←مقدمه=
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مهدویت/بالا}} {{مهدویت}} =مقدمه== *آموزش و پرورش یا تعلیم و تربیت به معنای...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه=) |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{{مهدویت}} | {{مهدویت}} | ||
=مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*[[آموزش و پرورش]] یا [[تعلیم و تربیت]] به معنای آموختن [[دانش]] و پرورش جسم و [[جان]] شاگرد و رساندن او به مرحله [[برتر]] است. [[دین]] مبین [[اسلام]] به مسئله [[آموزش و پرورش]] توجهی ویژه دارد به‌گونه‌ای که اولین سوره [[نزول]] یافته به‌طور مشخص مسئله خواندن و قلم را مطرح می‌کند<ref>نک: سوره علق</ref>. [[امام علی]] {{ع}}، به‌عنوان [[حاکم]] [[جامعه اسلامی]]، این مسئله را در سطح کلان پی‌گیری کرد به‌گونه‌ای که در [[نامه]] ۵۳ یکی از اهداف و [[وظایف دولت]] را [[آموزش و پرورش]] می‌داند. [[امام]] در سخنان و نامه‌های خود درصدد ارائه نظامی هدفمند در رسیدن به این امر برآمده‌اند. افزون بر [[نامه]] ۳۱ [[نهج البلاغه]] که [[امام]] با [[گفت‌وگو]] با [[فرزند]] خویش، در واقع تمام افراد [[بشر]] را مخاطب قرار داده و هدفمندانه مبانی، روش‌ها و اصول [[تربیت]] را مطرح کرده‌اند، بسیاری از حکمت‌های [[نهج البلاغه]] نیز به‌صورت سفارش و توصیه، بیانگر اصول زندگی و [[اخلاق]] است. [[روش امام]] در [[تربیت]] به‌طور کلی بر سه اصل مبانی (مانند حضور اندیشه‌های توحیدی در شکل‌گیری [[تربیت]] یا نقش‌آفرینی عامل [[تقوا]] در [[تربیت]])، مفهومی (مانند مفهوم [[دنیا]] یا مفهوم زمان [[تربیت]]...) و توصیه و سفارش (مانند پرهیز از [[تکبر]]، قناعت‌پیشگی و...) شگل گرفته است که براساس آن، اهداف، اصول و روش‌ها [[تبیین]] می‌شود. در موضوع [[تربیت]] به‌طور کلی، محوریت با فرد است، یعنی فرد باید خود را در معرض نسیم‌های حیات‌بخش [[تربیت]] قرار دهد و از ملکات آن برخوردار شود. از دیگرسو، [[آموزش]] [[دانش]] و [[آگاهی]] به افراد به عنوان وظیفه‌ای بر عهده فرد عالم گذاشته شده است: [[خداوند]]، [[نادان]] را به آموختن موظف نساخت، مگر آن‌گاه که دانایان را موظف ساخت که نادانان را [[تعلیم]] دهند<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۷۰.</ref>. بهره‌مندی یکایک افراد از [[تربیت]] اسلامی، زمینه برپایی جامعه‌ای اخلاق‌مدار و ایده‌آل را فراهم می‌آورد. | *[[آموزش و پرورش]] یا [[تعلیم و تربیت]] به معنای آموختن [[دانش]] و پرورش جسم و [[جان]] شاگرد و رساندن او به مرحله [[برتر]] است. [[دین]] مبین [[اسلام]] به مسئله [[آموزش و پرورش]] توجهی ویژه دارد به‌گونه‌ای که اولین سوره [[نزول]] یافته به‌طور مشخص مسئله خواندن و قلم را مطرح می‌کند<ref>نک: سوره علق</ref>. [[امام علی]] {{ع}}، به‌عنوان [[حاکم]] [[جامعه اسلامی]]، این مسئله را در سطح کلان پی‌گیری کرد به‌گونه‌ای که در [[نامه]] ۵۳ یکی از اهداف و [[وظایف دولت]] را [[آموزش و پرورش]] می‌داند. [[امام]] در سخنان و نامه‌های خود درصدد ارائه نظامی هدفمند در رسیدن به این امر برآمده‌اند. افزون بر [[نامه]] ۳۱ [[نهج البلاغه]] که [[امام]] با [[گفت‌وگو]] با [[فرزند]] خویش، در واقع تمام افراد [[بشر]] را مخاطب قرار داده و هدفمندانه مبانی، روش‌ها و اصول [[تربیت]] را مطرح کرده‌اند، بسیاری از حکمت‌های [[نهج البلاغه]] نیز به‌صورت سفارش و توصیه، بیانگر اصول زندگی و [[اخلاق]] است. [[روش امام]] در [[تربیت]] به‌طور کلی بر سه اصل مبانی (مانند حضور اندیشه‌های توحیدی در شکل‌گیری [[تربیت]] یا نقش‌آفرینی عامل [[تقوا]] در [[تربیت]])، مفهومی (مانند مفهوم [[دنیا]] یا مفهوم زمان [[تربیت]]...) و توصیه و سفارش (مانند پرهیز از [[تکبر]]، قناعت‌پیشگی و...) شگل گرفته است که براساس آن، اهداف، اصول و روش‌ها [[تبیین]] می‌شود. در موضوع [[تربیت]] به‌طور کلی، محوریت با فرد است، یعنی فرد باید خود را در معرض نسیم‌های حیات‌بخش [[تربیت]] قرار دهد و از ملکات آن برخوردار شود. از دیگرسو، [[آموزش]] [[دانش]] و [[آگاهی]] به افراد به عنوان وظیفه‌ای بر عهده فرد عالم گذاشته شده است: [[خداوند]]، [[نادان]] را به آموختن موظف نساخت، مگر آن‌گاه که دانایان را موظف ساخت که نادانان را [[تعلیم]] دهند<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۷۰.</ref>. بهره‌مندی یکایک افراد از [[تربیت]] اسلامی، زمینه برپایی جامعه‌ای اخلاق‌مدار و ایده‌آل را فراهم می‌آورد. | ||
==[[مبانی تربیت]]== | ==[[مبانی تربیت]]== | ||