جز
جایگزینی متن - 'موقعیت' به 'موقعیت'
جز (جایگزینی متن - '{{یادآوری پانویس}}' به '') |
جز (جایگزینی متن - 'موقعیت' به 'موقعیت') |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
*بنابر آنچه در برخی [[روایتها]] به آن اشاره شده است، [[سفیانی]] ابتدا بر منطقه [[شام]] [[حاکم]] میشود و رقیبان را از میان بر میدارد. سپس در راه [[عراق]]، درگیر جنگی در شمال [[سوریه]] (منطقه [[قرقیسیا]]) میشود که در آن [[نبرد]]، صد هزار نفر از [[ستمگران]] کشته میشوند. بعد از آن، [[سفیانی]] حمله خود به [[عراق]] را آغاز میکند و در [[کوفه]] و اطراف آن، دست به [[کشتار]] و [[غارت]] [[شیعیان]] میزند. او زمانی که با خبر میشود [[حضرت مهدی]]{{ع}} در [[مدینه]] است، برای مقابله با ایشان، سپاهی به [[مدینه]] میفرستد. هم زمان، [[حضرت مهدی]]{{ع}} از مدینه به سوی [[مکه]] رهسپار میشود. لشگر [[سفیانی]] که [[حضرت]] را در [[مدینه]] نمییابند، دست به [[غارت]] [[شهر]] میزنند و سپس به سوی [[مکه]] حرکت میکنند که در میان راه، در سرزمین [[بیداء]] گرفتار میشوند<ref>غیبت، نعمانی، ص۲۷۹، باب۱۴، ح۶۷.</ref>. در روایتی که [[تفسیر عیاشی]] آن را از [[امام باقر|امام محمد باقر]]{{ع}} [[نقل]] کرده، به کشته شدن [[سفیانی]] در سرزمین [[شام]]؛ به دست [[حضرت مهدی]]{{ع}} و [[پیروان]] ایشان اشاره شده است <ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۶۴، ح۱۱۷.</ref>»<ref>[[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانههای قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانههای قیام حضرت مهدی]]، ص ۴۸ - ۴۹.</ref>. | *بنابر آنچه در برخی [[روایتها]] به آن اشاره شده است، [[سفیانی]] ابتدا بر منطقه [[شام]] [[حاکم]] میشود و رقیبان را از میان بر میدارد. سپس در راه [[عراق]]، درگیر جنگی در شمال [[سوریه]] (منطقه [[قرقیسیا]]) میشود که در آن [[نبرد]]، صد هزار نفر از [[ستمگران]] کشته میشوند. بعد از آن، [[سفیانی]] حمله خود به [[عراق]] را آغاز میکند و در [[کوفه]] و اطراف آن، دست به [[کشتار]] و [[غارت]] [[شیعیان]] میزند. او زمانی که با خبر میشود [[حضرت مهدی]]{{ع}} در [[مدینه]] است، برای مقابله با ایشان، سپاهی به [[مدینه]] میفرستد. هم زمان، [[حضرت مهدی]]{{ع}} از مدینه به سوی [[مکه]] رهسپار میشود. لشگر [[سفیانی]] که [[حضرت]] را در [[مدینه]] نمییابند، دست به [[غارت]] [[شهر]] میزنند و سپس به سوی [[مکه]] حرکت میکنند که در میان راه، در سرزمین [[بیداء]] گرفتار میشوند<ref>غیبت، نعمانی، ص۲۷۹، باب۱۴، ح۶۷.</ref>. در روایتی که [[تفسیر عیاشی]] آن را از [[امام باقر|امام محمد باقر]]{{ع}} [[نقل]] کرده، به کشته شدن [[سفیانی]] در سرزمین [[شام]]؛ به دست [[حضرت مهدی]]{{ع}} و [[پیروان]] ایشان اشاره شده است <ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۶۴، ح۱۱۷.</ref>»<ref>[[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانههای قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانههای قیام حضرت مهدی]]، ص ۴۸ - ۴۹.</ref>. | ||
