نیایش چهل و پنجم: تفاوت میان نسخه‌ها

نیایش چهل و پنجم (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۰:۲۳

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'پنهان' به 'پنهان'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۷

ویرایش

@@ خط ۲۴: / خط ۲۴: @@
 ای خدای من، تو کسی هستی که در [[معامله]] با [[بندگان]] خود، همواره به سود آنان در بها می‌افزایی و می‌خواهی که در معامله با تو سود برند و به افزون‌دهی و [[نزول]] بر آستان تو کامیاب شوند، که تو خود گفته‌ای «- بزرگ و متعالی است نام تو و بلند است [[مرتبت]] تو - هرکس کار [[نیکی]] انجام دهد، ده برابر به او [[پاداش]] داده شود و هر که کار [[بدی]] انجام دهد، تنها همانند آن [[کیفر]] بیند»<ref>{{متن قرآن|مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَنْ جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلَا يُجْزَى إِلَّا مِثْلَهَا وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ}} «کسانی که نیکی آورند ده برابر آن (پاداش) دارند و کسانی که بدی آورند جز همانند آن کیفر نمی‌بینند و به آنان ستم نخواهد شد» سوره انعام، آیه ۱۶۰.</ref>. و نیز تو خود گفته‌ای: «مثل آنان که [[مال]] خود را در [[راه خدا]] [[انفاق]] می‌کنند مثل دانه‌ای است که هفت خوشه برآورد، و در هر خوشه‌ای صد دانه باشد، [[خدا]] پاداش هرکه را که بخواهد، چند برابر می‌کند»<ref>{{متن قرآن|مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَاللَّهُ يُضَاعِفُ لِمَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ}} «داستان (بخشش) آنان که دارایی‌های خود را در راه خداوند می‌بخشند چون دانه‌ای است که هفت خوشه بر آورده باشد، در هر خوشه صد دانه و خداوند برای هر که بخواهد (آن را) چند برابر می‌گرداند و خداوند نعمت‌گستری داناست» سوره بقره، آیه ۲۶۱.</ref>. و نیز تو خود گفته‌ای: «کیست که به [[خدا]] [[قرض‌الحسنه]] دهد، تا خدا بر آن چند برابر بیفزاید»<ref>{{متن قرآن|مَنْ ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَيُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا كَثِيرَةً وَاللَّهُ يَقْبِضُ وَيَبْسُطُ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ}} «کیست که به خداوند وامی نیکو دهد تا خداوند آن را برای وی چندین برابر گرداند؟ و خداوند (روزی را) تنگ و فراخ می‌سازد و به سوی او بازگردانده می‌شوید» سوره بقره، آیه ۲۴۵.</ref>. و نظایر این [[آیات]] که در [[قرآن]] در باب مضاعف شدن [[حسنات]] نازل کرده‌ای.
-بارخدایا، تویی که به وسیله وحیی که از [[عالم غیب]] فرستادی و به [[ترغیب]] خویش، [[آدمیان]] را به چیزهایی [[راه]] نمودی که اگر [[پنهان]] می‌داشتی، از دیدگانشان پنهان می‌بود. گوششان از شنیدن آواز آن [[ناتوان]] و اندیشه‌هایشان از [[تصور]] آن عاجز می‌آمد، که تو خود گفته‌ای: «مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم. مرا [[سپاس]] گویید و [[ناسپاسی]] من مکنید»<ref>{{متن قرآن|فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ}} «پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و مرا سپاس بگزارید و با من ناسپاسی نورزید» سوره بقره، آیه ۱۵۲.</ref>. و نیز گفته‌ای: «اگر مرا سپاس گویید بر [[نعمت]] شما می‌افزایم و اگر [[کفران]] کنید بدانید که [[عذاب]] من سخت است»<ref>{{متن قرآن|وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ}} «و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارتان اعلام داشت: اگر سپاسگزار باشید به یقین بر (نعمت) شما می‌افزایم و اگر ناسپاسی کنید بی‌گمان عذاب من سخت است» سوره ابراهیم، آیه ۷.</ref>. و گفته‌ای: «بخوانید مرا، تا شما را پاسخ گویم. آنهایی که از [[پرستش]] من [[سرکشی]] می‌کنند زودا که در عین [[خواری]] به [[جهنم]] در آیند»<ref>{{متن قرآن|وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ}} «و پروردگارتان فرمود: مرا بخوانید تا پاسختان دهم که آنان که از پرستش من سر برمی‌کشند به زودی با خواری در دوزخ درمی‌آیند» سوره غافر، آیه ۶۰.</ref>.
+بارخدایا، تویی که به وسیله وحیی که از [[عالم غیب]] فرستادی و به [[ترغیب]] خویش، [[آدمیان]] را به چیزهایی [[راه]] نمودی که اگر پنهان می‌داشتی، از دیدگانشان پنهان می‌بود. گوششان از شنیدن آواز آن [[ناتوان]] و اندیشه‌هایشان از [[تصور]] آن عاجز می‌آمد، که تو خود گفته‌ای: «مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم. مرا [[سپاس]] گویید و [[ناسپاسی]] من مکنید»<ref>{{متن قرآن|فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ}} «پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و مرا سپاس بگزارید و با من ناسپاسی نورزید» سوره بقره، آیه ۱۵۲.</ref>. و نیز گفته‌ای: «اگر مرا سپاس گویید بر [[نعمت]] شما می‌افزایم و اگر [[کفران]] کنید بدانید که [[عذاب]] من سخت است»<ref>{{متن قرآن|وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ}} «و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارتان اعلام داشت: اگر سپاسگزار باشید به یقین بر (نعمت) شما می‌افزایم و اگر ناسپاسی کنید بی‌گمان عذاب من سخت است» سوره ابراهیم، آیه ۷.</ref>. و گفته‌ای: «بخوانید مرا، تا شما را پاسخ گویم. آنهایی که از [[پرستش]] من [[سرکشی]] می‌کنند زودا که در عین [[خواری]] به [[جهنم]] در آیند»<ref>{{متن قرآن|وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ}} «و پروردگارتان فرمود: مرا بخوانید تا پاسختان دهم که آنان که از پرستش من سر برمی‌کشند به زودی با خواری در دوزخ درمی‌آیند» سوره غافر، آیه ۶۰.</ref>.
 سپس امواج [[محبت امام]] [[عارفان]] به اوج خود می‌رسد و در خداحافظی با یکی از مظاهر مهم [[رحمت الهی]] ([[ماه رمضان]]) این‌گونه [[نجوا]] می‌کند: «ای [[خداوند]]، اینک با او [[وداع]] می‌کنیم، همانند وداع با عزیزی که فراقش بر ما گران است و رفتنش ما را [[غمگین]] و گرفتار [[وحشت]] [[تنهایی]] کند، عزیزی که او را بر ما پیمانی است که باید نگه داریم و حرمتی که باید رعایت کنیم و حقی که باید ادا نماییم. پس، اکنون می‌گوییم: بدرود ای بزرگ‌ترین ماه خداوند و ای [[عید]] [[اولیای خدا]].