دعای فرج: تفاوت میان نسخه‌ها

#این دعای [[شریف]] به ما می‌‌آموزد که برای [[نجات]] از [[کید]] و مکر دشمنانِ بد طینت، از [[امام]] زمانمان غافل نشویم و توجه داشته باشیم که [[صاحب]] و پناهی داریم و او ملجأ و مأوای ماست.

*نکته پایانی این است که این دعای [[شریف]] مراحل زیر را در رسیدن به خواسته در بر دارد:

#اقتضای ادبِ [[بندگی]] این است که [[شکوه]] و مشکل خود را به درگاه [[الهی]] عرضه کنیم. [[خداوند متعال]] به [[حضرت]] [[عزیز]] [[وحی]] نمود: "ای عزیر! هنگامی که در [[گناه]] واقع شدی، پس به کوچکی آن نگاه نکن، بلکه به کسی که [[گناه]] و [[معصیت]] او را انجام می‌‌دهی، نگاه کن و هنگامی که رزقی به تو داده شد به کمی آن نگاه نکن، بلکه به کسی که آن را به تو هدیه نموده است ([[خداوند]])، نگاه کن و هنگامی که مشکل و مصیبتی بر تو وارد شد، به [[بندگان]] من [[شکوه]] و گلایه نکن، همان گونه که من هنگام بالا آمدن [[بدی‌ها]] و [[رسوایی]] هایت نزد فرشتگانم از تو [[شکوه]] نمی‌نمایم"<ref>قطب الدین راوندی، الدعوات، ص۱۶۹.</ref>. در این [[دعا]] هم می‌‌گوییم: کسی که از او [[کمک]] گرفته می‌‌شود، فقط تویی و [[شکوه]] فقط به سوی توست و در [[سختی]] و آسانی فقط تکیه گاه تو هستی<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۴۸.</ref>.

#سپس آبرومندان درگاهش، یعنی [[محمد]]{{صل}} و آلش را که [[پیروی]] از آنان بر ما لازم و [[واجب]] است و [[خداوند]] [[معرفت]] به [[منزلت]] و [[جایگاه]] رفیع آنها را نصیب ما نموده، واسطه قرار می‌‌دهیم و [[فرج]] و [[گشایش]] را با قسم به [[حق]] آنان از [[خداوند]] درخواست می‌‌کنیم و این نیز از [[آداب]] دعاست<ref>کلینی، کافی، ج۲، ص۴۹۱.</ref>.