امداد غیبی: تفاوت میان نسخه‌ها

*'''امداد غیبی''' به معنای خصوص کمک غیر عادی خداوند و یا عموم مددی است که از [[جهان غیب]] سرچشمه می‌گیرد. بنابر این، مراد از امداد غیبی می‌تواند ویژه دخالت‌های غیبی الهی در زندگی بشر باشد و همچنین در برخی کاربری‌ها، شامل: جهان و نظم، حیات و نشاط، اموال و فرزندان و همه نعمت‌های الهی‌ای که از عالم غیب و با تفضل الهی به انسان داده شده است باشد<ref>[[محمد حسن ناصحی|ناصحی، محمد حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۹۹ - ۳۲۴.</ref>.

*کمک‏‌های غیر عادی خداوند، اثرگذار در پیروزی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} در قیام جهانی‏<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۷۲-۷۶.</ref>.

*امداد غیبی تعبیری مرکب از دو واژه "امداد" و "غیب" است<ref>[[محمد حسن ناصحی|ناصحی، محمد حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]،  ج ۴، ص ۲۹۹ - ۳۲۴.</ref>.

*ریشه "امداد" کلمه «م ـ د ـ د» است که معنای انبساط و امتداد دارد<ref>التحقیق، ج ۱۱، ص ۵۲، «مدّ».</ref>. «مدّت» نیز که برای زمان مستمر به‌کار می‌رود از همین باب است <ref>مفردات، ص ۷۶۳، «مدّ».</ref>. این واژه بر زیاد شدن هم دلالت دارد، چنان‌که زمان مدّ آب رودخانه، بر آب آن افزوده می‌شود <ref>النهایه،ج۴،ص۳۰۷؛ لسان‌العرب، ج۱۳، ص۵۰ـ۵۱، «مدد»؛ قاموس قرآن، ج ۶، ص ۲۴۲.</ref>. «امداد» یاری کردن دیگری است، و بیشتر در موارد دوست‌داشتنی به‌کار می‌رود، بر خلاف «مدّ» که در موارد ناپسند استعمال می‌شود<ref>مفردات، ص ۷۶۳، «مدّ».</ref>. امداد منحصر به چیزهای مادی نیست و در معنویات هم به‌کار می‌رود <ref>التحقیق، ج ۱۱، ص ۵۲ ، «مدّ».</ref><ref>[[محمد حسن ناصحی|ناصحی، محمد حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۹۹ - ۳۲۴.</ref>.

*"غیب" چیزی است که از انسان پوشیده و مخفی است، گرچه به معنای شک نیز به‌کار رفته است <ref>لسان العرب، ج ۱۰، ص ۱۵۱، «غیب».</ref>، زیرا شک معمولا در امر مخفی حاصل می‌شود. برخی واژه‌پژوهان آن را به معنای پوشیده از چشم گرفته‌اند <ref>مقائیس اللغه، ج ۴، ص ۴۰۳، «غیب».</ref><ref>[[محمد حسن ناصحی|ناصحی، محمد حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۹۹ - ۳۲۴.</ref>.

*"غیب" چیزی است که از انسان پوشیده و مخفی است؛ گرچه به معنای شک نیز به کار رفته است، زیرا شک، به طور معمول در امر مخفی پدید می‏‌آید. برخی واژه‏‌پژوهان، آن را به معنای پوشیده از چشم گرفته‌‏اند.

*با توجه به معنای امداد و غیب معلوم می‌شود که امدادهای غیبی به معنای مددهایی است که از غیب سرچشمه می‌گیرد، هر چند با عنایت به معنای لغوی واژه مزبور می‌توان جهان و نظم، حیات و نشاط و همه نعمتهای موجود در آن را مدد گرفته از عالم غیب و از مصادیق امدادهای غیبی دانست <ref>مجموعه آثار، ج ۳، ص ۳۴۴، «امدادهای غیبی در زندگی بشر».</ref>، چنان‌که قرآن، اموال و فرزندان را از امدادهای الهی دانسته است <ref>(وَأَمْدَدْنَاكُم بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ)</ref>؛ ولی این ترکیب اصطلاحاً به معنای مددهای غیبی ویژه در زندگی بشر است<ref>مجموعه آثار، ج ۳، ص ۳۴۴، «امدادهای غیبی در زندگی بشر».</ref><ref>[[محمد حسن ناصحی|ناصحی، محمد حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۴، ص ۲۹۹ - ۳۲۴.</ref>.

*با توجه به اینکه کمکهای ویژه الهی به‌رغم غیر عادی بودن، به اسباب طبیعی مستند است و از سوی دیگر معجزات و کرامات نیز مستند به سببهای طبیعی غیر عادی است <ref>المیزان، ج ۱، ص ۸۲.</ref> مناسب است تفاوت آنها روشن شود. به نظر می‌رسد مهم‌ترین ویژگیِ جداکننده معجزات پیغمبران و کرامات اولیا از امدادهای غیبی این است که گرچه هردو به اذن خدا و وساطت نیروهای غیبی و اسباب طبیعی غیر عادی انجام می‌گیرد؛ ولی در معجزه و کرامت خود شخص نقش اصلی دارد؛ اما در امداد غیبی شخص چنین نقشی ندارد و در حالی که امیدش از همه‌جا قطع شده مدد الهی از او دستگیری می‌کند<ref>[[محمد حسن ناصحی|ناصحی، محمد حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]،  ج ۴، ص ۲۹۹ - ۳۲۴.</ref>.

