عبد: تفاوت میان نسخه‌ها

در دسته‌ای از [[آیات]] یکی از [[اوصاف پیامبر]] به عنوان [[[[عبد]]]] [[خدا]] یاد شده است. مانند: {{متن قرآن|بِعَبْدِهِ}}، {{متن قرآن|عَبْدِنَا}}، {{متن قرآن|عَبْدًا لِلَّهِ}}. این تعبیر در کنار اوصافی مانند [[رسول]]، [[نبی]]، [[ذکر]]، جالب توجه و [[نیازمند]] تحلیل است.

# [[خداوند]] به [[پیامبران پیشین]] نیز از واژه [[[[عبد]]]] [[خدا]] بودن استفاده و به آنان اطلاق کرده {{متن قرآن|لَنْ يَسْتَنْكِفَ الْمَسِيحُ أَنْ يَكُونَ عَبْدًا لِلَّهِ...}}<ref>«مسیح از اینکه بنده خداوند باشد هرگز سر باز نمی‌زند.».. سوره نساء، آیه ۱۷۲.</ref>، {{متن قرآن|ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ إِنَّهُ كَانَ عَبْدًا شَكُورًا}}<ref>«(ای) فرزندان کسانی که (آنان را در کشتی) با نوح برداشتیم؛ (بدانید که) او بنده‌ای سپاسگزار بود» سوره اسراء، آیه ۳.</ref>، {{متن قرآن|وَاذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُودَ ذَا الْأَيْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ * وَاذْكُرْ عَبْدَنَا أَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ * وَاذْكُرْ عِبَادَنَا إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ أُولِي الْأَيْدِي وَالْأَبْصَارِ}}<ref>«و از بنده ما داود توانمند یاد کن که اهل بازگشت (و توبه) بود * و از بنده ما ایّوب یاد کن آنگاه که پروردگارش را ندا کرد * و از بندگان توانمند و روشن‌بین ما ابراهیم و اسحاق و یعقوب، یاد کن» سوره ص، آیه ۱۷ و ۴۱ و ۴۵.</ref>، {{متن قرآن|إِنْ هُوَ إِلَّا عَبْدٌ أَنْعَمْنَا عَلَيْهِ وَجَعَلْنَاهُ مَثَلًا لِبَنِي إِسْرَائِيلَ}}<ref>«او جز بنده‌ای نبود که به او نعمت دادیم و او را برای بنی اسرائیل نمونه‌ای قرار دادیم» سوره زخرف، آیه ۵۹.</ref>، {{متن قرآن|كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنَا}}<ref>«پیش از ایشان، قوم نوح (پیامبران را) دروغگو شمردند و بنده ما نوح را دروغزن دانستند» سوره قمر، آیه ۹.</ref> که نشان می‌دهد که بیان آن برای معرفی [[پیامبران]] دارای اهمیت است. از سوی دیگر این کلمه تنها یک صفت و [[لقب]] نیست، بلکه یک [[ارزش]] است که [[پیامبران]] به جای [[عبودیت]] [[انسان‌ها]]، [[عبودیت]] موجود مطلق را [[برگزیده]] و [[زندگی]] خود را در جهت [[بندگی]] کامل او قرار داده‌اند؛

#این که [[خداوند]] [[پیامبر اسلام]] و سایر [[پیامبران]] را با واژه [[[[عبد]]]] مخاطب قرار داده، نه برای [[ذلت]]؛ بلکه برای بیان [[درجه]] [[کمال انسانی]] آنهاست که در [[مسیر کمال]]، [[تسلیم]] در برابر [[حق]] و [[حقیقت]] و به تعبیری نفی [[خدایان دروغین]] [[[[عبد]]]] بودن را دارا می‌شوند و به سوی [[کمال مطلق]] جذب شده و خود را به این صفت دارا می‌سازند و لذا [[خداوند]] بالاترین [[درجه]] را که [[[[عبد]]]] بودن باشد، به آنها عطا نموده است؛