قم در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

قم در معارف مهدویت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۵۱

۸ بایت حذف‌شده ، ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'باقی' به 'باقی'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۷٬۶۰۹

ویرایش

@@ خط ۳۲: / خط ۳۲: @@
 *شهری معروف در [[ناحیه]] مرکزی [[ایران]] است این [[شهر]] از دیرباز وجود داشته است و [[پس از ظهور]] [[اسلام]] و [[امامت]] [[ائمه هدی]]{{عم}} [[پناهگاه]] [[دوستان]] و [[شیعیان]] [[اهل بیت]]{{عم}} بوده است در [[روایات]] زیادی از این [[شهر]] به [[نیکی]] یاد شده است و [[دستور]] داده شده است که در زمان [[فتنه]] و [[بلا]] به این [[شهر]] پناهنده شوند. مهمترین ویژگی این [[شهر]] که [[شرافت]] [[قم]] در [[حقیقت]] بدان بستگی دارد، [[فرزند]] [[حضرت موسی بن جعفر]]{{ع}} است؛ [[حضرت]] [[فاطمه]] معصومه{{س}} که با [[هجرت]] ایشان و سپس [[قبر مطهر]] آن مخدره در [[قم]] شرافت‌بخش این سرزمین می‌باشد.گروهی از [[ناحیه]] [[ری]] به [[خدمت]] [[حضرت صادق]]{{ع}} شرفیاب شدند و خود را معرفی نمودند، اما [[حضرت]] فرمود: آفرین به [[برادران]] ما از [[قم]]! این گفتن و این جواب چندین بار میان آن گروه و [[حضرت]] تکرار شد؛ سپس [[حضرت]] فرمود: همانا [[خداوند]] را حرمی است که [[مکه]] می‌باشد و [[حرم]] [[رسول خدا]] [[مدینه]] است و [[امیرالمؤمنین]] را حرمی است که [[کوفه]] می‌باشد. [[حرم]] ما [[اهل بیت]] نیز [[شهر]] [[قم]] است به زودی در آن سرزمین دختری از [[فرزندان]] من به [[خاک]] سپرده می‌شود که نامش "[[فاطمه]]" است. هر کس که او را [[زیارت]] نماید [[بهشت]] سزاوار او خواهد بود. [[راوی]] می‌گوید: این سخن را [[امام صادق]]{{ع}} زمانی فرمود که هنوز [[حضرت موسی بن جعفر]]{{ع}} به [[دنیا]] نیامده بود! و در [[روایت]] دیگری [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[شیعیان]] ما جملگی به واسطه [[شفاعت حضرت]] معصومه{{ع}} به [[بهشت]] خواهند رفت!<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۸ و ۲۱۶ و یأتی، ص ۵۷۸ و ۵۸۰.</ref>
 *[[شهر]] [[قم]] در [[آخرالزمان]] جایگاهی بسیار ویژه خواهد داشت، زیرا در [[روایات]] از این [[شهر]] به عنوان [[پناهگاه]] [[مؤمنین]] و مرکز [[تدریس]] و نشر [[علوم دینی]] یاد شده است.