*امدادهای غیبی، به معنای مددهایی است که از غیب سرچشمه می‏‌گیرد؛ هرچند با عنایت به معنای لغوی واژه مزبور می‏توان جهان و نظم، حیات و نشاط و همه نعمت‏‌های موجود در آن را مدد گرفته از عالم غیب و از مصادیق امدادهای غیبی دانست؛ چنان‏که [[قرآن]]، اموال و فرزندان را از امدادهای خداوند دانسته است؛  ولی این ترکیب در اصطلاح به معنای مددهای غیبی ویژه در زندگی بشر است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۷۲-۷۶.</ref>.

*با توجه به این‏که کمک‏های ویژه پروردگار با وجود غیر عادی بودن، به اسباب طبیعی مستند است و از سوی دیگر معجزات و کرامات نیز مستند به سبب‏های طبیعی غیر عادی است، به نظر می‏رسد مهم‏ترین ویژگی جداکننده معجزات پیغمبران و کرامات اولیا، از امدادهای غیبی این است که با وجود آن‏که هردو به اذن خدا و وساطت نیروهای غیبی و اسباب طبیعی غیر عادی انجام می‌‏گیرد؛ ولی در [[معجزه]] و [[کرامت]]، خود شخص نقش اصلی دارد؛ اما در امداد غیبی شخص چنین نقشی ندارد و در حالی که امیدش از همه جا قطع شده است، مدد الهی از او دستگیری می‌‏کند<ref>  جمعی از پژوهشگران، دائرة المعارف قرآن کریم، ج ۴، ص، ۳۰۰</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۷۲-۷۶.</ref>.

*اگرچه اساس قیام [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} بر امور طبیعی است، به اقتضای عظمت و گستردگی آن قیام جهانی، خداوند سبحانه و تعالی برخی از نیروهای پنهان و فوق طبیعی را در اختیار آن حضرت قرار خواهد داد، تا موجبات پیروزی ایشان، هرچه بهتر فراهم آید. نمونه‌‏هایی از امدادهای غیبی چنین است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۷۲-۷۶.</ref>:

#'''[[یاری الهی]]‏:''' یاری الهی، یکی از نمونه‏‌های بارز جانب‌داری خداوند سبحانه و تعالی از اهل [[ایمان]] و جریان حق است. [[قرآن]] در این ‏باره می‌‏فرماید: {{متن قرآن|وَلَيَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ }}<ref> و به طور قطع، خداوند سبحانه و تعالی به کسی که دین‏ او را یاری می‏کند، یاری می‏دهد؛ چرا که خدا سخت نیرومند شکست‏ناپذیر است؛ سوره حج، آیه:۴۰.</ref>. این یاری، نه فقط پیامبران الهی را در بر می‌‏گیرد که در روایات فراوانی آن را یکی از عوامل پیروزی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} دانسته‏‌اند. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمود:"... قائم [[اهل بیت]] من، به یاری الهی تأیید می‌‏شود"<ref> {{عربی|" قَائِمُ‏ أَهْلِ‏ بَيْتِي‏ ...يُؤَيَّدُ بِنَصْرِ اللَّهِ‏ ...‏‏ ‏"}}؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۲۵۷، ح ۲</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۷۲-۷۶.</ref>..  

