امانت در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه “امن” در اصل برای [[آرامش]] خاطر و [[آرامش نفس]] و [[از بین رفتن ترس]] است<ref>حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۹۰.</ref>. [[امانت]] ضد [[خیانت]] است و معنای آن سکون و آرامش [[قلب]] است و معنای دوم ماده “امن” [[تصدیق]] است<ref>ابن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۱۳۳.</ref>. امانت مصدر است و بر عین خارجی که [[امنیت]] بر آن تعلق گرفته دلالت دارد؛ مانند [[ودیعه]] که مورد [[امن]] است<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱، ص۱۵۰.</ref>. هرچند امانت در اصل مصدر است، ولی بسیاری اوقات به چیزی که سپرده شده - [[مال]]، [[اسرار]] و غیر آن - نیز گفته شده و در [[آیه]] ۵۸ [[سوره نساء]] نیز مقصود همان است و کاربرد صیغه جمع در آیه، برای آن است که همه امانت‌های رایج بین [[مردم]] را شامل شود<ref>[[سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۵، ص۱۱.</ref>.