(۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{خرد}}
#تغییر_مسیر [[مذهب جعفری اثناعشری]]
{{امامت}}
*پیروان دوازده [[امام]] مشخص پس از [[پیامبر خاتم]]{{صل}}<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۳۶.</ref>.
*"اثنا عشری" یا "دوازده امامی" پر جمعیتترین فرقههای [[شیعه]] هستند<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۳۶.</ref>.
*آنان معتقد به دوازده امامند که با [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} آغاز میشود و به [[امام مهدی|محمد بن حسن مهدی]] آل محمد{{صل}} ختم میگردد. [[شیعه]] با بهرهمندی از برهانهای عقلی و آموزههای آفتابگون پیشوایان معصوم{{عم}}، بر این باور است که در هر زمان، برای انسانها، ناگزیر باید حجّتی<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۱۷۸( باب ان الارض لا تخلو من حجة</ref> از طرف خداوند سبحانه و تعالی نصب شود<ref>{{عربی|اندازه=120%|﴿{{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ }}﴾}}و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد؛ سوره بقره، آیه: ۱۲۴.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۳۶.</ref>.
*ایشان دلایل فراوانی از آیات [[قرآن]] و احادیث نبوی بر [[امامت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} اقامه کرده و [[امامت]] آن حضرت را به نص صریح، از طرف خداوند دانستهاند.
*همچنین معتقدند [[پیامبر اکرم]]{{صل}} از طرف خداوند، تمام [[امامان]] دوازده‌گانه را معرفی کرده است.
*آنان، [[امامان]] را مانند [[پیامبر]]، ملهم از جانب خدا میدانند و میگویند: [[امام]] ریاست عامّه دارد و مقام او مافوق بشر عادی است و از آن روزی که خداوند آدم را آفرید، نور خود را در برگزیدگان خویش - از [[حضرت نوح]]، [[حضرت ابراهیم]]، [[حضرت موسی]] و [[حضرت عیسی]]{{عم}} گرفته تا به [[پیامبر خاتم|حضرت محمد]]{{صل}}، خاتم الانبیا- سرایت داد و از وی آن نور را به اوصیای او، [[امامان معصوم]]{{عم}}، سریان داد. همان نور و روح خدایی است که در [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} تجلّی میکند و او را از سطح بشر عادی فراتر میبرد و وی را قادر میسازد که قرنها، بلکه هزاران سال بیهیچ گزند و آزار و بدون ضعف و پیری، با بدن جسمانی که در بشر عادی موجب کون و فساد است زندگی کند و در زمان مناسب، به امر خداوند از پس پرده غیب ظهور فرماید<ref> ر. ک: محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص ۲۴</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۳۶.</ref>.
