۱۱۰ شیوه مناظراتی حضرت رضا (کتاب)

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

۱۱۰ شیوه مناظراتی حضرت رضا (ع)
زبان	فارسی
نویسنده	مرتضی کهرمی
موضوع	امام رضا (ع) و مناظره
مذهب	[[شیعه]][[رده:کتاب شیعه]]
ناشر	[[:رده:انتشارات انتشارات هاتف|انتشارات انتشارات هاتف]][[رده:انتشارات انتشارات هاتف]]
محل نشر	مشهد، ایران
سال نشر	۱۳۹۴ ش
شابک	۹۷۸-۹۶۴-۴۸۴-۳۰۸-۲
شماره ملی	۵۱۸۶۰۴۵

۱۱۰ شیوه مناظراتی حضرت رضا (ع)، کتابی است که با زبان فارسی به بررسی مناظرات امام رضا (ع) با سران ادیان و بقیه افراد می‌پردازد. پدیدآورندهٔ این اثر مرتضی کهرمی است و انتشارات هاتف انتشار آن را به عهده داشته است.

دربارهٔ کتاب

در معرفی این کتاب آمده است: «مناظره به معنای نظر کردن و بحث و گفت‌وگو با هم در امری برای کشف حقیقت است. تاریخ ادیان توحیدی نشان می‌دهد که پیامبران بزرگ الهی نیز همواره در موقعیت‌های گوناگون تبلیغی از این ویژگی عمومی و فطری بشر بهره‌های فراوان برده‌اند. در این تحقیق از مناظرات امام رضا (ع) با سران ادیان و بقیه افراد، ۱۱۰ شیوه کلی مناظراتی به دست آمده است».

فهرست کتاب

• پیش گفتار؛
• معنای لغوی روش؛
• معنای لغوی شیوه؛
• علت انتخاب عدد ۱۱۰؛
• مفهوم‌شناسی مناظره؛
• پیشینه مناظره؛
• ویژگی‌های عصر امام رضا (ع):

