تأثیر انتظار در آرزوهای منتظر: تفاوت میان نسخه‌ها

اگر از کسی که در [[انتظار ظهور]] مولایش لحظه شماری می‌کند، پرسیده شود که بالاترین آرزویش چیست، قطعاً اولین چیزی که ذکر می‌کند این است که [[خداوند]] [[توفیق]] [[درک]] [[ظهور امام]] {{ع}} را به او عطا فرماید و او را از زمره [[یاران]] حضرتش قرار دهد. کسی که سوز [[انتظار]] [[حضرت بقیة الله]] {{ع}} قلبش را تحت تأثیر قرار داده، تمناهایش مربوط به شخص خود یا [[نزدیکان]] و اطرافیانش نمی‌شود. او محبوبی از [[امام]] {{ع}} نزدیکتر ندارد و لذا بزرگترین آرزویش مربوط به بزرگترین محبوبش می‌شود. همه آرزوهای دیگر پس از وصال [[محبوب]] و به دنبال آن بلکه به خاطر آن برایش مطرح می‌باشد. هر [[قدر]] [[انتظار فرج]] در [[انسان]] شدیدتر و خالص‌تر باشد، این حالت در او شدت بیشتری دارد، تا آن جا که آرزوی [[یاری امام]] {{ع}} و پیوستن به ایشان همه وجودش را فرا می‌گیرد و چون روحی در کالبد همه اعمالش جریان پیدا می‌کند. بالطبع همه [[آرزوها]] شخصی‌اش تحت الشعاع این آرزوی بزرگ واقع م شود و همه هم و غمش رنگ و بوی [[یاری]] [[حضرت]] را پیدا می‌کند. این حالت روحی، خود از بالاترین [[کمالات]] یک [[انسان]] [[مؤمن]] در [[زمان غیبت]] مولایش می‌باشد. همین آرزوی بزرگ، او را همواره با یاد و [[محبت]] امامش زنده می‌دارد و هیچ گاه [[امام]] {{ع}} از [[قلب]] او بیرون نمی‌رود، بلکه همه تلاش‌هایش در [[زندگی]] به این سمت و سو [[هدایت]] می‌شود.

دعای دیگری که بیان کننده یکی از [[بهترین]] و زیباترین آرزوهای [[منتظران]] می‌باشد، از [[ناحیه]] [[مقدس]] خود [[امام زمان]] {{ع}} به وسیله [[نایب]] ایشان معرفی شده است. این [[دعا]] قسمتی است از دعای پر [[فیض]] افتتاح که در شب‌های [[ماه رمضان]] خوانده می‌شود: "خدایا، ما با [[زاری]] به پیشگاهت [[دولت]] کریمه‌ای را از تو درخواست می‌کنیم که به آن [[اسلام]] و اهلش را گرامی بداری و [[نفاق]] و [[منافقان]] را حقیر و [[پست]] گردانی و ما را در آن ([[دولت]]) جزء [[دعوت]] کنندگان به [[اطاعت]] خود و راهنمایان به سوی راه خود قرار دهی و به وسیله آن ([[دولت]]) [[عزت]] [[دنیا]] و [[آخرت]] را روزی ما گردانی"<ref>{{متن حدیث|"اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِي دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ وَ تَجْعَلُنَا فِيهَا مِنَ الدُّعَاةِ إِلَى طَاعَتِكَ وَ الْقَادَةِ فِي سَبِيلِكَ وَ تَرْزُقُنَا بِهَا كَرَامَةَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَة"}}؛ تهذیب الاحکام، ج ۳، ص ۱۱۰.</ref>.