روح القدس در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

*بنابر عقیده مفسّران اسلامی، درباره روح القدس دو احتمال وجود دارد:

#منظور "[[جبرئیل]]" است و منظور [[قرآن]] از این‌که "خداوند، عیسی {{ع}} را با روح القدس تأیید فرمود"<ref>سوره بقره، ۸۷.</ref> آن است که خداوند، جبرئیل را مددکار عیسی {{ع}} قرار داد. اما چرا به "[[جبرئیل]]" روح القدس می‌گویند؟ روح است، چون جنبه روحانیت در فرشتگان غلبه دارد و اضافه کردن روح به "القدس" به پاکی و قداستِ این روح اشاره می‌کند.

#منظور، همان نیروی غیبی است که عیسی {{ع}} را تأیید می‌کرد و با همان نیروی اسرارآمیز، مردگان را به فرمان خداوند زنده می‌ساخت.  

*به‌طور کلی این پدیده، همان امدادهای الهی است که انسان را در انجام عبادت‌ها و کارهای مشکل، یاری می‌رساند و از گناهان بازمی‌دارد. به همین دلیل، درباره برخی شاعران [[اهل بیت]] گفته شده است که پس از خواندن اشعارشان، [[ائمه]] به آنان می‌فرمودند: "این شعر را روح القدس بر زبان تو دمید و آن‌چه گفتی، به یاری او بود"<ref>تفسیر نمونه، ج ۱، ص ۲۳۷.</ref>. در [[قرآن کریم]]، مکرر از این واژه ترکیبی ذکر به میان آمده<ref>سوره بقره، ۸۷ و ۲۵۳؛ سوره مائده، ۱۱۰.</ref> که در مورد [[حضرت عیسی]] {{ع}} است. در این‌که چرا در میان پیامبران، [[حضرت عیسی]] {{ع}} به این تشریف اختصاص داده شده، در صورتی که همه [[انبیا]]ء {{عم}} به وسیله [[جبرئیل]] تأیید شده‌اند، گفته شده، بدین‌سبب که وی از کودکی تا به آخر عمر، در آغوش تأیید جبرئیل بوده است<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص ۷۱۵.</ref>، روح الامین نیز همان جبرئیل است که در آیه ١٩٣ سوره مبارکه شعراء آمده است. مرحوم طبرسی گفته: از این جهت جبرئیل به روح الامین توصیف شده که وی در صفت امانت و عدم تغییر در امانت، دین را زنده می‌دارد و (همچون روح) مایه حیات دین است. و یا بدین‌جهت که فرودآورنده برکات است و ارواح را زنده می‌دارد و یا بدین‌جهت است که او جسمی روحانی می‌باشد<ref>مجمع البیان، ج ۷، ص ۳۲۰.</ref>. [[حکیمه خاتون]] می‌گوید: وقتی [[امام حسن عسکری]] {{ع}} فرزند دلبندش را -پس از تولّد- از من گرفت، در آن حال مرغانی آسمانی بال‌های خود را بر سر آن جناب گسترانیدند. پس حضرت، بزرگ مرغان را آواز داد و فرمود: او را بردار و محافظت کن و هر چهل روز او را به سوی مادرش بازگردان. [[حکیمه خاتون]] می‌گوید، گفتم: این مرغ چه بود؟ حضرت فرمود: این روح القدس است<ref>بحار الانوار، ج ۵۱ (به نقل از نشریه موعود، شماره ۱۷، ص ۱۰).</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۲۱.</ref>.