1. انتخاب یک نفر برای مناظره؛
2. مناظره با افراد متخصص و برجسته علمی؛
3. استفاده از عقل به عنوان منبع مشترک؛
4. استفاده از مقبولات خصم (مسلمات خصم)؛
5. شیوه جدل (جدال احسن)؛
6. استفاده از تمثیل در تفهیم مطلب؛
7. رعایت انصاف (منطق صواب) (عدالت)؛
8. مهارت در طرح پرسش؛
9. قدرت ارائه شاهد مثال و نمونه؛
10. گفتگو پیرامون مسائل مهم؛
11. قصد قربت شرط گفتگو؛
12. نظم منطقی در گفتار؛
13. رعایت اصل ایجاز (حد سخن)؛
14. مستندگویی (متقن گویی)؛
15. احتجاج با زبان خصم (آشنایی کامل با زبان‌های زنده دنیا)؛
16. حصر عقلی (دو تایی - این یا آن)؛
17. تبدیل مستشكل به سؤان كننده فعال؛
18. عمل برای عکس العمل (تحریک بدون توهین)؛
19. در نظر گرفتن سطح فکری مخالب؛
20. مناظره به صورت تک به تک؛
21. خودداری از نقد شخصیت افراد به جای نقد استدلال؛
22. تناقض‌یابی و مغالطه‌یابی (تسلط کامل بر قوانین مناظره)؛
23. استفاده از قضایای منطقی (شرطیه متصله و منفصله)؛
24. شفاف سازی (مبارزه با سیاست شایعه پراکنی)؛
25. سعه صدر (با حوصله برخورد کردن)؛
26. کادر سازی (تربیت نیرو)؛
27. قاطعیت در اظهار عقاید (ابلاغ پیام)؛
28. برهان معقولیت (شرطیه)؛
29. استفاده از تشبیه؛
30. استفاده از روش کنایه و اشاره (غیرمستقیم)؛
31. استفاده از ضرب المثل؛
32. تخریب نقاط استراتژیک خصم (هدف قرار دادن نقاط اصلی طرف مقابل)؛
33. آشنایی کامل با جریان‌های فکری و فرهنگی روز؛
34. مهندسی معکوس (معكوس‌سازی ضرر به نفع خود)؛
35. قانون همه با هیچ؛
36. استفاده از روش مقایسه؛
37. قسم دادن ختم به مقدساتش جهت صدق گفتار؛
38. استفاده نکردن از شیوه ماکیاول (وسیله نامقدس برای هدف مقدس)؛
39. شیوه تبلیغ عملی در مناظره؛
40. جواب‌دهی با پرسش (استفهام توبیخی)؛
41. شاهدگیری بر اقرار؛
42. انذار (ارشاد) (خیر خواهی) (اولویت امر به معروف)؛
43. افشای چهره نفاق (مبارزه با عوام‌فریبی)؛
44. فصاحت و بلاغت در کلام؛
45. ابراز احساسات (جهت تأثیر گذاری بیشتر)؛
46. استفاده بهینه از وسایل ارتباط جمعی (محافل عمومی)؛
47. قیاس اولویت؛
48. استفاده از عرفیات در پاسخ (قاعده عموم عقلا)؛
49. استفاده زیاد از آیات قرآن (استشهاد و اقتباس از قرآن)؛ (محوریت قرآن)؛
50. رد روایات مخالف قرآن (مبارزه با سیاست جعل حدیث)؛
51. شیوه جواب نقضی دادن (جواب نقضی مقدم بر حلی)؛
52. استفاده از مقبولات عامه؛
53. مات‌سازی حریف (مبارزه فقهی- احکامی)؛
54. استفاده از قوانین کلی تاریخی (قانون تکرار سنت‌های امتهای پیشین)؛
55. توجه به قواعد روانشناختی مخاطب؛
56. قانون عقلی دفع ضرر احتمالی (احتمالات) أصل تقدم دفع ضرر؛
57. قانون تقدیم اهم بر مهم (در موارد تزاحم)؛
58. قسم خوردن؛
59. هدف‌داری (غایت‌مندی)؛
60. اقناع مخالف؛
61. توجه به محتوای پیام گوینده؛
62. برهان سیر و تقسیم (تحلیل و تبیین تمام حالات)؛
63. استفاده بهینه از ظرفیت‌های آماده؛
64. استفاده از قاعده لایصح الإنكار بعد الإقرار (اقرار بعد از انکار صحیح نیست)؛
65. ارجاع به منابع مورد توافق و درجه اول؛
66. آموزش شیوه کلی مناظره برای غلبه بر خصم (ایده‌پردازی)؛
67. دوری از ابهام و پیچیده گویی؛
68. مقابله شدید با افراط و تفریط؛
69. برانگیختن نیروی خرد طرف مناظره؛
70. الزام طرف مقابل به پذیرش اشتباه خود؛
71. انتخاب موضوع؛
72. تهاجم به عقاید خصم و بسنده نکردن به دفاع از عقاید خود؛
73. سیاست حفظ وحدت و انسجام امت؛
74. پایبندی به میثاق و پیمان‌ها؛
75. ابتکار عمل (سیاست غافلگیری)؛
76. تبیین معارف الهی در مناظرات؛
77. مخالفت با تساهل و تسامح در عقاید (پلوراسیم دین = کثرت‌گرایی = نسبی‌گرایی)؛
78. تشویق افراد ماهر به مناظره و نهی از ورود افراد غیر متخصص به مناظره؛
79. استفاده از قاعده برد - برد (استفاده از اقوال اشخاص بزرگ طرف مقابل)؛
80. حق مداری (حقیقت جویی = دوری از تعصب و تقلید نابجا)؛
81. سیاست مقابله به مثل حرکت به حرکت؛
82. مناظره در فضای آزاد (اعتماد سازی)؛
83. قول لین (نرمی و مدارا) (پرهیز از خشم و غضب)؛
84. برهان (به‌کارگیری استدلال‌های عقلی)؛
85. شیوه همگام‌شدن با مخاطب؛
86. فن نشانه‌شناسی (کد گذاری) (سمبل‌شناسی)؛
87. قاعده التزام و اقرار (اعتراف گیری از طرف مقابل)؛
88. اصل تکلیف مداری (مآمور به وظیفه، نه نتیجه)؛
89. تفاوت موقعیت طرف مقابل در مناظره؛
90. دلایل مختلف برای یک موضوع؛
91. منع مناظره در امور تعبدی؛
92. تاكید بر مشترکات و ایجاد فضای دوستی؛
93. تفاوت گذاشتن میان شخصی آگاه و گمراه؛
94. شیوه گام به گام و مرحله به مرحله؛
95. قاطعیت و مماشات در جای خود؛
96. خطاب به بینندگان و شنوندگان و حضار مجلس؛
97. بی توجهی به جایگاه و نفوذ طرف مقابل؛
98. اجتناب از سؤالات و شبهات تعنتی (سؤال به قصد سرگرمی و ایذاء)؛
99. شناسایی نقاط ضعف طرف مقابل؛
100. اجتناب از مناظره با افراد لجوج؛
101. یاد آوری امور ملموس در مناظره؛
102. سرعت پاسخ‌دهی؛
103. شرایط و توافقات پیش از مناظره؛
104. مخالفت با تفسیر نادرست (معنا بر خلاف عبارت)؛
105. توضیح و تبیین الفاظ مشترک (جهت جلوگیری از سوء برداشت حریف)؛
106. اجتناب از تمسک به احادیث خاصه (در جای خود)؛
107. برهان خلف (قاعده تلازم)؛
108. استفاده از اقوال أشخاص بزرگ و معتبر مورد قبول طرف مقابل؛
109. دوری از ادعای حق مطلق؛
110. پاسخ کوتاه و عمیق؛

• سخن پایانی؛
• منابع..

دربارهٔ پدیدآورنده

مرتضی کهرمی (نویسنده)

در مورد پدیدآورنده اطلاعاتی در دست نیست.

پیوند به بیرون

• پایگاه اطلاع‌رسانی حدیث شیعه
• شبکه جامع کتاب گیسوم
• سازمان اسناد و کتابخانه ملی