-*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: به زودی مؤمنی در [[شهر]] [[کوفه]] یافت نخواهد شد و "[[علم]]" همانند ماری که در سوراخ بخزد، در این [[شهر]] فرو خواهد رفت، و سپس از [[شهر]] [[قم]] سر برخواهد آورد. [[شهر]] [[قم]] معدن [[علوم]] و [[فضایل]] خواهد شد و [[علم]] را چنان گسترش می‌دهند که هیچ فرد [[ناآگاهی]] در روی [[زمین]] [[باقی]] نخواهد ماند، حتی [[زنان]] و دختران پرده‌نشین نیز از [[دین اسلام]] [[آگاه]] خواهند شد. این حوادث هنگامی خواهد بود که [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} نزدیک شده باشد. [[خداوند]] این [[شهر]] و [[مردمان]] (عالم) آن را [[جانشینان]] [[حجت]] خود بر روی [[زمین]] قرار داده است و اگر چنین نبود، [[زمین]]، ساکنان خود را فرو می‌برد و حجتی [[باقی]] نمی‌ماند. [[علم]] از این [[شهر]] به سایر نقاط [[زمین]] گسترش می‌یابد و همگان به [[دین حق]] [[آگاهی]] پیدا خواهند نمود و حجتی [[الهی]] بر آنان تمام خواهد شد. آنگاه [[خداوند]] [[حضرت قائم]]{{ع}} را ظاهر خواهد کرد و [[مردم]] گرفتار [[خشم]] و [[عذاب الهی]] خواهند شد، زیرا اگر [[مردم]] [[حجت الهی]] را [[انکار]] کنند، قطعاً از سوی [[خدا]] مجازات می‌شوند. (از این عبارت می‌توان دریافت که علمای [[قم]] [[دین اسلام]] را در نقاط مختلف [[جهان]] به گوش [[مردم]] خواهند رساند، اما طبق شیوه همیشگی [[تاریخ]] مورد استقبال همگان قرار نمی‌گیرد و از این رو برخی آن را [[انکار]] می‌کنند و دچار عذاب‌های [[الهی]] خواهند شد)<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۷.</ref> [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: فرشته‌ای در [[آسمان]] [[قم]] یکسره بال گسترانیده است که اگر فردی [[ستمگر]] بخواهد به این [[شهر]] آسیبی برساند، او را چنان که نمک در [[آب]] حل می‌شود به [[هلاکت]] برساند. آنگاه [[حضرت]] به یکی از اهالی [[قم]] به نام [[عیسی]] بن [[عبدالله]]، که در مجلس حاضر بود اشاره نمود و فرمود: [[سلام]] [[خداوند]] بر [[قم]]! [[خدا]] [[باران]] [[رحمت]] بر سرزمینشان ببارد و برکت‌ها را بر آنان فرو فرستد و گناهانشان را به [[حسنات]] مبدل گرداند. آنان اهل [[سجود]] و [[قیام]] و [[قعود]] هستند، آنان دین‌شناس و عالم و خردمند هستند و [[احادیث]] را خوب می‌فهمند و به [[نیکی]] بازگو می‌کنند و عبادت‌های [[الهی]] را به خوبی به جای می‌آورند<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۷.</ref>.
+*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: به زودی مؤمنی در [[شهر]] [[کوفه]] یافت نخواهد شد و "[[علم]]" همانند ماری که در سوراخ بخزد، در این [[شهر]] فرو خواهد رفت، و سپس از [[شهر]] [[قم]] سر برخواهد آورد. [[شهر]] [[قم]] معدن [[علوم]] و [[فضایل]] خواهد شد و [[علم]] را چنان گسترش می‌دهند که هیچ فرد [[ناآگاهی]] در روی [[زمین]] باقی نخواهد ماند، حتی [[زنان]] و دختران پرده‌نشین نیز از [[دین اسلام]] [[آگاه]] خواهند شد. این حوادث هنگامی خواهد بود که [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} نزدیک شده باشد. [[خداوند]] این [[شهر]] و [[مردمان]] (عالم) آن را [[جانشینان]] [[حجت]] خود بر روی [[زمین]] قرار داده است و اگر چنین نبود، [[زمین]]، ساکنان خود را فرو می‌برد و حجتی باقی نمی‌ماند. [[علم]] از این [[شهر]] به سایر نقاط [[زمین]] گسترش می‌یابد و همگان به [[دین حق]] [[آگاهی]] پیدا خواهند نمود و حجتی [[الهی]] بر آنان تمام خواهد شد. آنگاه [[خداوند]] [[حضرت قائم]]{{ع}} را ظاهر خواهد کرد و [[مردم]] گرفتار [[خشم]] و [[عذاب الهی]] خواهند شد، زیرا اگر [[مردم]] [[حجت الهی]] را [[انکار]] کنند، قطعاً از سوی [[خدا]] مجازات می‌شوند. (از این عبارت می‌توان دریافت که علمای [[قم]] [[دین اسلام]] را در نقاط مختلف [[جهان]] به گوش [[مردم]] خواهند رساند، اما طبق شیوه همیشگی [[تاریخ]] مورد استقبال همگان قرار نمی‌گیرد و از این رو برخی آن را [[انکار]] می‌کنند و دچار عذاب‌های [[الهی]] خواهند شد)<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۷.</ref> [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: فرشته‌ای در [[آسمان]] [[قم]] یکسره بال گسترانیده است که اگر فردی [[ستمگر]] بخواهد به این [[شهر]] آسیبی برساند، او را چنان که نمک در [[آب]] حل می‌شود به [[هلاکت]] برساند. آنگاه [[حضرت]] به یکی از اهالی [[قم]] به نام [[عیسی]] بن [[عبدالله]]، که در مجلس حاضر بود اشاره نمود و فرمود: [[سلام]] [[خداوند]] بر [[قم]]! [[خدا]] [[باران]] [[رحمت]] بر سرزمینشان ببارد و برکت‌ها را بر آنان فرو فرستد و گناهانشان را به [[حسنات]] مبدل گرداند. آنان اهل [[سجود]] و [[قیام]] و [[قعود]] هستند، آنان دین‌شناس و عالم و خردمند هستند و [[احادیث]] را خوب می‌فهمند و به [[نیکی]] بازگو می‌کنند و عبادت‌های [[الهی]] را به خوبی به جای می‌آورند<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۷.</ref>.