#'''[[فرشتگان‏]]:''' از دیگر نیروهای غیبی خداوند سبحانه و تعالی که به یاری مؤمنان آمده و می‌‏آید، فرشتگان الهی هستند. خداوند سبحانه و تعالی در [[قرآن مجید]]، در مواردی چند یاری فرشتگان را برشمرده است. فرشتگان یاری‏‌دهنده [[حضرت لوط]]{{ع}}: {{متن قرآن|قَالَ فَمَا خَطْبُكُمْ أَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ قَالُوا إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمٍ مُّجْرِمِينَ لِنُرْسِلَ عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِّن طِينٍ مُسَوَّمَةً عِندَ رَبِّكَ لِلْمُسْرِفِينَ }}<ref> ابراهیم) گفت: ای فرستادگان به چه کار آمده‌اید؟  گفتند: ما برای گروهی گنهکار فرستاده شده‌ایم. تا بر آنان سنگ‌هایی از گل بباریم. که نزد پروردگارت برای گزافکاران نشانه‌دار شده است؛ سوره ذاریات، آیه: ۳۱- ۳۴.</ref>. فرشتگان جنگ بدر: {{متن قرآن|إِذْ تَسْتَغِيثُونَ رَبَّكُمْ فَاسْتَجَابَ لَكُمْ أَنِّي مُمِدُّكُم بِأَلْفٍ مِّنَ الْمَلائِكَةِ مُرْدِفِينَ }}<ref> یاد کن آنگاه را که از پروردگارتان فریادخواهی می‌کردید و به شما پاسخ داد که من با هزار فرشته پیاپی امدادگر شما خواهم بود؛ سوره انفال، آیه:۹.</ref>. فرشتگان در جنگ احزاب‏: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَاءَتْكُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا وَجُنُودًا لَّمْ تَرَوْهَا وَكَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرًا }}<ref> ای مؤمنان! نعمت خداوند را بر خویش به یاد آورید هنگامی که سپاهیانی بر شما تاختند و ما بر (سر) آنان بادی و (نیز) سپاهیانی را که آنان را نمی‌دیدید فرستادیم و خداوند به آنچه انجام می‌دهید بیناست؛ سوره احزاب، آیه:۹.</ref>. [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} در روایتی، پس از آن‏که یاری خداوندی را از جمله امدادهای غیبی مربوط به قیام [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} ذکر فرموده، چنین می‏گوید:" و به وسیله فرشتگان خداوند سبحانه و تعالی یاری می‌‏شود"<ref> {{عربی|" وَ يُنْصَرُ بِمَلَائِكَةِ اللَّهِ‏ ‏‏ ‏"}}؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۲۵۷، ح ۲</ref>. از روایات استفاده می‌‏شود فرشتگانی که به یاری [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} می‌‏شتابند، سه گروه هستند: فرشتگان مقرّب، فرشتگان حاضر در جنگ بدر<ref> {{عربی|" يَا ثَابِتُ‏ كَأَنِّي‏ بِقَائِمِ‏ أَهْلِ‏ بَيْتِي‏ قَدْ أَشْرَفَ‏ عَلَى‏ نَجَفِكُمْ‏ هَذَا وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى نَاحِيَةِ الْكُوفَةِ فَإِذَا هُوَ أَشْرَفَ عَلَى نَجَفِكُمْ نَشَرَ رَايَةَ رَسُولِ اللَّهِ فَإِذَا هُوَ نَشَرَهَا انْحَطَّتْ عَلَيْهِ مَلَائِكَةُ بَدْر‏‏ ‏"}}؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۰۷، ح ۲</ref>، فرشتگان‏ حاضر در قیام [[امام حسین]]{{ع}}<ref>  شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا علیه السّلام، ج ۱، ص ۳۹۹، ح ۵۸</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۷۲-۷۶.</ref>..

#'''[[افکندن ترس در دل دشمنان]]:‏''' خدای جهان‌‏آفرین، در قیام جهانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}، ترس و دلهره را بر قلب کافران و مشرکان و ستمگران حق ستیز خواهد افکند و آنان قدرت تصمیم‌‏گیری و دشمنی را از دست خواهند داد. البته این القای ترس، پیش‏تر نیز در زمان پیامبران وجود داشته است. [[قرآن]] شریف در آیات فراوانی به آن اشاره کرده است؛ از جمله می‌‏فرماید: {{متن قرآن|سَنُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ كَفَرُواْ الرُّعْبَ}}<ref> به زودی در دل کافران بیم خواهیم افکند؛ سوره آل عمران، آیه:۱۵۱.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} در این‏ باره فرمود:"قائم ما منصور به رعب؛ یاری شده با القای ترس در دل دشمنان او است"<ref>  شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۳۰، ح ۱۶</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۷۲-۷۶.</ref>..  

#'''[[نیروهای طبیعت‏]]:''' بخشی از امدادهای غیبی الهی، تسخیر نیروها و امکانات طبیعی است که خداوند سبحانه و تعالی پیامبران خود را به آن‏ها مجهز کرده است؛ همانند: بادها، طوفان‌‏ها، ابرها و ... که در [[قرآن]] از آن‏ها یاد شده است. در روایات فراوانی، عوامل طبیعی از جمله امدادهای غیبی برای واپسین حجّت الهی ذکر شده است. [[رسول گرامی اسلام]]{{صل}} در حدیث معراج به نقل از خداوند سبحانه و تعالی چنین فرموده است: "... و باد را مسخّر او می‏کنم و گردنکشان سخت را رام او می‏سازم .... "<ref>{{عربی|" وَ لَأُسَخِّرَنَّ لَهُ الرِّيَاحَ‏ وَ لَأُذَلِّلَنَ‏ لَهُ‏ الرِّقَابَ‏ الصِّعَابَ‏‏‏ ‏"}}؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۲۵۴، باب ۲۳، ح ۴</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۷۲-۷۶.</ref>..

*بنابراین، به روشنی می‌‏توان گفت [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} افزون بر بهره‏‌مندی از یاران و اصحاب خود، به دلیل عظمت قیام جهانی خود به اذن و اراده الهی، از امدادهای غیبی نیز استفاده خواهد کرد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۷۲-۷۶.</ref>.