قاعده لطف در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[رسول اکرم]]{{صل}} در این رابطه فرمود: {{متن حدیث|إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي فِيكُمْ مَثَلُ سَفِينَةِ نُوحٍ مَنْ رَكِبَ فِيهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِقَ إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي فِيكُمْ [مَثَلُ‌] بَابِ حِطَّةٍ مَنْ دَخَلَهُ غُفِرَ لَهُ وَ مَنْ لَمْ يَدْخُلْ لَمْ يُغْفَرْ لَهُ}}<ref>بصائرالدرجات فی فضائل آل محمد{{صل}} (ط. مکتبه آیة الله المرعشی النجفی، ۱۴۰۴ ه.ق.)، ج۱، ص۲۹۷.</ref>.

*"حطّه" در لغت به معنای [[تواضع]] و [[فروتنی]] است. این [[روایت]] اشاره به [[آیات]] سوره‌های بقره و [[اعراف]] دارد که [[خداوند]] طیّ آن، خطاب به [[بنی‌اسرائیل]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذْ قِيلَ لَهُمُ اسْكُنُوا هَذِهِ الْقَرْيَةَ وَكُلُوا مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ وَقُولُوا حِطَّةٌ وَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا نَغْفِرْ لَكُمْ خَطِيئَاتِكُمْ سَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که به ایشان گفته شد: در این شهر (بیت المقدس) جای گیرید و از هر جای آن خواستید بخورید و بگویید: "از لغزش ما بگذر!" و از این دروازه، سجده‌کنان (به شهر) در آیید تا گناهانتان را بیامرزیم، به زودی بر (پاداش) نیکوکاران می‌افزاییم» سوره اعراف، آیه ۱۶۱.</ref>.

*آثار [[محبّت]] به [[مقام ولایت]] تا به آنجا است که [[رسول خدا]]{{صل}} درباره [[دوستی]] [[امیرالمؤمنین]] [[حضرت علی]]{{ع}} می‌فرمایند: {{متن حدیث|حُبُّ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ يَأْكُلُ الذُّنُوبَ كَمَا تَأْكُلُ النَّارُ الْحَطَبَ‌}}<ref>بحار الأنوار (ط. إلی دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ ه.ق)، ج۳۹، ص۲۵۷.</ref>.

*مراتب بالاتر [[مغفرت]]، که با تشدید [[محبت]] و [[تولّی]] به [[مقام ولایت]] و [[تبرّی]] از [[دشمنان]] آنان حاصل می‌شود، عبارت است از [[خروج]] از آثار [[گناهان]] و مراتب [[هوای نفس]] و [[پاک]] شدن از تسویلات [[نفس امّاره]] و انانیّت‌ها که ریشه همه [[زشتی‌ها]] است. تعابیر گوناگون [[قرآن]] به مضاعف شدن [[حسنات]]، اشاره به این مراتب عالی از [[مغفرت الهی]] دارد<ref>{{متن حدیث|عَنِ الرِّضَا عَلِيِّ بْنِ مُوسَى عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَنْ آبَائِهِ{{عم}} قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} حُبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ يُكَفِّرُ الذُّنُوبَ وَ يُضَاعِفُ الْحَسَنَاتِ وَ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَيَتَحَمَّلُ عَنْ مُحِبِّينَا أَهْلَ الْبَيْتِ مَا عَلَيْهِمْ مِنْ مَظَالِمِ الْعِبَادِ إِلَّا مَنْ كَانَ مِنْهُمْ فِيهَا عَلَى إِصْرَارٍ وَ ظُلْمٍ لِلْمُؤْمِنِينَ فَيَقُولُ لِلسَّيِّئَاتِ كُونِي حَسَنَاتٍ}}ارشاد القلوب إلی الصواب (للدیلمی) (ط. الشریف الرضی، ۱۴۱۲ ه.ق.)، ج۲، ص۲۵۴.</ref>.