 *[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: به زودی زمانی فرا خواهد رسید که [[قم]] و اهل آن بر همه [[مردم]] [[حجت]] باشند و این در [[زمان غیبت]] [[حضرت قائم]]{{ع}} است و تا [[زمان ظهور]] [[حضرت]] نیز خواهد بود و اگر چنین نبود، [[زمین]] ساکنان خود را فرو می‌برد. [[فرشتگان الهی]] [[بلاها]] را از این [[شهر]] و مردمش دور می‌سازند و هر [[ستمگری]] که آهنگ آسیب زدن به این [[شهر]] کند، [[خداوند]] کمرش را شکسته و [[مصیبت]] یا [[دشمنی]] را برمی‌انگیزد که او را مشغول سازد و [[شهر]] [[قم]] را از خاطره [[پادشاهان]] [[ستمگر]] می‌برد، آن‌گونه که [[ستمکاران]] نیز [[خدا]] را فراموش کرده‌اند<ref>همان، ص ۲۱۳.</ref>. در [[حدیث]] دیگری [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: سرزمین [[قم]]، سرزمین [[پاک]] و [[نیکو]] است. اهل [[قم]] از ما [[اهل بیت]] هستند و ما نیز با آنان خواهیم بود. هر [[ستمگری]] که [[اراده]] کند به [[قم]] گزندی برساند، به زودی به [[هلاکت]] خواهد رسید. البته این شرایط تا زمانی خواهد بود که اهل [[قم]] به [[برادران]] ([[دینی]]) خود [[خیانت]] نورزند و اگرنه [[خداوند]] نیز [[ظالمان]] را بر آنان چیره خواهد کرد. [[آگاه]] باشید که اهالی [[قم]] [[حضرت قائم]]{{ع}} را [[یاری]] خواهند کرد و [[حق]] ما [[اهل بیت]] را به جای خواهند آورد. سپس [[حضرت]] دست [[مبارک]] را به سوی [[آسمان]] برد و [[دعا]] نمود: بار خدایا: آنان را در [[فتنه‌ها]] محافظت نما و از هر [[سختی]] و [[بلا]] نجاتشان بخش<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۳۱.</ref>.
 *[[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]]{{ع}} فرمود: [[شهر]] [[قم]] خانه و [[پناهگاه]] [[آل محمد]]{{ع}} است و [[جایگاه]] [[شیعیان]] ماست. ولی برخی از [[جوانان]] در این [[شهر]] به خاطر گناهی که پدرانشان مرتکب می‌شوند به [[هلاکت]] می‌افتند زیرا آنان بزرگان خود را [[استهزا]] می‌کنند. اما [[خداوند]] ([[رحمت]] خود را از آنان دریغ نمی‌دارد) و گزند [[دشمنان]] و [[بلاها]] را از آنان دور می‌سازد<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۲۸.</ref>.از [[امام صادق]]{{ع}} سؤال نمودند که در زمان [[فتنه]] به کدام سرزمین [[پناه]] ببریم؟ [[حضرت]] فرمود: به [[کوفه]] و نواحی اطراف آن و [[شهر]] [[قم]] حومه آن، زیرا [[شیعیان]] و [[دوستان]] ما در [[قم]] به سر می‌برند و [[مردم]] از مناطق مختلف به این [[شهر]] روی‌آور خواهند شد و این [[شهر]] بسیار بزرگ و گسترده می‌شود. و در [[حدیثی]] دیگر فرمود: جایگاهی که به اندازه بستن یک اسب می‌باشد به قیمت هزار مثقال نقره خرید و فروش شود<ref>بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۵ و ۲۲۸.</ref>.