]، [[حج]] و [[ولایت]]، و به هیچ‌چیز همچون [[ولایت]] ندا نداده و فرانخوانده‌اند. این حدیث، جایگاه رفیع رهبری [[معصوم]] را در نظام سیاسی اسلام نشان می‌دهد که حافظ جوهرۀ دین و احکام خداست. در روایت دیگر اضافه می‌فرماید: مردم چهارتا را گرفته و این (ولایت) را رها کرده‌اند. در حدیث دیگر سه رکن نماز و زکات و ولایت مطرح شده و اینکه صلاح و قوام آن‌دو به ولایت است و در حدیث دیگر زراره از [[امام باقر]]{{ع}} می‌پرسد: کدام‌یک از این پنج پایه برتر است؟ حضرت می‌فرماید: {{عربی|اندازه=155%|"الولایة افضل، لأنّها مفتاحهنّ و الوالی هو الدّلیل علیهنّ"}}<ref>کافی، ج ۲ ص ۱۸(باب دعائم الاسلام).حدیث ۳،۴و۵</ref>، ولایت برتر است، چراکه کلید بقیّه است و صاحب ولایت، راهنمای مردم به آن چهار رکن دیگر است. در ادامۀ این حدیث، [[امام باقر|حضرت باقر]]{{ع}} قلۀ والا و کلید و در همۀ آنها و رضای الهی را نهفته در [[امام‌شناسی]] و اطاعت از [[امام]] می‌داند و می‌فرماید: "اگر کسی همۀ شب و  روزش را به عبادت و روزه بپردازد و همۀ مالش را صدقه بدهد و همۀ عمرش را به [[حج]] برود، امّا [[ولایت]] ولیّ خدا را نشناسد تا با او تولّی داشته باشد و اعمالش با راهنمایی ولیّ خدا باشد، حقّ پاداشی ندارد و از اهل [[ایمان]] نیست." اینگونه احادیث، نشان می‌دهد که بعد اصلی [[اسلام]]، بعد عملی است، چه به صورت نماز و روزه و ارتباط با خدا، چه با زکات که ادای حق الناس و تعدیل ثروت در جامعه است، چه در قالب [[امامت]] و [[ولایت]] و حج که بعد اجتماعی و سیاسی دین را نشان می‌دهد.<ref>دربارۀ احادیث این ارکان، ر. ک: بحار الأنوار، ج ۶۵ ص ۳۲۹ تا ۳۹۶(باب دعائم الایمان و الاسلام)</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۶۴.</ref>