==اقدامهای سفیانی پس از خروج== | ==اقدامهای سفیانی پس از خروج== | ||
:۱. '''تثبیت | :۱. '''تثبیت موقعیت:''' بر اساس [[روایات]] [[سفیانی]] پس از [[قیام]]، به تثبیت موقعیت خود و [[سرکوب]] [[مخالفان]] و سایر رقبا خواهد پرداخت. روایتی، [[مخالفان]] [[سفیانی]] را [[حسنی]]، [[اموی]] و قیسی نام برده است<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۷۱، ح۱۶۱ (این حدیث مرسله است).</ref>. در [[روایت]] دیگری، [[منصور]] [[یمانی]]<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۲۷۵.</ref>، و در سه [[روایت]]، [[ابقع]]<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۲۷۵؛ الغیبة للنعمانی، ص۳۹۱، باب۱۴، ح۶۷؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۷۱، ح۱۶۱. (این حدیث مرسله است).</ref>، و در روایتی، [[اصهب]] از [[مخالفان]] [[سفیانی]] برشمرده شدهاند که همگی در [[جنگ]] با [[سفیانی]] [[شکست]] خواهند خورد. [[امام باقر]] {{ع}} در [[روایت]] معتبری فرمودهاند: {{متن حدیث|"ثُمَّ يَخْتَلِفُونَ عِنْدَ ذَلِكَ عَلَى ثَلَاثِ رَايَاتٍ رَايَةِ الْأَصْهَبِ وَ رَايَةِ الْأَبْقَعِ وَ رَايَةِ السُّفْيَانِيِّ فَيَلْتَقِي السُّفْيَانِيُّ بِالْأَبْقَعِ فَيَقْتَتِلُونَ فَيَقْتُلُهُ السُّفْيَانِيُّ وَ مَنْ تَبِعَهُ ثُمَّ يَقْتُلُ الْأَصْهَب"}}<ref>در این هنگام سه پرچم با یکدیگر به نزاع برمیخیزند: پرچم [[ابقع]] و [[اصهب]] و [[سفیانی]]. [[سفیانی]] با [[ابقع]] مواجه میشود و با یکدیگر میجنگند، و [[سفیانی]] او و یارانش را میکشد. پس از آن [[اصهب]] را میکشد؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸ باب ۱۴، ح۶۷. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانههای حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانههای حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. به جز [[روایت]] معتبر یاد شده که از درگیری [[سفیانی]] با [[ابقع]] و [[اصهب]] گزارش میدهد، سایر [[روایات]] علاوه بر اینکه خبر واحدند، اسناد معتبری نیز ندارند. بنابراین، به محتوای آنها نمیتوان [[اطمینان]] کرد. [[سفیانی]] پس از سرکوبی [[مخالفان]] و تثبیت موقعیت خود، پنج سرزمین را [[تصرف]] خواهد کرد. [[امام صادق]] {{ع}} در [[حدیث]] معتبری فرمودهاند: {{متن حدیث|" السُّفْيَانِيُّ مِنَ الْمَحْتُومِ... فَإِذَا مَلَكَ الْكُوَرَ الْخَمْسَ مَلَكَ تِسْعَةَ أَشْهُرٍ "}}<ref>[[سفیانی]] از [[علائم حتمی]] و قطعی است... چون مناطق پنجگانه را تصرف کرد، نُه ماه حکم خواهد راند؛ الغیبة للنعمانی، ص۳۱۰، باب ۱۸، ح۱. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانههای حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانههای حتمی ظهور]]، ص۳۰)</ref>. آن [[حضرت]] در [[روایت]] دیگری فرمودهاند: {{متن حدیث|"إِنَّ السُّفْيَانِيَّ يَمْلِكُ بَعْدَ ظُهُورِهِ عَلَى الْكُوَرِ الْخَمْسِ حَمْلَ امْرَأَة"}}<ref>[[سفیانی]] پس از تصرف کردن مناطق پنجگانه، به مدت حمل زن (نُه ماه) حکم خواهد راند؛ الغیبة للطوسی، ص۴۴۹، ح۴۵۲.</ref>. مضمون فوق را [[روایت]] دیگری نیز تأیید میکند<ref>الغیبة للنعمانی، ص۳۱۶ باب ۱۸، ح۱۳.</ref>.[[امام صادق]] {{ع}} در [[حدیث]] دیگری مناطق پنجگانه یاد شده را نام بردهاند: {{متن حدیث|" إِذَا مَلَكَ كُوَرَ الشَّامِ الْخَمْسَ؛ دِمَشْقَ، وَ حِمْصَ، وَ فِلَسْطِينَ، وَ الْأُرْدُنَّ، وَ قِنَّسْرِينَ، فَتَوَقَّعُوا عِنْدَ ذَلِكَ الْفَرَج"}}<ref>چون [[سفیانی]] مناطق پنجگانه شام: دمشق، حمص، فلسطین، اردن و قِنّسرین را تصرف کرد، منتظر فرج باشید؛ کمالالدین، ج۲، ص۶۵۱ باب۵۷،ح۱۱.</ref>. [[روایت]] پیش گفته نیز مضمون فوق را تأیید میکند. اما این دو [[روایت]] [[سند]] معتبری ندارند. بنابراین، [[سفیانی]] برای سرکوبی [[شیعیان]] و ممانعت از حرکت [[امام مهدی]] {{ع}} از [[شام]]، [[قیام]] خود را آغاز میکند، و پس از سرکوبی رقیبان، پنج سرزمین را [[تصرف]] خواهد کرد - در ادامه سیر اقدامات [[سفیانی]] را پی میگیریم. | ||
:۲. '''[[نبرد]] [[قرقیسیا]]:''' [[سفیانی]] پس از [[سرکوب]] [[مخالفان]]، هدفی جز حمله به [[عراق]] ندارد. از اینرو، با سپاهی بزرگ به سمت [[عراق]] رهسپار میشود. در میانه راه، در منطقهای به نام [[قرقیسیا]] (شهری در [[سوریه]] در محل اتصال رود خابور و [[فرات]]<ref>المنجد، ص۵۴۸.</ref>) جنگی هولناک درمیگیرد و بسیاری کشته میشوند. در تعدادی از [[احادیث]]، [[پیشوایان دینی]] از [[جنگ]] [[قرقیسیا]] خبر دادهاند. [[امام صادق]] {{ع}} در [[حدیثی]] فرمودهاند: {{متن حدیث|" إِنَّ لِلَّهِ مَائِدَةً وَ فِي غَيْرِ هَذِهِ الرِّوَايَةِ مَأْدُبَةً بِقِرْقِيسِيَاءَ يَطَّلِعُ مُطَّلِعٌ مِنَ السَّمَاءِ فَيُنَادِي يَا طَيْرَ السَّمَاءِ وَ يَا سِبَاعَ الْأَرْضِ هَلُمُّوا إِلَى الشِّبَعِ مِنْ لُحُومِ الْجَبَّارِينَ"}}<ref>برای خداوند در [[قرقیسیا]] سفرهای [غذایی] است. از آسمان ندا دهندهای آشکار میشود و آواز میدهد: ای پرندگان آسمان و ای درندگان زمین، بشتابید برای سیر شدن از گوشت ستمگران!؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۷، باب ۱۴، ح۶۳.