یحیی بن زید: تفاوت میان نسخه‌ها

یحیی بن زید پهلوانی [[شجاع]] و [[اهل تقوا]] بود<ref>معجم الرواة، ج۱، ص۸۰.</ref>. زیدیان او را پیشوای خود می‌دانند و [[ادله امامت]] او را همچون [[دلایل امامت]] [[پدر]] می‌انگارند<ref>هدایة الراغبین، ص۲۱۰.</ref>. [[اندیشمندان]] [[عامّه]] ([[اهل]] [[سنّت]]) نیز از او به [[نیکی]] یاد کرده‌اند<ref>الأعلام، ج۸، ص۱۴۶.</ref>. برخی از [[عالمان]] امامی به‌خاطر عباراتی که از او در [[دیدار]] با [[متوکل]] گزارش شده، او را مستقل و [[داعی]] به‌سوی خود دانسته‌اند<ref>معجم رجال الحدیث، ج۲۰، ص۵۱.</ref>. اما چنین نسبتی به او ثابت نیست؛ زیرا وی در همان دیدار، امامین [[صادقین]]{{عم}} را از خود و پدر خود [[اعلم]] دانسته و [[اخبار]] [[امام صادق]]{{ع}} مبنی بر مقتول و [[مصلوب]] شدن خود را به [[حق]] برشمرده است. خزاز [[قمی]] روایتی را از او [[نقل]] می‌کند که در آن یکایک [[امامان دوازده‌گانه]] را به نقل از پدر نام برده و آن را [[عهد]] معهود [[الهی]] با [[پیامبر]]{{صل}} برشمرده است<ref>کفایة الاثر، ص۳۰۴.</ref>. در گزارشی دیگر وی صریحاً پدر خود را از [[ادعای امامت]] [[تطهیر]] نموده و امام صادق{{ع}} را [[صاحب‌الامر]] آن [[زمان]] دانسته است<ref>کفایة الاثر، ص۳۰۴.</ref>. بنابراین وی فردی صحیح‌المذهب بوده است. اگرچه در مصادر رجالی متقدم امامی از وی یادی نشده و از این‌رو توثیق یا [[تضعیف]] خاصی متوجه او نیست، ولی از [[فضل]] و تقوای او در منابع مختلف سخن به میان آمده است.<ref>محمد علی موحدی|موحدی، محمد علی، دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «یحیی بن زید»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۵۴۰.</ref>