</ref>. روایتی، دو گروه درگیر این [[جنگ]] را [[فرزندان عباس]] و [[مروانی]] خوانده است<ref>الغیبة للنعمانی، ۳۱۵، باب ۱۸، ح۱۲. سند این روایت فوق به این صورت است: «أخبرنا أحمد بن هوزه الباهلی، قال: حدثنا إبراهیم بن إسحاق النهاوندی، عن عبدالله بن حماد الانصاری، عن الحسین بن أبی العلاء، عن عبدالله بن أبی یعفور قال: قال لی أبوجعفر الباقر {{ع}}: أن لولد العباس والمروانی لوقعه بقرقیساء... ثم یخرج السفیانی.» اینحدیث به دلیل وجود ابراهیم بن اسحاق نهاوندی و... ضعیف است. (نک: رجال النجاشی، ص۱۹)</ref>، اما چهار [[حدیث]] دیگر [[سفیانی]] را یکی از طرفهای درگیری میدانند<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۷۸؛ عقدالدرر، ص۹۲، باب۴، فصل۲.</ref>، از جمله [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} فرمودهاند: {{متن حدیث|" يَظْهَرُ السُّفْيَانِيُّ عَلَى الشَّامِ، ثُمَّ يَكُونُ بَيْنَهُمْ وَقَعَتْ بقرقيسيا، حَتَّى تَشْبَعُ طَيْرَ السَّمَاءِ وَسِبَاعُ الْأَرْضَ مِنْ جيفهم "}}<ref>[[سفیانی]] بر شام غلبه میکند. سپس میان آنها در منطقه [[قرقیسیا]] جنگی درخواهد گرفت. در آن جنگ، آن قدر کشته میشوند که پرندگان آسمان و درندگان زمین از مردارشان سیر میشوند؛ عقد الدرر، ص۸۷، باب۴، فصل۲.</ref>. از میان [[روایات]] یاد شده، تنها این حدیثِ [[امام باقر]] {{ع}} از [[سند]] معتبری برخوردار است: {{متن حدیث|"وَ يَمُرُّ جَيْشُهُ بِقِرْقِيسَا فَيَقْتَتِلُونَ بِهَا فَيَقْتُلُ مِنَ الْجَبَّارِينَ مِائَةَ أَلْف"}}<ref>سپاه [[سفیانی]] به [[قرقیسیا]] میرسد. در آنجا نبردی درمیگیرد و از ستمگران صدهزار نفر کشته میشوند؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸، باب ۱۴، ح۶۷. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانههای حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانههای حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. از میان این [[روایات]]، به [[حدیثی]] که طرفهای درگیر [[جنگ]] [[قرقیسیا]] را [[فرزندان عباس]] و [[مروانی]] برمیشمرد، به لحاظ [[خبر واحد]] بودن و ضعف [[سند]] و [[مخالفت]] با دیگر [[روایات]]، نمیتوان [[اعتماد]] کرد. اما براساس [[روایت]] معتبر پیش گفته و سایر روایاتی که مؤید این حدیثاند، به چند مطلب میتوان نظر داد: | :۲. '''[[نبرد]] [[قرقیسیا]]:''' [[سفیانی]] پس از [[سرکوب]] [[مخالفان]]، هدفی جز حمله به [[عراق]] ندارد. از اینرو، با سپاهی بزرگ به سمت [[عراق]] رهسپار میشود. در میانه راه، در منطقهای به نام [[قرقیسیا]] (شهری در [[سوریه]] در محل اتصال رود خابور و [[فرات]]<ref>المنجد، ص۵۴۸.</ref>) جنگی هولناک درمیگیرد و بسیاری کشته میشوند. در تعدادی از [[احادیث]]، [[پیشوایان دینی]] از [[جنگ]] [[قرقیسیا]] خبر دادهاند. [[امام صادق]] {{ع}} در [[حدیثی]] فرمودهاند: {{متن حدیث|" إِنَّ لِلَّهِ مَائِدَةً وَ فِي غَيْرِ هَذِهِ الرِّوَايَةِ مَأْدُبَةً بِقِرْقِيسِيَاءَ يَطَّلِعُ مُطَّلِعٌ مِنَ السَّمَاءِ فَيُنَادِي يَا طَيْرَ السَّمَاءِ وَ يَا سِبَاعَ الْأَرْضِ هَلُمُّوا إِلَى الشِّبَعِ مِنْ لُحُومِ الْجَبَّارِينَ"}}<ref>برای خداوند در [[قرقیسیا]] سفرهای [غذایی] است. از آسمان ندا دهندهای آشکار میشود و آواز میدهد: ای پرندگان آسمان و ای درندگان زمین، بشتابید برای سیر شدن از گوشت ستمگران!؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۷، باب ۱۴، ح۶۳.</ref>. روایتی، دو گروه درگیر این [[جنگ]] را [[فرزندان عباس]] و [[مروانی]] خوانده است<ref>الغیبة للنعمانی، ۳۱۵، باب ۱۸، ح۱۲. سند این روایت فوق به این صورت است: «أخبرنا أحمد بن هوزه الباهلی، قال: حدثنا إبراهیم بن إسحاق النهاوندی، عن عبدالله بن حماد الانصاری، عن الحسین بن أبی العلاء، عن عبدالله بن أبی یعفور قال: قال لی أبوجعفر الباقر {{ع}}: أن لولد العباس والمروانی لوقعه بقرقیساء... ثم یخرج السفیانی.» اینحدیث به دلیل وجود ابراهیم بن اسحاق نهاوندی و... ضعیف است. (نک: رجال النجاشی، ص۱۹)</ref>، اما چهار [[حدیث]] دیگر [[سفیانی]] را یکی از طرفهای درگیری میدانند<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۷۸؛ عقدالدرر، ص۹۲، باب۴، فصل۲.</ref>، از جمله [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} فرمودهاند: {{متن حدیث|" يَظْهَرُ السُّفْيَانِيُّ عَلَى الشَّامِ، ثُمَّ يَكُونُ بَيْنَهُمْ وَقَعَتْ بقرقيسيا، حَتَّى تَشْبَعُ طَيْرَ السَّمَاءِ وَسِبَاعُ الْأَرْضَ مِنْ جيفهم "}}<ref>[[سفیانی]] بر شام غلبه میکند. سپس میان آنها در منطقه [[قرقیسیا]] جنگی درخواهد گرفت. در آن جنگ، آن قدر کشته میشوند که پرندگان آسمان و درندگان زمین از مردارشان سیر میشوند؛ عقد الدرر، ص۸۷، باب۴، فصل۲.</ref>. از میان [[روایات]] یاد شده، تنها این حدیثِ [[امام باقر]] {{ع}} از [[سند]] معتبری برخوردار است: {{متن حدیث|"وَ يَمُرُّ جَيْشُهُ بِقِرْقِيسَا فَيَقْتَتِلُونَ بِهَا فَيَقْتُلُ مِنَ الْجَبَّارِينَ مِائَةَ أَلْف"}}<ref>سپاه [[سفیانی]] به [[قرقیسیا]] میرسد. در آنجا نبردی درمیگیرد و از ستمگران صدهزار نفر کشته میشوند؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸، باب ۱۴، ح۶۷. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانههای حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانههای حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. از میان این [[روایات]]، به [[حدیثی]] که طرفهای درگیر [[جنگ]] [[قرقیسیا]] را [[فرزندان عباس]] و [[مروانی]] برمیشمرد، به لحاظ [[خبر واحد]] بودن و ضعف [[سند]] و [[مخالفت]] با دیگر [[روایات]]، نمیتوان [[اعتماد]] کرد. اما براساس [[روایت]] معتبر پیش گفته و سایر روایاتی که مؤید این حدیثاند، به چند مطلب میتوان نظر داد: | ||
#[[نبرد]] [[قرقیسیا]] واقع خواهد؛ | #[[نبرد]] [[قرقیسیا]] واقع خواهد؛ |